Από μικρή ήμουν φιλάσθενη. Ως έφηβη, είχα πόνους στα πόδια. Ο γιατρός είπε πως είχα ρευματοειδή αρθρίτιδα και χρειαζόμουν θεραπεία. Η οικογένειά μου ήταν τότε φτωχή και δεν είχε οικονομική δυνατότητα για θεραπεία. Όταν μεγάλωνε ο πόνος, έπαιρνα ένα-δυο παυσίπονα. Φορούσα και επιπλέον ρούχα ή καθόμουν στο θερμαινόμενο τούβλινο κρεβάτι για να ανακουφιστώ απ’ τον πόνο. Στα είκοσι, η πάθησή μου χειροτέρεψε και παρέλυσα. Μετά από ένα διάστημα θεραπείας, παρότι μπόρεσα να περπατήσω, μου έμεινε ένα μόνιμο πρόβλημα: πονούσαν τα πόδια μου αν περπατούσα πολύ. Αργότερα, πίστεψα στον Κύριο Ιησού. Προς έκπληξή μου, πάνω από έναν μήνα μετά, τα πόδια μου θεραπεύτηκαν ως εκ θαύματος, και πλημμύρισα από χαρά. Για να ευχαριστήσω τον Κύριο για τη χάρη Του, συμμετείχα πολύ ενεργά στις μαρτυρίες και στο κήρυγμα του ευαγγελίου όπως το κανόνιζε η εκκλησία. Ένιωσα πως, αν έδινα μαρτυρίες και κήρυττα το ευαγγέλιο για τον Κύριο, ο Θεός θα συνέχιζε να με προσέχει και να με προστατεύει, κι ίσως να λάμβανα ακόμα μεγαλύτερη χάρη. Από τότε, βρήκα σανίδα σωτηρίας στην πίστη μου, κι άρχισα να πιστεύω στον Θεό με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό.

Τον Οκτώβριο του 2006, αποδέχθηκα το έργο του Θεού των έσχατων ημερών. Καλωσόρισα με απίστευτο ενθουσιασμό την επιστροφή του Κυρίου Ιησού, και σκεφτόμουν: «Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός εκφράζει την αλήθεια για να εκτελέσει το έργο της σωτηρίας. Πρέπει να αδράξω αυτήν την ευκαιρία για να κάνω περισσότερα καθήκοντα και να προετοιμάσω καλές πράξεις. Όσο πιστεύω ειλικρινά στον Θεό και κάνω τα καθήκοντά μου με αφοσίωση, σίγουρα ο Θεός θα με κρατά ασφαλή και υγιή για όλη μου τη ζωή. Όταν ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, θα εισέλθω και στη βασιλεία και θα απολαύσω μεγάλες ευλογίες. Τι τεράστια ευλογία είναι αυτή!» Αφότου άρχισα να πιστεύω στον Θεό, σύντομα άρχισα να εκπαιδεύομαι για να κάνω τα καθήκοντά μου. Ό,τι καθήκοντα κι αν κανόνιζε η εκκλησία, εγώ υπάκουγα. Το 2012, έφυγα από το σπίτι και νοίκιασα έναν χώρο στην πόλη για να κάνω καθήκον φιλοξενίας. Παρότι ήταν δύσκολο και κουραστικό, δεν έκανα παράπονα μέσα μου. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, κι οι επικεφαλής κανόνισαν να γίνω υπεύθυνη σε διάφορες ομάδες συνάθροισης. Δεν ήξερα ποδήλατο, κι έτσι περπατούσα, όσο μεγάλη κι αν ήταν η απόσταση. Κάποιες φορές, αν πήγαινα σπίτι για μεσημεριανό και μετά πήγαινα στις συναθροίσεις, στο τέλος αργούσα, κι έτσι απλώς παρέλειπα το μεσημεριανό. Ακόμα κι όταν πονούσαν τα πόδια μου απ’ το πολύ περπάτημα, δεν με πείραζε. Ένιωθα ότι, κάνοντας τα καθήκοντά μου παρά τις δυσκολίες μες στα χρόνια, ο Θεός θα έβλεπε όλα όσα έκανα και σίγουρα θα με προστάτευε και θα με ευλογούσε για την αφοσίωση στα καθήκοντά μου.

