Από της Μπέρθα, Μιανμάρ

Τον Μάιο του 2022, εκλέχτηκα επικεφαλής της εκκλησίας. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό που μου έδωσε τη χάρη Του και με ανύψωσε, και ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω καλά το καθήκον μου. Στην αρχή, ήμουν πολύ δραστήρια στο καθήκον μου, κι όποτε μου τύχαιναν πράγματα που δεν καταλάβαινα, επιζητούσα να επικοινωνήσω με τον ανώτερο επικεφαλής. Μόλις αποκτούσα κατανόηση, συναναστρεφόμουν και έλυνα το πρόβλημα. Αργότερα, όταν άρχισε να χαλαρώνει η καραντίνα του COVID-19, πολλοί νεοφώτιστοι άρχισαν να εργάζονται και δεν μπορούσαν να συναθροίζονται ή να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους. Όταν βρέθηκα αντιμέτωπη μ’ αυτήν την κατάσταση, τα είχα λίγο χαμένα. Σκεφτόμουν: «Ως επικεφαλής, πρέπει να υποστηρίζω και να βοηθάω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να επιλύω τις καταστάσεις και τις δυσκολίες τους». Έπειτα, συναναστράφηκα με έναν έναν τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, οπότε δεν ήθελα να πάω να τους υποστηρίξω περισσότερο. Ένιωσα ότι εφόσον έπρεπε να πάω να εργαστώ και να κηρύξω το ευαγγέλιο, αν είχα παράλληλα να υποστηρίζω και αδελφούς και αδελφές που δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις, δεν θα είχα σχεδόν καθόλου χρόνο για ξεκούραση. Ένιωθα πολύ κουρασμένη και ήθελα μάλιστα να πάψω να είμαι επικεφαλής της εκκλησίας. Ζούσα σε μια αρνητική κατάσταση, καθώς πίστευα ότι δεν έχω καλό επίπεδο, ότι δεν μπορούσα να λύσω προβλήματα και ότι δεν είχα καμία εργασιακή ικανότητα. Ήθελα, λοιπόν, απλώς ο ανώτερος επικεφαλής να μου αλλάξει καθήκον.

Αργότερα, είπα τις σκέψεις μου στον ανώτερο επικεφαλής, κι εκείνος, αφού με άκουσε, μου έστειλε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Η σημαντικότερη εκδήλωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου είναι το να αναζητά και να κάνει πράξη την αλήθεια σε όλα τα θέματα —αυτή είναι η κρισιμότερη. Λες ότι είσαι ειλικρινής, αλλά πάντα απωθείς τα λόγια του Θεού στο πίσω μέρος του μυαλού σου και απλώς κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ατόμου; Λες: “Αν και το επίπεδό μου είναι χαμηλό, έχω ειλικρινή καρδιά”. Όταν, όμως, σου ανατεθεί ένα καθήκον, φοβάσαι ότι θα υποφέρεις και θα φέρεις την ευθύνη αν δεν το κάνεις καλά, κι έτσι ψάχνεις δικαιολογίες για να αποφύγεις το καθήκον σου ή προτείνεις να το κάνει κάποιος άλλος. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου; Προφανώς όχι. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται ένα ειλικρινές άτομο; Πρέπει να υποτάσσεται στις διευθετήσεις του Θεού, να αφοσιώνεται στο καθήκον που υποτίθεται ότι εκτελεί και να βάζει τα δυνατά του ώστε να ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους: Ένας είναι να αποδέχεσαι το καθήκον σου με ειλικρινή καρδιά, να μη σκέφτεσαι τα σαρκικά σου συμφέροντα, να μην το κάνεις με μισή καρδιά ούτε να μηχανορραφείς για δικό σου όφελος. Αυτές είναι εκδηλώσεις ειλικρίνειας. Ένας άλλος είναι να εκτελείς το καθήκον σου καλά με όλη σου την καρδιά και τη δύναμη, κάνοντας τα πράγματα σωστά και βάζοντας την καρδιά και την αγάπη σου στο καθήκον σου για να ικανοποιείς τον Θεό. