Από της Σεν Σι, Κίνα

Τον Δεκέμβριο του 2023, έκανα το καθήκον της επικεφαλής μιας ομάδας κι ήμουν υπεύθυνη για τον έλεγχο άρθρων με βιωματικές μαρτυρίες. Τον Φεβρουάριο του 2024, οι επικεφαλής έστειλαν επιστολή για να μας ζητήσουν να υποβάλουμε κάποια κηρύγματα του ευαγγελίου το ταχύτερο δυνατό, και όρισαν εμένα υπεύθυνη γι’ αυτό το καθήκον. Οι επικεφαλής ανησυχούσαν μήπως ήμουν πολύ απασχολημένη, και ζήτησαν από μερικές αδελφές να με βοηθήσουν στον έλεγχο των άρθρων. Εκείνο το διάστημα, ήμουν κάθε μέρα απασχολημένη με την επιμέλεια κηρυγμάτων του ευαγγελίου, οπότε ο όγκος των άρθρων με βιωματικές μαρτυρίες συνεχώς αυξανόταν, και άρχισα να αγχώνομαι λίγο. Είδα ότι όλες οι αδελφές μου ήταν απασχολημένες με τα δικά τους έργα, κάποια από τα οποία δεν ήταν και τόσο επείγοντα, αλλά καμία δεν προσφέρθηκε να μοιραστεί μαζί μου το φορτίο του ελέγχου των άρθρων βιωματικής μαρτυρίας, οπότε ήθελα να τους πω κάτι. Μετά σκέφτηκα ότι οι επικεφαλής τούς είχαν ήδη ζητήσει να με βοηθήσουν, αλλά καμιά τους δεν είχε πει κουβέντα. Σκέφτηκα: «Αφού καμιά δεν θέλει να το κάνει, αν εγώ συναναστραφώ παρ’ όλα αυτά μαζί τους, δεν θα θεωρήσουν ότι τις πιέζω αδικαιολόγητα; Μήπως πουν ότι έχω κακή ανθρώπινη φύση και ότι βάζω τον εαυτό μου ως επικεφαλής ομάδας σε βάθρο και δίνω εντολές, κι έτσι σχηματίσουν κακή εντύπωση για μένα; Δεν πειράζει. Θα ασχοληθώ λίγο παραπάνω χρόνο και θα το κάνω μόνη μου». Έτσι, έτρεχα κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, και μόλις τελείωνα το φαγητό, έτρεχα στον υπολογιστή για να ελέγξω τα κηρύγματα του ευαγγελίου και τα άρθρα με τις βιωματικές μαρτυρίες. Κάποιες φορές δεν είχα καν χρόνο για πνευματικές ασκήσεις. Παρόλο που κάθε μέρα ήμουν τόσο απασχολημένη που δεν μου περίσσευε ούτε λεπτό, τα άρθρα είχαν συσσωρευτεί. Ένιωθα σωματική κούραση και στην καρδιά μου είχα μεγάλη πικρία, αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω, από φόβο μήπως σχημάτιζαν οι αδελφές μου αρνητική γνώμη για μένα κι έλεγαν ότι ήμουν στενόμυαλη και μικροπρεπής. Έτσι, συνέχισα να πολεμάω μόνη μου. Εκείνη την εποχή, υπήρχε μια αδελφή που την έλεγαν Λιου Τζια. Μερικές φορές, της έκανα υπενθυμίσεις όταν ανακάλυπτα ότι τα άρθρα που είχε αναλάβει δεν ελέγχονταν εγκαίρως. Εκείνη συμφωνούσε πάντα επιπόλαια, αλλά μετά δεν άλλαζε τίποτα. Μερικές φορές μάλιστα μου φόρτωνε κι εμένα έργο. Ήξερα ότι ενέδιδε στις σαρκικές ανέσεις και ότι δεν έφερε φορτίο στο καθήκον της, και ήθελα να της υποδείξω τα προβλήματά της και να τη βοηθήσω. Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι εκπαιδευόταν μόνο για λίγο καιρό, και φοβήθηκα μην πει πως ήμουν πολύ απαιτητική και πολύ σκληρή μαζί της, ότι την επιτηρούσα στενά κάθε μέρα σαν αφεντικό. Αν σχημάτιζε κακή γνώμη για μένα, αυτό θα δυσκόλευε τη συνεργασία μας στο μέλλον, οπότε δεν είχα πια όρεξη να πω τίποτα. Ένιωθα ότι ως επικεφαλής της ομάδας, θα έπρεπε να δείχνω κατανόηση και να κάνω περισσότερο έργο, οπότε τη βοήθησα να κάνει το έργο που δεν έκανε. Κάποιες φορές, έβλεπα μερικές αδελφές να συνεχίζουν να κάνουν κάποια λάθη μορφοποίησης στην επιμέλεια των κηρυγμάτων. Ήθελα να τους πω να είναι πιο προσεκτικές στη συνέχεια, αλλά μετά σκέφτηκα: «Αν τους αναφέρω κάτι τόσο επουσιώδες, τότε, μήπως πουν ότι είμαι μικροπρεπής και ότι τα ψειρίζω πολύ;» Δεν το ανέφερα, λοιπόν, και κάθε φορά που έλεγχα τα κηρύγματα και έβρισκα προβλήματα, τα διόρθωνα μόνη μου. Παρόλο που τα προβλήματα ήταν μικρά, έπαιρνε χρόνο να τα διορθώσω. Ένιωθα πολύ αποκαρδιωμένη, και παραπονέθηκα ότι δεν έφεραν φορτίο. Όχι μόνο δεν μπορούσαν να με ξαλαφρώσουν λίγο απ’ το φορτίο μου, αλλά δεν μπορούσαν ούτε καν να κάνουν καλά το βασικό τους έργο, κι έτσι με ανάγκαζαν να ανησυχώ και για τις δικές τους εργασίες. Παρόλο που είχα μέσα μου αυτές τις σκέψεις και πικρία, δεν τις εξωτερίκευσα ποτέ, γιατί ήθελα οι αδελφές μου να λένε ότι ήμουν πρόθυμη να φέρω φορτίο κι ότι έχω καλή ανθρώπινη φύση. Απλώς συνέχισα να πολεμάω μόνη μου και να κάνω το έργο επιφανειακά.

