Στις εκλογές της εκκλησίας του 2023, άκουσα πως κάποιοι αδελφοί και αδελφές ήθελαν να με ψηφίσουν, μέσα μου, όμως, δεν ήθελα να γίνω επικεφαλής. Θυμήθηκα πως, λίγο καιρό πριν, κάποια επικεφαλής κανόνισε να μεταφέρουν προσφορές κάποιοι αδελφοί και αδελφές, όμως, επειδή επέλεξε τους λάθος ανθρώπους, οι προσφορές κατασχέθηκαν από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, ενώ αρκετοί αδελφοί και αδελφές συνελήφθησαν. Η εκκλησία ερευνούσε τα συγκεκριμένα αίτια. Παρότι αυτή η επικεφαλής δεν έχει απαλλαγεί απ’ τα καθήκοντά της, η παράβαση παραμένει πολύ σοβαρή. Σκέφτηκα επίσης και μια αδελφή που γνώριζα κάποτε, η οποία, ενώ ήταν επικεφαλής, ενεργούσε όπως ήθελε εκείνη και καθυστερούσε το έργο, και στο τέλος έγινε ψευδοεπικεφαλής και απαλλάχθηκε απ’ τα καθήκοντά της. Όταν τα σκέφτηκα αυτά, αγχώθηκα επειδή το θεωρούσα σημαντική ευθύνη να είναι κάποιος επικεφαλής, και θα μπορούσε να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του ανά πάσα στιγμή αν έκανε κάτι που παραβίαζε τις αρχές. Σκέφτηκα: «Τώρα το έργο του Θεού έχει φτάσει στο τελικό του στάδιο, ενώ ταυτόχρονα είναι η στιγμή να αποφανθεί ο Θεός για την έκβαση του κάθε ανθρώπου. Αν, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, εγώ όχι μόνο αποτύχω να προετοιμάσω καλές πράξεις αλλά επιπλέον διαπράξω κακό και καταδικαστώ, τότε πώς θα ήταν δυνατόν να έχω καλή έκβαση; Καλύτερα θα ήταν να αναλάβω κάποια εργασία με ένα μόνο αντικείμενο χωρίς να πάρω ρίσκο». Έχοντας αυτό κατά νου, έχασα κάθε προθυμία να αναλάβω τον ρόλο του επικεφαλής. Λίγες μέρες αργότερα, στη διάρκεια των εκλογών της εκκλησίας, εκλέχθηκα επικεφαλής. Δεν χάρηκα όταν είδα το αποτέλεσμα· αντίθετα, ένιωσα καταπίεση και πόνο, και σκέφτηκα: «Αν δεν το αποδεχθώ αυτό, θα δείξω ότι δεν υποτάσσομαι. Αν το αποδεχθώ, όχι μόνο θα πρέπει να δουλεύω πιο σκληρά και να αντέχω περισσότερα απ’ τους άλλους, αλλά επιπλέον, αν τα κάνω θάλασσα με το έργο, δεν θα είναι και μικρό το πρόβλημα. Αν πρόσβαλλα τη διάθεση του Θεού, το ταξίδι της πίστης μου στον Θεό θα έφτανε στο τέλος του. Έτσι δεν θα πήγαιναν χαμένα όλα τα χρόνια που πίστευα στον Θεό; Καλύτερα θα ήταν να κάνω προσγειωμένα το καθήκον που έχω τώρα». Όταν σκέφτηκα έτσι, ένιωσα κάποια αυτομεμψία μέσα μου, όταν, όμως, έλαβα υπόψη τη μεγάλη ευθύνη του να είναι κάποιος επικεφαλής, αλλά και το πόσο γρήγορα θα αποκαλυπτόταν και θα αποκλειόταν αν έκανε λάθος, συνέχισα να μη θέλω να αναλάβω τον ρόλο του επικεφαλής. Ένιωθα μια συνεχή μάχη μέσα μου, σαν διελκυστίνδα. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό, ζητώντας Του να με οδηγήσει και να με καθοδηγήσει.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού και συγκινήθηκα βαθιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν θεωρείς ότι μπορείς να εκτελέσεις ένα συγκεκριμένο καθήκον, αλλά φοβάσαι κιόλας μήπως κάνεις λάθος και αποκλειστείς, και έτσι είσαι άτολμος, στάσιμος και δεν μπορείς να προοδεύσεις, τότε είναι αυτή στάση υποταγής; Για παράδειγμα, αν οι αδελφοί και οι αδελφές σου σε επιλέξουν ως επικεφαλής τους, τότε μπορεί να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις αυτό το καθήκον επειδή σε επέλεξαν, αλλά δεν προσεγγίζεις αυτό το καθήκον με ενεργητική στάση. Γιατί δεν το εκτελείς ενεργητικά; Επειδή έχεις σκέψεις σχετικά μ’ αυτό και θεωρείς το εξής: “Δεν είναι καθόλου καλό να είσαι