Από του Γκάβιν, ΗΠΑ

Τον Αύγουστο του 2021, οι επικεφαλής μού ανέθεσαν να επιβλέψω το έργο βίντεο. Συνήθως, εκτός από το να φτιάχνω τα δικά μου, είχα και να ελέγξω τα βίντεο που έφτιαχναν οι άλλοι αδελφοί και αδελφές, να λύσω προβλήματα ή δυσκολίες που συναντούσαν στα καθήκοντά τους, και να συναναστραφώ για να τους βοηθήσω να απαλλαγούν από τυχόν καταστάσεις. Στην αρχή, μπορούσα και έκανα το καθήκον μου ολόψυχα. Λίγο αργότερα, όμως, άρχισα να το βρίσκω μπελά και κούραση. Σκέφτηκα: «Έχει τόσο πολλή δουλειά καθημερινά. Είναι εξαντλητικό να προσπαθώ να διαχειριστώ και να λύσω τα πάντα ένα προς ένα! Καλύτερα να ήμουν απλώς μέλος της ομάδας και να έφτιαχνα τα βίντεό μου χωρίς όλη αυτήν την ανησυχία και την εξάντληση». Έβλεπα επίσης ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου συνήθως έκαναν τα καθήκοντά τους πολύ σοβαρά, οπότε θεώρησα ότι δεν χρειαζόταν να τσεκάρω συνεχώς. Στο κάτω κάτω, γιατί να κουραστώ τόσο πολύ; Μετά, έφτιαχνα βίντεο σύμφωνα με το πρόγραμμα, αλλά, πέραν αυτού, έπαψα να προσέχω και πολύ τα άλλα θέματα της ομάδας. Σπάνια συνόψιζα τις αποκλίσεις ή τα προβλήματα που υπήρχαν στα καθήκοντά μας με τους αδελφούς και τις αδελφές, και δεν τους απάλλασσα σχεδόν ποτέ απ’ τις εσφαλμένες καταστάσεις τους. Κάποιες φορές, οι αδελφοί και οι αδελφές μού θύμιζαν να τελειώσω εγκαίρως ορισμένες εργασίες, και έβρισκα τις υπενθυμίσεις τους ενοχλητικές. Αν με πίεζαν μερικές φορές ακόμα, άρχιζα να νιώθω αντίσταση: «Αφού το κάνω ήδη! Έχω τον ρυθμό μου, όσο και να με πιέζετε δεν μπορώ να κάνω πιο γρήγορα!» Ζώντας σε αυτήν την κατάσταση, έχανα όλο και περισσότερο το αίσθημα φορτίου απέναντι στο καθήκον μου. Σύντομα, έβρισκα το καθήκον μου εντελώς ανιαρό και ένιωθα κενό μέσα μου. Εκείνο το διάστημα, όμως, ήμουν εντελώς απαθής και δεν έκανα ποτέ αυτοκριτική.

Μια φορά, οι επικεφαλής παρατήρησαν ότι η παραγωγή βίντεο της Αδελφής Πόλα είχε μείνει στάσιμη για μέρες, και μου θύμισαν να επανέλθω και να διερευνήσω την κατάσταση, να δω τι δυσκολίες αντιμετώπιζε και να τη βοηθήσω να τις λύσει. Γρήγορα, λοιπόν, τη ρώτησα για την κατάστασή της και έμαθα ότι εκείνον τον καιρό ήταν πολύ παθητική στα καθήκοντά της και ότι σπάνια αναζητούσε συναναστροφή ή συζητούσε τα προβλήματα του έργου της. Θεώρησα ότι έπρεπε να διερευνήσω αναλυτικά την κατάσταση, έπειτα, όμως, σκέφτηκα: «Αν βρω προβλήματα, θα πρέπει να συναναστραφώ και να τα λύσω, κι αυτό θα είναι μεγάλος μπελάς. Το έργο δεν προοδεύει και πολύ αργά, οπότε, λογικά, δεν έγινε και τίποτα». Έτσι, δεν διερεύνησα πραγματικά περαιτέρω, και το θέμα έμεινε εκεί. Μέχρι που, μια μέρα, οι επικεφαλής παρατήρησαν ότι εκείνον τον μήνα είχαμε φτιάξει σχεδόν τα μισά βίντεο από τον προηγούμενο, καθυστερώντας άμεσα την πρόοδο του έργου βίντεο. Μας ζήτησαν, λοιπόν, να βρούμε την αιτία. Μας κλάδεψαν και μας εξέθεσαν που κάναμε τα καθήκοντά μας επιπόλαια και χωρίς αίσθημα ευθύνης, και είπαν ότι ο τρόπος με τον οποίο τα κάναμε έδειχνε έλλειψη αφοσίωσης. Είπαν ότι, αν δεν μετανοούσαμε, θα προκαλούσαμε απέχθεια στον Θεό. Ένιωσα μεγάλη αμηχανία. Ειδικά όταν άκουσα τους επικεφαλής να μιλούν για αργή πρόοδο, έλλειψη αφοσίωσης και απέχθεια στον Θεό, στεναχωρήθηκα ακόμα περισσότερο και δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να σηκώσω. Αργότερα, συνοψίζοντας το έργο, οι αδελφοί και οι αδελφές μου μίλησαν ανοιχτά για τις καταστάσεις τους. Είπαν πως, τελευταία, στα καθήκοντά τους, βίωναν καταστάσεις κατά τις οποίες ενέδιδαν στις σαρκικές ανέσεις. Έκαναν τα καθήκοντά τους χωρίς αίσθημα κατεπείγοντος, χωρίς να πασχίζουν να είναι επαρκείς. Εργασίες που μπορούσαν να τελειώσουν σε μισή μέρα έπαιρναν ολόκληρη μέρα ή περισσότερο, επηρεάζοντας άμεσα την πρόοδο του έργου βίντεο. Μόλις έμαθα την κατάσταση των αδελφών μου και τη στάση τους απέναντι στα καθήκοντά τους, ένιωσα πραγματική μεταμέλεια και συνεχώς αναρωτιόμουν: «Αφού παρατήρησα ξεκάθαρα κάποια προβλήματα, γιατί δεν τα διερεύνησα ούτε τα έλυσα εγκαίρως;»

