Από της Σιαογιούν, Κίνα

Γεννήθηκα σε μια συνηθισμένη οικογένεια, και σε αντίθεση με παιδιά πλούσιων οικογενειών, εγώ ξεκίνησα τη ζωή μου από πολύ χαμηλότερα. Μια ακόμη μεγαλύτερη ατυχία ήταν ότι οι γονείς μου χώρισαν όταν πήγαινα δημοτικό, κι ο πατέρας μου με πήγε σε μια οικογένεια κοντά στο σχολείο μου για να με φιλοξενήσει, ενώ αργότερα, πήγα να μείνω με τη θεία και τη γιαγιά μου. Όταν τα παιδιά της ηλικίας μου έμαθαν τι είχε συμβεί στην οικογένειά μου, απομακρύνθηκαν από εμένα, με αποτέλεσμα να νιώθω συνέχεια κατώτερη από τους άλλους. Τις νύχτες έκλαιγα κι ένιωθα ότι ήμουν αδικημένη κι αναρωτιόμουν: «Γιατί να είναι η μοίρα μου τόσο κακή;» Κλείστηκα στον εαυτό μου και μετά βίας ανοιγόμουν. Έβλεπα στην τηλεόραση ισχυρές γυναίκες που ήταν διευθύνοντες σύμβουλοι, περιτριγυρισμένες από λουλούδια και μεγαλεία, και τις ζήλευα, και σκεφτόμουν ότι εκείνες είχαν μια πραγματικά καλή μοίρα. Σκέφτηκα μετά ότι εγώ ζούσα κάτω από τη στέγη κάποιου άλλου και ότι με περιφρονούσαν, και αποφάσισα: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω κι εγώ σαν αυτές τις γυναίκες στην τηλεόραση, και θα κάνω αυτούς που με περιφρονούν να με δουν με άλλο μάτι».

Ωστόσο, το διαζύγιο των γονιών μου άφησε μια σκιά πάνω από την παιδική μου ηλικία, κι ένιωθα συχνά πόνο και θλίψη, και ήμουν συχνά ανασφαλής και μοναχική. Αργότερα, ακολούθησα τη γιαγιά μου και πίστεψα στον Κύριο Ιησού, κι όταν έγινα 16, αποδέχτηκα το έργο των έσχατων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Έμαθα ότι οι άνθρωποι υποφέρουν επειδή τους διαφθείρει ο Σατανάς, και ότι το έργο του Θεού σ’ αυτό το στάδιο είναι να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία και να τους φέρει σε έναν ωραίο προορισμό. Σκέφτηκα πόσο σπάνια είναι η ευκαιρία να σωθώ τις έσχατες ημέρες από τον Θεό και πως το έργο του Θεού πλησιάζει στο τέλος του, και έτσι εγκατέλειψα τις σπουδές μου και εκπαιδεύτηκα για να κάνω τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Στην εκκλησία, έβλεπα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές ρωτούσαν τους επικεφαλής κάθε φορά που είχαν προβλήματα, και οι επικεφαλής συναναστρέφονταν πάνω στις λύσεις. Οι αδελφοί και οι αδελφές έμοιαζαν να τους εκτιμούν ιδιαίτερα, και τους ζήλευα και σκεφτόμουν: «Πρέπει να έχω σωστές επιδιώξεις, ώστε στο μέλλον να γίνω κι εγώ επικεφαλής ή εργάτρια. Δεν θα είμαι τότε συνηθισμένη ακόλουθος, θα είμαι επικεφαλής». Μετά από αυτό, όποια καθήκοντα κι αν μου ανέθετε η εκκλησία, προσπαθούσα να τα κάνω όσο καλύτερα μπορούσα, και οι αδελφοί και οι αδελφές με επαινούσαν που ήμουν τόσο νέα κι είχα τόσο καλό επίπεδο, και με ενθάρρυναν να συνεχίσω να έχω καλές επιδιώξεις. Εγώ χαιρόμουν πολύ και σκεφτόμουν: «Φαίνεται ότι έχω την προοπτική να καλλιεργηθώ! Πρέπει να συνεχίσω να έχω καλές επιδιώξεις!» Ήμουν, λοιπόν, πολύ δραστήρια στα καθήκοντά μου. Δεν ένιωθα κουρασμένη ακόμα κι όταν ταξίδευα μακριά για να ποτίσω νέους πιστούς, και είτε με ήλιο είτε με βροχή, δεν καθυστερούσα ποτέ στα καθήκοντά μου. Ήλπιζα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα πρόσεχαν τους κόπους και τις θυσίες μου, και ότι μια μέρα θα με επέλεγαν για επικεφαλής ή εργάτρια. Κάθε φορά, όμως, που γίνονταν εκλογές στην εκκλησία, εγώ δεν εκλεγόμουν. Πέρασαν τρία χρόνια κι έγω έκανα ακόμα κειμενικά καθήκοντα. Δεν το καταλάβαινα αυτό και αναρωτιόμουν: «Εγώ θα κάνω κειμενικά καθήκοντα για πάντα; Είναι πραγματικά αυτή η θέση μου στην εκκλησία;»