επικεφαλής. Είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά ή πας γυρεύοντας. Αν κάνω καλή δουλειά, τότε δεν θα υπάρξει ανταμοιβή, αλλά αν δεν κάνω καλή δουλειά, τότε θα κλαδευτώ. Και το κλάδεμα δεν είναι καν το χειρότερο απ’ όλα. Αν με αντικαταστήσουν ή με αποκλείσουν; Αν συμβεί αυτό, δεν τελειώνουν όλα για μένα;” Σ’ αυτό το σημείο, αρχίζεις να αισθάνεσαι διχασμένος. Τι στάση είναι αυτή; Είναι επιφυλακτικότητα και παρανόηση. Αυτή δεν είναι η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο καθήκον τους. Είναι μια στάση αποθάρρυνσης και αρνητικότητας. Ποια θα πρέπει να είναι, λοιπόν, μια θετική στάση; (Θα πρέπει να έχουμε ανοικτή καρδιά, να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε το θάρρος να επωμιστούμε φορτία.) Θα πρέπει να υπάρχει υποταγή και ενεργητική συνεργασία. Αυτό που λέτε εσείς είναι κάπως κενό. Πώς μπορείς να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής όταν έχεις τέτοιο μεγάλο φόβο; Και τι σημαίνει το να έχει κανείς το θάρρος να επωμιστεί φορτία; Ποια νοοτροπία θα σου εξασφαλίσει το θάρρος να επωμιστείς; Αν φοβάσαι συνέχεια μην πάει κάτι στραβά και δεν θα μπορείς να το αντιμετωπίσεις, αν έχεις πολλά εσωτερικά εμπόδια, τότε ουσιαστικά δεν θα ’χεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία. Οι φράσεις “να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής”, “να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία” ή “να μην κάνεις ποτέ πίσω, ακόμη κι αν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο” που αναφέρετε ακούγονται λίγο σαν συνθήματα που φωνάζουν θυμωμένοι νέοι. Μπορούν αυτά τα συνθήματα να δώσουν λύση σε πρακτικά προβλήματα; Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια σωστή στάση. Για να υπάρχει μια σωστή στάση, θα πρέπει να κατανοήσεις αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Μόνο έτσι θα επιλύσεις τις εσωτερικές σου δυσκολίες και θα αποδεχθείς ομαλά αυτήν την ανάθεση, αυτό το καθήκον. Αυτό είναι το μονοπάτι της άσκησης και μόνο αυτή είναι η αλήθεια. Σε βοηθάνε να αντιμετωπίσεις τον φόβο που νιώθεις φράσεις όπως “να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής” και “να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία”; (Όχι.) Αυτό δείχνει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε μονοπάτι άσκησης. Μπορεί να λες: “Έχω ανοικτή καρδιά κι είμαι ειλικρινής, έχω ακαταμάχητο ανάστημα, δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις μέσα μου και η καρδιά μου δεν έχει μολυνθεί από τίποτα, κι έχω το θάρρος να επωμιστώ φορτία”. Φαινομενικά, αναλαμβάνεις το καθήκον σου. Αλλά, αργότερα, αφού το συλλογιστείς λίγο, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις. Μπορεί να φοβάσαι ακόμη. Επίσης, μπορεί να βλέπεις άλλους να δέχονται κλάδεμα και να φοβάσαι ακόμη περισσότερο, σαν δαρμένος σκύλος που τρομοκρατείται όταν βλέπει το λουρί. Θα θεωρείς όλο και περισσότερο ότι έχεις μικρό ανάστημα κι ότι αυτό το καθήκον είναι σαν μια αχανής, αδιαπέραστη άβυσσος. Τελικά, δεν θα μπορείς να επωμιστείς αυτό το φορτίο. Γι’ αυτό τα πρακτικά προβλήματα δεν λύνονται λέγοντας συνθήματα. Πώς μπορείς, λοιπόν, πραγματικά να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα; Θα πρέπει να αναζητάς ενεργά την αλήθεια και να υιοθετείς μια στάση υποταγής και συνεργασίας. Αυτό μπορεί να λύσει πλήρως το πρόβλημα. Είναι ανώφελο να είσαι άτολμος, να φοβάσαι και να ανησυχείς. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του αν θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και του αν είσαι επικεφαλής; Αν δεν είσαι επικεφαλής, θα εξαφανιστεί η διεφθαρμένη διάθεσή σου; Αργά ή γρήγορα, πρέπει να επιλύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Επιπλέον, αν δεν είσαι επικεφαλής, τότε δεν θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να ασκηθείς και θα προοδεύσεις αργά στη ζωή σου, με ελάχιστες ευκαιρίες να οδηγηθείς στην τελείωση. Παρόλο που ενέχει λίγο περισσότερη ταλαιπωρία το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης, έχει ως αποτέλεσμα και πολλά κέρδη, και αν καταφέρεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση. Τι μεγάλη ευλογία είναι αυτή! Θα πρέπει, λοιπόν, να υποτάσσεσαι και να συνεργάζεσαι ενεργά. Αυτό είναι το καθήκον σου και η ευθύνη σου. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου, θα πρέπει να έχεις μια καρδιά που να υποτάσσεται. Με τέτοια στάση πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν τις σκέψεις που είχα μέσα μου τόσο αναλυτικά που ένιωσα ντροπή κι αμηχανία. Έκανα αυτοκριτική ως προς το γιατί είχα φοβηθεί τόσο πολύ να γίνω επικεφαλής. Ο λόγος ήταν ότι είχα δει μια επικεφαλής να επιλέγει τους λάθος ανθρώπους όταν διευθετούσε τη μεταφορά των προσφορών, με αποτέλεσμα οι προσφορές να κατασχεθούν από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, και αρκετοί αδελφοί και αδελφές να συλληφθούν. Είχα δει επίσης πώς ερευνούσε και διαχειριζόταν το ζήτημα ο ο οίκος του Θεού. Γι’ αυτό μου είχε γεννηθεί η ανησυχία πως, αν γινόμουν επικεφαλής κι έκανα μεγάλο λάθος στο έργο, αυτό όχι μόνο θα ζημίωνε την εκκλησία, αλλά επιπλέον θα καθυστερούσε και τη ζωή-είσοδο των αδελφών. Κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλη παράβαση, κι εγώ γρήγορα θα αποκαλυπτόμουν και θα αποκλειόμουν. Θα ήταν ασφαλέστερο, λοιπόν, να αναλάβω μια εργασία με ένα μόνο αντικείμενο. Σκεφτόμουν συνεχώς τα δικά μου συμφέροντα και δεν τολμούσα να αποδεχθώ το καθήκον επικεφαλής. Είδα ότι είχα φερθεί πολύ εγωιστικά, χωρίς ίχνος υποταγής. Παρότι ένας επικεφαλής έχει να κάνει περισσότερο έργο, έχει και περισσότερες ευκαιρίες για εκπαίδευση, περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει την αλήθεια, καθώς και ταχύτερη εξέλιξη ζωής. Πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκονταν οι ειλικρινείς προθέσεις του Θεού, όμως εγώ δεν κατανοούσα τις προθέσεις του Θεού. Αντ’ αυτού, έτρεφα μέσα μου επιφυλάξεις και παρανοήσεις απέναντι στον Θεό. Δεν πλήγωσε βαθιά τον Θεό αυτό; Πρέπει να υποτάσσομαι και να συνεργάζομαι ενεργά, αναζητώντας την αλήθεια για να απαλλαγώ απ’ τις επιφυλάξεις και τις παρανοήσεις μου απέναντι στον Θεό.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού: «Ακόμη κι αν αφιερωθεί ολόψυχα στο καθήκον του, παραιτηθεί από τη δουλειά του και απαρνηθεί την οικογένειά του, εάν δεν προσφέρει στον Θεό την καρδιά του και είναι επιφυλακτικός απέναντί Του, είναι καλή η κατάστασή του; Είναι αυτή η κανονική κατάσταση της εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητα; Δεν είναι τρομακτική η μελλοντική εξέλιξη αυτής της κατάστασης; Εάν κάποιος συνεχίσει σε αυτήν την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια; Μπορεί να κερδίσει τη ζωή; Μπορεί να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα; (Όχι.) Συνειδητοποιείτε