Εκείνον τον καιρό, όσο σκληρά κι αν εργαζόμουν, έπρεπε να ελεγχθούν όσα άρθρα είχαν συσσωρευτεί, και πάντα εμφανίζονταν λάθη στο έργο. Ούτε το έργο που είχαν υπό την ευθύνη τους οι αδελφές μου σημείωνε μεγάλη πρόοδο, και αυτό καθυστερούσε το συνολικό έργο. Όταν οι επικεφαλής έγραψαν και με κλάδεψαν, υποδεικνύοντας αυτά τα προβλήματα, ένιωσα πολύ αδικημένη. Ένιωθα ότι, παρόλο που είχα σχεδόν κάψει τον εγκέφαλό μου από την πολλή δουλειά, υπήρχαν ακόμα συνεχώς ψεγάδια και αποκλίσεις στο καθήκον μου. Ένιωθα λες και θα πάθαινα νευρικό κλονισμό, δεν ήξερα πια πώς να κάνω το καθήκον μου. Αργότερα, οι επικεφαλής συγκάλεσαν συνάθροιση για να καταλάβουν τι συνέβαινε. Η Λιου Τζια είπε ότι εγώ έφερα στ’ αλήθεια φορτίο στα καθήκοντά μου και ότι μπορούσα να σκεφτώ όλες τις πτυχές του έργου, οπότε εκείνη δεν χρειαζόταν να ανησυχεί καθόλου για ορισμένες εργασίες. Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα λίγο και ένιωσα ότι δεν είχε πάει στράφι το επίπονο έργο μου. Φαινόταν ότι οι άλλοι είχαν ακόμα καλή εντύπωση για μένα στο μυαλό τους, αλλά μετά σκέφτηκα, επίσης, ότι η αδελφή μου με επαινούσε, παρόλο που τα είχα θαλασσώσει στο έργο, κι ένιωσα λίγο άβολα.

Στη συνέχεια, άρχισα να αναλογίζομαι την κατάσταση στην οποία ζούσα εκείνη την περίοδο και διάβασα ένα πολύ σχετικό χωρίο των λόγων του Θεού. Συγκινήθηκα πολύ. Ο Θεός λέει: «Στη συνέχεια, ας συναναστραφούμε πάνω στο επόμενο ρητό που αφορά την ηθική διαγωγή: “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους”. Τι σημαίνει αυτό το ρητό; Σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου και να είσαι επιεικής με τους άλλους, έτσι ώστε να βλέπουν πόσο γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος είσαι. Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Τι επιδιώκεται με αυτό; Είναι εφικτό; Είναι πραγματικά μια φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων; Πρέπει να κάνεις μεγάλους συμβιβασμούς για να πετύχεις κάτι τέτοιο! Δεν πρέπει να έχεις επιθυμίες και απαιτήσεις, αλλά να απαιτείς από τον εαυτό σου να νιώθει λιγότερη χαρά, να υποφέρει λίγο περισσότερο, να πληρώνει μεγαλύτερο τίμημα και να εργάζεται περισσότερο ώστε να μη χρειάζεται να εξαντλούνται οι άλλοι. Αν οι άλλοι γκρινιάζουν, παραπονιούνται ή έχουν κακές επιδόσεις, δεν πρέπει να τους ζητάς πάρα πολλά· αρκεί να τα καταφέρνουν στο περίπου. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί σημάδι ευγενούς ήθους· Εμένα, όμως, γιατί Μου ακούγεται ψεύτικο; Δεν είναι ψεύτικο; (Ναι.) Υπό κανονικές συνθήκες, η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης ενός συνηθισμένου ατόμου είναι να είναι ανεκτικός με τον εαυτό του και αυστηρός με τους άλλους. Αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα όλων των άλλων: “Αυτός είναι αλαζόνας! Εκείνος είναι κακός! Αυτός εδώ είναι εγωιστής! Εκείνος κάνει επιπόλαια το καθήκον του! Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ τεμπέλης!” Για τον εαυτό τους, όμως, σκέφτονται: “Αν και είμαι λίγο τεμπέλης, δεν πειράζει. Έχω καλό επίπεδο. Αν και τεμπέλης, κάνω καλύτερη δουλειά από τους άλλους!” Τους άλλους τους κατακρίνουν και τους αρέσει να ψιλολογούν, αλλά με τον εαυτό τους είναι ανεκτικοί και διαλλακτικοί όπου είναι δυνατόν. Δεν αποτελεί αυτό φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης τους; (Ναι.) Αν οι άνθρωποι οφείλουν να ανταποκριθούν στην ιδέα που λέει “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους”, σε πόσο πόνο πρέπει να υποβάλλουν τον εαυτό τους; Θα μπορούσαν πραγματικά να το αντέξουν; Πόσοι άνθρωποι θα το κατάφερναν; (Κανείς.) Γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές. Ενεργούν σύμφωνα με την αρχή που λέει “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.) Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος στη σατανική φιλοσοφία που λέει “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην κοιτάζουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν. Αν περιμένει κανείς οι άνθρωποι να μην είναι εγωιστές, να έχουν μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό τους και να είναι διατεθειμένοι να βγουν ζημιωμένοι αντί να εκμεταλλευτούν τους άλλους, είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Αν περιμένει κανείς από τους ανθρώπους, όταν κάποιος τους εκμεταλλεύεται, να λένε εκείνοι με χαρά: “Εντάξει, με εκμεταλλεύεσαι, αλλά δεν το κάνω θέμα. Είμαι ανεκτικός άνθρωπος, δεν θα σε κακολογήσω ούτε θα προσπαθήσω να σε εκδικηθώ. Αν, μάλιστα, δεν με έχεις εκμεταλλευτεί ακόμα αρκετά, μη διστάσεις να συνεχίσεις”, είναι ρεαλιστική προσδοκία αυτή; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό; Έτσι συμπεριφέρεται συνήθως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι προφανώς ανωμαλία. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι που έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις —ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι— αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα, ενώ το να σκεφτούν τους άλλους δεν θα τους προσφέρει καμία ικανοποίηση. Όταν, λοιπόν, συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, πρόκειται για ανωμαλία» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Τα λόγια του Θεού τα εξέθεταν όλα τέλεια. Η φύση κάθε ανθρώπου είναι εγωιστική και, όταν συμβαίνουν διάφορα, όλοι είναι πολύ ανεκτικοί με τον εαυτό τους και αυστηροί με τους άλλους. Όταν υποφέρουν πάρα πολύ, νιώθουν ότι υφίστανται εκμετάλλευση, νιώθουν ανισορροπία στην καρδιά τους, και απλούστατα δεν μπορούν να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους. Ωστόσο, εκείνη την περίοδο, συγκρατιόμουν συνεχώς, και προσπαθούσα να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και ανεκτική με τους άλλους. Δεν ήμουν απλώς υποκρίτρια; Σκέφτηκα πως το διάστημα εκείνο είχα πελαγώσει από την πολλή δουλειά και πως οι αδελφές συνεργάτιδές μου δεν είχαν και πολύ έργο να κάνουν. Ήταν απόλυτα εφικτό να κατανείμω το έργο λογικά και να ζητήσω από τις αδελφές μου να με βοηθήσουν με το φορτίο μου όσο χρειαζόταν, έτσι ώστε να προλαβαίνω να επιμεληθώ τα κηρύγματα του ευαγγελίου όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν είδα ότι καμία από τις αδελφές μου δεν ήταν πρόθυμη να επωμιστεί μεγαλύτερο φορτίο, σχημάτισα αρνητική γνώμη γι’ αυτές στην καρδιά μου, και παραπονιόμουν ότι ήταν υπερβολικά εγωίστριες και δεν λάμβαναν υπόψη τους το συνολικό έργο. Ποτέ, όμως, δεν είπα τις ενδόμυχες σκέψεις μου ούτε τους ζήτησα δυναμικά να με βοηθήσουν αναλαμβάνοντας μέρος του έργου. Φοβόμουν ότι, αν μιλούσα, οι αδελφές μου θα έλεγαν ότι χρησιμοποιούσα τη θέση μου ως επικεφαλής της ομάδας για να δώσω εντολές κι ότι είχα κακή ανθρώπινη φύση, οπότε απλώς έκανα υπερωρίες για να το φέρω εις πέρας μόνη μου. Όταν ανακάλυψα ότι η Λιου Τζια δεν έφερε φορτίο στο καθήκον της και δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις υπενθυμίσεις, και μάλιστα μου φόρτωνε μέρος του έργου, μέσα στην καρδιά μου γέμισα περιφρόνηση και αντίσταση, και παραπονέθηκα ότι δεν έφερε φορτίο. Ήθελα να συναναστραφώ μαζί της και να αναλύσω τη στάση της απέναντι στο καθήκον της, αλλά μετά φοβήθηκα ότι, αν έλεγα κάτι, θα με σιχαινόταν και θα έλεγε ότι δεν ήμουν επιεικής, ότι ήμουν πολύ σκληρή. Γι’ αυτό, κατάπια την πικρία μου και έκανα το έργο μόνη μου, με δική μου πρωτοβουλία. Εξωτερικά, φαινόταν ότι είχα αναλάβει πολλές εργασίες, κι ότι δεν καυγάδιζα με τις αδελφές μου για ασήμαντα θεματάκια, αλλά μέσα στην καρδιά μου ένιωθα αδικημένη, και παραπονιόμουν ότι ήταν εγωίστριες κι ότι φρόντιζαν μόνο τις δικές τους εργασίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν εξέφρασα ποτέ τα συναισθήματα αντίστασης που είχα στην καρδιά μου. Είδα πόσο υποκρίτρια ήμουν! Ζούσα με βάση σατανικές σκέψεις και ιδέες, και επέμενα να αναλαμβάνω περισσότερο έργο από όσο μπορούσα να αντεπεξέλθω, παρόλο που ήταν σαφές ότι δεν μπορούσα να τα κάνω όλα. Άσε που είχα εξαντληθεί, κι είχαν παρουσιαστεί και ψεγάδια στο καθήκον μου και κάποια άρθρα δεν είχαν ελεγχθεί εγκαίρως, πράγμα