Το 2019, ο πόνος στο πόδι μου επέστρεψε. Κάποιες φορές, αν περπατούσα πάρα πολύ, το γόνατό μου πονούσε τόσο άσχημα που δεν μπορούσα να το λυγίσω. Τη νύχτα, δεν μπορούσα να τεντώσω εντελώς το πόδι μου όταν κοιμόμουν, και κάποιες φορές ξυπνούσα από τον πόνο. Έκανα εξετάσεις στο νοσοκομείο, κι ο γιατρός είπε πως έπρεπε να αντικατασταθεί η άρθρωση στο δεξί μου γόνατο. Τότε η οικογένειά μου δεν είχε τα χρήματα για την επέμβαση, κι εγώ έκανα τα καθήκοντά μου. Σκεφτόμουν: «Αν κάνω σωστά τα καθήκοντά μου, ίσως μια μέρα ο Θεός να με γιατρέψει». Έτσι, δεν έκανα εγχείρηση, αλλά έπαιρνα παυσίπονα και έβαζα έμπλαστρα για να διαχειριστώ τον πόνο. Εκείνο το διάστημα, κάποιες νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’ τον πόνο. Μέσα στη μέρα, αν καθόμουν πολλή ώρα και μετά σηκωνόμουν, δεν μπορούσα να περπατήσω, κι έπρεπε να κάνω αργές μαλάξεις στο πόδι μου για να μπορέσω να περπατήσω λιγάκι.

Τον Αύγουστο του 2023, βλέποντας πόσο πολύ πονούσα, ο γιος μου με πήγε στο νοσοκομείο για ακτινογραφία. Ο γιατρός κοίταξε την ακτινογραφία και είπε: «Γιατί περίμενες να χειροτερέψει τόσο μέχρι να αναζητήσεις θεραπεία; Η άρθρωσή σου στο δεξί γόνατο είναι πλέον σε κακή κατάσταση, ενώ και οι δύο αρθρώσεις στους αστραγάλους έχουν νεκρωθεί. Δεν μπορούν πια να βοηθήσουν ούτε τα φάρμακα ούτε ο βελονισμός. Η καλύτερη θεραπεία είναι να αντικατασταθούν οι αρθρώσεις στους αστραγάλους και στα γόνατα. Αν αλλάζεις μία άρθρωση κάθε τρεις μήνες, σ’ έναν χρόνο έχεις τελειώσει. Αλλιώς, ίσως καταλήξεις παράλυτη». Όταν άκουσα τη διάγνωση του γιατρού, κόντεψα να καταρρεύσω. Παρότι ο πόνος στο πόδι μου είχε χειροτερέψει με τα χρόνια, και είχα προετοιμαστεί κάπως ψυχολογικά, δεν περίμενα να είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση. Αν έμενα παράλυτη, πώς θα ζούσα; Ήμουν απογοητευμένη και συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Αφού γύρισα σπίτι, έπεσα στο κρεβάτι σαν άδειο σακί, νιώθοντας ανίσχυρη, με τα δάκρυα να τρέχουν ανεξέλεγκτα. Όλα μου τα παράπονα και οι παρανοήσεις απέναντι στον Θεό ξεχύθηκαν προς τα έξω: «Τότε που άντεχα τον πόνο κι ανέβαινα στο βουνό να μαζέψω φουντούκια και να τα πουλήσω για να κάνω καθήκον φιλοξενίας, δεν παραπονέθηκα ποτέ για τις δυσκολίες. Αργότερα, όταν ήμουν υπεύθυνη για τις συναθροίσεις των ομάδων, άντεχα τον άνεμο και τη βροχή χωρίς να καθυστερώ ποτέ στα καθήκοντά μου, ούτε να παραπονιέμαι για τον πόνο στα πόδια μου. Γιατί δεν με προστάτευσε ο Θεός; Τώρα πρέπει να αλλάξω την άρθρωση στο γόνατό μου, κι η οικογένειά μου δεν έχει τόσα