Από τον Σιανγκουάνγκ, επαρχία Σιτσουάν

Ο λόγος του Θεού λέει: «Σκληρή, βάναυση ανθρωπότητα! Η πονηριά και η μηχανορραφία, το σπρωξίδι μεταξύ των ανθρώπων, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή – πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Ο Θεός έχει πει εκατοντάδες χιλιάδες λόγια, ωστόσο κανείς δεν λογικεύτηκε. Δρουν για χάρη των οικογενειών τους, για τους γιους και τις κόρες τους, για την καριέρα τους, τις προοπτικές τους, το κύρος τους, τη ματαιοδοξία, τα χρήματα, για χάρη των ρούχων, του φαγητού και της σάρκας – ποιανού οι πράξεις είναι για χάρη του Θεού; Ακόμη και μεταξύ αυτών που οι πράξεις τους είναι για χάρη του Θεού, υπάρχουν μόνο λίγοι που γνωρίζουν τον Θεό. Πόσοι δεν δρουν για χάρη των δικών τους συμφερόντων; Πόσοι δεν καταπιέζουν και δεν κάνουν διακρίσεις κατά άλλων για να διατηρήσουν το κύρος τους; Έτσι, ο Θεός έχει καταδικαστεί βίαια σε θάνατο αμέτρητες φορές, αναρίθμητοι βάρβαροι κριτές καταδίκασαν τον Θεό και Tον σταύρωσαν για μία ακόμη φορά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα λόγια από τον Θεό, νιώθω βαθιά παιδεμένος στην καρδιά μου. Αναθυμούμαι πως, στο παρελθόν, δεν επιδίωκα την αλήθεια, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου ανταγωνιζόμουν τους συναδέλφους μου ξανά και ξανά, και καταπίεζα ή έκανα διακρίσεις σε βάρος των άλλων για χάρη της δικής μου φήμης και του οφέλους. Όχι μόνο υπέστην απώλειες στη δική μου ζωή, αλλά έγινα και η αιτία να υποστεί απώλειες το έργο της εκκλησίας. Η επαναλαμβανόμενη παίδευση και η κρίση του Θεού ήταν αυτά που με έκαναν να αφυπνιστώ, και τότε είδα ξεκάθαρα την κενότητα της δόξας και του κέρδους και του κακού που μου προξενούσαν, άφησα κατά μέρος την επιδίωξή μου για φήμη και κύρος και ξεκίνησα να βιώνω λίγη ανθρώπινη ομοιότητα.

Αποδέχθηκα το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών το 1999. Εκείνη την περίοδο, εκπλήρωνα το καθήκον της φιλοξενίας άλλων. Είδα πόσο έξοχα συναναστρεφόντουσαν κάποιοι αδελφοί και αδελφές, πως μπορούσαν να βρουν λόγια από τον Θεό για να επιλύσουν κάθε ζήτημα. Ήμουν ευτυχής να έρχομαι σε επαφή μαζί τους και επικοινωνούσα ανοιχτά μαζί τους για κάθε ζήτημα. Επίσης, τους φθονούσα πάρα πολύ και σκεπτόμουν: «Δεν θα ήταν υπέροχο αν μπορούσα να γίνω μια μέρα σαν αυτούς, επιλύοντας πολλά προβλήματα που απασχολούσαν τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να είμαι στο επίκεντρό όλων τους;» Από τότε και στο εξής, ξεκίνησα να διαβάζω τον λόγο του Θεού, να παρίσταμαι σε συναντήσεις και να εκτελώ το καθήκον μου πιο προορατικά. Το 2007, μου ανατέθηκε να εκτελέσω το καθήκον του επικεφαλής εκκλησίας. Οποιαδήποτε λαθεμένη κατάσταση ή δυσκολία είχε κάποιος αδελφός ή αδελφή, καθώς και όλα τα ποικίλα προβλήματα που ανέκυπταν στην εκκλησία, αναφέρονταν σ’ εμένα. Τότε αναζητούσα τα λόγια του Θεού σε σχέση με τα προβλήματά τους και συναναστρεφόμουν μαζί τους για να επιλύσω τα προβλήματά τους. Μετά από λίγο καιρό, ένιωθα ότι μπορούσα να επιλύσω κάποιες από τις δυσκολίες που είχαν οι αδελφοί και οι αδελφές μου μέσω της συναναστροφής για την αλήθεια, και στην καρδιά μου ένιωθα μεγάλη ευχαρίστηση· ένιωθα πως όλη η σκληρή μου δουλειά των τελευταίων λίγων χρόνων απέδιδε καρπούς. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, συμπεριφερόμουν με θετικό τρόπο, ώστε να μπορέσω να διατηρήσω τη θέση και να ικανοποιήσω τη δική μου ματαιοδοξία. Όποιο έργο κι αν μου ανέθεταν οι υψηλόβαθμοι επικεφαλής, πάντοτε τούς εξυπηρετούσα ενεργά, ακόμη κι αν οι συνεργάτες μου το έβρισκαν δύσκολο ή ήταν απρόθυμοι να το στηρίξουν, εγώ ποτέ δεν παραπονιόμουν. Ακόμη κι αν υπήρχαν πράγματα που δεν κατανοούσα, συνεργαζόμουν, κερδίζοντας, έτσι, τον έπαινο των επικεφαλής.

