Τον Ιούνιο του 2022, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα εισέβαλε σε αρκετές κοντινές εκκλησίες. Σχεδόν όλοι οι επικεφαλής, οι εργάτες και όσοι ασχολούνταν με κειμενικό έργο συνελήφθησαν, κι επειδή δεν υπήρχε κατάλληλο προσωπικό για το κειμενικό έργο, με μετέθεσαν εκεί. Λιγότερο από έναν μήνα αργότερα, ξέσπασε η πανδημία του COVID-19. Κόλλησα, λοιπόν, κορωνοϊό, κι ο πυρετός μία ανέβαινε μία έπεφτε, ενώ ένιωθα συχνά σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Παρότι τα φάρμακα και οι ενέσεις ανακούφισαν πολύ τα συμπτώματά μου, έβγαλα κάτι εξογκώματα στις μασχάλες και στο εσωτερικό των χεριών μου που πονούσαν πολύ, συσσωρεύτηκε υγρό στους μηρούς μου, ενώ τα πόδια και οι γοφοί μου πονούσαν πάρα πολύ. Επίσης, έβγαλα κάτι μικρά έλκη με πύον στα πόδια μου. Καθώς στο παρελθόν είχα καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, όταν εμφανίστηκαν αυτά τα συμπτώματα, αγχώθηκα πολύ, ειδικά επειδή η μητέρα μου είχε πεθάνει κι εκείνη από καρκίνο, και τους τελευταίους έξι μήνες πριν πεθάνει, είχε βγάλει έλκη με πύον στα πόδια. Σαν να μην έφταναν αυτά, πού και πού με έπιανε πόνος και στην περιοχή του καρκινώματος, οπότε άρχισα να ανησυχώ ακόμη περισσότερο και σκεφτόμουν: «Ο καρκίνος μου ήταν ήδη σε μεσαίο προς προχωρημένο στάδιο. Μήπως αυτά τα συμπτώματα δείχνουν ότι έχει εξαπλωθεί; Αν είναι έτσι, δεν μου μένει πολύς καιρός… Πιστεύω στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια, αλλά η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν έχει αλλάξει πολύ. Αν πεθάνω, δεν θα χάσω έτσι την ευκαιρία να σωθώ;» Σκεφτόμουν επίσης το μαρτύριο που βιώνουν κάποιοι καρκινοπαθείς πριν τον θάνατο, κι άρχισα να ανησυχώ πολύ, γιατί φοβόμουν ότι θα υποφέρω όπως εκείνοι, με αποτέλεσμα να φοβάμαι ακόμη περισσότερο τον θάνατο. Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο γιατρός μού είπε ότι τα συμπτώματά μου σχετίζονταν με τον COVID-19, και ότι τα νεφρά μου ήταν αδύναμα. Με συμβούλευσε να ξεκουράζομαι περισσότερο και να αποφεύγω το ξενύχτι. Σκέφτηκα: «Εργάζομαι καθημερινά στον υπολογιστή και κάνω το καθήκον μου από το πρωί έως το βράδυ. Αν η κατάστασή μου επιδεινωθεί και καταρρεύσω, δεν θα είμαι ανίκανη να κάνω το καθήκον μου; Μήπως αυτό καθυστερήσει τη ζωή-είσοδό μου; Άραγε θα μπορώ ακόμα να φτάσω στη σωτηρία;» Από τότε, λοιπόν, όποτε δεν ένιωθα καλά, ξάπλωνα για να ξεκουραστώ. Επειδή επικεντρώθηκα στη φροντίδα του σώματός μου και όχι στο καθήκον μου, η δουλειά μου καθυστερούσε. Αργότερα, η κατάστασή μου άρχισε να βελτιώνεται με τη θεραπεία, αλλά εξακολουθούσα να ανησυχώ και να σκέφτομαι: «Το κειμενικό έργο απαιτεί διανοητική προσπάθεια, και όταν κάθομαι στον υπολογιστή κάθε μέρα, καταναλώνω ενέργεια. Μήπως αυτό κάνει κακό στην ανάρρωσή μου μακροπρόθεσμα; Γιατί να μη ζητήσω από τον επικεφαλής να μου αναθέσει ελαφρύτερα καθήκοντα, ώστε να μπορώ να φροντίζω το σώμα μου και παράλληλα να κάνω το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορώ;» Εκείνη την περίοδο, αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου, αλλά μετά σκέφτηκα: «Μετατέθηκα εδώ επειδή δεν υπήρχαν κατάλληλοι άνθρωποι για το κειμενικό έργο· αν, λοιπόν, παραιτηθώ, δεν θα επηρεάσει αυτό το κειμενικό έργο; Αν σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και όχι το έργο της εκκλησίας, δεν φέρομαι ασυνείδητα;» Έτσι, εγκατέλειψα την ιδέα να παραιτηθώ. Στη συνέχεια, παρότι φαινόταν ότι εξακολουθούσα να κάνω το καθήκον μου, ανησυχούσα συνέχεια, και φοβόμουν ότι αν η κατάστασή μου χειροτέρευε και πέθαινα ξαφνικά, δεν θα βίωνα πλέον το έργο του Θεού, και θα έχανα την ευκαιρία να φτάσω στη σωτηρία. Με αυτές τις σκέψεις, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο καθήκον μου. Μερικές φορές μάλιστα ευχόμουν: «Τι υπέροχα που θα ‘τανε να έπαιρνε ο Θεός από πάνω μου αυτήν την ασθένεια!».