χρήματα! Αν δεν κάνω εγχείρηση, όμως, ίσως μείνω παράλυτη». Εκείνες τις μέρες, κάθε φορά που σκεφτόμουν τον πόνο και τα βάσανα που υπέμενα τότε που ήμουν παράλυτη, έτρεμε η καρδιά μου και τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα. Ζήλευα τρομερά τους αδελφούς και τις αδελφές, όταν τους έβλεπα να περπατούν και να τρέχουν για να κάνουν τα καθήκοντά τους! Γιατί να μην έχω κι εγώ δύο υγιή πόδια σαν όλους τους άλλους; Νόμιζα πως, αν πίστευα στον Θεό, Εκείνος θα με προστάτευε για πάντα, αλλά δεν περίμενα ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Η επικεφαλής, αφού έμαθε για την κατάστασή μου, συναναστράφηκε μαζί μου και είπε: «Όταν μας βρίσκει μια ασθένεια, περιέχει τις προθέσεις του Θεού· μην παρεξηγείς τον Θεό! Όταν αρρωσταίνουμε, πρέπει να στοχαζόμαστε τη διαφθορά, αλλά και τις λάθος προθέσεις κι απόψεις που αποκαλύψαμε, και να παίρνουμε μαθήματα από αυτό». Η επικεφαλής με συμβούλεψε επίσης να διαβάσω ξανά και ξανά συγκεκριμένα κεφάλαια των λόγων του Θεού που θα μπορούσαν να αφορούν την κατάστασή μου. Αφότου έφυγε, βρήκα γρήγορα τα λόγια του Θεού που έπρεπε να διαβάσω: «Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, ένιωσα να λάμπω από χαρά: «Όταν με βρίσκει αυτή η ασθένεια, υπάρχει η καλή πρόθεση του Θεού. Ο Θεός δεν προσπαθεί να με αποκλείσει ούτε να με κάνει να εκτιμήσω τον πόνο και τα χιλιάδες αισθήματα που προκαλεί η ασθένεια, αλλά να καθάρει τις ακαθαρσίες που έχει η πίστη μου μέσα στα χρόνια». Έπειτα αναλογίστηκα μες στην καρδιά μου: «Τι θέλει να εξαγνίσει μέσα μου ο Θεός;» Συνειδητοποίησα πως, εξαρχής, η πίστη μου στον Θεό είχε ως κύριο σκοπό να αναζητήσω ευλογία κι ελπίδα για καλή υγεία και μια ήσυχη ζωή. Στην αρχή, όταν ο Θεός μού έδωσε χάρη, χάρηκα πολύ, κι ήμουν γεμάτη ενέργεια όταν δαπανούσα τον εαυτό μου για την πίστη στον Θεό. Τώρα, όμως, αντιμέτωπη με σοβαρή ρευματοειδή αρθρίτιδα και με το ενδεχόμενο της παράλυσης, λογομαχούσα με τον Θεό και παραπονιόμουν ότι δεν με είχε προστατεύσει. Είδα πως η πίστη μου δεν διέφερε απ’ την πίστη των θρησκευόμενων: ζητούσα μόνο χάρη κι ευλογίες απ’ τον Θεό, χωρίς να πιστεύω ειλικρινά σ’ Εκείνον, χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα ένα αίσθημα ενοχής και κατηγόρησα τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, όσα χρόνια πιστεύω σ’ Εσένα, επιδίωκα έχοντας λάθος απόψεις και πήρα το λάθος μονοπάτι. Άφησες να με βρει η ασθένεια, κι αυτό εμπεριέχει την καλή Σου πρόθεση. Είμαι διατεθειμένη να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω αυτοκριτική σε βάθος».