Για να κερδίσω τον έπαινο των υψηλόβαθμων επικεφαλής και να ξεχωρίσω από τους συνεργάτες μου, άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμουν: Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου ανέφεραν τυχόν δυσκολίες στο έργο τους, δεν συναναστρεφόμουν πια για την αλήθεια και δεν τους καθοδηγούσα με υπομονή, αλλά, αντιθέτως, συχνά τους κλάδευα και τους αντιμετώπιζα. Ξεκίνησα να τους διαχειρίζομαι σχολαστικά και να τους πιέζω στο έργο. Αφού ξεκίνησα να κάνω πράξη κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα αποτελέσματα στο έργο βελτιώθηκαν πολύ γρήγορα, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαιτέρως. Σκέφτηκα πως τα καλύτερα αποτελέσματα σήμαιναν πως συγκαταλεγόμουν στους καλύτερους μεταξύ των συνεργατών μου και γοητεύτηκα από τον εαυτό μου. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αδελφός Γουάνγκ μετατέθηκε για να συνεργαστεί μαζί μου. Ήταν εμφανίσιμος και είχε σαφή επικοινωνία της αλήθειας. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία μας τον επαινούσαν. Αυτό με αναστάτωσε. Σκέφτηκα: «Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μου επαίνεσαν τη συναναστροφή του —αυτό πρέπει να σημαίνει πως η δική μου δεν είναι καλή! Θα ήταν καλύτερα αν δεν είχαν στείλει τον Αδελφό Γουάνγκ εδώ. Τώρα που ήλθε, δεν υπάρχει πια χώρος για μένα στις καρδιές των αδελφών μου». Συγκρίνοντας τον εαυτό μου μ’ αυτόν, ανακάλυψα ότι ήταν πράγματι καλύτερος από μένα, αλλά ήμουν απρόθυμος να τα παρατήσω. Εκείνη την περίοδο, με απασχολούσε η φήμη και το όφελος, και δεν με ενδιέφεραν τα προβλήματα της εκκλησίας. Άρχισα να αγχώνομαι για το τι φορούσα, το πώς μιλούσα και ενεργούσα. Στις συναθροίσεις, επιδείκνυα σκόπιμα την ευφυΐα μου, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου να με έχουν σε υπόληψη. Μερικές φορές, μείωνα τον Αδελφό Γουάνγκ με αυτά που έλεγα, και παρατηρούσα τη στάση που είχαν προς εμένα οι αδελφοί και οι αδελφές μας. Συνεπώς, ζούσα σε μια λαθεμένη κατάσταση από την οποία ήμουν ανίκανος να απελευθερωθώ. Συνέκρινα τον εαυτό μου με τον Αδελφό Γουάνγκ κάθε ώρα και στιγμή, και είχα χάσει ολοκληρωτικά το έργο του Αγίου Πνεύματος. Προτού περάσει πολύς καιρός, με αντικατέστησαν. Όταν άκουσα τα νέα, ένιωσα σαν να μου στρίβουν ένα μαχαίρι στην καρδιά —τι θα γίνει με την υπόληψή μου, το κύρος μου, το μέλλον μου; Ο Θεός με έκρινε και με παίδευε, όμως εγώ δεν αναλογίστηκα, ούτε γνώρισα τον εαυτό μου. Απεναντίας, ήμουν γεμάτος καχυποψία: «Οι επικεφαλής και οι συνεργάτες σίγουρα θα εξέταζαν τα στοιχεία της κατάστασης και της επίδοσής μου στην εκκλησία. Πώς θα έδειχνα το πρόσωπό μου και τι θα σκέπτονταν εκείνοι οι αδελφοί και οι αδελφές που με γνώριζαν;» Παγιδευμένος στον ιστό του Σατανά, ξεκίνησα να παραπονιέμαι ενάντια στον Θεό, μετανιώνοντας που είχα εκπληρώσει το καθήκον μου ως επικεφαλής. Όσο περισσότερο το σκεπτόμουν, τόσο περισσότερο υπέφερα. Ένιωθα σαν να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τον Θεό, σε σημείο που αισθανόμουν πως η ζωή μου δεν είχε νόημα. Γνώριζα πως βρισκόμουν σε επικίνδυνη κατάσταση, αλλά δεν είχα τη δύναμη να απελευθερωθώ. Τότε, ήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Ω Θεέ μου! Αυτήν τη στιγμή ζω στο σκότος, με έχει ξεγελάσει ο Σατανάς και υποφέρω πολύ. Δεν υπήρξα πρόθυμος να δεχθώ όλα όσα μου έχουν συμβεί τώρα, θέλησα να ξεφύγω από την παίδευση και την κρίση Σου, παραπονέθηκα εναντίον Σου και Σε πρόδωσα. Ω, Θεέ μου! Σε ικετεύω να προστατεύσεις την καρδιά μου, να με καταστήσεις ικανό να εξετάσω και να γνωρίσω τον εαυτό μου, να με λυπηθείς». Μετά απ’ αυτό, είδα αυτό το κήρυγμα: «Ο Θεός συμπεριφέρεται σε μερικούς ανθρώπους με ιδιαίτερη χάρη και εξύψωση. Προάγονται να γίνουν επικεφαλής ή εργάτες, τους δίνονται σημαντικές αποστολές. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν ανταποδίδουν την αγάπη του Θεού, ζουν για τη δική τους σάρκα, το κύρος και τη φήμη, αναζητώντας να μαρτυρήσουν για τον εαυτό τους και να κερδίσουν σεβασμό. Είναι αυτές οι ενέργειες καλές πράξεις; Δεν είναι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς να παρηγορήσουν την καρδιά του Θεού, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις επιθυμίες του Θεού. Αναζητούν μονάχα να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους. Αυτοί είναι άνθρωποι που βλάπτουν την καρδιά του Θεού, που κάνουν μόνο κακό, που προξενούν τόσο μεγάλη ζημία, υπερβολική ζημία, στην καρδιά του Θεού. Ο Θεός τούς προάγει σε επικεφαλής, σε εργάτες, για να τους ενθαρρύνει, ώστε να οδηγηθούν στην τελείωση. Ωστόσο, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις επιθυμίες του Θεού και εργάζονται μόνο για τον εαυτό τους. Δεν εργάζονται για να γίνουν μάρτυρες του Θεού, ούτε εργάζονται για να εισέλθουν στη ζωή οι εκλεκτοί του Θεού. Εργάζονται για να μαρτυρήσουν για τον εαυτό τους, για να επιτύχουν τους δικούς τους στόχους, για να έχουν κύρος στην καρδιά του εκλεκτού λαού του Θεού. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται περισσότερο στον Θεό, που βλάπτουν περισσότερο την καρδιά του Θεού. Αυτό είναι προδοσία προς τον Θεό. Κατά τη φρασεολογία των ανθρώπων, αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν τι επιτελείται γι’ αυτούς· με πνευματικούς όρους, αυτοί οι άνθρωποι είναι πονηρά άτομα που αντιστέκονται στον Θεό» (από «Το σημαντικό νόημα πίσω από την προετοιμασία των καλών πράξεων» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Β'»). Αυτή η περικοπή με έκανε να νιώσω σαν να μου καρφώνουν ένα σπαθί στην καρδιά, και με άφησε βαθιά παιδεμένο. Είχα γίνει επικεφαλής με τη χάρη του Θεού και την εξύψωσή μου από Εκείνον, και ήταν μια θεόδοτη ευκαιρία να οδηγηθώ στην τελείωση. Αλλά δεν ενδιαφερόμουν καθόλου για την πρόθεση του Θεού και δεν γνώριζα πώς να ανταποδώσω την αγάπη Του. Ζούσα για το κύρος και τη φήμη, για να επιδεικνύομαι και να καταθέτω μαρτυρία για τον εαυτό μου, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να με έχουν σε υπόληψη· η ουσία αυτού ήταν η αντίσταση και η προδοσία προς τον Θεό. Πλέον είχα συνειδητοποιήσει ότι ο Θεός απεχθανόταν όλα όσα έκανα κι έτσι είχε βάλει τέλος στην υπηρεσία μου. Ο Θεός και η αλήθεια είναι αυτά που βασιλεύουν στον οίκο του Θεού. Αναθυμήθηκα αυτά που είχα αποκαλύψει κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του καθήκοντός μου: Για να κερδίσω τον έπαινο των υψηλόβαθμων επικεφαλής και να διατηρήσω τη θέση μου, υποκλινόμουν κι έκανα τεμενάδες στους επικεφαλής και συμφωνούσα με την κάθε τους λέξη. Όσον αφορά τους αδελφούς και τις αδελφές μου, τους έκανα κήρυγμα επικριτικά και προσπάθησα ακόμη και να τους χρησιμοποιήσω για να επιτύχω τον στόχο μου να ξεχωρίσω από το πλήθος· δεν εκπλήρωσα τις ευθύνες μου προς τη ζωή των αδελφών μου. Τους διαχειρίστηκα σχολαστικά και τους πίεσα στο έργο μου, σε σημείο που όλοι με φοβούνταν και με απέφευγαν, μη τολμώντας να μου ανοίξουν την καρδιά τους. Όταν ο Θεός τοποθέτησε τον Αδελφό Γουάνγκ κι εμένα μαζί, απέτυχα να αποκομίσω τα διδάγματα αυτής της κατάστασης ή να γνωρίσω τα δυνατά σημεία του Αδελφού Γουάνγκ, αλλά, αντίθετα, ενέτεινα τον αγώνα μου για φήμη και όφελος, ώστε να ικανοποιήσω τις δικές μου φιλοδοξίες και επιθυμίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αηδιάσει ο Θεός μαζί μου, κι εγώ έχασα το έργο του Αγίου Πνεύματος. Και η αντικατάστασή μου ήταν η δίκαιη διάθεση του Θεού που ερχόταν πάνω μου: Ήταν η κρίση μου, η καλύτερη σωτηρία και η μεγάλη αγάπη του Θεού. Κατά την περίοδο εκείνη, όποτε έψαλα τον ύμνο «Το έλεος του Θεού με επανέφερε στη ζωή», έκλαιγα, και δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. Μετάνιωσα που η οπτική μου στην αναζήτησή μου ήταν λαθεμένη, οδηγώντας στην παρούσα αποτυχία. Ο ύμνος λέει: «Παρόλο που ο Θεός με εξύψωσε ώστε να εκτελέσω το καθήκον μου, εγώ δεν επεδίωκα την αλήθεια και πάντα εποφθαλμιούσα τις ευλογίες της κοινωνικής θέσης. Γεμάτος υπερβολικές απαιτήσεις, δεν λάμβανα ποτέ μου υπόψη το θέλημα του Θεού και δεν είχα επίγνωση ότι αψηφούσα τον Θεό. Ο Θεός ανέκαθεν με εφοδίαζε και με καθοδηγούσε, μα εγώ δεν το εκτιμούσα. Απέφευγα την κρίση και την παίδευση και επαναστατούσα πεισματικά ενάντια στον Θεό. Πλήγωσα την καρδιά του Θεού. Έχασα τόσο πολλές ευκαιρίες να τελειωθώ. Πραγματικά δεν ήμουν αντάξιος της καλής πρόθεσης του Θεού. Ακόμη κι αν έδινα τη ζωή μου για τον Θεό, πώς θα μπορούσα να επανορθώσω που πλήγωσα την καρδιά Του; Ω, Θεέ μου, Παντοδύναμε Θεέ! Επιθυμώ να γίνω ένα νέο άτομο και να ξεκινήσω ξανά από την αρχή. Τα λόγια ζωής του Θεού επηρεάζουν την καρδιά μου. Οι προτροπές του Θεού μού δίνουν απεριόριστη δύναμη και με κάνουν, για άλλη μια φορά, να σηκωθώ μετά από αποτυχίες και πτώσεις. Γνωρίζω τώρα την αξία της ζωής και γνωρίζω τον λόγο της δημιουργίας μου. Αντιμέτωπος με την απαίτηση του Θεού, πώς θα μπορούσα να τρέξω και να κρυφτώ ξανά; Επιθυμώ να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού με την αφοσίωση και την υπακοή μου. Θα κάνω πράξη την αλήθεια και θα ζήσω σύμφωνα με τον λόγο του Θεού· δεν θα κάνω ποτέ ξανά τον Θεό να ανησυχήσει για μένα. Είτε είμαι ευλογημένος είτε έρχομαι αντιμέτωπος με καταστροφές, προσπαθώ μόνο να ικανοποιώ τον Θεό. Επιθυμώ να δώσω στον Θεό την αληθινή μου καρδιά. Ακόμη κι αν δεν έχω προορισμό, επιθυμώ και πάλι να παρέχω υπηρεσίες στον Θεό για όλη μου τη ζωή. Θα επανορθώσω για όλα τα παλιά μου χρέη και θα παρηγορήσω την καρδιά του Θεού» (από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Αυτός ο εξευγενισμός παρέμεινε μαζί μου για περισσότερο από έναν χρόνο. Παρόλο που, κατά τη διάρκεια αυτού του εξευγενισμού, ταλαντευόμουν μεταξύ ζωής και θανάτου και ένιωθα σαν να μου αφαιρούσαν ένα στρώμα δέρματος, εν αγνοία μου, ανακάλυψα ότι η επιθυμία μου για κύρος και μελλοντικές προοπτικές είχε εξασθενήσει, και είδα πόσο πολύτιμος ήταν αυτός ο εξευγενισμός.