Σε μια πνευματική άσκησή μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Τι είδους εκδηλώσεις και χαρακτηριστικά εμφανίζουν όσοι είναι υπερβολικά οκνηροί; Πρώτον, σε ό,τι κάνουν, ενεργούν επιπόλαια, χασομερούν, πηγαίνουν με χαλαρό ρυθμό και ξεκουράζονται και αναβάλλουν πράγματα όποτε είναι δυνατόν. Δεύτερον, δεν δίνουν καμία σημασία στο έργο της εκκλησίας. Κατά τη γνώμη τους, όποιος θέλει να ανησυχεί για τέτοια πράγματα, μπορεί να το κάνει. Εκείνοι, πάντως, δεν θα το κάνουν. Όταν όντως ανησυχούν για κάτι, αυτό γίνεται για χάρη της δικής τους φήμης, του δικού τους κέρδους και της δικής τους θέσης —το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι να μπορούν ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη του κύρους. Τρίτον, αποφεύγουν τις δυσκολίες στο έργο τους· δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν το να γίνει το έργο τους έστω και λίγο πιο κουραστικό, νιώθουν μεγάλη πίκρα αν γίνει, και δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες ούτε να πληρώσουν τίμημα. Τέταρτον, δεν είναι σε θέση να επιμείνουν σε οποιοδήποτε έργο κάνουν, τα παρατάνε πάντα στα μισά του δρόμου και δεν μπορούν να φέρουν τα πράγματα εις πέρας. Αν για μια στιγμή έχουν κέφια, μπορεί να κάνουν λίγο έργο έτσι για πλάκα, εάν όμως κάτι απαιτεί μακροπρόθεσμη δέσμευση και τους κρατά απασχολημένους, απαιτεί πολλή σκέψη και κουράζει τη σάρκα τους, με τον καιρό θ’ αρχίσουν να γκρινιάζουν. Για παράδειγμα, ορισμένοι επικεφαλής είναι υπεύθυνοι για το εκκλησιαστικό έργο, και στην αρχή το βλέπουν σαν κάτι νέο και φρέσκο. Έχουν μεγάλο κίνητρο να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια κι όταν βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές να έχουν προβλήματα, μπορούν να τους βοηθήσουν και να τα επιλύσουν. Όμως, αφότου επιμείνουν για λίγο καιρό, αρχίζουν και θεωρούν το ηγετικό έργο πολύ εξαντλητικό και γίνονται αρνητικοί —επιθυμούν να στραφούν σε μια ευκολότερη δουλειά και δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν κακουχίες. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν επιμονή. Πέμπτον, ένα άλλο χαρακτηριστικό που διακρίνει τους οκνηρούς είναι η απροθυμία τους να κάνουν αληθινό έργο. Μόλις υποφέρει η σάρκα τους, βρίσκουν δικαιολογίες για ν’ αποφύγουν και να λουφάρουν από το έργο τους ή το αναθέτουν σε κάποιον άλλον. Και όταν το άτομο αυτό τελειώνει το έργο, καρπώνονται ξεδιάντροπα οι ίδιοι τις ανταμοιβές. Αυτά είναι τα πέντε βασικά χαρακτηριστικά των οκνηρών. Θα πρέπει να φροντίσετε να δείτε αν υπάρχουν τέτοιου είδους οκνηροί μεταξύ των επικεφαλής και των εργατών στις εκκλησίες. Εάν βρείτε κάποιον, πρέπει να απαλλαγεί αμέσως από τα καθήκοντά του. Μπορούν οι οκνηροί να κάνουν καλή δουλειά ως επικεφαλής; Ό,τι είδους επίπεδο κι αν έχουν, ανεξάρτητα από την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους, εάν είναι οκνηροί, δεν μπορούν να κάνουν καλά το έργο τους, και καθυστερούν το έργο και τα σημαντικά ζητήματα. Το έργο της εκκλησίας είναι πολύπλευρο: κάθε πλευρά του περιλαμβάνει πολλές λεπτομερείς εργασίες και απαιτεί συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια με στόχο την επίλυση προβλημάτων προκειμένου να γίνει καλά. Επομένως, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να είναι επιμελείς —οφείλουν να κάνουν πολλές συζητήσεις και πολλή δουλειά κάθε μέρα για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματικότητα της εργασίας. Εάν λένε ή κάνουν πολύ λίγα, δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα. Άρα, εάν κάποιος επικεφαλής ή εργάτης είναι οκνηρός, πρόκειται σίγουρα για ψευδοεπικεφαλής, ανίκανο να κάνει αληθινό έργο. Οι οκνηροί δεν κάνουν αληθινό έργο, και πολύ περισσότερο δεν πηγαίνουν οι ίδιοι στους χώρους εργασίας, ούτε είναι πρόθυμοι να επιλύσουν