Στην αναζήτησή μου, συνάντησα δύο εδάφια των λόγων του Θεού και κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν δίνω το μένος Μου στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα βάσανα της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). «Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει συγγενική στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, τα ένιωσα να διαπερνούν την καρδιά μου και πόνεσα, σαν να με έκρινε ο Θεός κατά πρόσωπο, εκθέτοντας την κατάστασή μου με κάθε λεπτομέρεια. Συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό και έκανα τα καθήκοντά μου με πρόθεση να με έχει ο Θεός ασφαλή, να μου χαρίσει μια ήσυχη ζωή και καλή υγεία. Ο Θεός το εξέθεσε επακριβώς: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Τώρα που κοιτάζω πίσω, όταν θεραπεύτηκα απ’ την ασθένειά μου αφότου πίστεψα στον Κύριο Ιησού, πιάστηκα πάνω Του σαν να ήταν σανίδα σωτηρίας και πίστεψα ακράδαντα πως ο Θεός είναι ο Θεός που ευλογεί τους ανθρώπους. Θεώρησα πως, εφόσον πίστευα αληθινά στον Θεό, εφόσον υπέφερα περισσότερο και δαπανούσα περισσότερο, ο Θεός θα με διατηρούσε υγιή και θα μου χάριζε μια ήσυχη ζωή, χωρίς ασθένειες και συμφορές. Αφού αποδέχθηκα το έργο των έσχατων ημερών του Παντοδύναμου Θεού, άρχισα να δαπανώ τον εαυτό μου με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Για να κάνω το καθήκον μου, νοίκιασα έναν χώρο μακριά από το σπίτι, για να φιλοξενώ τους αδελφούς και τις αδελφές. Αργότερα, όταν ήμουν υπεύθυνη για τις συναθροίσεις των ομάδων, άντεξα κάθε είδους καιρικές συνθήκες και μακρινές αποστάσεις, πιστεύοντας πως ο Θεός θα έβλεπε την υπευθυνότητα και την αφοσίωσή μου στα καθήκοντά μου και θα με κρατούσε σίγουρα ασφαλή για όλη μου τη ζωή. Αυτήν τη φορά, όμως, που αντιμετώπισα μια σοβαρή ασθένεια και την προοπτική της παράλυσης, στράφηκα εναντίον του Θεού, διαμαρτυρήθηκα με θυμό εναντίον Του και χρησιμοποίησα τις θυσίες και τις δαπάνες μου για να λογομαχήσω και να ξεκαθαρίσω λογαριασμούς μαζί Του, όπως ακριβώς εξέθεταν τα λόγια του Θεού: «Εκείνοι που δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό. Όταν το περιβάλλον είναι ασφαλές ή σταθερό, ή υπάρχουν οφέλη για να αποκομίσουν, υπακούουν πλήρως στον Θεό, αλλά μόλις αυτό που επιθυμούν υπονομεύεται ή τελικά αντικρούεται, αμέσως επαναστατούν. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο νύχτα, μπορούν να μεταμορφωθούν από ένα χαμογελαστό, “καλοκάγαθο” άτομο σε έναν άσχημο και άγριο δολοφόνο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Όταν ο Θεός μού έδινε χάρη, Του υποτασσόμουν πλήρως. Τη στιγμή που δεν με ικανοποίησε, όμως, διαμαρτυρήθηκα εναντίον Του. Δεν ήμουν εντελώς ασυνείδητη; Πίστευα μ’ αυτόν τον τρόπο κι έλπιζα ακόμα να λάβω ευλογίες απ’ τον Θεό και να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών, ήμουν εντελώς ξεδιάντροπη! Αυτή η ασθένεια με αποκάλυψε πλήρως. Είδα πως πίστευα στον Θεό κι εκτελούσα το καθήκον μου μέσα στα χρόνια χωρίς καμία ειλικρίνεια. Έκανα αυτές τις προσπάθειες για να με θεραπεύσει ο Θεός και για να λάβω ευλογίες. Χρησιμοποιούσα τις θυσίες και τη δαπάνη μου για να προσπαθήσω να διαπραγματευτώ με τον Θεό. Εκ πρώτης όψεως, φαινόταν να συμβαδίζω με το νέο έργο του Θεού, αλλά η οπτική μου ως προς το αντικείμενο της επιδίωξης δεν είχε αλλάξει. Ακόμα επιδίωκα τη χάρη και τις ευλογίες, όπως οι άνθρωποι στην Εποχή της Χάριτος, και πίστευα μόνο για να φάω τους άρτους και να χορτάσω. Στο παρελθόν, είχα συναναστραφεί με τους αδελφούς και τις αδελφές, λέγοντας πως ο Θεός δεν έκανε πια το έργο της Εποχής της Χάριτος, πως, τις έσχατες ημέρες, ο Θεός κάνει το έργο της κρίσεως και του εξαγνισμού των ανθρώπων, και πως μόνο αν επιδιώκουμε την αλήθεια και αλλάξουμε τη ζωή-διάθεσή μας μπορούμε να σωθούμε και να εισέλθουμε στη βασιλεία. Δεν επιδίωκα, όμως, την αλήθεια ούτε την αλλαγή της διάθεσής μου· αντίθετα, το μόνο μου μέλημα ήταν να επιδιώκω χάρη κι ευλογίες. Τι θα μπορούσα να κερδίσω αν πίστευα στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο; Στο τέλος, αν δεν μπορούσα να κατανοήσω την αλήθεια κι αν η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν γινόταν να μεταμορφωθεί, δεν θα καταστρεφόμουν και πάλι; Μετά, σκέφτηκα τον Παύλο. Πίστευε στον Θεό με προσωπικά κίνητρα και ακαθαρσίες, χρησιμοποιούσε τη δαπάνη, την προσπάθεια και τη σκληρή δουλειά για να προσπαθήσει να διαπραγματευτεί με τον Θεό, ενώ απειλούσε ανοιχτά τον Θεό και απαιτούσε από Εκείνον ένα στέφανο δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη διάθεση του Θεού και να λάβει τη δίκαιη τιμωρία Του. Η δική μου επιδίωξη δεν είχε την ίδια φύση με την επιδίωξη του Παύλου; Αφού έτρεξα και δαπάνησα τον εαυτό μου για τον Θεό, είχα την απαίτηση ο Θεός να με θεραπεύσει και να με κρατήσει υγιή. Όταν ο Θεός δεν έπραξε όπως επιθυμούσα, λογομάχησα μαζί Του και διαμαρτυρήθηκα εναντίον Του. Αυτό ήταν αντίσταση στον Θεό. Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, ένιωσα βαθιά θλίψη κι έκλαψα μετανιωμένη. Θυμήθηκα τότε που παρέλυσα για πάνω από δύο μήνες όταν ήμουν είκοσι ετών· οι γιατροί είπαν πως η πάθησή μου ήταν ανίατη, κι όμως μπόρεσα να σταθώ όρθια και να περπατήσω ξανά. Ο Θεός είναι Αυτός που με προστάτευε εξαρχής. Παρότι μου είχε μείνει ένας διαρκής πόνος στο πόδι, η ασθένεια ήταν αυτή που με έφερε ενώπιον