ότι κι εσείς οι ίδιοι είστε σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση; Όταν το συνειδητοποιείτε, άραγε σκέφτεστε μέσα σας: “Γιατί είμαι διαρκώς επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό; Γιατί σκέφτομαι διαρκώς με αυτόν τον τρόπο; Είναι πολύ τρομακτικό να σκέφτομαι έτσι! Είναι σαν να αντιτίθεμαι στον Θεό και να απορρίπτω την αλήθεια. Όταν είμαι επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό είναι το ίδιο με το να Του αντιστέκομαι”; Η κατάσταση του να είσαι επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό είναι ακριβώς σαν να είσαι κλέφτης: Δεν τολμάς να ζήσεις στο φως, φοβάσαι να εκθέσεις τα δαιμονικά σου πρόσωπα και ταυτόχρονα είσαι τρομοκρατημένος: “Δεν είναι να παίζεις με τον Θεό. Μπορεί να κρίνει και να παιδεύσει τους ανθρώπους οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Εάν εξοργίσεις τον Θεό, στην καλύτερη περίπτωση θα σε κλαδέψει και, στη χειρότερη, θα σε τιμωρήσει, θα σε κάνει να αρρωστήσεις ή να υποφέρεις. Οι άνθρωποι δεν τα αντέχουν αυτά!” Δεν έχουν τέτοιες παρανοήσεις οι άνθρωποι; Είναι θεοφοβούμενη αυτή η καρδιά; (Όχι.) Δεν είναι τρομακτικό αυτό το είδος κατάστασης; Όταν κάποιος βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση, όταν είναι επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό και κάνει διαρκώς αυτές τις σκέψεις, όταν έχει πάντα τέτοιου είδους στάση απέναντι στον Θεό, φέρεται στον Θεό σαν να είναι Θεός; Είναι αυτή πίστη στον Θεό; Όταν κάποιος πιστεύει στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν δεν φέρεται στον Θεό σαν να είναι Θεός, δεν είναι αυτό πρόβλημα; Τουλάχιστον, οι άνθρωποι δεν αποδέχονται ούτε τη δίκαιη διάθεση του Θεού ούτε το γεγονός του έργου Του. Σκέφτονται: “Είναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι ελεήμων και γεμάτος αγάπη, αλλά είναι και γεμάτος οργή. Όταν η οργή Του πλήττει κάποιον άνθρωπο, είναι καταστροφική. Μπορεί να θανατώσει τους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή, καταστρέφοντας όποιον θέλει. Μην προκαλείτε τον θυμό του Θεού. Είναι αλήθεια ότι η μεγαλοπρέπεια και η οργή Του δεν επιτρέπουν καμία προσβολή. Κρατάτε αποστάσεις από Αυτόν!” Εάν κάποιος έχει αυτού του είδους τη στάση και αυτές τις ιδέες, μπορεί να προσέλθει πλήρως και ειλικρινά ενώπιον του Θεού; Δεν μπορεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορεί κανείς να απαλλαχτεί από τα δεσμά μιας διεφθαρμένης διάθεσης). Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού κι έκανα αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι, αν και πίστευα πολλά χρόνια στον Θεό, και εξωτερικά απαρνιόμουν την οικογένεια και την καριέρα μου για το καθήκον μου, ουσιαστικά δεν είχα δώσει ποτέ την καρδιά μου στον Θεό. Παρέμενα συνεχώς προσκολλημένη στους κανόνες επιβίωσης του Σατανά, όπως «Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» και «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή», και τους θεωρούσα αποφθέγματα και σοφά λόγια. Ζούσα σύμφωνα με τους κανόνες επιβίωσης του Σατανά και δεν πίστευα στη δίκαιη διάθεση του Θεού. Έβλεπα τον οίκο του Θεού σαν να ήταν ίδιος ακριβώς με τον κόσμο, χωρίς νομιμότητα και δικαιοσύνη, και φανταζόμουν τον Θεό σαν τους διεφθαρμένους ανθρώπους, πιστεύοντας πως ακόμα κι ένα μικρό, απρόσεκτο λάθος θα οδηγούσε σε καταδίκη και αποκλεισμό. Όταν, λοιπόν, είδα τους