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις που θα πρέπει να έχει ένα ειλικρινές άτομο ενώ εκτελεί το καθήκον του. Εάν καταλαβαίνεις και γνωρίζεις τι να κάνεις, αλλά δεν το κάνεις, τότε δεν βάζεις όλη σου την καρδιά και τη δύναμη στο καθήκον σου. Αντίθετα, είσαι ύπουλος και λουφάρεις. Είναι έντιμοι οι άνθρωποι που εκτελούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά τους; Με κανέναν τρόπο. Ο Θεός δεν τους χρειάζεται καθόλου αυτούς τους ύπουλους και δόλιους ανθρώπους, και πρέπει να αποκλειστούν. Ο Θεός χρησιμοποιεί μόνο ειλικρινείς ανθρώπους στην εκτέλεση καθηκόντων. Ακόμη και οι αφοσιωμένοι απλοί δουλευτές πρέπει να είναι ειλικρινείς. Όσοι είναι διαρκώς επιπόλαιοι και ύπουλοι κι αναζητούν τρόπους να λουφάρουν, είναι όλοι δόλιοι, είναι όλοι δαίμονες. Κανένας απ’ αυτούς δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό και όλοι θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μιλάνε για το γεγονός ότι οι ειλικρινείς άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια σε όλα τα θέματα και υποτάσσονται σε όλες τις διευθετήσεις του Θεού όταν κάνουν το καθήκον τους. Εκπληρώνουν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά και τη δύναμη, και οι άλλοι μπορούν να βασίζονται σε αυτούς για να κάνουν κάτι. Ένας δόλιος άνθρωπος, όταν κάνει το καθήκον του κι έρχεται αντιμέτωπος με ζητήματα που αφορούν τα προσωπικά του συμφέροντα ή που απαιτούν βάσανα και προσπάθεια, θα βρει δικαιολογίες για να αποφύγει την ευθύνη. Ακόμα κι αν κάνει το καθήκον του, δεν προσπαθεί όσο μπορεί, ενώ δαπανά μόνο ένα μέρος της ενέργειάς του. Αυτό σημαίνει ότι είναι πονηρός και τεμπέλης. Έκανα τη σύγκριση με τη δική μου συμπεριφορά. Όταν έβλεπα τους νεοφώτιστους να μη συμμετέχουν τακτικά στις συναθροίσεις, και δεν έβλεπα κανένα αποτέλεσμα στην προσπάθειά μου να τους βοηθήσω και να συναναστραφώ μαζί τους, δεν ήθελα να αφιερώσω περισσότερη νοητική προσπάθεια για να τους υποστηρίξω. Είπα μέχρι και ότι δεν μπορούσα να επιλύσω τις δυσκολίες τους επειδή δεν είχα επαρκές επίπεδο, και πως δεν είχα εργασιακή ικανότητα, και ήθελα ο ανώτερος επικεφαλής να μου αναθέσει άλλο καθήκον. Στην πραγματικότητα, έβρισκα δικαιολογίες για να κρύψω την πρόθεσή μου να αποφύγω τις κακουχίες, και να μην αναλάβω τις ευθύνες μου, προκειμένου να ενδώσω στη σάρκα μου. Ως επικεφαλής, όφειλα να εκπληρώνω την ευθύνη μου να ποτίζω και να υποστηρίζω καλά τους αδελφούς και τις αδελφές. Εγώ, όμως, δεν ήθελα να υποφέρω ούτε να πληρώσω το τίμημα. Σκεφτόμουν πάντα τα δικά μου σαρκικά συμφέροντα και ενέδιδα στις ανέσεις. Έτσι όπως έκανα το καθήκον μου, ήμουν απλώς επιπόλαιη και πονηρή, κι έψαχνα να βρω τρόπους να τεμπελιάσω. Αυτό που αποκάλυπτα ήταν μια εγωιστική, ποταπή και δόλια διάθεση. Μόλις τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, αισθάνθηκα κάποιες ενοχές. Δεν είχα υποστηρίξει τους νεοφώτιστους με την καρδιά μου. Αντιθέτως, ήμουν πονηρή και τεμπέλα. Αυτό το πράγμα ο Θεός το απεχθάνεται. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, εδώ και λίγο καιρό, πολλοί νεοφώτιστοι δεν έρχονται τακτικά στις συναθροίσεις, ενώ οι εργάτες του ευαγγελίου είναι πολύ λίγοι. Παρότι έχω συναναστραφεί μαζί τους, επειδή φοβάμαι τη σωματική καταπόνηση και δεν θέλω να πληρώσω κάποιο τίμημα, δεν έχω κάνει το παν για να λύσω τις πραγματικές τους δυσκολίες. Είμαι πρόθυμη να αλλάξω την επιπόλαιη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Στη συνέχεια, άρχισα να υποστηρίζω έναν έναν τους αδελφούς και τις αδελφές που δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις. Όταν δεν μπορούσα να επιλύσω κάποιες καταστάσεις και δυσκολίες τους, τις συζητούσα με τη συνεργάτιδά μου, και έψαχνα σχετικά λόγια του Θεού για να συναναστραφώ με τους νεοφώτιστους. Μετά από ένα διάστημα που το έκανα αυτό, κάποιοι από τους νεοφώτιστους άρχισαν να συμμετέχουν τακτικά στις συναθροίσεις, κι επίσης μπορούσαν να κάνουν κάποια καθήκοντα. Ένας νεοφώτιστος ήταν πολύ ενεργός στο κήρυγμα του ευαγγελίου, οπότε τον είχα ως συνεργάτη μου σ’ αυτό το έργο. Σιγά σιγά, όλοι έγιναν πιο δραστήριοι στο κήρυγμα του ευαγγελίου, και δεν ένιωθα πια ότι τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα. Συνειδητοποίησα ότι αν κατέβαλλα όλη μου την προσπάθεια στο καθήκον μου, τότε και ο Θεός θα με καθοδηγούσε. Όταν ασκήθηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν ένιωθα πλέον κουρασμένη και ήμουν ήρεμη μέσα μου. Αρχικά, πίστευα ότι επειδή είχα βιώσει αυτό το ζήτημα, είχα κατανοήσει κάπως τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, δηλαδή ότι ενέδιδα στις σαρκικές ανέσεις, και ότι είχα αλλάξει κάπως, αλλά όταν προέκυψαν πραγματικές περιστάσεις, αποκάλυψα και πάλι μια διεφθαρμένη διάθεση ως προς αυτό το θέμα.

Μια φορά, ο επικεφαλής ήθελε να εκπαιδευτώ για να γίνω ιεροκήρυκας, και να είμαι κυρίως υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο πολλών εκκλησιών. Όταν το άκουσα αυτό, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ένιωσα ότι, εφόσον είχα ακανόνιστο εργασιακό ωράριο και θα μπορούσαν να με καλέσουν για βάρδια ανά πάσα στιγμή, και εφόσον ο εργασιακός φόρτος του ιεροκήρυκα θα ήταν μεγαλύτερος, θα μειωνόταν κι ο ελεύθερος χρόνος μου. Συγκεκριμένα, υστερούσα πολύ όσον αφορά το κήρυγμα του ευαγγελίου και την κατάθεση μαρτυρίας στον Θεό. Έπρεπε να συνεχίσω να μελετώ και να εκπαιδεύομαι περισσότερο, κι αυτό θα μου έπαιρνε επίσης αρκετό χρόνο. Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, ήθελα να αποφύγω αυτό το καθήκον. Εξέφρασα φωναχτά τις σκέψεις μου κι ο επικεφαλής, ακούγοντας τις ανησυχίες μου, μου διάβασε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Πρέπει να καταλάβετε ότι ο Θεός, σε κάθε στιγμή και όποιο στάδιο του έργου Του κι αν επιτελεί, χρειάζεται πάντα μια μερίδα ανθρώπων να δουλεύει μαζί Του. Αυτός προκαθορίζει ότι αυτοί οι άνθρωποι θα συνεργαστούν για το έργο Του ή για τη διάδοση του ευαγγελίου. Έχει, επομένως, ο Θεός μια ανάθεση για κάθε άνθρωπο που έχει προκαθορίσει; Όλοι έχουν μια αποστολή και μια ευθύνη. Όλοι έχουν μια ανάθεση. Όταν ο Θεός σού δίνει μια ανάθεση, αυτή γίνεται ευθύνη σου. Πρέπει να την αναλάβεις. Είναι καθήκον σου. Τι είναι το καθήκον; Είναι η αποστολή που σου ανέθεσε ο Θεός. Τι είναι η αποστολή; (Η ανάθεση από τον Θεό είναι η αποστολή του ανθρώπου. Ο καθένας πρέπει να ζει για την ανάθεση από τον Θεό. Αυτή πρέπει να είναι το μοναδικό πράγμα στην καρδιά του. Μόνο γι’ αυτήν πρέπει να ζει.) Η ανάθεση από τον Θεό είναι η αποστολή του ανθρώπου. Έτσι μόνο μπορεί να το κατανοήσει κανείς σωστά. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό ήρθαν στη γη για να ολοκληρώσουν την ανάθεση από τον Θεό. Έστω πως το μόνο πράγμα που επιδιώκεις σ’ αυτήν τη ζωή είναι να έχεις κοινωνική ανέλιξη, να μαζεύεις πλούτη, να ζεις καλά, να απολαμβάνεις τη στενή επαφή με την οικογένειά σου και να χαίρεσαι τη φήμη, το κέρδος και τη θέση σου, και έστω πως αποκτάς μια θέση στην κοινωνία, και η οικογένειά σου διαπρέπει και είναι σώα και ασφαλής. Παρ’ όλα αυτά, εσύ αγνοείς την αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός. Τι αξία έχει τότε η ζωή που ζεις; Πώς θα λογοδοτήσεις στον Θεό όταν πεθάνεις; Δεν θα μπορέσεις να το κάνεις. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αμαρτία! Ποιοι από σας εκτελείτε αυτήν τη στιγμή το καθήκον σας στον οίκο του Θεού κατά τύχη; Απ’ όπου κι αν προέρχεστε για να εκτελέσετε το καθήκον σας, δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι ότι επιλέγονται τυχαία μερικοί πιστοί για να εκτελέσουν το συγκεκριμένο καθήκον. Αυτό έχει προκαθοριστεί απ’ τον Θεό πριν την απαρχή του χρόνου. Τι πάει να πει πως κάτι έχει προκαθοριστεί; Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Καθ’ όλο το σχέδιο διαχείρισής Του, ο Θεός έχει σχεδιάσει εδώ και πολύ καιρό πόσες φορές θα ερχόσουν στη γη, σε ποια γενιά και σε ποια οικογένεια θα γεννιόσουν τις έσχατες ημέρες, ποιες θα ήταν οι συνθήκες αυτής της οικογένειας, αν θα ήσουν άνδρας ή γυναίκα, ποια θα ήταν τα προτερήματά σου, ποιο θα ήταν το μορφωτικό σου επίπεδο, πόσο εύγλωττος θα ήσουν, ποιο θα ήταν το επίπεδό σου και πώς θα ήσουν εμφανισιακά. Σχεδίασε την ηλικία στην οποία θα ερχόσουν στον οίκο του Θεού και θα άρχιζες να εκτελείς το καθήκον σου, και ποιο καθήκον θα εκτελούσες την εκάστοτε χρονική στιγμή. Ο Θεός έχει προ πολλού προκαθορίσει το κάθε σου βήμα. Πριν καν γεννηθείς και όταν ήρθες στη γη και διένυες τις τελευταίες ζωές σου, ο Θεός είχε ήδη κανονίσει ποιο καθήκον θα εκτελούσες σ’ αυτό το τελικό στάδιο του έργου. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αστεία υπόθεση αυτό! Το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή ακούς ένα κήρυγμα προκαθορίστηκε απ’ τον Θεό. Μην το παίρνεις αψήφιστα! Επιπλέον, το ύψος σου, η εμφάνισή σου, το χρώμα και το σχήμα των ματιών σου, το σώμα σου, η κατάσταση της υγείας σου, οι εμπειρίες ζωής που έχεις και τα καθήκοντα που είσαι ικανός να αναλάβεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία, το επίπεδο και η ικανότητα που διαθέτεις, όλα αυτά προκαθορίστηκαν προ πολλού για σένα απ’ τον Θεό. Είναι σίγουρο ότι δεν κανονίζονται τώρα. Ο Θεός τα έχει προκαθορίσει για σένα προ πολλού. Αυτό σημαίνει ότι, αν σκοπεύει να σε χρησιμοποιήσει, θα σε έχει ήδη προετοιμάσει πριν σου δώσει αυτήν την ανάθεση κι αυτήν την αποστολή. Είναι επομένως αποδεκτό να την αποφεύγεις; Είναι αποδεκτό να την αναλαμβάνεις με μισή καρδιά; Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αποδεκτό. Θα ήταν σαν να απογοήτευες τον Θεό! Είναι το χειρότερο είδος επανάστασης να απαρνούνται οι άνθρωποι το καθήκον τους. Είναι μια ειδεχθής πράξη. Ο Θεός δούλεψε φιλόπονα και ευσυνείδητα, και προκαθόρισε