του Θεού και μ’ έκανε να πιστέψω στον Κύριο Ιησού. Αργότερα, ο Θεός εργάστηκε μέσα απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές για να μου κηρύξει το ευαγγέλιο, κι είχα και πάλι την τύχη να αποδεχθώ το ευαγγέλιο των έσχατων ημερών του Θεού, ν’ απολαύσω το πότισμα και να πάρω τα λόγια του Θεού. Ο Θεός μού έχει δείξει πάρα πολλή αγάπη! Τώρα, όμως, επειδή ο Θεός δεν με θεράπευσε όπως ήθελα, επαναστάτησα και διαμαρτυρήθηκα εναντίον Του. Υπήρξα εντελώς ασυνείδητη! Μέσα μου, προσευχόμουν σιωπηλά: «Θεέ μου, τα λόγια Σου αφύπνισαν την απαθή καρδιά μου. Μόνο τώρα συνειδητοποιώ ότι προσπαθούσα να διαπραγματευτώ μαζί Σου μέσα στην πίστη μου. Έχω απολαύσει τόσο το πότισμα κι όσα μου έχεις παράσχει, κι όμως δεν σκέφτηκα να ανταποδώσω την αγάπη Σου· αντί γι’ αυτό, Σε παρεξήγησα και διαμαρτυρήθηκα εναντίον Σου. Πραγματικά, δεν έχω ανθρώπινη φύση! Θεέ μου, είμαι διατεθειμένη να μετανοήσω και να αλλάξω».

Έπειτα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ο Ιώβ δεν μιλούσε για συναλλαγές με τον Θεό και δεν υπέβαλε αιτήματα ούτε έθετε απαιτήσεις στον Θεό. Δοξολογούσε το όνομα του Θεού εξαιτίας της μεγάλης δύναμης και της εξουσίας του Θεού να κυβερνά τα πάντα, και αυτό δεν εξαρτιόταν από το αν είχε κερδίσει ευλογίες ούτε αν είχε πληγεί από συμφορές. Πίστευε ότι, ανεξάρτητα από το αν ο Θεός ευλογεί τους ανθρώπους ή τους φέρνει συμφορές, η δύναμη και η εξουσία του Θεού δεν αλλάζουν, επομένως, ανεξάρτητα από τις συνθήκες ενός ατόμου, το όνομα του Θεού θα έπρεπε να δοξολογείται. Αυτός ο άνθρωπος είναι ευλογημένος από τον Θεό εξαιτίας της κυριαρχίας του Θεού, και όταν η συμφορά πλήττει τον άνθρωπο, και αυτό οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού. Η δύναμη και η εξουσία του Θεού κυριαρχούν και ρυθμίζουν τα πάντα γύρω από τον άνθρωπο. Οι ιδιοτροπίες της τύχης του ανθρώπου είναι η εκδήλωση της δύναμης και της εξουσίας του Θεού και, από όποια άποψη κι αν το δεις, το όνομα του Θεού θα πρέπει να δοξολογείται. Αυτά βίωσε και κατάφερε να μάθει ο Ιώβ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Όλες οι σκέψεις και οι πράξεις του Ιώβ έφτασαν στα αυτιά του Θεού και έφτασαν ενώπιον του Θεού και θεωρήθηκαν σημαντικές από τον Θεό. Ο Θεός αγάπησε αυτή τη γνώση του Ιώβ και εκτίμησε πολύ τον Ιώβ που είχε τέτοια καρδιά. Αυτή η καρδιά προσδοκούσε παντού και πάντοτε την εντολή του Θεού, και ανεξάρτητα από τον χρόνο ή τον τόπο, καλωσόριζε ό,τι του συνέβαινε. Ο Ιώβ δεν απαιτούσε τίποτα από τον Θεό. Αυτό που απαιτούσε από τον ίδιο του τον εαυτό ήταν να περιμένει, να αποδέχεται, να αντιμετωπίζει και να υποτάσσεται σε όλες τις ρυθμίσεις που προέρχονταν από τον Θεό. Ο Ιώβ πίστευε ότι αυτό ήταν το καθήκον του και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή· ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ο Ιώβ πίστευε στον Θεό χωρίς προσωπικά κίνητρα και ακαθαρσίες, δεν σκεφτόταν αν θα κέρδιζε ευλογίες ούτε αν θα αντιμετώπιζε κακοτυχίες. Είτε έδινε είτε έπαιρνε ο Θεός, ο Ιώβ δεν διαμαρτυρόταν. Έμπαινε στη θέση ενός δημιουργήματος, υποτασσόταν στον Θεό και Τον λάτρευε. Ο Ιώβ, κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών του, έχασε όλον τον πλούτο και τα παιδιά του, κι έβγαλε ακόμα και οδυνηρές πληγές σε όλο του το σώμα. Υπέφερε αφόρητα! Ακόμα κι όταν καθόταν μες στις στάχτες κι έτριβε τις πληγές του μ’ ένα σπασμένο αγγείο, ο Ιώβ δεν διαμαρτυρήθηκε εναντίον του Θεού, ούτε και ζήτησε απ’ τον Θεό να μειώσει τον πόνο του. Συνέχιζε να εξυμνεί το όνομα του Θεού και να μένει ακλόνητος στη μαρτυρία του για τον Θεό. Όταν σκέφτηκα την ανθρώπινη φύση και τη λογική του Ιώβ, ένιωσα βαθιά ντροπή. Τόσα χρόνια που πίστευα στον Θεό, όταν λάμβανα τις ευλογίες του Θεού, ευχαριστούσα μέσα μου τον Θεό με χαρά. Όταν, όμως, το πόδι μου χειροτέρεψε, διαμαρτυρήθηκα εναντίον του Θεού κι ήθελα να λογομαχήσω και να ξεκαθαρίσω λογαριασμούς μαζί Του. Όταν σκέφτηκα τη συμπεριφορά μου, ένιωσα μίσος για τον εαυτό μου και βαθύ χρέος προς τον Θεό! Παρότι απέχω έτη φωτός απ’ τον Ιώβ και δεν έχω την ανθρώπινη φύση του ούτε τη μεγάλη του πίστη, ήμουν διατεθειμένη να ακολουθήσω το παράδειγμα του Ιώβ. Ό,τι κι αν πάθαινε το σώμα μου, ακόμα κι αν παρέλυα ή πέθαινα, δεν θα διαμαρτυρόμουν εναντίον του Θεού· θα εκπλήρωνα το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.

Αργότερα, ο γιος μου θέλησε να με πάει στο Πεκίνο για τσεκάπ. Πριν φύγουμε, προσευχήθηκα με υποταγή στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ, Σ’ ευχαριστώ! Το έλεός Σου είναι αυτό που με κράτησε ζωντανή ως τώρα. Χωρίς την προστασία Σου, θα είχα πεθάνει από καιρό. Όμως, δεν έχω συνείδηση· δεν ήμουν ευγνώμων ούτε ανταπόδωσα την αγάπη Σου. Αυτά τα χρόνια, προσπαθούσα συνεχώς να διαπραγματευτώ μαζί Σου, επαναστατούσα εναντίον Σου και Σου αντιστεκόμουν. Θεέ μου, Εσύ δεν με μεταχειρίστηκες ανάλογα με τις παραβάσεις μου, αλλά μου έδωσες την ευκαιρία να μετανοήσω. Είμαι διατεθειμένη να μετανοήσω πλήρως. Ό,τι διάγνωση κι αν μου δώσουν στο Πεκίνο, εγώ θα υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις Σου. Ακόμα κι αν παραλύσω ή αν πεθάνω, αυτή είναι η δικαιοσύνη Σου· ό,τι κι αν ρυθμίσεις Εσύ είναι καλό». Μετά την προσευχή, ένιωσα μεγάλη ηρεμία κι ανακούφιση. Όταν έφτασα στο Πεκίνο, ο γιατρός είπε πως η πάθησή μου ήταν πολύ σοβαρή, πως ένα μέρος του οστού στο εσωτερικό