Τον Φεβρουάριο του 2019, επέβλεπα το κειμενικό έργο στην εκκλησία, κι ήμουν πολύ ευχαριστημένη και πίστευα ότι αυτό θα ήταν το σημείο καμπής. Σκεφτόμουν: «Ίσως ο Θεός να με εκπαιδεύει προκαταβολικά. Φαίνεται ότι έχω ακόμα μέλλον στον οίκο του Θεού. Για να γίνει κανείς επικεφαλής, πρέπει να μπορεί να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια για να επιλύει προβλήματα, γι’ αυτό πρέπει κι εγώ να ασκηθώ στη συναναστροφή πάνω στα λόγια του Θεού για να επιλύω τα προβλήματα των αδελφών. Έχω μόλις αρχίσει να επιβλέπω το κειμενικό έργο, και αν εκπαιδευτώ λιγάκι, ίσως και να γίνω επικεφαλής». Μια φορά, σε μια συνάθροιση, έτυχε να ακούσω ότι είχε επιλεγεί ως επικεφαλής ένας νέος πιστός, κι ένιωσα πικρία και σκέφτηκα: «Πήρε μια τόσο σημαντική θέση αυτός ο νέος πιστός, που πιστεύει λίγο παραπάνω από έναν χρόνο. Εγώ πιστεύω στον Θεό αρκετά χρόνια. Γιατί δεν έχω εγώ καμία καλή ευκαιρία; Γιατί έχω κολλήσει σ’ αυτήν τη θέση; Τα κειμενικά καθήκοντα είναι σημαντικά, αλλά δεν τραβούν την προσοχή όπως τα καθήκοντα ενός επικεφαλής ή μιας εργάτριας. Είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ των δύο». Έσπρωχνα το ποδήλατό μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Μετά από αυτό, έχασα τη θέληση να κάνω τα καθήκοντά μου. Το 2022, το προσωπικό που έκανε κειμενικό έργο ανέλαβε νέα καθήκοντα, αλλά εγώ συνέχισα στα ίδια. Στ’ αλήθεια απελπίστηκα και σκέφτηκα: «Πώς γίνεται να κάνω ακόμα κειμενικά καθήκοντα μετά από τόσα χρόνια που πιστεύω στον Θεό; Μόνο για κειμενικά καθήκοντα είμαι κατάλληλη; Μήπως δεν είναι η μοίρα μου να γίνω επικεφαλής; Τα λόγια του Θεού δεν λένε ότι ο κυρίαρχος Θεός έχει προκαθορίσει ποιο καθήκον αναλαμβάνουμε και πότε; Ίσως να είναι γραφτό μου να κάνω μόνο κειμενικά καθήκοντα». Σκέφτηκα έναν αδελφό που ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Πίστεψε στον Θεό και σύντομα έγινε επικεφαλής της εκκλησίας και αργότερα έγινε κήρυκας. Νόμιζα ότι εκείνος ήταν γεννημένος για επικεφαλής, κι ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθούσα εγώ, δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να γίνω επικεφαλής ή εργάτρια, ότι δεν θα είχε καμία εξέλιξη στο μέλλον, κι ότι έτσι θα ήταν όλη μου η ζωή. Μετά από αυτό, κάθε φορά που η επιβλέπουσα μού ζητούσε να κάνω κάτι, το έκανα, αλλά δεν κόπιαζα ιδιαίτερα να κάνω ό,τι καλύτερο, και μερικές φορές που παρατηρούσα προβλήματα στα καθήκοντά μου, δεν έβρισκα το κίνητρο να τα επιλύσω. Τα αποτελέσματα του έργου μου γίνονταν όλο και χειρότερα, και η επιβλέπουσα με κλάδεψε που δεν προόδευα στα καθήκοντά μου και που η στάση μου ήταν παθητική. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ήμουν παθητική στα καθήκοντά μου, αλλά δεν καταλάβαινα ιδιαίτερα τα προβλήματά μου.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν το ζήτημα της αποκαρδίωσης, και μόνο τότε άρχισα να καταλαβαίνω την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Έστω, πως βλέπεις κάποιον που είναι πάντα αποκαρδιωμένος και παθητικός όταν κάνει πράγματα, που δεν μπορεί να βρει καθόλου ενέργεια, τα συναισθήματα και η στάση του δεν διακρίνονται από ιδιαίτερη θετικότητα ή αισιοδοξία, και η στάση που εκφράζει είναι μονίμως μια στάση αρνητικότητας, διαμαρτυρίας και απόγνωσης. Του δίνεις συμβουλές, μα δεν τις ακούει ποτέ και, παρόλο που παραδέχεται πως του έχεις υποδείξει τον σωστό δρόμο και πως το σκεπτικό σου είναι πολύ καλό, δεν μπορεί να βρει καθόλου ενέργεια σε όσα κάνει, και παραμένει αρνητικός και παθητικός. Σε σοβαρές περιπτώσεις, από τις κινήσεις του σώματός του, τη φυσιογνωμία του, τον τρόπο που περπατάει, τον τόνο της ομιλίας του και τα λόγια που λέει, μπορείς να δεις πως έχει έντονα συναισθήματα αποκαρδίωσης, δεν έχει ίχνος ενέργειας σε οτιδήποτε κάνει και είναι σαν φυτό που έχει μαραζώσει· χώρια που όποιος περάσει