Ο χρόνος πέρασε εν ριπή οφθαλμού, και το 2012, οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία μας, ψήφισαν εμένα και τον Αδελφό Ζάο ως υπεύθυνους του έργου της εκκλησίας. Επειδή δεν είχα κάνει εκκλησιαστικό έργο για πολύ καιρό, υπήρχαν μερικά δύσκολα προβλήματα στην εκκλησία, τα οποία δεν είχα ιδέα πώς να αντιμετωπίσω. Αλλά ο Αδελφός Ζάο έκανε εκκλησιαστικό έργο εξαρχής και αντιστάθμιζε τα όσα μου έλειπαν, κι αυτό ήταν αυτό που έπρεπε να διδαχθώ από εκείνον. Ήξερα πως αυτή ήταν η αγάπη του Θεού —δεν με επιβάρυνε με κάποιο αβάσταχτο φορτίο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, ο Αδελφός Ζάο ήταν υπεύθυνος να δίνει αναφορά για το έργο μας, και ανέλαβε τη μερίδα του λέοντος της συναναστροφής σχετικά με εκείνα τα σημαντικά ζητήματα. Όταν διεξήγαμε συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μας, ήταν ο πρώτος που μοιραζόταν συναναστροφή και, με την πάροδο του χρόνου, ήταν σαν να μην υπάρχω. Σκέφτηκα: «Η συναναστροφή σου είναι πιο ξεκάθαρη από τη δική μου, αλλά εγώ είμαι καλύτερος στο έργο του ευαγγελίου. Μιλάς ασταμάτητα, κάνοντας φιγούρα. Θα ήταν καλύτερα αν χωριζόμασταν, ώστε να μπορέσω κι εγώ να επιδείξω τα δυνατά σημεία μου. Παρόλο που δεν είμαι πολύ καλός στη συναναστροφή, είμαι καλύτερος από σένα στο πρακτικό έργο, και η διαχείριση του έργου του ευαγγελίου είναι το δυνατό μου σημείο». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λάβαμε μια επιστολή από την αδελφή που ήταν υπεύθυνη του έργου μας —για λειτουργικούς λόγους επρόκειτο να χωριστούμε, ο καθένας μας αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας περιοχής. Και παρόλο που τα αποτελέσματα για όλα τα είδη του έργου στην περιοχή της οποίας ήμουν υπεύθυνος δεν ήταν εξίσου καλά με εκείνα της περιοχής του Αδελφού Ζάο, εγώ και πάλι ήμουν περιχαρής και σκέφτηκα: «Βρήκα επιτέλους την ευκαιρία να δείξω τα ταλέντα μου. Παρόλο που τα αποτελέσματα δεν είναι πολύ καλά επί του παρόντος, απλά περίμενε μέχρι να εργαστώ πάνω σ’ αυτό, και θα αποδείξω πόσο ικανός είμαι». Μόλις αρχίσαμε να εργαζόμαστε χωριστά, ρίχτηκα στο έργο μου και ξεκίνησα να οργανώνω τα πράγματα· γνωστοποιούσα τις ρυθμίσεις του έργου στους αδελφούς και τις αδελφές, ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν τι έπρεπε να κάνουμε και συναναστρεφόμουν τον λόγο του Θεού για να επιλύσω τα τρέχοντα ζητήματα και τις δυσκολίες. Αφού κατέβαλα σημαντικές προσπάθειες, τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: «Πώς τα πηγαίνει ο Αδελφός Ζάο; Τα πηγαίνει καλύτερα από εμένα;» Όταν είχαμε μια συνάθροιση και έμαθα ότι τα αποτελέσματα του έργου του ευαγγελίου εντός της περιοχής της οποίας ήμουν υπεύθυνος ήταν πράγματι καλύτερα από τα δικά του, ενδόμυχα ένιωσα ικανοποιημένος. «Επιτέλους, είμαι καλύτερος από εσένα και μπορώ να αισθάνομαι υπερήφανος». Και πάνω που ένιωθα ικανοποιημένος, ένιωθα την αποδοκιμασία για τον εαυτό μου να γεννάται στην καρδιά μου: «Δεν κλέβεις τη δόξα του Θεού;» Η καρδιά μου παρέλυσε. «Ναι, το να διαδίδεις το ευαγγέλιο, το να γίνεσαι μάρτυρας για τον Θεό και το να οδηγείς ακόμη περισσότερους αληθινούς πιστούς ενώπιον του Θεού είναι το καθήκον και η ευθύνη κάθε ανθρώπου εκ του εκλεκτού λαού του Θεού. Και ήταν χάρη στη συνεργασία των αδελφών μου, στις ευλογίες του Θεού, που αποκτήσαμε εκείνους τους ανθρώπους. Για ποιο πράγμα μπορούσα να καυχηθώ;» Καθώς το σκεφτόμουν αυτό, κοκκίνισα. Ένιωσα ότι ήμουν τόσο αξιοκαταφρόνητος και είδα ότι η αγιοσύνη του Θεού δεν μου επέτρεπε να εμπεριέχω τέτοια βρομιά. Όταν συνειδητοποίησα την κατάστασή μου, ήμουν βαθιά ευγνώμων για τη διαφώτιση του Θεού. Επιθυμούσα, επίσης, να επιστρέψω στον Θεό και να μην επιδιώξω ποτέ ξανά τη δόξα ή το κύρος. Στις ημέρες που ακολούθησαν, επικεντρώθηκα στο να διαβάζω περισσότερο από τον λόγο του Θεού και, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο ζήτημα, επικεντρωνόμουν στο να αναζητώ την αλήθεια για να επιλύσω την ίδια μου τη διαφθορά. Ανεπαίσθητα, η εσωτερική μου επιθυμία να ανταγωνίζομαι για δόξα συρρικνώθηκε, και μπόρεσα να συνεργαστώ με τους συνεργάτες μου, όλοι μας αξιοποιώντας τα δυνατά σημεία των άλλων για να αντισταθμίσουμε τα όσα μας έλειπαν.