του δεξιού γονάτου είχε ήδη μαυρίσει και νεκρωθεί, και πως, αν χειροτέρευε, μπορεί να γινόταν και καρκίνος των οστών, οπότε, αν δεν έκανα σύντομα εγχείρηση, δεν θα είχα πια ελπίδες. Όταν το άκουσα, δεν φοβήθηκα όπως παλιά. Σκεφτόμουν μόνο ότι θα υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις του Θεού. Η εγχείρηση θα είχε πολύ σοβαρές παρενέργειες και πόνο, οπότε αποφάσισα να μην την κάνω, και απλώς να πάρω φάρμακα πριν γυρίσω σπίτι. Τη νύχτα που γύρισα από το Πεκίνο, καθόμουν στο κρεβάτι κι έτριβα το πόδι μου, και σκέφτηκα μέσα μου: «Για να δω αν μπορώ να τεντώσω το πόδι μου». Προσπάθησα να το τεντώσω αργά και, προς έκπληξή μου, πράγματι τέντωσε! Το ξαναλύγισα αργά και προσπάθησα να το τεντώσω πάλι, και τέντωσε ξανά! Πλημμύρισα από χαρά!

Τις επόμενες μέρες, το πόδι μου σταμάτησε σιγά σιγά να πονάει, και μπορούσα να περπατήσω πιο εύκολα από πριν. Οι αδελφοί κι οι αδελφές έλεγαν ότι η στάση του σώματός μου ήταν πιο ίσια κι ότι φαινόμουν πιο υγιής. Παρότι το πόδι μου δεν είναι σε τόσο καλή κατάσταση όσο τα πόδια των περισσότερων ανθρώπων, είμαι πολύ ευχαριστημένη και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Είδα ότι ο Θεός χρησιμοποίησε αυτήν την ασθένεια για να εξαγνίσει την πίστη μου από τις ακαθαρσίες. Υπήρξα υπερβολικά αδιάλλακτη. Όλα αυτά τα χρόνια, πίστευα στον Θεό χωρίς να εγκαταλείπω τις θρησκευτικές απόψεις, επιδίωκα ευλογίες και χάρη αντί να εστιάζω στην επιδίωξη της αλήθειας. Η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν έχει αλλάξει και πολύ μέσα στα χρόνια που πιστεύω στον Θεό, κι έχω χάσει πάνω από μια δεκαετία. Από δω και στο εξής, πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια με ειλικρίνεια και να μην προσπαθώ να διαπραγματευτώ με τον Θεό. Τώρα η εκκλησία μού έχει αναθέσει και πάλι να επιβλέπω τη συνάθροιση μιας μικρής ομάδας, και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη στον Θεό γι’ αυτό. Σκέφτομαι πώς να εκπληρώσω σωστά το καθήκον μου, να δώσω όσα περισσότερα μπορώ, χωρίς να τρέφω μέσα μου αισθήματα χρέους ή ενοχές.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποιώ ότι αυτή η ασθένεια είναι η χάρη κι η ευλογία του Θεού προς εμένα. Μέσω αυτής της ασθένειας, προσήλθα ενώπιον του Θεού, κι αυτή αποκάλυψε ότι είχα λανθασμένες απόψεις και επιδίωκα ευλογίες μέσω της πίστης. Τα λόγια του Θεού με εξέθεσαν και με βοήθησαν να δω ότι πίστευα μόνο και μόνο για να φάω τους άρτους και να χορτάσω, κι ότι οι κόποι κι η δαπάνη μου ήταν μια προσπάθεια να διαπραγματευτώ με τον Θεό, και όχι γνήσια πίστη. Με τα λόγια του Θεού άλλαξαν κάπως οι λανθασμένες απόψεις που είχα για την πίστη σ’ Εκείνον. Δόξα τω Θεώ!