πολύ χρόνο μαζί του θα επηρεαστεί κι ο ίδιος. Τι αφορούν όλα αυτά; Οι διάφορες συμπεριφορές, οι εκφράσεις του προσώπου, ο τόνος ομιλίας, ακόμη και οι σκέψεις και οι απόψεις που εκφράζουν οι άνθρωποι που ζουν βυθισμένοι στην αποκαρδίωση έχουν αρνητικές ιδιότητες. Ποια είναι, λοιπόν, η αιτία αυτών των αρνητικών φαινομένων; Ποια είναι η πηγή τους; Φυσικά, η βασική αιτία για την εμφάνιση του αρνητικού συναισθήματος της αποκαρδίωσης διαφέρει για τον καθένα. Το συναίσθημα της αποκαρδίωσης για ένα είδος ανθρώπων μπορεί να υπάρχει επειδή μονίμως πιστεύουν πως έχουν φριχτή μοίρα. Δεν είναι αυτή μια από τις αιτίες; (Είναι όντως.) […] Μόλις αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, είναι αποφασισμένος να εκτελεί καλά το καθήκον του στον οίκο του Θεού, είναι σε θέση να αντέχει την ταλαιπωρία και να εργάζεται σκληρά, να υπομένει στα πάντα περισσότερα από τον καθένα, ενώ πασχίζει να κερδίσει την επιδοκιμασία και την εκτίμηση της πλειονότητας των ανθρώπων. Πιστεύει μάλιστα πως μπορεί να επιλεχθεί και ως επικεφαλής εκκλησίας ή υπεύθυνος ή επικεφαλής ομάδας· δεν θα ήταν αυτό μεγάλη τιμή για τους προγόνους και την οικογένειά του; Δεν θα αλλάξει έτσι η μοίρα του; Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι όπως ακριβώς θα την ήθελε, κι έτσι αποθαρρύνεται και σκέφτεται: “Πιστεύω στον Θεό πολλά χρόνια τώρα και τα πηγαίνω πολύ καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Έλα όμως που κάθε φορά που πρόκειται να επιλέξουν κάποιον επικεφαλής ή κάποιον υπεύθυνο ή επικεφαλής ομάδας, δεν έρχεται ποτέ η σειρά μου. Πώς γίνεται αυτό; Μήπως φταίει το συνηθισμένο παρουσιαστικό μου ή το ότι δεν έχω αποδώσει αρκετά καλά και κανείς δεν με έχει προσέξει; Κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία, έχω μια μικρή ελπίδα, και μετά χαράς θα δεχόμουν να επιλεγώ ακόμη κι ως επικεφαλής ομάδας. Έχω τόσο ενθουσιασμό να ξεπληρώσω τον Θεό, αλλά καταλήγω να απογοητεύομαι κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία και εμένα με παραβλέπουν εντελώς. Τι τρέχει; Μήπως όντως ισχύει ότι δεν μπορώ παρά να είμαι ένας μέτριος, συνηθισμένος και κοινός άνθρωπος για όλη μου τη ζωή; Όταν αναπολώ την παιδική μου ηλικία, τα νιάτα μου και τα χρόνια μου ως μεσήλικας, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζω τόσα χρόνια ήταν ανέκαθεν πολύ μέτριο και δεν έχω κάνει και τίποτα το αξιοσημείωτο. Δεν είναι πως δεν έχω καμία βλέψη ή πως το επίπεδό μου είναι τόσο χαμηλό, ούτε πως δεν προσπαθώ αρκετά ή πως δεν μπορώ να αντέξω την ταλαιπωρία. Έχω αποφασιστικότητα και στόχους, και μπορεί μάλιστα να πει κανείς πως έχω και φιλοδοξίες. Γιατί τότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποτέ από το πλήθος; Σε τελική ανάλυση, έχω απλώς κακή μοίρα και είναι γραφτό μου να υποφέρω. Έτσι έχει κανονίσει ο Θεός τα πράγματα για μένα”. Όσο περισσότερο το υπεραναλύει, τόσο πιο κακή θεωρεί τη μοίρα του» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα τελικά ότι η αυξανόμενη παθητικότητα και η αρνητικότητα στα καθήκοντά μου οφείλονταν στην παράλογη οπτική με την οποία έβλεπα τα πράγματα. Πίστευα πως είχα κακή μοίρα επειδή δεν είχα γίνει επικεφαλής ή εργάτρια και ότι μόνο αν γινόμουν επικεφαλής ή εργάτρια θα είχα μέλλον και καλή μοίρα. Για να επιλεγώ ως επικεφαλής ή εργάτρια, εργάστηκα σκληρά ώστε να εξοπλιστώ με τα λόγια του Θεού. Όποτε παρατηρούσα προβλήματα με τις καταστάσεις των αδελφών, αναζητούσα εκ των προτέρων τα λόγια του Θεού για να συναναστραφώ και να βοηθήσω. Όταν η συναναστροφή μου έφερνε αποτελέσματα, νόμιζα ότι είχα το επίπεδο και ότι μπορούσα να επιλύσω πραγματικά προβλήματα, και πίστευα ότι μια