προβλήματα ή να εμπλακούν σε κάποια συγκεκριμένη εργασία. Δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση ούτε αντίληψη των προβλημάτων σε κανένα έργο. Απλώς έχουν στο μυαλό τους μια επιφανειακή, ασαφή ιδέα ακούγοντας τι είπαν οι άλλοι, και τα κουτσοβολεύουν κηρύττοντας λίγο δόγμα. Είστε σε θέση να διακρίνετε αυτό το είδος επικεφαλής; Μπορείτε να πείτε ότι είναι ψευδοεπικεφαλής; (Ως έναν βαθμό.) Οι οκνηροί είναι επιπόλαιοι σε όποιο καθήκον κάνουν. Ανεξάρτητα από το καθήκον, τους λείπει η επιμονή, δουλεύουν σποραδικά και παραπονιούνται όποτε υπομένουν κάποιες δυσκολίες, εκφράζοντας ατέλειωτα παράπονα. Εξαπολύουν βρισιές σε όποιον τους κατακρίνει ή τους κλαδεύει, σαν τη μέγαιρα που προσβάλλει τους ανθρώπους στους δρόμους, θέλοντας διαρκώς να ξεσπούν τον θυμό τους στους άλλους και μη θέλοντας να κάνουν το καθήκον τους. Τι δείχνει το ότι δεν θέλουν να κάνουν το καθήκον τους; Δείχνει ότι δεν φέρουν φορτίο, είναι απρόθυμοι ν’ αναλάβουν ευθύνες και είναι οκνηροί. Δεν θέλουν να υπομείνουν κακουχίες ούτε να πληρώσουν τίμημα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους επικεφαλής και τους εργάτες: Αν δεν φέρουν φορτίο, μπορούν να εκπληρώσουν τις ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών; Σίγουρα όχι» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα πως, όταν κάνει το καθήκον του ένας μεγάλος τεμπέλης, θέλει πάντα την ευκολία του και να ενδώσει στις σαρκικές ανέσεις. Δεν μπορεί να κάνει το καθήκον του με αίσθημα φορτίου ή ευθύνης. Ακόμα κι αν έχει καλό επίπεδο ή εργασιακές ικανότητες, δεν είναι αξιόπιστος ούτε μπορεί να κάνει πραγματικό έργο. Έκανα αυτοκριτική. Δεν είχα διαχειριστεί καλά το έργο της ομάδας, με αποτέλεσμα μια σημαντική πτώση στα αποτελέσματα του έργου βίντεο. Είδα ότι κυρίως έφταιγε ότι ήμουν πολύ τεμπέλης, ότι ενέδιδα στις σαρκικές ανέσεις, κι ότι δεν ήθελα να υποφέρω και να πληρώσω ένα τίμημα. Κοιτάζοντας πίσω, είδα πως, λίγο αφότου άρχισα να επιβλέπω το έργο βίντεο, άρχισα να νιώθω ότι είχα υπερβολικά πολλές έγνοιες, και πως, για να κάνω κάθε εργασία σχολαστικά, θα έπρεπε να υποφέρω και να εξαντληθώ, οπότε ήθελα συνέχεια να κάνω μόνο τα δικά μου βίντεο και να αποφύγω όλες αυτές τις έγνοιες. Επίσης, ήμουν υπερβολικά τεμπέλης για να διερευνήσω ή να ρωτήσω για την κατάσταση των αδελφών μου, ή για τις δυσκολίες στα καθήκοντά τους. Μου φαινόταν πάντα μεγάλος μπελάς. Όταν οι άλλοι με πίεζαν για την πρόοδο του έργου μου, αυτό με ενοχλούσε. Ένιωθα ότι ήταν υπερβολικά σκληροί μαζί μου και δεν έδειχναν κατανόηση για τις δυσκολίες μου. Ειδικά όταν μου ζήτησαν οι επικεφαλής να διερευνήσω πώς τα πήγαινε η Πόλα στα καθήκοντά της, αν και συνειδητοποίησα ότι υπήρχε πρόβλημα, δεν ήθελα να το διερευνήσω αναλυτικά. Φοβόμουν πως, αν ανακάλυπτα κάποιο πρόβλημα, θα έπρεπε να ανησυχήσω γι’ αυτό και να το λύσω. Όταν στοχάστηκα τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου, είδα ότι, κάθε φορά που αντιμετώπιζα σωματικά βάσανα ή εργασίες που απαιτούσαν έγνοια, ήθελα πάντα να δείξω πανουργία, να τεμπελιάσω και να μην πληρώσω τίμημα. Αυτό ακριβώς εκθέτει ο Θεός για όσους είναι τεμπέληδες και άχρηστοι! Επειδή ήμουν τεμπέλης, οκνός και ανεύθυνος, δεν επέβλεψα και δεν παρακολούθησα το έργο των αδελφών μου, με αποτέλεσμα όλοι να είναι ανεπαρκείς στο καθήκον τους, να απολαμβάνουν τις ανέσεις και να μην πασχίζουν για την πρόοδο, πράγμα που επηρέασε σοβαρά το έργο βίντεο. Είχα τον τίτλο του επιβλέποντα, κι όμως δεν εκπλήρωνα καθόλου τις ευθύνες ενός επιβλέποντα. Έκανα πολύ κακό και στον εαυτό μου και στους άλλους! Σε αυτό το σημείο, είδα ότι οι τεμπέληδες έχουν κακό χαρακτήρα, δεν μπορούν να κάνουν καλά κανένα έργο και δεν είναι αξιόπιστοι! Αν δεν έλυνα το πρόβλημα της τεμπελιάς μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να εκπληρώσω το καθήκον μου. Στο τέλος, ο Θεός απλώς θα με απεχθανόταν και θα με απέκλειε!