που καθυστέρησε την πρόοδο του έργου. Όταν το κατάλαβα, ήμουν πρόθυμη να αντιστρέψω τη λανθασμένη μου κατάσταση και να αναθέσω κάποιες εργασίες στις αδελφές μου. Συναναστράφηκα, επίσης, με τη Λιου Τζια, ώστε να αρχίσει να επωμίζεται φορτίο στο καθήκον της, και όποτε είχε αργή πρόοδο στο έργο της, της το υπενθύμιζα. Σταμάτησα να παριστάνω συνεχώς τη μεγαλόψυχη. Μετά από λίγο καιρό, η Λιου Τζια άρχισε να κάνει πιο ενεργά τα καθήκοντά της, και μπόρεσα να διαχειριστώ εγκαίρως το έργο στο οποίο είχα μείνει πίσω. Επίσης, τα αποτελέσματα του καθήκοντός μου ήταν κάπως καλύτερα από ό,τι προηγουμένως.

Το αναλογίστηκα αυτό αργότερα: Αφού ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσα να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και ανεκτική με τους άλλους, γιατί πιεζόμουν να προσπαθώ; Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που απαιτούν από τον εαυτό τους να υπακούει στην ηθική επιταγή η οποία λέει “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” έχουν εμμονή με τη θέση. Καθοδηγούμενοι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν μπορούν παρά να επιδιώκουν το κύρος μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική υπεροχή και τη θέση στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά τα πράγματα σχετίζονται με την επιθυμία τους για θέση και τα επιδιώκουν υπό το πρόσχημα της καλής ηθικής διαγωγής τους. Πώς προκύπτουν αυτές οι επιδιώξεις τους; Προέρχονται και καθοδηγούνται εξ ολοκλήρου από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, είτε κάποιος συμμορφώνεται με την ηθική επιταγή που λέει “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” είτε όχι, και είτε συμμορφώνεται απόλυτα είτε όχι, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό ούτε τη νοοτροπία του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, αλλά και ούτε να καθοδηγήσει τις στάσεις και τις οπτικές του για κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο περισσότερο μπορεί να είναι κανείς αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους τόσο καλύτερος είναι στο να παίζει θέατρο, να κρύβει τον πραγματικό του εαυτό και να παραπλανά τους άλλους με καλή συμπεριφορά και ευχάριστα λόγια, ενώ τόσο πιο δόλιος και μοχθηρός είναι από τη φύση του. Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό είναι τέτοιου είδους άνθρωπος τόσο πιο βαθιά αγαπά και επιδιώκει τη θέση και τη δύναμη. Όσο σπουδαία, ένδοξη και σωστή κι αν φαίνεται η εξωτερική ηθική διαγωγή του και όσο ευχάριστο θέαμα κι αν αποτελεί για τους ανθρώπους, η ανομολόγητη επιδίωξη που κρύβεται στα βάθη της καρδιάς του, η φύση-ουσία του, καθώς και οι φιλοδοξίες του, μπορεί να ξεχυθούν από μέσα του ανά πάσα στιγμή. Επομένως, όσο καλή κι αν είναι η ηθική διαγωγή του, δεν μπορεί να κρύψει την εγγενή ανθρώπινη φύση-ουσία του ούτε τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Δεν μπορεί να κρύψει την αποκρουστική φύση-ουσία του που δεν αγαπά τα θετικά πράγματα και αποστρέφεται και μισεί την αλήθεια. Όπως δείχνουν αυτά τα γεγονότα, το ρητό “Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους” είναι κάτι περισσότερο από παράλογο: Εκθέτει τους φιλόδοξους ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τέτοια ρητά και συμπεριφορές για να συγκαλύψουν τις ανομολόγητες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Μπορείτε να το συγκρίνετε αυτό με κάποιους από τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία. Προκειμένου να εδραιώσουν τη θέση και την εξουσία τους στην εκκλησία και να αποκτήσουν καλύτερη φήμη μεταξύ των άλλων μελών, είναι σε θέση να υποστούν ταλαιπωρία και να πληρώσουν κάποιο τίμημα καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ μπορεί ακόμα και να απαρνηθούν τη δουλειά και την οικογένειά τους και να πουλήσουν όλα τους τα υπάρχοντα για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό. Σε μερικές περιπτώσεις, το τίμημα που πληρώνουν και η ταλαιπωρία που υπομένουν καθώς δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό ξεπερνούν αυτά που μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος· είναι σε θέση να ενσαρκώσουν ένα πνεύμα ακραίας αυταπάρνησης προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Ωστόσο, όσο κι αν υποφέρουν ή όποιο τίμημα κι αν πληρώνουν, κανείς τους δεν διαφυλάσσει τη μαρτυρία του Θεού και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε ασκείται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ο στόχος που επιδιώκουν είναι απλώς να αποκτήσουν θέση, εξουσία και τις ανταμοιβές του Θεού. Τίποτε από όσα κάνουν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο αυστηροί είναι με τον εαυτό τους και πόσο ανεκτικοί είναι με τους άλλους, ποια θα είναι η τελική τους έκβαση; Τι γνώμη θα σχηματίσει γι’ αυτούς ο Θεός; Μήπως θα καθορίσει την έκβασή τους με βάση τις εξωτερικές καλές συμπεριφορές που βιώνουν; Σε καμία περίπτωση. Οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις και, επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία των άλλων ανθρώπων, στο τέλος οι άλλοι τους εξαπατούν. Ο Θεός, ωστόσο, δεν εξαπατάται ποτέ από τον άνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιδοκιμάσει και δεν θα θυμάται την ηθική διαγωγή των ανθρώπων επειδή ήταν σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους. Αντίθετα, θα τους καταδικάσει για τις φιλοδοξίες τους και για τα μονοπάτια που πήραν καθώς επιδίωκαν τη θέση» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, κατάλαβα ότι όλοι όσοι ζουν σύμφωνα με την αξία της παραδοσιακής κουλτούρας «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» μέσω της καλής τους συμπεριφοράς αυτοσυγκρατούνται, μεταμφιέζονται και κάνουν επίδειξη, ώστε να δημιουργήσουν καλή φήμη στο μυαλό των άλλων. Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ. Πάντα ένιωθα ότι ως επικεφαλής ομάδας έπρεπε να βγω μπροστά και να επωμιστώ το φορτίο, να παίξω τον πρώτο ρόλο στην ομάδα, να κάνω αυτά που δεν έκαναν τα άλλα μέλη της ομάδας, και απλώς να χαμογελάω και να υπομένω, όσο απασχολημένη κι αν ήμουν. Μόνο έτσι θα κέρδιζα τον θαυμασμό και τον έπαινο των άλλων. Για να πουν οι άνθρωποι ότι είχα καλή ανθρώπινη φύση και ότι σκεφτόμουν τους άλλους, είχα υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου, και όσο απασχολημένη ή κουρασμένη κι αν ήμουν, δεν ζητούσα ενεργά από τις αδελφές μου να μοιραστούν το φορτίο του έργου μου. Για τον ίδιο λόγο, όταν ανακάλυψα ότι η Λιου Τζια δεν έφερε φορτίο στο καθήκον της, δεν συναναστράφηκα μαζί της ούτε τη βοήθησα εγκαίρως, αλλά πήρα την πρωτοβουλία και το έκανα μόνη μου. Αποτέλεσμα; Μαζεύτηκε πολύ έργο επειδή έχω περιορισμένη εργασιακή ικανότητα, και καθυστέρησε η πρόοδος του έργου. Εξωτερικά, φαινόταν ότι σκεφτόμουν τους άλλους και ήμουν γενναιόδωρη, ότι ποτέ δεν απαιτούσα να κάνουν οι άλλοι το ένα και το άλλο ούτε καυγάδιζα για τις λεπτομέρειες, μα όλα αυτά τα έκανα όχι με σκοπό να λάβω υπόψη μου τις προθέσεις του Θεού ούτε να δείξω αγάπη για τους αδελφούς και τις αδελφές μου, αλλά αντίθετα να κερδίσω τον θαυμασμό και τους επαίνους, και να δημιουργήσω μια καλή εντύπωση για τον εαυτό μου στο μυαλό των άλλων. Αν και κατάφερα να διατηρήσω τη θέση και την εικόνα μου στο μυαλό των άλλων, ζημιώθηκε το έργο της εκκλησίας. Αντάλλασσα το έργο της εκκλησίας με το δικό μου όφελος. Παραπλανούσα τους ανθρώπους! Είδα ότι ήμουν πραγματικά πάρα πολύ δόλια και μοχθηρή, και ότι βάδιζα στο μονοπάτι των αντίχριστων. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων, και, παρόλο που μπορώ να παραπλανήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, δεν μπορώ να γλιτώσω από την εξονυχιστική εξέταση των ματιών του Θεού. Ο Θεός καταδίκαζε όλα όσα έκανα. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, φοβήθηκα λίγο, και γι’ αυτό προσήλθα γρήγορα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν θέλω να ζω με βάση σατανικές σκέψεις και ιδέες. Σε εκλιπαρώ να με οδηγήσεις να επαναστατήσω εναντίον αυτής της σατανικής ηθικής και να την απορρίψω».