μέρα, αν έβλεπαν όλοι πόσο ικανή ήμουν, θα με επέλεγαν ως επικεφαλής. Όσο σκληρά κι αν προσπαθούσα, όμως, παρέμενα κολλημένη στα κειμενικά καθήκοντα. Συγκεκριμένα, όταν έβλεπα να γίνονται επικεφαλής και εργάτες αδελφοί και αδελφές που πίστευαν στον Θεό λιγότερο καιρό από εμένα, νόμιζα ότι εκείνοι είχαν καλή μοίρα κι ότι ήταν γεννημένοι να γίνουν επικεφαλής και εργάτες. Εγώ, όμως, έκανα κειμενικά καθήκοντα αρκετά χρόνια και ένιωθα ότι ήμουν κολλημένη στη θέση αυτή, ότι περνούσα απαρατήρητη στην εκκλησία κι ότι ήμουν κάποια συνηθισμένη. Έριξα, λοιπόν, το φταίξιμο γι’ αυτό το πρόβλημα στην κακή μου μοίρα, και σκεφτόμουν ότι ο Θεός δεν μου είχε δείξει εύνοια κι ότι είχε προκαθορίσει και διευθετήσει για μένα ένα ασήμαντο καθήκον, κι έτσι άρχισα να χάνω όλο και περισσότερο το κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου. Δεν έκανα αυτοκριτική όταν δεν ήταν καλά τα αποτελέσματα του έργου μου, και όταν ανακάλυπτα προβλήματα, δεν ήθελα να κάνω τον κόπο να σκεφτώ πώς θα επιλυθούν. Ήξερα καλά ότι μου έλειπε η πρακτική εμπειρία και ότι έπρεπε να ασκηθώ περισσότερο και να εξοπλιστώ με περισσότερες αλήθειες, αλλά δεν ήμουν πρόθυμη να προσπαθήσω, και τα παράτησα. Ήταν λες κι είχα κολλήσει σε έναν βάλτο που με κατέτρωγε σιγά σιγά χωρίς να μπορώ να δραπετεύσω. Η απόγνωση αυτή είχε τεράστια επίδραση πάνω μου!

Αργότερα, είδα τι εξέθεταν τα λόγια του Θεού και άρχισα να κατανοώ τις παράλογες απόψεις μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Θεός προκαθόρισε προ πολλού τη μοίρα των ανθρώπων, και αυτή είναι αμετάβλητη. Η λεγόμενη “καλή μοίρα” και “κακή μοίρα” διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και εξαρτάται από το περιβάλλον, από το πώς νιώθουν οι άνθρωποι και από αυτό που επιδιώκουν. Γι’ αυτό και η μοίρα κάποιου δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Μπορεί η ζωή σου να είναι πολύ δύσκολη, αλλά παρόλα αυτά να σκέφτεσαι: “Δεν προσπαθώ να ζήσω μια πολυτελή ζωή. Μου αρκεί να έχω φαγητό να φάω και ρούχα να φορέσω. Όλοι υποφέρουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οι κοσμικοί άνθρωποι λένε το εξής: ‘Το ουράνιο τόξο βγαίνει μόνο μετά τη βροχή’, οπότε οι ταλαιπωρίες αξίζουν τον κόπο. Δεν είναι και τόσο άσχημα· η μοίρα μου δεν είναι κακή. Ο Ουρανός άνωθεν μου έχει δώσει λίγο πόνο, λίγες δοκιμασίες και λίγα βάσανα. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός με εκτιμά. Η μοίρα μου είναι καλή!” Ορισμένοι νομίζουν πως είναι κακό να υποφέρουν και πως αυτό σημαίνει ότι έχουν κακή μοίρα· νομίζουν πως μόνο αν ζουν μια ζωή χωρίς βάσανα, μια άνετη και εύκολη ζωή, θα έχουν καλή μοίρα. Οι άπιστοι το αποκαλούν αυτό “θέμα άποψης”. Πώς βλέπουν το ζήτημα της “μοίρας” οι πιστοί στον Θεό; Κάνουμε λόγο για “καλή μοίρα” και “κακή μοίρα”; (Όχι.) Δεν λέμε τέτοια πράγματα. Έστω πως έχεις καλή μοίρα επειδή πιστεύεις στον Θεό. Αν αργότερα δεν ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι στην πίστη σου με αποτέλεσμα να τιμωρηθείς, να εκτεθείς και να αποκλειστείς, τότε αυτό σημαίνει πως έχεις καλή ή κακή μοίρα; Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, δεν είναι δυνατό να εκτεθείς ή να αποκλειστείς. Οι άπιστοι και οι θρησκευόμενοι δεν μιλούν για την έκθεση ή τη διάκριση των ανθρώπων, ούτε για την αποπομπή και τον αποκλεισμό τους. Μήπως οι άνθρωποι έχουν καλή μοίρα όταν είναι σε θέση να πιστεύουν στον Θεό και κακή μοίρα αν καταλήξουν να τιμωρηθούν; Τη μια στιγμή η μοίρα τους είναι καλή, την επόμενη είναι κακή. Ποιο από τα δύο ισχύει, λοιπόν; Δεν γίνεται να κρίνουν οι άνθρωποι το κατά πόσον έχει κανείς καλή μοίρα ή όχι· κανείς δεν μπορεί να το κρίνει αυτό. Τα