άλλους να κλαδεύονται ή να απαλλάσσονται απ’ τα καθήκοντά τους, έγινα μέσα μου ακόμα πιο επιφυλακτική απέναντι στον Θεό. Ανησυχούσα πως, αν γινόμουν επικεφαλής και δεν έκανα σωστά το έργο, θα απαλλασσόμουν απ’ τα καθήκοντά μου και θα αποκλειόμουν, και πως θα ήταν ασφαλέστερο να αναλάβω μια εργασία με ένα μόνο αντικείμενο. Αυτές οι λανθασμένες απόψεις δεν με άφηναν να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και στις διευθετήσεις του Θεού. Στην πραγματικότητα, το αν ένας άνθρωπος πρόκειται να αποκαλυφθεί και να αποκλειστεί δεν έχει καμία σχέση με τη θέση του. Καθορίζεται απ’ το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει. Αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, ακόμα κι αν δεν έχει θέση, και πάλι θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί. Κάποιοι επικεφαλής και εργάτες μπορεί να έχουν αποτυχίες ή αποκλίσεις στο έργο τους, αλλά μπορούν έπειτα να αναζητήσουν την αλήθεια, να κάνουν αυτοκριτική και να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αρχές, ενώ, όσο περισσότερο κάνουν τα καθήκοντά τους, τόσο βαθαίνει η κατανόηση που κερδίζουν για την αλήθεια. Για τέτοιους ανθρώπους, η ανάληψη του ρόλου του επικεφαλής είναι ένα μέσο για να οδηγηθούν στην τελείωση. Η επικεφαλής που γνώριζα στο παρελθόν απαλλάχθηκε απ’ τα καθήκοντά της επειδή δεν αφιέρωσε χρόνο και ενέργεια στις αλήθεια-αρχές, επειδή διατάραξε και αναστάτωσε το έργο κι επειδή αρνήθηκε με πείσμα να δείξει αυτογνωσία. Μάλιστα, μετά την έκθεση των προβλημάτων της και τη συναναστροφή γι’ αυτά, εκείνη δεν μετανόησε, επιχειρηματολόγησε και υπερασπίστηκε τον εαυτό της. Αυτό οδήγησε στην απαλλαγή απ’ τα καθήκοντά της. Επίσης, αυτοί οι αντίχριστοι που αποβλήθηκαν απ’ τον οίκο του Θεού δεν καταστράφηκαν από τη θέση ούτε αποκλείστηκαν εξαιτίας μίας μόνο παράβασης. Ο λόγος ήταν ότι, όσο ήταν επικεφαλής, ενήργησαν απερίσκεπτα και αυταρχικά, και σχημάτιζαν φατρίες για να ιδρύσουν ανεξάρτητα βασίλεια, πράγμα που διατάραξε σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Ακόμα και αφότου τους κλάδεψαν και τους προειδοποίησαν, εκείνοι αρνήθηκαν πεισματικά να μετανοήσουν. Αποβλήθηκαν και αποκλείστηκαν επειδή ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που αποστρέφονται και μισούν την αλήθεια. Η αποτυχία τους καθορίστηκε απ’ τη φύση-ουσία τους κι από το μονοπάτι στο οποίο βάδιζαν. Στον οίκο του Θεού, η απόφαση να απαλλαγεί κάποιος απ’ τα καθήκοντά του ή να αποκλειστεί δεν βασίζεται στη στιγμιαία συμπεριφορά του ούτε σε ένα μόνο λάθος που έκανε, αλλά στη φύση-ουσία του και στη γενικότερη συμπεριφορά του. Επιπλέον, ο Θεός δίνει σε κάθε άνθρωπο πολλές ευκαιρίες για μετάνοια. Δεν ισχύει πως όλοι όσοι διαπιστωθεί ότι έσφαλαν θα εξοριστούν ή θα αποκλειστούν. Ακριβώς έτσι έγινε με την επικεφαλής της εκκλησίας μας: παρότι είχε δημιουργηθεί μεγάλο θέμα με τις διευθετήσεις για τη μεταφορά των προσφορών, εκείνη αναζήτησε έπειτα την αλήθεια, έκανε αυτοκριτική και έδειξε προθυμία να μετανοήσει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, μέχρι και σήμερα, δεν έχει απαλλαγεί από τα καθήκοντά της. Είδα πως η πίστη μου στη ρήση «Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» δεν συμβάδιζε ουσιαστικά με την αλήθεια και συνειδητοποίησα πόσο στρεβλή ήταν η άποψή μου! Ανησυχούσα συνεχώς για το μέλλον και τη μοίρα μου, και φοβόμουν πως, αν γινόμουν επικεφαλής και τα έκανα θάλασσα με το έργο, δεν θα είχα καλή έκβαση και προορισμό. Αν δεν απαλλασσόμουν από αυτές τις εσφαλμένες επιδιώξεις και τις λανθασμένες απόψεις αναζητώντας την αλήθεια, τότε, ακόμα κι αν δεν γινόμουν επικεφαλής, τόσο βαθιά ριζωμένη που ήταν η φύση αντίστασης που είχα απέναντι στον Θεό, στο τέλος θα αποκλειόμουν. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως ήταν πραγματικά επικίνδυνο να ζω σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά, καθώς αυτό μπορούσε να με κάνει να επαναστατήσω ενάντια στον Θεό και να απομακρυνθώ από Εκείνον πάντα και παντού.

Έπειτα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη το κέρδος και τη θέση τους με την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό τούς φαντάζει σαν να χάνουν τη ζωή τους. Σκέφτονται: “Πρέπει να είμαι προσεκτικός, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος! Ο οίκος του θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές, οι επικεφαλής και οι εργάτες, ακόμα και ο θεός —κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος, δεν μπορώ να εμπιστευθώ κανέναν τους. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου, αυτός είναι ο πιο αξιόπιστος. Αν δεν κάνεις εσύ τα σχέδιά σου, ποιος θα σε νοιαστεί; Ποιος θα σκεφτεί το μέλλον σου; Ποιος θα σκεφτεί αν λάβεις ευλογίες ή όχι; Επομένως, πρέπει να κάνω προσεκτικά τα σχέδιά μου και τους υπολογισμούς μου για την πάρτη μου. Δεν γίνεται να κάνω λάθη ούτε να δείξω την παραμικρή απροσεξία, γιατί τι θα κάνω αν προσπαθήσει κάποιος να με εκμεταλλευτεί;” Φυλάγονται, λοιπόν, από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού, καθώς φοβούνται ότι κάποιος θα τους διακρίνει και θα τους καταλάβει, και τότε θα τους απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους και θα πάει χαμένο το όνειρό τους για ευλογίες. Θεωρούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους ώστε να έχουν ελπίδες να κερδίσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Στα λόγια του Θεού, είδα πως, όποια κατάσταση κι αν συναντήσουν οι αντίχριστοι, πρώτα λαμβάνουν υπόψη αν μπορούν να κερδίσουν ευλογίες ή όχι. Εφόσον κάτι συμβάλλει στο να κερδίσουν ευλογίες, το κάνουν, ενώ, αν δεν συμβάλλει, δεν το κάνουν. Ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τις υποχρεώσεις ούτε τα καθήκοντά τους, ούτε και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Κάνοντας αυτοκριτική για τη συμπεριφορά μου, συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει το ίδιο. Οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν εκλέξει επικεφαλής —αυτή ήταν μια εξύψωση από τον Θεό και μια ευκαιρία για να εκπαιδευτώ. Έπρεπε να είχα συνεργαστεί ενεργά, αλλά έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο να κερδίσω ευλογίες, και λάμβανα πρώτα υπόψη το μέλλον και τη μοίρα μου. Μόλις σκέφτηκα τις μεγάλες ευθύνες που έχει κάποιος όταν γίνεται επικεφαλής, καθώς και τον αρνητικό αντίκτυπο που ίσως να είχαν στο μέλλον και στον προορισμό μου οι παραβάσεις που μπορεί να έκανα, έχασα κάθε προθυμία να αναλάβω τον ρόλο. Θεωρούσα το να κερδίσω ευλογίες πιο σημαντικό απ’ τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μου. Ήμουν πραγματικά εγωίστρια και χωρίς καθόλου ανθρώπινη φύση! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα με μετάνοια στον Θεό και ανέλαβα ενεργά τα καθήκοντά μου ως επικεφαλής.