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να σας είναι ξεκάθαρο ότι τα κάθε λογής ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν είναι η αλήθεια και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια. Δεν είναι καν θετικά πράγματα. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν; Θα έλεγε κανείς με βεβαιότητα ότι αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής είναι αιρετικές πλάνες τις οποίες χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Δεν είναι από μόνα τους η αλήθεια-πραγματικότητα που πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι ούτε θετικά πράγματα που οφείλει να βιώνει η κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής αποτελούν απομιμήσεις, προσποιήσεις, παραποιήσεις και τεχνάσματα· είναι πλασματικές συμπεριφορές και δεν πηγάζουν καθόλου από την ανθρώπινη συνείδηση και λογική ή από την κανονική ανθρώπινη σκέψη. Επομένως, όλα τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι εξωφρενικές, παράλογες αιρέσεις και πλάνες. Μέσα από αυτές μας τις συναναστροφές, όλα τα ρητά που προβάλλει ο Σατανάς σχετικά με την ηθική διαγωγή καταδικάζονται σήμερα σε θάνατο. Αφού δεν είναι καν θετικά πράγματα, πώς είναι δυνατόν να τα αποδέχονται οι άνθρωποι; Πώς μπορούν και ζουν σύμφωνα με τέτοιες ιδέες και απόψεις; Μπορούν και το κάνουν επειδή αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής συμφωνούν απόλυτα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής κερδίζουν τον θαυμασμό και την έγκριση των ανθρώπων, με αποτέλεσμα εκείνοι να τα αποδέχονται μέσα τους και, παρότι δεν μπορούν να τα κάνουν πράξη, ενδόμυχα τα ενστερνίζονται και τα λατρεύουν με ζήλο. Έτσι, λοιπόν, ο Σατανάς, μέσα από τα διάφορα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή, παραπλανά τους ανθρώπους και ελέγχει την καρδιά και τη συμπεριφορά τους, κι αυτό γιατί οι άνθρωποι λατρεύουν όλα αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής μέσα από την καρδιά τους και τους έχουν τυφλή εμπιστοσύνη. Μέσω αυτών των ισχυρισμών, θέλουν όλοι τους να παριστάνουν τους αξιοπρεπείς, τους ευγενείς και τους καλούς, ώστε να καταφέρουν έτσι να κερδίσουν την εκτίμηση και των έπαινο των άλλων. Με λίγα λόγια, όλα τα διάφορα ρητά περί ηθικής διαγωγής ζητούν από τους ανθρώπους, σε συγκεκριμένες ενέργειες που κάνουν, να επιδεικνύουν μια ορισμένη συμπεριφορά ή κάποιες ανθρώπινες ιδιότητες στα πλαίσια της ηθικής διαγωγής. Επειδή αυτού του είδους η συμπεριφορά και οι ανθρώπινες ιδιότητες φαίνονται ιδιαίτερα ευγενείς και σεβαστές, όλοι οι άνθρωποι δίνουν μεγάλο αγώνα μέσα τους γι’ αυτά τα πράγματα. Αυτό, όμως, που δεν σκέφτονται είναι ότι τα εν λόγω ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν είναι σε καμία περίπτωση οι αρχές συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθεί ένας κανονικός άνθρωπος. Πρόκειται, αντίθετα, για ένα σωρό υποκριτικές συμπεριφορές που μπορεί να προσποιηθεί κάποιος. Αποκλίνουν από τα πρότυπα της συνείδησης και της λογικής, παρεκκλίνουν από τη βούληση της κανονικής ανθρώπινης φύσης» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. «Οι αλήθεια-αρχές που εμπεριέχονται στα λόγια του Θεού υποδεικνύουν τη σωστή κατεύθυνση και τον σωστό στόχο που πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι και αποτελούν, επίσης, το μονοπάτι στο οποίο πρέπει να βαδίζουν. Οι αρχές των λόγων του Θεού δεν εξασφαλίζουν απλώς την κανονική λειτουργία της ανθρώπινης συνείδησης και λογικής, αλλά σε αυτήν τη βάση, δηλαδή στην ανθρώπινη συνείδηση και λογική, προσθέτουν με φυσικό τρόπο και τις αλήθεια-αρχές. Αυτά είναι τα πρότυπα της αλήθειας στα οποία μπορούν να ανταπεξέλθουν και να ανταποκριθούν όσοι διαθέτουν συνείδηση και λογική. Όταν τηρεί κανείς αυτές τις αρχές των λόγων του Θεού, αυτό που κερδίζει δεν είναι η βελτίωση της ηθικής και της ακεραιότητάς του ούτε η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του, αλλά έχει εισέλθει στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Όταν υπακούει κανείς σε αυτές τις αλήθεια-αρχές που εμπεριέχονται στα λόγια του Θεού, όχι μόνο διαθέτει τη συνείδηση και τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου, αλλά, πατώντας στη βάση της συνείδησης και της λογικής, καταφέρνει να κατανοήσει περισσότερες αλήθεια-αρχές που αφορούν τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει. Με απλά λόγια, καταφέρνει να κατανοήσει τις αρχές της συμπεριφοράς, να μάθει σύμφωνα με ποιες αλήθεια-αρχές πρέπει να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί, ενώ παύουν πια να τον ελέγχουν και να τον επηρεάζουν τα συναισθήματα, οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες και οι διεφθαρμένες διαθέσεις του. Βιώνει έτσι απόλυτα την ομοιότητα ενός κανονικού ανθρώπου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. Από την έκθεση των λόγων του Θεού, κέρδισα κάποια κατανόηση της ηθικής διαγωγής στην παραδοσιακή κουλτούρα. Φαίνεται ότι η ηθική διαγωγή είναι ασυμβίβαστη με την αλήθεια και δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί ως κάτι θετικό. Είναι κάτι απόλυτα εχθρικό απέναντι στην αλήθεια. Ωστόσο, είχα επηρεαστεί βαθιά και είχα ζημιωθεί ακολουθώντας την ηθική αρχή «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Πίστευα ότι έπρεπε να είμαι γενναιόδωρη στις αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους και να ενδιαφέρομαι περισσότερο γι’ αυτούς, και ότι δεν έπρεπε να τους δυσκολεύω, ακόμα κι αν εγώ υπέφερα, εξαντλούμουν ή αδικούμουν. Μόνο έτσι, πίστευα, θα μπορούσα να είμαι άνθρωπος με ευγενή ηθικό χαρακτήρα. Υπό τον έλεγχο αυτών των λανθασμένων απόψεων, όταν οι αδελφές μου δεν έφεραν μεγάλο φορτίο στα καθήκοντά τους, δεν το υπέδειξα παρόλο που το είχα παρατηρήσει, και δεν συναναστράφηκα σχετικά με τα προβλήματα της Λιου Τζια ούτε τα ανέλυσα, παρά απλώς έκανα το έργο μόνη μου. Επειδή είχα αναλάβει πάρα πολύ έργο και είχα περιορισμένη ενέργεια, είχε μείνει πολύ πίσω το έργο, και τα άρθρα δεν γινόταν να ελεγχθούν και να υποβληθούν εγκαίρως. Αυτό παρεμπόδιζε και διατάρασσε το έργο. Εξωτερικά, φαινόταν σαν να είχα κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους, και να τα πήγαινα εύκολα καλά με όλους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, όλα αυτά ήταν καλές συμπεριφορές που αναγκαζόμουν να προσποιηθώ για να κερδίσω τον έπαινο των άλλων. Ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος να εξαπατώ τους ανθρώπους, και να έχω στο μυαλό των άλλων κύρος και καλή εντύπωση, όλα αυτά εις βάρος του έργου της εκκλησίας. Είδα πως αυτές οι σατανικές απόψεις με είχαν κάνει όλο και πιο υποκρίτρια και δόλια, και πως με είχαν κάνει να χάσω εντελώς την κανονική ανθρώπινη φύση, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια που έπρεπε να έχω. Τότε μόνο είδα πια καθαρά ότι όλα όσα είχα κάνει τα καταδίκαζε ο Θεός, ότι ήταν ασυμβίβαστα με την κανονική ανθρώπινη φύση που απαιτεί ο Θεός. Οι αρχές για τη διαγωγή που απαιτεί ο Θεός είναι να βιώνουν οι άνθρωποι την κανονική ανθρώπινη φύση, να προστατεύουν πρώτα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε ό,τι κάνουν και να αντιμετωπίζουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Παρόλο που ήμουν η επικεφαλής της ομάδας, δεν μου ζητούσαν να αναλάβω τα πάντα μόνη μου, αλλά αντίθετα να χωρίσω το έργο λογικά σύμφωνα με το επίπεδο, το ανάστημα και τον φόρτο εργασίας του καθενός. Όσοι έχουν καλό επίπεδο μπορούν να αναλάβουν περισσότερο έργο, ενώ όσοι έχουν χαμηλό επίπεδο ή εκπαιδεύονται λίγο διάστημα μπορούν να αναλάβουν λιγότερο, έτσι ώστε να μπορέσει σίγουρα ο καθένας να εκπληρώσει το καθήκον του. Εάν εντοπίζω διεφθαρμένες διαθέσεις ή ελλείψεις στους αδελφούς και τις αδελφές μου, πρέπει να εκπληρώνω τις ευθύνες μου να συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια για να τους βοηθήσω. Εάν και πάλι δεν το αποδεχτούν, θα πρέπει να τους κλαδέψω αυστηρά, και όχι απλώς να τους κάνω τη χάρη και να τους συγχωρώ συνέχεια. Αυτή είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορώ να δώσω στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Πραγματικά καλή ανθρώπινη φύση είναι να μπορεί κανείς να απαλλαγεί από τις δικές του ακαθαρσίες και προθέσεις, να δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε όλα τα πράγματα, και να εργάζεται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές του κάνοντας καλά το καθήκον του. Από τότε και μετά, ήμουν πρόθυμη να ξεφύγω από αυτό το είδος της παραδοσιακής ηθικής διαγωγής, να αναζητώ την αλήθεια-αρχή στα πάντα, και να φέρομαι και να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού.