πάντα γίνονται από τον Θεό, και όσα κανονίζει ο Θεός είναι καλά. Το μόνο που διαφέρει είναι η τροχιά της μοίρας κάθε ανθρώπου, το περιβάλλον του, οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντά, καθώς και το μονοπάτι ζωής που βιώνει κατά τη διάρκεια της ζωής του· αυτά τα πράγματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος ζει και μεγαλώνει σε διαφορετικό περιβάλλον, το οποίο τού το έχει κανονίσει ο Θεός. Τα πράγματα που βιώνει κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι όλα διαφορετικά. Δεν υπάρχει η λεγόμενη καλή ή κακή μοίρα —τα πάντα κανονίζονται και γίνονται από τον Θεό. Αν κοιτάξουμε το ζήτημα από την οπτική πως όλα γίνονται από τον Θεό, όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά και σωστά. Από τη σκοπιά, όμως, των προτιμήσεων, των αισθημάτων και των επιλογών των ανθρώπων, κάποιοι επιλέγουν να ζήσουν μια άνετη ζωή, επιλέγοντας δόξα, κέρδος και καλή φήμη, καθώς και ευημερία στον κόσμο και καταξίωση. Κατά τη γνώμη τους, αυτό σημαίνει πως έχουν καλή μοίρα· από την άλλη, μια ζωή μετριότητας και αποτυχίας που τους περιορίζει πάντα στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας ισοδυναμεί με κακή μοίρα. Έτσι φαντάζουν τα πράγματα από τη σκοπιά των απίστων και των κοσμικών ανθρώπων που επιδιώκουν τα εγκόσμια αγαθά και θέλουν να ζήσουν στον υλικό κόσμο, και έτσι προκύπτει η ιδέα της καλής και της κακής μοίρας. Η ιδέα της καλής και της κακής μοίρας πηγάζει απλώς από την περιορισμένη κατανόηση και την επιφανειακή αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για τη μοίρα, καθώς και από το γεγονός ότι κρίνουν τη μοίρα με βάση το πόση σωματική ταλαιπωρία υπομένουν, πόσες απολαύσεις έχουν, πόση δόξα και πόσο κέρδος αποκτούν, και ούτω καθεξής. Στην πραγματικότητα, αν το εξετάσουμε από τη σκοπιά της διευθέτησης του Θεού για τη μοίρα του ανθρώπου και της κυριαρχίας Του πάνω σε αυτήν, δεν υπάρχουν ερμηνείες περί καλής ή κακής μοίρας. Δεν είναι σωστό αυτό; (Είναι.) Αν κοιτάξεις τη μοίρα του ανθρώπου από τη σκοπιά της κυριαρχίας του Θεού, τότε όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά και είναι αυτά που χρειάζεται κάθε άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει επειδή η προηγούμενη και η παρούσα ζωή χαρακτηρίζονται από αιτίες κι αποτελέσματα, προκαθορίζονται από τον Θεό, ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω τους, και Εκείνος τις σχεδιάζει και τις κανονίζει. Οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο στο ζήτημα αυτό. Αν το κοιτάξουμε από αυτήν τη σκοπιά, οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να κρίνουν πως η μοίρα τους είναι καλή ή κακή, σωστά; Αν οι άνθρωποι βγάζουν επιπόλαια συμπεράσματα γι’ αυτό το ζήτημα, τότε δεν κάνουν ένα τεράστιο λάθος; Δεν κάνουν το λάθος να κρίνουν τα σχέδια, τις διευθετήσεις και την κυριαρχία του Θεού; (Ναι.) Δεν είναι σοβαρό αυτό το λάθος; Δεν θα επηρεάσει το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν στη ζωή; (Θα το επηρεάσει.) Τότε αυτό το λάθος θα τους οδηγήσει στην καταστροφή» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Ο Θεός εκθέτει ότι μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως έχει καλή μοίρα όποιος ξεχωρίζει και αποκτά φήμη, και πως έχει κακή μοίρα όποιος ζει στη μετριότητα και αποτυγχάνει, καθώς και όποιος υποφέρει. Νομίζουν ότι έχει καλή μοίρα όποιος ζει άνετα, ήρεμα και γαλήνια. Όλες αυτές οι ιδέες περί καλής και κακής μοίρας βασίζονται σε υποκειμενικές επιδιώξεις και επιθυμίες των ανθρώπων. Επειδή η πορεία της ζωής του καθενός είναι σύμφωνη με την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, ο Θεός