Μια μέρα, τον Αύγουστο του 2012, η αδελφή που ήταν υπεύθυνη για το έργο μας επικοινώνησε μαζί μου, αναθέτοντάς μου να εκπληρώσω το καθήκον μου σε μια άλλη τοποθεσία. Εκείνη την ώρα συμφώνησα με προθυμία, αλλά πριν φύγω, είπε: «Όταν εργαστείς εκεί, ο Αδελφός Ζάο θα εργαστεί μαζί σου· θα είναι καλύτερο για το έργο. …» Κι εγώ είπα: «Κανένα πρόβλημα, είμαι πρόθυμος να εργαστώ μαζί του». Κι όταν ειδωθήκαμε σε μια συνάντηση, ήταν ειλικρινής απέναντί μου: «Δεν χάρηκα απόλυτα όταν σε επέλεξαν, καθώς πιστεύω ότι η συναναστροφή σου δεν είναι εξίσου καλή με τη δική μου». Αυτή η αυθόρμητη δήλωση μού προξένησε μεγάλη αναταραχή. Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: «Πραγματικά δεν θα ’πρεπε να έχω δεχθεί να εκτελέσω το καθήκον μου μαζί του. Γνωρίζει όλες τις αποτυχίες μου. Πίστευα ότι με την άφιξή μου στη νέα μου θέση, θα επωφελούμουν από το νεοφανές στοιχείο του νεοφερμένου! Αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Φόρεσα ένα βεβιασμένο χαμόγελο και έκανα σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά σκεφτόμουν: «Δεν είμαι καλός στη συναναστροφή, αλλά το γεγονός ότι με επέλεξαν αποδεικνύει ότι είμαι καλύτερος από σένα. Ας περιμένουμε να δούμε!» Ταξιδέψαμε στον νέο τόπο εργασίας μας και ριχτήκαμε στην εκτέλεση του καθήκοντός μας.

Στην αρχή, όταν συνάντησα τους αδελφούς και τις αδελφές μας, προσευχήθηκα να είμαι ικανός να απαρνηθώ τη σάρκα, να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να εργαστεί αρμονικά με τον Αδελφό Ζάο. Άκουσα προσεκτικά τον τρόπο που συναναστρεφόταν με τους αδελφούς και τις αδελφές για την κατάστασή τους και προσευχήθηκα γι’ αυτόν. Επίσης, μοιράστηκα συναναστροφή για το έργο του ευαγγελίου. Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να νιώθω πως η συναναστροφή του ήταν πιο ξεκάθαρη από τη δική μου. Έτσι, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, δεν ήθελα να μοιραστώ ούτε μια λέξη σε συναναστροφή. Ήλπιζα εκείνες οι συναθροίσεις να ολοκληρωθούν γρήγορα και ήθελα να φύγω. Τότε ήμασταν υπεύθυνοι για μια μεγάλη περιοχή, και σκέφτηκα: «Αν εργαζόμασταν χώρια, δεν θα ήμουν τόσο περιορισμένος». Όταν μοιράστηκα αυτήν την ιδέα με τον αδελφό μου, εκείνος συμφώνησε: «Δεδομένου ότι η έκταση της περιοχής καθιστά δύσκολο το έργο, θα ήταν καλύτερο να χωριστούμε». Το άκουσμα αυτού με έκανε πολύ ευτυχισμένο και ένιωσα πως αυτή τη φορά θα μπορούσα επιτέλους να αξιοποιήσω πραγματικά τις ικανότητές μου. Αφού χωριστήκαμε, σε κάθε συνάθροιση είχα την ικανότητα ομιλίας επί μακρόν, μοιραζόμουν συναναστροφή και οργάνωνα έργο, επωμιζόμενος ένα μεγάλο «φορτίο» για τη ζωή των αδελφών μου. Σύντομα είδα αποτελέσματα σε κάθε πτυχή του έργου μου, ενώ ο Αδελφός Ζάο δεν τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά. Δεν έκανα κάτι γι’ αυτό, σαν να μη με αφορούσε καθόλου. Αργότερα, ο επικεφαλής μας έμαθε ότι εργαζόμασταν χώρια και συναναστράφηκε μαζί μας τις ευθύνες του έργου μας και την αλήθεια της αρμονικής συνεργασίας. Ήμουν πρόθυμος να το δεχθώ και να παύσουμε να διατηρούμε ξεχωριστά «νοικοκυριά». Ωστόσο, συνεχίσαμε να εργαζόμαστε χώρια, επικαλούμενοι τη δικαιολογία ότι και οι δυο μας γνωρίζαμε το δικό μας έργο καλύτερα. Για να μη με επικρίνει ο επικεφαλής μου, πήγα στην περιοχή του Αδελφού Ζάο για να συναναστραφώ με τους αδελφούς και τις αδελφές εκεί, αλλά ένιωσα πως αυτό δεν περιλαμβανόταν στο πεδίο των αρμοδιοτήτων μου. Εάν επωφελούνταν