Τον Ιούνιο του 2024, έγινε μια αλλαγή προσωπικού στην ομάδα και ήρθαν δύο αδελφές. Επειδή, γενικά, χρειαζόταν να καλλιεργήσω ανθρώπους, το έργο μου προχωρούσε αργά, μαζεύτηκαν ένα σωρό εκκρεμή άρθρα, και κάποια άλλα έργα επίσης δεν ολοκληρώθηκαν. Σκέφτηκα να αναθέσω περισσότερο έργο στις καινούργιες αδελφές για να τις βοηθήσω να εκπαιδευτούν περισσότερο. Μετά, όμως, φοβήθηκα κιόλας ότι μπορεί με τα περισσότερα καθήκοντα να ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση, μιας και μόλις είχαν έρθει, μήπως έλεγαν ότι ως επικεφαλής της ομάδας δεν ενδιαφερόμουν καθόλου γι’ αυτές, και να σχημάτιζαν αρνητική εντύπωση για μένα. Στη συνέχεια, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να αναλάβω όλες αυτές τις εργασίες μόνη μου, και ότι αυτές οι δύο αδελφές ήταν νέες και είχαν καλό επίπεδο. Καθώς ήταν πλέον πιο εξοικειωμένες με το έργο, θα έπρεπε να τους ανατεθεί μεγαλύτερο φορτίο. Αν έκανα τα ίδια με πριν και συνέχιζα να συντηρώ τη θέση μου και την εικόνα μου στο μυαλό των άλλων σε κάθε ευκαιρία, κάνοντας τα πάντα μόνη μου, τότε, δεν θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν κι άλλοι. Έτσι, θα καθυστερούσε και το έργο. Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Σε οτιδήποτε κάνεις, πρέπει να εξετάζεις αν οι προθέσεις σου είναι σωστές. Εάν μπορείς να ενεργείς σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, τότε η σχέση σου με τον Θεό είναι κανονική. Αυτό συνιστά το ελάχιστο κριτήριο. Να διερευνάς τις προθέσεις σου, και αν διαπιστώσεις πως έχουν προκύψει λανθασμένες προθέσεις, να είσαι σε θέση να επαναστατήσεις εναντίον τους και να ενεργήσεις σύμφωνα με τα λόγια του Θεού· κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα γίνεις κάποιος που είναι σωστός ενώπιον του Θεού, γεγονός που θα δείξει με τη σειρά του πως η σχέση σου με τον Θεό είναι κανονική και πως ό,τι κάνεις είναι για χάρη του Θεού, όχι για δική σου. Σε ό,τι κάνεις και ό,τι λες, να είσαι σε θέση να διορθώνεις την καρδιά σου, να είσαι αμερόληπτος στις ενέργειές σου και να μην καθοδηγείσαι από τα συναισθήματά σου ούτε να ενεργείς σύμφωνα με τη δική σου θέληση. Αυτές είναι οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να συμπεριφέρονται οι πιστοί στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς είναι η σχέση σου με τον Θεό;). Η πρόθεση του Θεού είναι να έχουν οι άνθρωποι τη σωστή πρόθεση σε ό,τι πράττουν και να κάνουν το καθήκον τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Μόνο τότε μπορούν να λάβουν την έγκριση του Θεού. Έπρεπε να διορθώσω την πρόθεσή μου και να προστατέψω το έργο της εκκλησίας, δίνοντας στις αδελφές μου μεγαλύτερο φορτίο, ώστε να σημειώσουν πιο γρήγορη πρόοδο και να επωμιστούν νωρίτερα το έργο. Παρόλο που δεν είχαν εκπαιδευτεί σε κάποια καθήκοντα, ήταν ικανές να τα κάνουν με βάση το ανάστημα και το επίπεδο τους. Αν συναναστρεφόμουν μαζί τους σχετικά με τις αρχές, λογικά δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Έπειτα, τους ανέθεσα κάποιες εργασίες σύμφωνα με το ανάστημά τους και τους ζήτησα να εργαστούν πάνω σε αυτές, και τους έμαθα όλα όσα δεν ήξεραν να κάνουν. Μετά από μια περίοδο εκπαίδευσης, μπορούσαν κι αυτές να επωμιστούν μέρος του έργου, και βρήκα κι εγώ περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ με άλλες εργασίες. Μετά από λίγο καιρό, λύθηκε το πρόβλημα των άρθρων που εκκρεμούσαν, και το έργο μπόρεσε να προχωρήσει κανονικά. Συνειδητοποίησα ότι όταν το έργο οργανώνεται λογικά σύμφωνα με το ανάστημα και το επίπεδο του καθενός, αυτό είναι ωφέλιμο όχι μόνο για το έργο, αλλά και για την ανάπτυξη της ζωής των αδελφών μου. Όταν ασκήθηκα έτσι, ένιωσα την καρδιά μου πολύ πιο απελευθερωμένη, και δεν ήμουν τόσο κουρασμένη όσο πριν. Δόξα τω Θεώ!