Για να ανταποκριθώ σε αυτήν την κατάσταση, έφαγα και ήπια τα σχετικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράσουν ό,τι οφείλουν να εκφράσουν κατά την υπηρεσία ή να επιτύχουν ό,τι είναι εγγενώς εφικτό γι’ αυτούς, κι αντ’ αυτού ενεργούν μηχανικά, τότε έχουν χάσει τη λειτουργία που θα έπρεπε να έχει ένα δημιουργημένο ον. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι οι επονομαζόμενες “μετριότητες”· είναι άχρηστα σκουπίδια. Πώς είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να αποκαλούνται καταλλήλως δημιουργημένα όντα; Δεν είναι διεφθαρμένα όντα που λάμπουν εξωτερικά, αλλά είναι σάπια εσωτερικά; […] Όταν οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν το καθήκον τους, θα πρέπει να αισθάνονται ενοχή και υποχρέωση. Θα έπρεπε να μισούν την αδυναμία και την ανικανότητά τους, την παρακοή και τη διαφθορά τους. Κι επιπλέον, θα πρέπει να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Θεό. Μόνο τότε είναι δημιουργημένα όντα που πραγματικά αγαπούν τον Θεό, και μόνο τέτοιου είδους άνθρωποι αξίζουν ν’ απολαμβάνουν τις ευλογίες και την υπόσχεση του Θεού και να οδηγηθούν στην τελείωση απ’ Αυτόν. Και τι συμβαίνει με την πλειονότητά σας; Πώς αντιμετωπίζετε τον Θεό που ζει ανάμεσά σας; Πώς έχετε εκτελέσει το καθήκον σας ενώπιον Του; Έχετε κάνει όλα όσα κληθήκατε να κάνετε, ακόμα και σε βάρος της δικής σας ζωής; Τι έχετε θυσιάσει; Δεν έχετε λάβει πολλά από Εμένα; Μπορείτε να διακρίνετε; Πόσο αφοσιωμένοι είστε σ’ Εμένα; Πώς Με έχετε υπηρετήσει; Και τι συμβαίνει με όλα αυτά που σας έχω δώσει και έχω κάνει για σας; Τα έχετε μετρήσει όλα αυτά; Τα έχετε όλοι σας κρίνει και συγκρίνει με την όποια συνείδηση έχετε μέσα σας; Ποιος θα μπορούσε να αξίζει τα λόγια και τις πράξεις σας; Θα μπορούσε αυτή η απειροελάχιστη θυσία σας να αξίζει όλα όσα σας έχω δώσει; Δεν έχω άλλη επιλογή κι έτσι έχω αφιερωθεί ολόψυχα σ’ εσάς, όμως εσείς τρέφετε πονηρές προθέσεις και είστε χλιαροί απέναντί Μου. Ως εκεί φτάνει το καθήκον σας, η μόνη σας λειτουργία. Δεν είναι έτσι; Δεν γνωρίζετε πως έχετε παταγωδώς αποτύχει να εκτελέσετε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος; Πώς μπορείτε να θεωρείστε δημιουργημένα όντα; Δεν σας είναι ξεκάθαρο τι είναι αυτό που εκφράζετε και βιώνετε; Έχετε αποτύχει να εκπληρώσετε το καθήκον σας, αλλά επιζητάτε να αποκτήσετε την ανοχή και την άφθονη χάρη του Θεού. Μια τέτοια χάρη δεν έχει ετοιμαστεί για κάποιους τόσο ανάξιους και ποταπούς όσο εσείς, αλλά γι’ αυτούς που δεν ζητούν τίποτα και κάνουν θυσίες ευχαρίστως. Άνθρωποι σαν εσάς, τέτοιας μετριότητας, είναι εντελώς ανάξιοι ν’ απολαμβάνουν την ουράνια χάρη. Μόνο κακουχίες και ατέλειωτη τιμωρία θα συνοδεύει τις μέρες σας! Αν δεν μπορείτε να είστε πιστοί σ’ Εμένα, η μοίρα σας θα είναι γεμάτη ταλαιπωρίες. Αν δεν μπορείτε να είστε υπόλογοι του λόγου και του έργου Μου, το αποτέλεσμά σας θα είναι η τιμωρία. Όλη η χάρη, όλες οι ευλογίες και η υπέροχη ζωή της βασιλείας δεν θα έχουν καμιά σχέση μ’ εσάς. Αυτό είναι το τέλος που σας αξίζει να έχετε και η συνέπεια για την οποία ευθύνεστε εσείς!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Απέναντι στα λόγια κρίσης του Θεού, ντράπηκα απίστευτα. Στο παρελθόν, πίστευα πάντα ότι δεν ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα να είμαι λίγο τεμπέλης και να πληρώνω μικρότερο τίμημα στο καθήκον μου. Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, όμως, συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα του προβλήματος. Στα μάτια του Θεού, η εκπλήρωση του καθήκοντος όσο καλύτερα μπορεί κανείς, καθώς και η αληθινή υποταγή και αφοσίωση στον Θεό, είναι το νόημα και η αξία της ζωής ενός δημιουργήματος. Αν κάποιος κάνει συχνά το καθήκον του επιπόλαια και δεν μπορεί καν να εκπληρώσει τις ευθύνες του, τότε δεν αξίζει να αποκαλείται άνθρωπος ή δημιούργημα. Όταν στοχάστηκα τα λόγια του Θεού, στενοχωρήθηκα και φοβήθηκα πολύ. Αφού το σκέφτηκα, είδα ότι, αν και φαινομενικά έκανα τα καθήκοντά μου, μέσα μου δεν είχα κανένα αίσθημα φορτίου ή ευθύνης, και ένιωθα συνεχώς πως όλα αυτά έφερναν μπελάδες και εξάντληση. Έδειχνα μονίμως αδιαφορία για το έργο που χρειαζόταν παρακολούθηση και για τα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν. Ακόμα κι όταν ρωτούσα γι’ αυτά, το έκανα εντελώς μηχανικά, από φόβο ότι, αν κοίταζα πιο βαθιά και έβρισκα προβλήματα, θα έπρεπε να σκεφτώ για να τα λύσω. Για να έχω την ευκολία μου και τις σαρκικές ανέσεις, αγνοούσα συνειδητά τα προβλήματα του έργου και έκανα πως δεν έβλεπα, πράγμα που επηρέαζε σοβαρά την αποτελεσματικότητα του έργου. Είδα ότι στα πάντα έκανα τσιγκουνιές, απέφευγα το έργο και ενεργούσα επιπόλαια. Είχα μήπως την παραμικρή εντιμότητα απέναντι στον Θεό; Έκανα με κανέναν τρόπο το καθήκον μου; Ήμουν ξεκάθαρα ένας άχρηστος που ο Θεός τον εκθέτει με τα λόγια: «λάμπει εξωτερικά, αλλά είναι σάπιος εσωτερικά»! Σκέφτηκα πως ο Θεός, προκειμένου να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, έχει υποφέρει απίστευτη ταπείνωση και βάσανα, αφού ενσαρκώθηκε για να εμφανιστεί και να εργαστεί. Ο Θεός, αν και έχει υποστεί μανιώδη δίωξη και κυνηγητό από το κακό ΚΚΚ, καθώς και αντίσταση και καταδίκη από τον θρησκευτικό κόσμο, δεν σταμάτησε ποτέ το έργο Του. Εκφράζει συνεχώς αλήθειες για να ποτίσει, να θρέψει και να στηρίξει τους ανθρώπους. Ο Θεός, από φόβο μήπως δεν κατανοήσουμε, μιλάει πάντα με υπομονή και λεπτομέρειες. Χρησιμοποιεί μεταφορές, παραδείγματα και διάφορες οπτικές ώστε να κατανοήσουμε γρήγορα την αλήθεια και να πετύχουμε την αλλαγή διάθεσης. Ο Θεός είναι ολόψυχα αφοσιωμένος στο έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και έχει πληρώσει ολόκληρο το τίμημα. Εγώ, όμως, ενώ έχω λάβει τη σωτηρία του Θεού, δεν είχα την εντιμότητα να ξεπληρώσω την αγάπη Του. Δεν μπορούσα καν να εκπληρώσω το καθήκον ενός δημιουργήματος. Πώς να ισχυριστώ ότι είχα καμία ανθρώπινη φύση; Μετά σκέφτηκα τον Νώε, που, αφότου αποδέχθηκε την ανάθεση από τον Θεό, εργάστηκε ακούραστα για να φτιάξει την κιβωτό. Όσο κοπιαστικό κι αν ήταν το έργο, όσες δυσκολίες ή εμπόδια κι αν υπήρχαν, επέμεινε συνεχόμενα για 120 χρόνια, μέχρι που ολοκληρώθηκε η κιβωτός. Κοίταξα τον χαρακτήρα του Νώε, την αφοσίωσή του και την υποταγή του στον Θεό. Είδα ότι ήταν άνθρωπος με ανθρώπινη φύση και λογική, ένα αληθινό δημιούργημα που άξιζε την εμπιστοσύνη του Θεού. Είδα ότι, σε σύγκριση μαζί του, δεν είχα ούτε τη στοιχειώδη κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε καν αυτό που υπαγόρευε η συνείδησή μου. Δεν άξιζα καθόλου να αποκαλούμαι άνθρωπος! Αν παρέμενα αμετανόητος στη στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου, στο τέλος δεν θα αποκαλυπτόμουν και δεν θα αποκλειόμουν απ’ τον Θεό; Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα λίγο φόβο, αλλά και κάποιες τύψεις και ενοχές, οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και πήρα μια απόφαση μέσα μου. Στα καθήκοντά μου στο μέλλον, θα επαναστατούσα σίγουρα ενάντια στη σάρκα και θα έκανα ό,τι μπορούσα για να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου.

Μετά από αυτήν την εμπειρία, έκανα τα καθήκοντά μου καλύτερα από πριν. Κάθε μέρα, εκτός από τα βίντεο που έφτιαχνα, διερευνούσα και πώς τα πήγαιναν οι αδελφοί και οι αδελφές μου στα καθήκοντά τους. Κάθε φορά που είχαν δυσκολίες ή προβλήματα, συναναστρεφόμουν μαζί τους για να βρω λύσεις. Αν και χρειαζόταν να ανησυχώ λίγο περισσότερο για να κάνω τα καθήκοντά μου έτσι, ένιωθα ηρεμία και ασφάλεια γνωρίζοντας ότι έκανα τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορούσα. Επειδή, όμως, δεν κατανοούσα καλά τη φύση-ουσία μου, σε λίγο επέστρεψα στην κατάσταση που λαχταρούσα την άνεση.