διευθετεί τα πράγματα με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων και όλα είναι ωφέλιμα για τη ζωή τους. Δεν υπάρχει καλή ή κακή μοίρα. Όταν κανείς λέει ότι έχει κακή μοίρα σύμφωνα με τις προσωπικές του προτιμήσεις, δεν υποτάσσεται στις καταστάσεις που έχει διευθετήσει ο Θεός και δεν πιστεύει στην κυριαρχία Του. Στην πραγματικότητα, όλα όσα διευθετεί ο Θεός είναι καλά. Όπως τότε που ήμουν μικρή και άτυχη με την οικογένειά μου με αγνοούσαν, με σνόμπαραν και με περιφρονούσαν. Αν δεν είχα περάσει αυτές τις αναποδιές και δεν είχα υποφέρει, ίσως και να μην είχα έρθει ενώπιον του Θεού. Έχω την ευκαιρία και διαβάζω τα λόγια του Θεού και εκπαιδεύομαι στα καθήκοντά μου, επειδή ο Θεός με αγαπάει και με σώζει. Εγώ, όμως, νόμιζα ότι θα είχε καλή μοίρα αν κάποιος γινόταν γνωστός, ξεχώριζε και τον θαύμαζαν οι άλλοι, και ότι θα είχε κακή μοίρα αν τον περιφρονούν και ζει μια συνηθισμένη, μέτρια ζωή. Αυτές είναι οι απόψεις των δύσπιστων. Αφότου βρήκα τον Θεό, κάθε φορά που έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να σέβονται και να θαυμάζουν τους επικεφαλής και τους εργάτες λόγω της ικανότητάς τους να επιλύουν προβλήματα, νόμιζα ότι θα εξελισσόμουν στο μέλλον μόνο αν γινόμουν επικεφαλής ή εργάτρια. Νόμιζα ότι εκείνοι είχαν καλύτερη μοίρα από τους συνηθισμένους αδελφούς και αδελφές. Επειδή έκανα ακόμα κειμενικά καθήκοντα μετά από τόσα χρόνια που πίστευα στον Θεό, ένιωθα ότι δεν με εκτιμούν, κι ότι δεν θα έχω καμία εξέλιξη στο μέλλον, κι έχασα κάθε κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου. Σκέφτηκα, όμως, αν θα σήμαινε όντως ότι έχω καλή μοίρα η προαγωγή μου σε επικεφαλής ή εργάτρια. Στην πραγματικότητα, όταν ένα άτομο δεν επιδιώκει την αλήθεια και η διεφθαρμένη διάθεσή του δεν μπορεί να εξαγνιστεί ή να αλλάξει, τότε, ακόμα κι αν κερδίσει τον θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων, δεν μπορεί να σωθεί ή να οδηγηθεί στην τελείωση. Αυτό συμβαίνει με μερικούς επικεφαλής και εργάτες που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, που χρησιμοποιούν την πολυετή εργασιακή τους εμπειρία ως κεφάλαιο για να περιορίζουν συνεχώς τους άλλους, που εργάζονται όπως επιθυμούν, που εμποδίζουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, και που, τελικά, αποκαλύπτονται και απαλλάσσονται. Από την άλλη, μερικοί άνθρωποι που δεν έγιναν ποτέ επικεφαλής, κάνουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τη θέση τους. Αυτοί οι άνθρωποι εστιάζουν στην επιδίωξη της αλήθειας και κάνουν αυτοκριτική πάνω στις προθέσεις, τις απόψεις και τη διεφθαρμένη τους διάθεση, και εξακολουθούν να λαμβάνουν τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού, κι έχουν αποτελέσματα στα καθήκοντά τους και εξελίσσονται στη ζωή τους. Ανεξάρτητα από το καθήκον μας, το βασικό είναι να επιδιώκουμε την αλήθεια. Δεν υπάρχει καλή ή κακή μοίρα. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, η καρδιά μου φωτίστηκε λίγο. Είδα ότι είχα εστιάσει υπερβολικά στη φήμη, το κέρδος και τη θέση και ότι ήμουν απρόθυμη να κάνω το καθήκον μου με προσγειωμένο τρόπο ως δημιουργημένο ον, και ότι ήθελα συνέχεια να εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία που είχα να κάνω το καθήκον μου για να επιδιώξω το κύρος. Αν, όμως, είχαν ικανοποιηθεί οι επιθυμίες μου, η λαχτάρα μου για φήμη, κέρδος και θέση θα είχε γίνει σίγουρα πιο έντονη, και θα είχα γίνει πιο αλαζονική και επηρμένη και θα νόμιζα ότι είμαι καλύτερη από όλους τους άλλους. Αυτό πιθανότατα δεν θα ήταν καλό για μένα. Συνειδητοποίησα ότι όλα όσα διευθετεί ο Θεός είναι καλά, και ότι πίσω από όλα βρίσκονται οι επίπονες προθέσεις του Θεού.