από τη συναναστροφή μου, οι άλλοι θα σκέπτονταν ότι ο Αδελφός Ζάο είχε κάνει καλή δουλειά και θα έδιναν σ’ εκείνον όλα τα εύσημα, και τότε δεν θα φαινόταν πιο ικανός από εμένα; Κι έτσι, όταν πήγα σε μια συνάντηση σχετική με πράγματα που ενέπιπταν στην περιοχή ευθύνης του Αδελφού Ζάο, απλώς συμπεριφέρθηκα τυπικά, λέγοντας ότι είχα κάποιο διοικητικό καθήκον να κάνω, και έφυγα βιαστικά. Ο Αδελφός Ζάο συνέχισε να μη βλέπει αποτελέσματα σε καμία πτυχή του έργου του, ωστόσο, εγώ δεν κατηγορούσα τον εαυτό μου, ούτε αισθανόμουν καθόλου φοβισμένος, ενώ αγνόησα, μάλιστα, αρκετές επικοινωνίες από τον επικεφαλής μας. Αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου δίναμε αναφορά για το έργο μας, και στο σημείο εκείνο συγκλονίστηκα: Παρόλο που η περιοχή μου είχε αποκτήσει πολλούς ανθρώπους, όταν προστίθεντο και οι δύο περιοχές μας, ο αριθμός ήταν μικρός. Μονάχα τότε φοβήθηκα. Για να αποδείξω ότι ήμουν καλύτερος από τον Αδελφό Ζάο, κυριάρχησε μέσα μου το λάθος κίνητρο του να δείχνω πόσο καλά μπορούσα να εργάζομαι. Παρόλο που ήμουν καλύτερος από εκείνον στο έργο του ευαγγελίου, το έργο του ευαγγελίου στην περιοχή του είχε σχεδόν σταματήσει. Αυτό ήταν τελείως αντίθετο με τις ρυθμίσεις του έργου. Είχα γίνει το εμπόδιο που παρακώλυε την επιτέλεση του θελήματος του Θεού. Δεν είχα επιλογή παρά να αναζητήσω τα λόγια του Θεού για να δω τη βασική αιτία αυτών των περιστάσεων. Είδα τα ακόλουθα λόγια από τον Θεό: «Καθένας από εσάς, ως άνθρωπος της υπηρεσίας, πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εκκλησίας σε όλα όσα κάνει, αντί να κοιτά τα δικά του συμφέροντα. Είναι ανεπίτρεπτο να το κάνεις μόνος σου, υπονομεύοντας εκείνον και εκείνος υπονομεύοντας εσένα. Οι άνθρωποι που φέρονται έτσι δεν είναι κατάλληλοι να υπηρετούν τον Θεό! Η διάθεση ενός τέτοιου είδους ανθρώπου είναι τόσο άσχημη. Δεν παραμένει ούτε ίχνος ανθρώπινης φύσης μέσα τους. Είναι εκατό τοις εκατό ο Σατανάς! Είναι θηρία! Ακόμη και τώρα τέτοια πράγματα συμβαίνουν ακόμη ανάμεσά σας, και φτάνουν σε σημείο να επιτίθεστε ο ένας στον άλλο κατά τη διάρκεια της συναναστροφής, αναζητώντας επίτηδες δικαιολογίες, και κοκκινίζοντας στο πρόσωπο καθώς λογομαχείτε για ασήμαντα θέματα, κανείς να μην είναι πρόθυμος να βάλει στην άκρη τον εαυτό του, καθένας να κρύβει όσα είναι μέσα του από τον άλλον, κοιτώντας τον άλλον προσεκτικά και με επιφύλαξη. Γίνεται τέτοιου είδους διάθεση να είναι κατάλληλη για υπηρεσία προς τον Θεό; Μπορεί τέτοιο έργο όπως το δικό σας να προσφέρει στους αδελφούς και στις αδελφές; Όχι μόνο δεν μπορείς να καθοδηγήσεις τους ανθρώπους σε μια σωστή πορεία ζωής, εγχέεις μάλιστα τη διεφθαρμένη διάθεσή σου στους αδελφούς και στις αδελφές. Δεν πληγώνεις τους άλλους; Η συνείδησή σου είναι τόσο άσχημη, τόσο διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι! Δεν εισέρχεσαι στην πραγματικότητα και δεν κάνεις την αλήθεια πράξη. Επίσης, χωρίς ντροπή εκθέτεις τη σατανική σου φύση στους άλλους ανθρώπους, δεν ντρέπεσαι διόλου! Οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν εναποτεθεί στην εμπιστοσύνη σου αλλά εσύ τους πηγαίνεις στην κόλαση. Δεν είσαι άνθρωπος που η συνείδησή σου είναι διεφθαρμένη; Είσαι εντελώς ξεδιάντροπος!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Υπηρετείστε όπως οι Ισραηλίτες). Τα σκληρά λόγια του Θεού αποκάλυψαν τη φύση και την ουσία μου, αφήνοντάς με ντροπιασμένο. Χάρη στην εξύψωση και τη χάρη του Θεού ήμουν ικανός να εκπληρώσω εκείνο το καθήκον· ο Θεός μού είχε εμπιστευτεί να φέρω τους αδελφούς και τις αδελφές σ’ Εκείνον. Αλλά εγώ δεν ενδιαφέρθηκα για το θέλημα του Θεού, δεν έκανα πράξη την αλήθεια και, για τη φήμη και το κύρος, αγνόησα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Μαχόμουν τον αδελφό μου φανερά και στα κρυφά, δουλεύοντας μόνος μου. Τώρα