Σύντομα, ορίστηκα υπεύθυνη για τη μεταφορά των προσφορών. Είχα ακόμα φόβο μέσα μου κι ανησυχούσα πως μήπως γινόταν κάποιο λάθος λόγω των ακατάλληλων διευθετήσεών μου, κι έτσι ήθελα να κάνω πίσω. Εκείνη τη στιγμή, αναγνώρισα πως αυτή η κατάσταση δεν ήταν σωστή, κι έτσι προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου, βλέπω πως είμαι υπερβολικά εγωίστρια κι επικεντρώθηκα πάλι στο μέλλον και στη μοίρα μου. Αυτό το καθήκον που μου ανατέθηκε σήμερα είναι η δοκιμασία Σου για εμένα. Δεν πρέπει να ζω μες στον φόβο, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα συμφέροντά μου. Πρέπει να βασίζομαι σ’ Εσένα και να συνεργάζομαι σύμφωνα με τις αρχές, αναλαμβάνοντας ενεργά αυτό το φορτίο, χωρίς να λαμβάνω πια υπόψη τα προσωπικά κέρδη ή ζημίες». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού: «Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την πιο κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης, είναι εγωιστές και ελεεινοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να σωθούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι όσοι πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και έχουν καλή ανθρώπινη φύση κάνουν τα καθήκοντά τους με αίσθημα ευθύνης. Διαφυλάσσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα προσωπικά κέρδη ή ζημίες. Ειδικά στο κρίσιμο έργο, αντιμετωπίζουν κατά πρόσωπο τις δυσκολίες, ενώ μπορούν να επωμιστούν βαριά φορτία και να λάβουν υπόψη τις προθέσεις του Θεού. Όσο μεγάλο κι αν είναι το ρίσκο, εκείνοι δεν υποχωρούν, μπορούν να βασιστούν στον Θεό για να βιώσουν τα πράγματα. Άνθρωποι σαν κι αυτούς έχουν πραγματικά συνείδηση και λογική. Είναι οι στυλοβάτες της εκκλησίας κι αυτοί που δίνουν ευχαρίστηση στον Θεό. Εκείνοι, ωστόσο, που λαμβάνουν συνεχώς υπόψη τα κέρδη και τις ζημίες τους ενώ κάνουν τα καθήκοντά τους, και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, αυτοί δεν έχουν ανθρώπινη φύση, είναι εγωιστές και ποταποί. Στα μάτια του Θεού, είναι δύσπιστοι και άπιστοι. Αναλογιζόμενη όλα αυτά, ένιωσα δυσφορία και αυτομεμψία, κι ένιωσα πρόθυμη να αναλάβω αυτήν την ευθύνη και να συνεργαστώ ενεργά για να μεταφέρω τις προσφορές σε ασφαλές μέρος το συντομότερο δυνατόν. Αφού ασκήθηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα μέσα μου ένα αίσθημα γαλήνης και σιγουριάς.

Αν ο Θεός δεν είχε διευθετήσει περιβάλλοντα για να με αποκαλύψει, δεν θα είχα γνωρίσει την εγωιστική και ποταπή διεφθαρμένη διάθεσή μου ούτε τις εσφαλμένες προοπτικές όσον αφορά το τι να επιδιώξω, ούτε θα είχα κατανοήσει τις επίπονες προσπάθειες του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Είμαι ευγνώμων απέναντι στον Θεό που διευθέτησε αυτά τα περιβάλλοντα, καθώς και για τη διαφώτιση και την καθοδήγηση μέσα απ’ τα λόγια Του, που οδήγησαν σε αυτήν τη γνώση και τη μεταμόρφωση.