Μετά σκέφτηκα ξανά: «Ποια στάση πρέπει να έχω απέναντι στις καταστάσεις που έχει κανονίσει και διευθετήσει ο Θεός;» Διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι μπορεί να τρέφουν καλά και κακά συναισθήματα για τη μοίρα τους· μπορεί η μοίρα κάποιου να είναι τέτοια που όλα να κυλούν ομαλά, η μοίρα κάποιου άλλου να είναι γεμάτη εμπόδια, ενώ άλλος να έχει σκληρή και δυσμενή μοίρα. Δεν υπάρχει καλή ή κακή μοίρα. Ποια στάση θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ως προς τη μοίρα; Θα πρέπει να συμμορφώνεσαι με τις διευθετήσεις του Δημιουργού, να αναζητάς ενεργά και εντατικά τον σκοπό και το νόημα της διευθέτησης όλων αυτών των πραγμάτων από τον Δημιουργό, και να καταφέρεις να κατανοήσεις την αλήθεια, να επιτελείς τις σπουδαιότερές σου λειτουργίες σε αυτήν τη ζωή που έχει κανονίσει για σένα ο Θεός, να εκπληρώνεις τα καθήκοντα, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου ως δημιουργημένο ον, και να φροντίσεις η ζωή σου να έχει μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερη αξία, μέχρι να ικανοποιηθεί μαζί σου ο Δημιουργός και να σε θυμάται. Ακόμα καλύτερο θα ήταν, φυσικά, να καταφέρεις να σωθείς μέσω της αναζήτησης και της εντατικής προσπάθειάς σου. Αυτό θα ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, σε ό,τι αφορά τη μοίρα, η πιο ορθή στάση που θα πρέπει να έχει η δημιουργημένη ανθρωπότητα δεν είναι να την κρίνει και να την ορίζει αλόγιστα, ούτε να χρησιμοποιεί ακραίες μεθόδους για να την αντιμετωπίσει. Ακόμη λιγότερο θα πρέπει, φυσικά, να προσπαθούν οι άνθρωποι να αντισταθούν στη μοίρα τους, να την επιλέξουν ή να την αλλάξουν. Αντίθετα, θα πρέπει να την αντιλαμβάνονται με την καρδιά τους, να την αναζητούν, να την εξερευνούν και να συμμορφώνονται με αυτήν, και τελικά να την αντιμετωπίζουν θετικά. Τέλος, στο περιβάλλον διαβίωσης και στο ταξίδι που ορίζει για σένα ο Θεός στη ζωή, θα πρέπει να αναζητάς τον τρόπο διαγωγής που σου διδάσκει Εκείνος, καθώς και το μονοπάτι που απαιτεί να ακολουθήσεις. Θα πρέπει επίσης να βιώνεις κατ’ αυτόν τον τρόπο τη μοίρα που έχει κανονίσει για σένα ο Θεός· έτσι, στο τέλος θα είσαι ευλογημένος. Όταν βιώνεις έτσι τη μοίρα που έχει κανονίσει για σένα ο Δημιουργός, αυτό που καταφέρνεις να αντιληφθείς μέσα σου δεν είναι μόνο λύπη, θλίψη, δάκρυα, πόνος, απογοήτευση και αποτυχία. Το πιο σημαντικό είναι πως θα βιώσεις χαρά, γαλήνη και παρηγοριά, καθώς και τη διαφώτιση και τη φώτιση της αλήθειας που σου δίνει ο Δημιουργός. Πέρα από αυτό, όταν χαθείς στο μονοπάτι σου στη ζωή, όταν αντιμετωπίσεις απογοητεύσεις και αποτυχίες και έχεις να κάνεις μια επιλογή, θα βιώσεις την καθοδήγηση του Δημιουργού, και στο τέλος θα καταφέρεις να καταλάβεις, να βιώσεις και να αντιληφθείς πώς να ζεις την πιο γεμάτη νόημα ζωή. Τότε δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά χαμένος στη ζωή, δεν θα σε πλημμυρίσει ποτέ ξανά το αίσθημα διαρκούς άγχους και, φυσικά, δεν θα παραπονεθείς ποτέ ξανά πως έχεις κακή μοίρα, πόσο μάλλον θα βυθιστείς στο συναίσθημα της αποκαρδίωσης επειδή νιώθεις πως η μοίρα σου είναι κακή. Αν αντιμετωπίζεις τη μοίρα που έχει κανονίσει για σένα ο Δημιουργός με μια τέτοια στάση και μέθοδο, τότε όχι μόνο θα γίνει πιο κανονική η ανθρώπινη φύση σου, αλλά θα φτάσεις στο σημείο