είναι η ώρα να διαδοθεί το ευαγγέλιο, και ο Θεός ελπίζει πως εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στον Θεό θα επιστρέψουν σύντομα στον οίκο του Θεού. Ο Θεός ελπίζει επίσης ότι θα Του φέρουμε εκείνους που αναζητούν την αληθινή οδό. Αντίθετα, εγώ πάντα αναζητούσα τη φήμη και το κύρος, τα οποία δεν είχαν καμία αξία. Για να αποδείξω ότι ήμουν ικανότερος από τον αδελφό μου στο έργο μου, όταν είδα ότι το έργο του δεν απέφερε αποτελέσματα, δεν τον βοήθησα. Δεν επικοινωνούσα μαζί του για τα προβλήματα στο έργο μας, ελπίζοντας πάντοτε ότι ο αδελφός μου θα υστερούσε σε σχέση μ’ εμένα. Τον φθόνησα όταν είδα ότι ήταν καλύτερός μου και, μάλιστα, τον απέρριψα, αντιμετωπίζοντας το έργο της εκκλησίας μας σαν παιχνίδι. Ήμουν υπερβολικά κακός και μοχθηρός, δίχως καθόλου ανθρώπινη φύση. Εάν δεν άλλαζα, πώς θα μπορούσα να υπηρετήσω τον Θεό; Εάν δεν εισερχόμουν στην πραγματικότητα, πώς θα μπορούσα να φέρω τους αδελφούς και τις αδελφές μου στον Θεό; Κλαίγοντας, ήλθα στον Θεό και προσευχήθηκα: «Ω Θεέ μου! Έκανα λάθος. Λόγω της παρακοής μου, της αδυναμίας μου να δείξω ενδιαφέρον προς το θέλημά Σου και της πρόθεσής μου να αποδείξω ότι είμαι καλύτερος από τον αδελφό μου, αγνόησα τη συνείδησή μου και δεν εκπλήρωσα τις ευθύνες μου. Και τώρα το έργο του ευαγγελίου έχει βλαφθεί, κι εγώ έχω διαπράξει παράβαση ενώπιόν Σου. Αλλά επιθυμώ να μετανοήσω και να αλλάξω, να εργαστώ αρμονικά με τον Αδελφό Ζάο και να διορθώσω τη στασιμότητα στο έργο του ευαγγελίου μας. Εάν αγωνιστώ ξανά προς απόκτηση κύρους, τιμώρησέ με, Θεέ μου. Είμαι πρόθυμος να δεχθώ την παρατήρησή Σου, Αμήν!» Αφού προσευχήθηκα, επιβιβάστηκα κατευθείαν στο λεωφορείο για να δω τον αδελφό μου και επικοινώνησα ανοιχτά μ’ εκείνον, παραδεχόμενος πως είχα συμπεριφερθεί επαναστατικά ενώπιον του Θεού και πως σχεδίαζα να βελτιωθώ στο έργο μας. Ο Αδελφός Ζάο μοιράστηκε κι εκείνος αυτά που σκεπτόταν στην καρδιά του. Στη συνέχεια, εργαστήκαμε μαζί με τον Θεό σαν ένα και ξεκινήσαμε να βελτιώνουμε τις αποτυχίες του έργου μας, αναζητώντας παραλείψεις και σφάλματα, συνοψίζοντας τις επιτυχημένες εμπειρίες που είχα και δουλεύοντας αυστηρώς σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του έργου. Το έργο του ευαγγελίου μας σύντομα βελτιώθηκε. Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, ένιωσα ότι ο Θεός είναι τόσο άγιος και η διάθεσή Του τόσο δίκαιη! Όταν επιδίωκα πάντα φήμη και κύρος, Εκείνος δημιούργησε ένα περιβάλλον για να με παιδεύσει και να με κρίνει, να με πλήξει και να με πειθαρχήσει. Αυτό με έκανε να αναλογιστώ και να γνωρίσω τον εαυτό μου, απελευθερώνοντάς με από την επιρροή του Σατανά. Όταν επέστρεψα προς τον Θεό, Εκείνος για άλλη μια φορά μού έδειξε έλεος. Είδα ότι ανεξάρτητα από το αν ο Θεός με έκρινε ή με παίδευε, ή από το αν ήταν ελεήμων και στοργικός, όλα αυτά ήταν η αγάπη και η σωτηρία Του. Αποφάσισα στην καρδιά μου να τα πάω καλύτερα στην επιδίωξή μου για την αλήθεια και να μην επαναστατώ πια ενάντια στον Θεό, να είμαι απόλυτα πιστός σε όλα όσα μου έχει εμπιστευτεί ο Θεός.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όταν συνεργάζεστε, λίγοι από εσάς λέτε: “Θέλω να σε ακούσω να συναναστρέφεσαι μαζί μου για την πτυχή αυτή της αλήθειας γιατί δεν το έχω ξεκαθαρίσει”. Ή λέτε: “Έχεις περισσότερες εμπειρίες από εμένα σ’ αυτόν τον τομέα. Μπορείς να με καθοδηγήσεις, σε παρακαλώ;” Αυτός δεν θα ήταν ένας καλός τρόπος να γίνονται τα πράγματα; Εσείς στις ανώτατες θέσεις ακούτε πολλά για την αλήθεια και κατανοείτε πολλά σχετικά με την υπηρεσία. Αν εσείς οι άνθρωποι που συντονίζεστε για να εργαστείτε στις εκκλησίες δεν μάθετε ο ένας από τον άλλον κι αν δεν επικοινωνείτε, αντισταθμίζοντας τα ελαττώματα ο ένας του άλλου, από πού θα πάρετε τα μαθήματα; Όταν έρχεστε αντιμέτωποι με κάτι, θα πρέπει να συναναστρέφεστε