Επειδή αυξήθηκε ο φόρτος εργασίας για τη δημιουργία βίντεο, κάθε μέρα υπήρχε πολύ έργο προς διαχείριση, και κάποια βίντεο έπρεπε να ολοκληρωθούν σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Κάποια βίντεο είχαν υψηλότερες τεχνικές απαιτήσεις, και χρειάζονταν προσεκτική σκέψη και μελέτη. Στην αρχή, προσπαθούσα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για να ολοκληρώσω τα πάντα. Λίγο αργότερα, όμως, άρχισα να παραπονιέμαι μέσα μου και να σκέφτομαι: «Υπάρχει τόσο έργο κάθε μέρα. Πότε θα σταματήσει; Αν ο φόρτος εργασίας μειωνόταν έστω και λίγο, δεν θα πιεζόμουν τόσο πολύ και η σάρκα μου θα ήταν πιο άνετα». Θυμάμαι μία φορά που μια αδελφή μού έστειλε μαζεμένα πάνω από δέκα βίντεο, ζητώντας μου να τα ελέγξω μέσα σε δύο μέρες. Ένιωσα αντίσταση και σκέφτηκα: «Μπορώ πραγματικά να τα ελέγξω όλα αυτά σε δύο μέρες; Δεν θα χρειαστούν υπερωρίες;» Αν και δεν έλεγα τίποτα εξωτερικά, συνέχισα να παραπονιέμαι μέσα μου. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή και κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να μάθω από αυτήν. Τις μέρες που ακολούθησαν, έκανα συχνά αυτοκριτική: «Γιατί θέλω διαρκώς να φροντίζω τη σάρκα μου μόλις αυξηθεί ο φόρτος εργασίας στο καθήκον μου; Τι ακριβώς με ελέγχει;» Στην αναζήτησή μου, διάβασα αρκετά χωρία απ’ τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους: “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” Αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). «Όσον αφορά τη σάρκα, όσο πιο καλός είσαι απέναντί της, τόσο πιο άπληστη θα γίνεται. Η σάρκα είναι κατάλληλη να υπομείνει λίγο πόνο. Οι άνθρωποι που υπομένουν λίγο πόνο θα βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι και θα ασχοληθούν με την εργασία που οφείλουν να κάνουν. Εάν η σάρκα δεν μπορεί να υπομείνει πόνο, λαχταρά την άνεση και θεριεύει φωλιάζοντας στην άνεση, τότε οι άνθρωποι δεν θα πετύχουν τίποτα και δεν είναι εφικτό να αποκτήσουν την αλήθεια. Όταν αντιμετωπίζουν φυσικές θεομηνίες και καταστροφές προκληθείσες από τον άνθρωπο, δεν θα έχουν ίχνος λογικής, θα είναι παράλογοι. Όσο περνάει ο καιρός, θα γίνονται όλο και πιο εξαχρειωμένοι. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα; Βλέπεις πως ανάμεσα στους άπιστους υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές και αστέρες του κινηματογράφου που είναι αρκετά πρόθυμοι να υπομείνουν τις κακουχίες και αφιερώνονται στη δουλειά τους πριν γίνουν διάσημοι. Όταν, όμως, αποκτήσουν φήμη και αρχίσουν να βγάζουν πολλά χρήματα, δεν βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι. Ορισμένοι από αυτούς παίρνουν ναρκωτικά, ορισμένοι αυτοκτονούν και το νήμα της ζωής τους κόβεται πρόωρα. Σε τι οφείλεται αυτό; Οι υλικές τους απολαύσεις είναι υπερβολικές, είναι πολύ βολεμένοι και δεν ξέρουν πώς να αποκτήσουν μεγαλύτερη απόλαυση ή μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Ορισμένοι από αυτούς στρέφονται στα ναρκωτικά σε αναζήτηση μεγαλύτερης διέγερσης κι απόλαυσης και καθώς περνάει ο καιρός δεν μπορούν να τα εγκαταλείψουν. Κάποιοι πεθαίνουν από υπερβολική χρήση ναρκωτικών ουσιών και άλλοι πάλι, μη γνωρίζοντας πώς να απαλλαγούν από αυτήν τη συνήθεια, απλώς καταλήγουν, τελικά, στην αυτοκτονία. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά τρέφεσαι, ντύνεσαι ή ζεις, ανεξάρτητα από το πόσο διασκεδάζεις ή πόσο άνετη είναι η ζωή σου και ανεξάρτητα από τον βαθμό στον οποίο ικανοποιούνται οι επιθυμίες σου, στο τέλος το κενό μέσα σου απλώς διευρύνεται και το αποτέλεσμα είναι ολέθριο. Αυτή η ευτυχία που αποζητούν οι άπιστοι είναι, όντως, ευτυχία; Στην ουσία, δεν πρόκειται για ευτυχία. Είναι μια ανθρώπινη φαντασιοκοπία, ένα είδος εξαχρείωσης. Είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί τους ανθρώπους στην εξαχρείωση. Αυτό που επιδιώκουν οι άνθρωποι και που χαρακτηρίζεται ως ευτυχία είναι κάτι απατηλό. Στην πραγματικότητα, υποφέρουν. Δεν πρέπει να είναι αυτός ο στόχος που επιδιώκουν οι άνθρωποι ούτε είναι αυτή η αξία της ζωής. Ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους με διάφορα μέσα και μεθόδους, όπως με το να τους παρακινεί να θέτουν ως στόχο την ικανοποίηση της σάρκας και τη ροπή προς τη λαγνεία. Με αυτόν τον τρόπο, τους παραλύει, τους δελεάζει και τους διαφθείρει, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως αυτό είναι ευτυχία και ωθώντας τους στην επιδίωξη αυτού του στόχου. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι η απόκτηση αυτών των πραγμάτων ισοδυναμεί με την απόκτηση ευτυχίας, οπότε κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πορευτούν προς την επίτευξη αυτού του στόχου. Στη συνέχεια, αφού όντως την αποκτήσουν, δεν νιώθουν ευτυχία αλλά κενό και πόνο, κάτι που αποδεικνύει ότι αυτό δεν είναι το σωστό μονοπάτι. Είναι ένας δρόμος που οδηγεί στον θάνατο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν στοχάστηκα τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι η επιδίωξη της σαρκικής απόλαυσης είναι ο τρόπος που διαφθείρει τους ανθρώπους ο Σατανάς. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί διάφορες πλάνες και φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις ώστε να παραπλανήσει και να διαφθείρει τους ανθρώπους, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή» και «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο». Τους κάνει να βασίζουν τη ζωή τους σε αυτές τις ιδέες και να αντιμετωπίζουν την επιδίωξη της σαρκικής απόλαυσης ως νόημα και αξία της ζωής, ως σκοπό ζωής. Έτσι οι άνθρωποι επιδιώκουν την άνεση και τη σαρκική απόλαυση, και γίνονται όλο και πιο ακόλαστοι και εκφυλισμένοι, χάνοντας την ανθρώπινη ομοιότητά τους. Σκέφτηκα ότι, ναι μεν πίστευα στον Θεό και έκανα τα καθήκοντά μου στην εκκλησία, και δεν ήμουν σαν τους απίστους, που επιδιώκουν να έχουν τροφή, ποτό και απόλαυση, ενδίδοντας στη σάρκα τους, αλλά, τα δηλητήρια, οι φιλοσοφίες και οι νόμοι του Σατανά ήταν ακόμα βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Είχα τις ίδιες σκέψεις και απόψεις με τους απίστους. Θεωρούσα πάντα τη σωματική άνεση και απόλαυση ταυτόσημες της ευτυχίας, και δεν ήθελα να υποφέρω ούτε να πληρώνω τίμημα σε τίποτα απ’ όσα έκανα. Μερικές φορές, όταν είχα πολλές ανησυχίες στα καθήκοντά μου ή ήμουν πιο απασχολημένος με το έργο, ήθελα να βρω χρόνο για ανάπαυση και να μην κουράζομαι τόσο. Δεν επέμενα καν στα προφανή προβλήματα του έργου ούτε τα έλυνα. Έκανα τα καθήκοντά μου στην άκρη. Το αποτέλεσμα ήταν να καθυστερώ την πρόοδο του έργου χωρίς να το συνειδητοποιώ. Τι επικίνδυνο που ήταν αυτό! Θυμάμαι τότε που ζούσα σε κατάσταση απόλαυσης και άνεσης. Δεν σκεφτόμουν πώς να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου ούτε πώς να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν προέκυπτε κάτι, η πρώτη μου σκέψη ήταν πάντα αν το σώμα μου θα υπέφερε ή θα αντιμετώπιζε εξάντληση. Ήμουν πραγματικά εγωιστής και ποταπός, δεν είχα καθόλου συνείδηση ούτε λογική. Κάποιες φορές, ακόμα κι όταν ήξερα ότι έπρεπε να λάβω υπόψη τις προθέσεις του Θεού, περιοριζόμουν μονίμως από τη σάρκα μου και δεν ήμουν διατεθειμένος να υποφέρω ή να πληρώσω τίμημα. Βαθιά μέσα μου ένιωθα αντίσταση και αποστροφή για την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Όταν χρειαζόταν να κάνω εργασίες, προσπαθούσα συνεχώς να βρω δικαιολογίες για να τις αποφύγω. Καθώς ενεργούσα έτσι, το σώμα μου έβρισκε άνεση και δεν υπέφερε, αλλά, στο τέλος, δεν κέρδιζα καμία αλήθεια. Δεν κατέστρεφα τον ίδιο μου τον εαυτό; Όταν το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να κατανοώ λίγο τις επικίνδυνες συνέπειες του να ενδίδω στις ανέσεις.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό εκτελούν τα καθήκοντά τους πρόθυμα, χωρίς να υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημίες τους. Ανεξάρτητα από το αν επιδιώκεις την αλήθεια, πρέπει πάντα να βασίζεσαι στη συνείδηση και τη λογική σου και να προσπαθείς πραγματικά όταν εκτελείς το καθήκον σου. Τι σημαίνει να προσπαθείς πραγματικά; Εάν ικανοποιείσαι απλώς με το να καταβάλλεις κάποια συμβολική προσπάθεια και να υπομένεις λίγες σωματικές ταλαιπωρίες, δεν παίρνεις, όμως, καθόλου στα σοβαρά το καθήκον σου, ούτε αναζητάς την αλήθεια-αρχές, τότε δεν είσαι τίποτε άλλο παρά επιπόλαιος. Δεν προσπαθείς πραγματικά. Η βασική προϋπόθεση για να καταβάλλεις προσπάθεια, είναι να το κάνεις με την καρδιά σου, να έχεις φόβο Θεού μέσα σου, να λαμβάνεις υπόψη σου τις προθέσεις Του, να φοβάσαι μην επαναστατήσεις ενάντια στον Θεό και Τον πληγώσεις και να υπομένεις οποιαδήποτε δυσκολία προκειμένου να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου και να ικανοποιήσεις τον Θεό. Εάν η καρδιά σου αγαπά τον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα εκτελείς το καθήκον σου σωστά. Εάν δεν υπάρχει φόβος Θεού στην καρδιά σου, δεν θα έχεις κανένα φορτίο όταν εκτελείς το καθήκον σου, δεν θα έχεις κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό και, αναπόφευκτα, θα είσαι επιπόλαιος και θα το εκτελείς μηχανικά χωρίς κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Έτσι δεν εκτελείς το καθήκον σου. Εάν έχεις πραγματικά αίσθηση του φορτίου και αισθάνεσαι ότι η εκτέλεση του καθήκοντός σου είναι προσωπική σου ευθύνη, κι ότι εάν δεν το κάνεις, δεν αξίζει να ζεις και είσαι θηρίο, ότι μόνο εάν εκτελείς το καθήκον σου σωστά είσαι άξιος να αποκαλείσαι άνθρωπος και μπορείς να αντιμετωπίσεις τη συνείδησή σου —αν έχεις αυτήν την αίσθηση του φορτίου όταν εκτελείς το καθήκον σου— τότε θα μπορείς να κάνεις τα πάντα επιμελώς, να αναζητάς την αλήθεια και να πράττεις σύμφωνα με τις αρχές. Έτσι θα μπορείς να κάνεις σωστά το καθήκον σου και να ικανοποιείς τον Θεό. Εάν είσαι άξιος της αποστολής που σου έχει δώσει ο Θεός και όλων όσα έχει θυσιάσει για σένα και των προσδοκιών Του από σένα, τότε αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς πραγματικά. […] Ο λαός του οίκου του Θεού είναι τουλάχιστον έντιμοι άνθρωποι. Είναι αξιόπιστοι στο καθήκον τους, αποδέχονται την αποστολή από τον Θεό και εκτελούν το καθήκον τους με αφοσίωση. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν αληθινή πίστη, συνείδηση και λογική κι αν δεν έχουν φόβο Θεού ούτε υποτάσσονται στον Θεό, τότε δεν είναι κατάλληλοι να εκτελούν καθήκοντα. Ακόμη κι αν εκτελούν το καθήκον τους, το κάνουν πρόχειρα. Είναι κάποιοι που απλώς δουλεύουν, άνθρωποι που δεν έχουν μετανοήσει αληθινά. Αυτοί που απλώς δουλεύουν θα αποκλειστούν αργά ή γρήγορα. Μόνο όσοι δουλεύουν με αφοσίωση θα γλιτώσουν. Ακόμη κι αν δεν διαθέτουν τις αλήθεια-πραγματικότητες, έχουν ωστόσο συνείδηση και λογική, εκτελούν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια και ο Θεός τούς επιτρέπει να γλιτώσουν. Όσοι διαθέτουν τις αλήθεια-πραγματικότητες και καταθέτουν ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό είναι ο λαός Του. Κι αυτοί θα γλιτώσουν και θα μεταφερθούν στη βασιλεία Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του, πρέπει τουλάχιστον να έχει συνείδηση και λογική). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι, στα μάτια του Θεού, μόνο οι έντιμοι άνθρωποι που κάνουν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια ανήκουν πραγματικά στον λαό του οίκου Του. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν αίσθημα ευθύνης για το έργο τους και είναι αξιόπιστοι. Δεν τους ικανοποιεί το να καταβάλλουν απλώς ορατή προσπάθεια ή να εργάζονται βάσει σχεδίου. Αντ’ αυτού, είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν και να πληρώσουν τίμημα για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους, και το κάνουν με επιμέλεια και ολοκληρωμένα. Έτσι εκτελεί κανείς πραγματικά τα καθήκοντά του. Με τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τα καθήκοντά μου με εντιμότητα. Όταν ήθελα να κάνω τσιγκουνιές, να αποφύγω το έργο και να ενδώσω στις ανέσεις ενώ έκανα τα καθήκοντά μου, έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου, να κάνω με την καρδιά μου οτιδήποτε αφορούσε τα καθήκοντά μου, να είμαι σχολαστικός και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Μόνο έτσι θα έκανα τα καθήκοντά μου με τρόπο που να συμβαδίζει με τις προθέσεις του Θεού. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, στα καθήκοντά μου, εξυπηρετούσα πάντα τη σάρκα, και δεν κατάφερνα να τα εκπληρώσω ούτε και να ανταποκριθώ στις προθέσεις Σου. Τώρα είμαι διατεθειμένος να μετανοήσω απέναντί Σου και να αποδεχθώ την εξονυχιστική Σου εξέταση. Θα ασκηθώ στην ειλικρίνεια και την υπευθυνότητα για την ολοκλήρωση κάθε εργασίας, και θα εκπληρώνω τα καθήκοντά μου όπως πρέπει».

Μετά, όταν έκανα τα καθήκοντά μου, επικεντρωνόμουν στο να ασκούμαι και να εισέρχομαι με αυτόν τον τρόπο. Μια φορά, θυμάμαι, οι αδελφοί και οι αδελφές μού έστειλαν δύο βίντεο που χρειάζονταν επειγόντως έλεγχο. Το ένα είχε πολλά προβλήματα και ο έλεγχός του απαιτούσε πολύ χρόνο και κόπο, και πάλι δεν μπορούσα να συγκρατήσω το παράπονό μου. Σε αυτό το σημείο, όμως, συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν τη σάρκα μου, οπότε προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό και επαναστάτησα ενάντια στον εαυτό μου. Θυμήθηκα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού: «Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να εκτελέσει κανείς κάποιο καθήκον, γι’ αυτό πρέπει να τις αρπάζεις όταν παρουσιάζονται. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα καθήκον, τότε είναι που πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια· τότε είναι που πρέπει να προσφέρεις τον εαυτό σου και να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και τότε είναι που καλείσαι να πληρώσεις το τίμημα. Μην αποκρύψεις τίποτα, μην καταστρώσεις κανένα σχέδιο, μην αφήσεις κανένα περιθώριο και μη δώσεις διέξοδο στον εαυτό σου. Αν αφήσεις κάποιο περιθώριο και είσαι ραδιούργος ή ύπουλος και λουφάρεις, τότε είναι βέβαιο πως δεν θα κάνεις καλή δουλειά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ζωή-είσοδος ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). Μου είχε τύχει ένα επείγον έργο, και τότε ακριβώς ήταν η ώρα να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου και να πληρώσω ένα τίμημα. Έπρεπε να αποδεχθώ την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, να ολοκληρώσω αυτό το έργο με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Μόνο αυτό θα συμβάδιζε με την πρόθεση του Θεού. Έτσι, ολοκλήρωσα γρήγορα τον έλεγχο των βίντεο και, μετά, αντιμετώπισα άλλα ζητήματα. Αργότερα, όταν συνάντησα παρόμοιες καταστάσεις, ακριβώς όπως πριν, σώπασα συνειδητά ενώπιον του Θεού και έδωσα προτεραιότητα στα καθήκοντά μου. Με αυτήν την άσκηση, η καρδιά μου γαλήνεψε και τα καθήκοντά μου με γέμιζαν πολύ περισσότερο από πριν.

Βιώνοντας αυτές τις περιστάσεις, μπόρεσα τελικά να δω τους κινδύνους και τις συνέπειες της απόλαυσης και της άνεσης. Συνειδητοποίησα επίσης πως, όταν κάποιος κάνει τα καθήκοντά του, ο μόνος τρόπος να εκπληρώσει και αυτά και τις ευθύνες του είναι να έχει πραγματικό αίσθημα φορτίου και να είναι διατεθειμένος να υποφέρει και να πληρώσει τίμημα.