από αμνημονεύτων χρόνων να φτάσεις σήμερα εδώ και να σου ανατεθεί αυτή η αποστολή. Δεν είναι επομένως ευθύνη σου αυτή η αποστολή; Δεν είναι αυτό που δίνει αξία στη ζωή σου; Αν δεν ολοκληρώσεις την αποστολή που σου αναθέτει ο Θεός, θα χάσεις την αξία και το νόημα της ζωής. Θα είναι σαν να έχεις ζήσει μάταια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, όποιο καθήκον κι αν κάνει κάποιος μια συγκεκριμένη στιγμή, όλα έχουν οριστεί από τον Θεό και θα πρέπει να τα αποδέχομαι, αφού αυτή είναι η υποχρέωση ενός ανθρώπου. Όταν, όμως, ήρθα αντιμέτωπη με το καθήκον μου, προσπάθησα να το αποφύγω, επειδή φοβόμουν τη σωματική καταπόνηση. Έτσι, απέρριψα το καθήκον μου, και αυτό ήταν η απόλυτη επαναστατικότητα εκ μέρους μου! Ο Θεός δεν εξαναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι που θα τους δυσκολέψει ούτε τους πιέζει πέρα από τις δυνατότητές τους. Όταν άρχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο, ήταν φυσικό να έχω ελλείψεις και ανεπάρκειες, κι αν δεν καταλάβαινα κάτι τον καιρό που εκπαιδευόμουν, μπορούσα να ρωτήσω. Αν εκπλήρωνα πραγματικά τις ευθύνες μου, ο Θεός θα ήταν ικανοποιημένος. Σκέφτηκα πόσο επιπόλαια είχα κάνει τα καθήκοντά μου στο παρελθόν και πόσες ενοχές ένιωθα γι’ αυτό. Και πλέον, είχα την ευκαιρία να γίνω ιεροκήρυκας, κάτι εντελώς αναπάντεχο. Ένιωθα στ’ αλήθεια ανάξια. Δεν μπορούσα να αποφεύγω άλλο το καθήκον μου. Έπρεπε να εγκαταλείψω τα σαρκικά μου συμφέροντα και να λάβω υπόψη μου την πρόθεση του Θεού.

Αργότερα, μου έλεγε μια αδελφή ότι ήθελε συνεχώς να αποφεύγει το καθήκον της, και ότι ούτε το είχε αναλογιστεί ούτε το είχε κατανοήσει περισσότερο. Σκέφτηκα ότι ήμουν κι εγώ σε παρόμοια κατάσταση. Κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα δύσκολο καθήκον, το πρώτο που αποκάλυπτε η καρδιά μου ήταν η επιθυμία να το αποφύγω και να μην υποφέρει η σάρκα μου. Γιατί είχα τέτοιες εκδηλώσεις; Στις πνευματικές μου ασκήσεις, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί έχεις τόσο ισχυρά συναισθήματα; Γιατί απολαμβάνεις εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα κακά πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο το δηλητήριο του Σατανά. Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους: “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” Αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). «Η σάρκα του ανθρώπου είναι σαν το φίδι: Η ουσία της είναι να βλάπτει τη ζωή του—και όταν κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, η ζωή σου χάνεται. Η σάρκα είναι του Σατανά. Μέσα της υπάρχουν πάντα εξωφρενικές επιθυμίες· πάντα σκέφτεται μόνη της, και πάντα επιθυμεί την ευκολία και θέλει να ενδίδει στην άνεση. Δεν έχει άγχος και αίσθημα του επείγοντος, απολαμβάνει την αδράνεια και, αν την ικανοποιήσεις μέχρι ενός σημείου, τελικά θα σε καταβροχθίσει. Δηλαδή, αν ικανοποιήσεις τη σάρκα αυτήν τη φορά, θα σου ζητήσει να την ικανοποιήσεις ξανά και την επόμενη φορά. Πάντα έχει εξωφρενικές επιθυμίες και νέες απαιτήσεις και εκμεταλλεύεται ότι ενδίδεις στη σάρκα για να σε κάνει να την αγαπάς ακόμα περισσότερο και να ζεις ανάμεσα στις ανέσεις της —και αν δεν μπορέσεις ποτέ να τη νικήσεις, τελικά θα καταστρέψεις τον εαυτό