να έχεις κανονική ανθρώπινη φύση, και το σκεπτικό, οι απόψεις και οι αρχές με τις οποίες βλέπεις τα πράγματα θα ανήκουν στην κανονική ανθρώπινη φύση· ακόμη περισσότερο θα φτάσεις φυσικά στο σημείο να έχεις τις απόψεις και την κατανόηση για το νόημα της ζωής που δεν θα έχουν ποτέ οι άπιστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ανεξάρτητα από το αν ένα άτομο θεωρεί ότι η μοίρα του είναι καλή ή κακή, πρέπει να υποτάσσεται στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να αναζητά την πρόθεση του Θεού σε κάθε κατάσταση, και να εκπληρώνει τα καθήκοντα και τις ευθύνες του. Αυτό σημαίνει να εναρμονίζεσαι με την πρόθεση του Θεού. Συλλογίστηκα, λοιπόν, μέσα μου: «Εγώ έκανα πάντα κειμενικά καθήκοντα· ποια είναι η πρόθεση του Θεού;» Σκέφτηκα πώς όταν συνέβαιναν πράγματα, δεν ήξερα πώς να αναζητήσω την αλήθεια και σπάνια προσπαθούσα να συλλογιστώ τα λόγια του Θεού. Μέσα από τα κειμενικά καθήκοντα, είχα καταφέρει να αναπληρώσω αυτές μου τις ελλείψεις, κι είχα μάθει να συλλογίζομαι επιμελώς τα λόγια του Θεού και να κάνω αυτοκριτική πάνω στη διεφθαρμένη μου διάθεση. Όλα αυτά ωφέλησαν τη ζωή-είσοδό μου. Ταυτόχρονα, αυτή η κατάσταση αποκάλυψε ότι εκτιμούσα υπερβολικά τη θέση, και ότι κάθε φορά που δεν ικανοποιούνταν η επιθυμία μου για θέση, ήθελα να παραιτηθώ. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που επιδίωκα στην πίστη μου ήταν η θέση κι όχι η αλήθεια. Μετά τις επανειλημμένες αποτυχίες μου, άρχισα να αντιλαμβάνομαι το λανθασμένο μονοπάτι της επιδίωξης θέσης, και μπόρεσα να εγκαταλείψω τη φιλοδοξία μου να γίνω επικεφαλής και έκανα τα καθήκοντά μου σοβαρά και έντιμα. Έκανα, επίσης, αυτοκριτική πάνω στον λόγο που δεν είχα επιλεγεί επικεφαλής. Ο κύριος λόγος ήταν ότι δεν είχα αίσθημα ευθύνης στα καθήκοντά μου και η εργασιακή μου ικανότητα ήταν ανεπαρκής. Δεν είχα το επίπεδο ούτε και πληρούσα τα κριτήρια για να γίνω επικεφαλής. Δεν είχε καμία σχέση το αν είχα καλή ή κακή μοίρα. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου, υποτάχθηκα στις καταστάσεις που είχε ενορχηστρώσει ο Θεός, και ενήργησα σωστά και σύμφωνα με τις αρχές στα τρέχοντα καθήκοντά μου. Αργότερα, οι αδελφοί και οι αδελφές με επέλεξαν για διάκονο ποτίσματος, και μετά από εκπαίδευση μόλις λίγων εβδομάδων, λόγω έλλειψης προσωπικού, οι επικεφαλής μού ανέθεσαν να κάνω και πάλι κειμενικά καθήκοντα. Αυτήν τη φορά, ούτε παραπονέθηκα ούτε ένιωσα αποκαρδιωμένη. Αντίθετα, σκέφτηκα ότι η εκκλησία με καλλιεργούσε πολλά χρόνια για να κάνω κειμενικά καθήκοντα και ότι είχα κάποια δυνατά σημεία σε αυτόν τον τομέα. Τα κειμενικά καθήκοντα μού ταίριαζαν περισσότερο από τη θέση του διακόνου, και, μέσα από την καρδιά μου, υποτάχθηκα και σκέφτηκα: «Παλιότερα, στενοχωριόμουν που έκανα κειμενικά καθήκοντα. Αυτήν τη φορά, θα τα κάνω με όλη μου την καρδιά». Μετά από λίγο, τα καθήκοντά μου έφεραν κάποια αποτελέσματα κι ένιωσα ένα σπουδαίο αίσθημα ανακούφισης.

Μετά από όλη αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι οι καταστάσεις που διευθετεί ο Θεός ως μέρος της κυριαρχίας Του είναι πάντα καλές και είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι στη ζωή μου. Το γεγονός ότι κατάφερα να το κατανοήσω αυτό και να αλλάξω, ήταν αποτέλεσμα των λόγων του Θεού. Δόξα τω Θεώ!