ο ένας με τον άλλο ώστε να ωφεληθεί η ζωή σας. Και θα πρέπει προσεκτικά να συναναστρέφεστε για πράγματα κάθε είδους πριν πάρετε αποφάσεις. Μόνο έτσι είστε υπεύθυνοι προς την εκκλησία και δεν λειτουργείτε με προχειρότητα. Αφού επισκεφθείτε όλες τις εκκλησίες, θα πρέπει να μαζευτείτε και να συναναστραφείτε για όλα τα θέματα που ανακαλύψατε και τα προβλήματα που συναντήσατε κατά το έργο και να επικοινωνήσετε τη διαφώτιση και τη φώτιση που έχετε λάβει — αυτή είναι αναπόσπαστη πράξη της υπηρεσίας. Πρέπει να επιτύχετε αρμονική συνεργασία για τον σκοπό του έργου του Θεού, προς όφελος της εκκλησίας και για να παρακινήσετε τις αδελφές και τους αδελφούς. Εσύ συντονίζεσαι μαζί του και εκείνος μαζί σου, καθένας διορθώνει τον άλλο, φτάνοντας σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα του έργου ώστε να φροντίζετε για το θέλημα του Θεού. Μόνο αυτή είναι αληθινή συνεργασία και μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα εισέλθουν αληθινά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Υπηρετείστε όπως οι Ισραηλίτες). Μέσα στα λόγια του Θεού, βρήκα το μονοπάτι προς την πράξη και την είσοδο, και κατάφερα να μάθω πώς να υπηρετώ δίπλα στους άλλους ώστε να ικανοποιούνται οι επιθυμίες του Θεού. Όλοι έχουν τα δυνατά τους σημεία, και ο Θεός θέλει όλοι να χρησιμοποιούν αυτά τα δυνατά σημεία για να εκτελούν τα καθήκοντά τους και, μ’ αυτόν τον τρόπο, οι αδυναμίες όλων θα αντισταθμιστούν μέσω της συνεργασίας. Το ότι ο Θεός κανόνισε να εργαστεί μαζί μου εκείνος ο αδελφός, ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Ήμουν πιο αδύναμος στη συναναστροφή της αλήθειας, και τα δυνατά του σημεία μπορούσαν να αντισταθμίσουν τις δικές μου αδυναμίες. Αλλά εγώ δεν το έβλεπα αυτό, και όταν βρισκόμουν μαζί με τον αδελφό μου δεν ζητούσα τη βοήθειά του όταν δεν καταλάβαινα. Μερικές φορές, όταν εκείνος επικοινωνούσε μαζί μου, εγώ ήμουν απρόθυμος να ακούσω. Μηχανορραφούσα εναντίον του, βλάπτοντας και τη δική μου ζωή και το έργο του ευαγγελίου. Στις ημέρες που ακολούθησαν, ξεκίνησα να κάνω πράξη την είσοδο σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθειας, ζητώντας τη συμβουλή του αδελφού μου πάνω σε θέματα που δεν καταλάβαινα ή δεν μπορούσα να δω καθαρά. Επίσης τον συμβουλευόμουν για τις δυσκολίες στο έργο μου. Από τότε και στο εξής, μαθαίναμε και συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον όταν πηγαίναμε στις εκκλησίες, και όταν αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, επικοινωνούσαμε μεταξύ μας, βρίσκοντας τα λόγια του Θεού για να επιλύσουμε μαζί τα προβλήματα της εκκλησίας. Μερικές φορές οι απόψεις μας διέφεραν, αλλά εφόσον εφαρμόζονταν στην πράξη οι αρχές που ωφελούσαν τη ζωή των αδελφών μας και το έργο του οίκου του Θεού, ακόμη κι αν πέφταμε λιγάκι στην υπόληψη των άλλων, μπορούσαμε να παραμερίσουμε τις δικές μας επιθυμίες. Έτσι γίναμε πνευματικοί συνεργάτες στη ζωή και μπορέσαμε να αποκτήσουμε αμοιβαία ανοχή και κατανόηση. Εργαστήκαμε μαζί ευτυχισμένοι, και κάθε πτυχή του έργου μας βελτιώθηκε.

Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με άλλαξε μέσα από την κρίση και την παίδευσή Του, που με έκανε να δω πώς με βλάπτει ο Σατανάς μέσω της δόξας, του οφέλους και του κύρους, που με έκανε να έχω πρέπουσες επιδιώξεις και να βιώνω λίγη ανθρώπινη ομοιότητα. Παρόλο που εξακολουθώ να έχω πολλή διαφθορά μέσα μου που πρέπει να εξαγνιστεί και πρέπει να υποβληθώ σε περισσότερη κρίση και παίδευση, έχω δει ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού είναι η καλύτερη σωτηρία του ανθρώπου, η πιο αληθινή αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Θέλω να το βιώσω αυτό περισσότερο, θέλω η κρίση και η παίδευση του Θεού να με συντροφεύουν καθώς προοδεύω, μέχρι να είμαι ικανός να γίνω ο υπηρέτης του Θεού.