σου. Το κατά πόσο μπορείς να κερδίσεις τη ζωή ενώπιον του Θεού και ποια θα είναι η απώτερη έκβασή σου εξαρτώνται από το πώς κάνεις πράξη την επανάστασή σου ενάντια στη σάρκα. Ο Θεός σε έχει σώσει και σε έχει επιλέξει και σε έχει προκαθορίσει, ωστόσο αν σήμερα είσαι απρόθυμος να Τον ευχαριστήσεις, είσαι απρόθυμος να κάνεις πράξη την αλήθεια, είσαι απρόθυμος να επαναστατήσεις ενάντια στην ίδια σου τη σάρκα με μια καρδιά που αληθινά αγαπά τον Θεό, τελικά εσύ θα καταστραφείς κι έτσι θα υπομείνεις ανείπωτο πόνο. Αν πάντοτε ενδίδεις στη σάρκα, ο Σατανάς θα σε καταπιεί σταδιακά ολόκληρο, και θα σε αφήσει χωρίς ζωή ή χωρίς το άγγιγμα του Πνεύματος, μέχρι να έρθει η μέρα που θα είσαι κατασκότεινος μέσα σου. Όταν ζεις στο σκοτάδι, θα έχεις καταληφθεί από τον Σατανά, δεν θα έχεις πλέον τον Θεό στην καρδιά σου και τότε θα αρνηθείς την ύπαρξη του Θεού και θα Τον εγκαταλείψεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Τα λόγια του Θεού φανερώνουν το γεγονός ότι, όταν οι άνθρωποι ζουν με βάση το δηλητήριο του Σατανά, γίνονται εγωιστές και, ό,τι κι αν κάνουν, νοιάζονται πρώτα για τα δικά τους συμφέροντα, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν τα καθήκοντα που θα έκαναν τη σάρκα τους να υποφέρει ή να σηκώσει φορτίο. Ζούσα με βάση τα σατανικά δηλητήρια «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο». Όταν ήμουν αντιμέτωπη με ζητήματα, επιζητούσα πρώτα να ικανοποιήσω τα σαρκικά μου συμφέροντα, ενώ πίστευα, μάλιστα, ότι αυτές οι απόψεις ήταν σωστές και ότι, αν τις τηρούσα, ήμουν πιο έξυπνη απ’ τους άλλους. Έτσι, κάθε φορά που είχα να αντιμετωπίσω τα καθήκοντά μου, σκεφτόμουν πρώτα αν θα υπέφερε η σάρκα μου. Σε περίπτωση που θα υπέφερε ή θα επιβαρυνόταν η σάρκα μου, τα απέφευγα ή τα έκανα πρόχειρα. Όταν οι νεοφώτιστοι βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν ήταν κανονική και χρειάζονταν τη συναναστροφή πάνω στα λόγια του Θεού για στήριξη, εγώ δεν ήθελα να πληρώσω τίμημα για να σκεφτώ πώς να επιλύσω αυτό το ζήτημα, με αποτέλεσμα η συναναστροφή μου να μην έχει κανένα αποτέλεσμα και κάποιοι νεοφώτιστοι να μην υποστηριχθούν εγκαίρως. Όταν ο επικεφαλής κανόνισε να αναλάβω καθήκον ιεροκήρυκα, σκέφτηκα πόσο μεγαλύτερο φόρτο εργασίας θα είχα σ’ αυτό το πόστο, και πόσο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια θα απαιτούσε, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ενδίδω στη σάρκα μου. Γι’ αυτό, ακόμα μια φορά, σκέφτηκα να αποφύγω το καθήκον μου. Είδα ότι ζούσα με βάση αυτά τα σατανικά δηλητήρια, ότι αγαπούσα υπερβολικά τη σάρκα μου, βολευόμουν με την τρέχουσα κατάσταση, δεν πάσχιζα για πρόοδο, και γινόμουν εγωίστρια και δόλια. Ένας άνθρωπος με κανονική ανθρώπινη φύση δεν θα πρέπει να βιώνει τέτοια πράγματα. Ενέδιδα στις ανέσεις και δεν έκανα ό,τι μπορούσα, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Ο Θεός απεχθανόταν τους ανθρώπους σαν κι εμένα. Ήθελα, λοιπόν, να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου και δεν ήθελα να λαχταράω πια τις σαρκικές ανέσεις. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να ικανοποιώ πια τη σάρκα μου. Είμαι πρόθυμη να αλλάξω την κατάστασή μου και να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου».

Αργότερα, υπήρχε μια εκκλησία με ομιλητές της γλώσσας Γουά που χρειαζόταν έναν επιβλέποντα, και μια αδελφή πρότεινε να κάνω εγώ την παρακολούθηση του έργου αυτής της εκκλησίας. Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτήν την πρόταση, ήθελα να την αποφύγω, γιατί, αν αναλάμβανα την ευθύνη για την εκκλησία όπου μιλούσαν αυτήν τη γλώσσα, θα χρειαζόταν να αφιερώσω πολύ χρόνο και να ταλαιπωρηθώ πολύ σωματικά. Παρόλο που ανήκω στη συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα, δεν μιλάω τη γλώσσα και μπορώ να καταλάβω μόνο βασικές καθημερινές εκφράσεις. Θα υπήρχαν πολλές δυσκολίες αν γινόμουν επιβλέπουσα και δεν ήθελα να κάνω τον κόπο να μάθω τη γλώσσα, οπότε σκέφτηκα για μια ακόμα φορά να αποφύγω το καθήκον μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι η στάση μου ήταν λάθος, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με ώστε να καταλάβω την πρόθεσή Σου και να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου για να αποδεχτώ αυτό το καθήκον». Αργότερα, μια αδελφή μού έστειλε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όσο περισσότερο νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού, τόσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς, και όσο μεγαλύτερο φορτίο κουβαλάς, τόσο πιο πλούσια θα είναι η εμπειρία σου. Όταν νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού, ο Θεός θα εναποθέσει πάνω σου ένα φορτίο και κατόπιν θα σε διαφωτίσει όσον αφορά τις εργασίες που σου έχει εμπιστευθεί. Όταν σου δώσει ο Θεός αυτό το φορτίο, θα δίνεις προσοχή σε όλες τις σχετικές αλήθειες καθώς θα τρως και θα πίνεις τα λόγια του Θεού. Αν έχεις ένα φορτίο που σχετίζεται με την κατάσταση της ζωής των αδελφών σου, τότε πρόκειται για φορτίο που σου έχει εμπιστευθεί ο Θεός, και πάντα θα κουβαλάς το φορτίο αυτό μαζί σου στις καθημερινές προσευχές σου. Έχεις επωμιστεί αυτό που κάνει ο Θεός και είσαι πρόθυμος να κάνεις αυτό που θέλει ο Θεός να κάνει· αυτό σημαίνει το να αναλαμβάνεις το φορτίο του Θεού ως δικό σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού προκειμένου να επιτύχεις την τελείωση). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, όσο περισσότερο λαμβάνουμε υπόψη τις προθέσεις του Θεού στα καθήκοντά μας, τόσο περισσότερα φορτία μάς δίνει Εκείνος. Θα αναπτύξουμε, λοιπόν, αίσθημα φορτίου για τις καταστάσεις των αδελφών μας κι έτσι θα καταλήξουμε σταδιακά να κάνουμε τα καθήκοντά μας με την καρδιά μας. Μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας στα διάφορα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, θα αναπτυχθούμε πιο γρήγορα στη ζωή μας. Με αυτό το σκεπτικό, αποδέχτηκα την πρόταση της αδελφής να εποπτεύσω την εκκλησία των ομιλητών της Γουά. Στην αρχή, όταν άρχισα να κάνω το έργο, δυσκολεύτηκα, αλλά μέσα από τη συνεργασία μου με τους επικεφαλής και τους εργάτες της εκκλησίας, τα καθήκοντά μου άρχισαν να μοιάζουν λιγότερο δύσκολα. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Όταν έκανα τα καθήκοντά μου μ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωθα πιο ήσυχη.

Μετά από αυτές τις εμπειρίες, συνειδητοποίησα ότι το να ενδίδω στις σαρκικές ανέσεις με κάνει να χάνω το αίσθημα φορτίου για τα καθήκοντά μου και να αποφεύγω τα δύσκολα καθήκοντα που προϋποθέτουν ταλαιπωρία. Αν συνέχιζα να ενδίδω στις σωματικές ανέσεις και να μην επαναστατώ ενάντια στη σάρκα μου, τότε τελικά θα έχανα τα καθήκοντά μου και θα προκαλούσα μόνη μου την καταστροφή μου. Όταν εγκατέλειψα τα σαρκικά συμφέροντα και αποδέχτηκα τα καθήκοντά μου, και μπορούσα πια να αναζητώ την αλήθεια για να λύνω τα προβλήματα, με αυτόν τον τρόπο άσκησης ένιωθα πιο ήρεμη και προόδευα πιο γρήγορα.