Μια μέρα, στη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Αν αρρωστήσεις και, όσα δόγματα κι αν κατανοείς, δεν μπορείς να το χωνέψεις, θα νιώσεις και πάλι αγωνία, άγχος και ανησυχία μέσα στην καρδιά σου. Όχι μόνο δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις ήρεμα το ζήτημα, αλλά και η καρδιά σου θα γεμίσει παράπονα. Θα αναρωτιέσαι διαρκώς: “Γιατί δεν έπαθε κανένας άλλος αυτήν την αρρώστια; Γιατί να αρρωστήσω εγώ; Πώς μου συνέβη αυτό; Φταίει η ατυχία μου και η μαύρη μου η μοίρα. Δεν έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, ούτε έχω αμαρτάνει, άρα γιατί μου συνέβη αυτό; Ο Θεός μού φέρεται πολύ άδικα!” Όπως βλέπεις, πέρα από την αγωνία, το άγχος και την ανησυχία, βυθίζεσαι και στην κατάθλιψη. Το ένα αρνητικό συναίσθημα διαδέχεται το άλλο και, όσο κι αν το θέλεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Επειδή είσαι πραγματικά άρρωστος, δεν μπορείς να απαλλαγείς εύκολα από την ασθένειά σου και να γίνεις καλά. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Θέλεις να υποταχθείς, αλλά δεν μπορείς. Αν, μάλιστα, υποταχθείς μια μέρα, την επομένη η κατάστασή σου επιδεινώνεται και πονάς πάρα πολύ· τότε, δεν θέλεις να υποταχθείς άλλο και αρχίζεις πάλι να παραπονιέσαι. Τι θα πρέπει να κάνεις αν αμφιταλαντεύεσαι έτσι διαρκώς; Θα μοιραστώ μαζί σου το μυστικό της επιτυχίας. Είτε είσαι σοβαρά είτε ελαφριά άρρωστος, τη στιγμή που η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί ή αντιμετωπίζεις τον θάνατο, να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα: Μη φοβάσαι τον θάνατο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια του καρκίνου, ακόμη κι αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι πολύ υψηλό, μη φοβάσαι τον θάνατο. Όσο κι αν υποφέρεις, αν φοβάσαι τον θάνατο, δεν θα υποταχθείς. […] Ποια είναι η σωστή στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις για να μη φοβάσαι τον θάνατο; Αν η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί τόσο πολύ που μπορεί να πεθάνεις, αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι υψηλό ανεξάρτητα από την ηλικία του αρρώστου και το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που προσβάλλεται κάποιος απ’ αυτήν έως τη στιγμή που πεθαίνει είναι πολύ σύντομο, τι θα πρέπει να σκέφτεσαι μέσα σου; “Δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν στο τέλος. Από την άλλη, δεν μπορούν όλοι να υποταχθούν στον Θεό. Μπορώ, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτήν την ασθένεια για να εξασκήσω την υποταγή μου στον Θεό. Θα πρέπει να έχω τη νοοτροπία και τη στάση της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και να μη φοβάμαι τον θάνατο”. Ο θάνατος είναι εύκολος, πολύ πιο εύκολος από τη ζωή. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο κι έτσι να μην το καταλάβεις· μόλις κλείσεις, όμως, τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου και η ζωή σου φτάνει στο τέλος της. Έτσι είναι ο θάνατος· τόσο απλός. Μη φοβάσαι τον θάνατο· αυτή είναι η στάση που πρέπει να υιοθετήσεις. Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ανησυχείς μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, μήπως πεθάνεις αν δεν γίνεις καλά, πόσος χρόνος σού απομένει μέχρι να πεθάνεις ή πόσο θα πονάς όταν έρθει εκείνη η ώρα. Δεν πρέπει να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα. Κι αυτό επειδή εκείνη η ώρα πρέπει να έρθει και, μάλιστα, σε συγκεκριμένη χρονιά, μήνα και μέρα. Δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεφύγεις απ’ αυτήν· είναι η μοίρα σου. Η λεγόμενη μοίρα σου έχει προκαθοριστεί από τον Θεό και έχει ήδη κανονιστεί από Αυτόν. Ο Θεός έχει ήδη ορίσει πόσα χρόνια θα ζήσεις, σε τι ηλικία και ποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί ανησυχείς, λοιπόν; Όσο κι αν ανησυχείς, δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν μπορείς να το αποτρέψεις ούτε να εμποδίσεις τον ερχομό αυτής της μέρας. Είναι περιττό, λοιπόν, να ανησυχείς. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις ακόμα πιο δυσβάσταχτο το φορτίο της αρρώστιας σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι όποια ασθένεια κι αν μας βρει —είτε επιδεινώνεται είτε απειλεί τη ζωή μας— δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο ούτε τον πόνο που μπορεί να συνοδεύει τον θάνατο. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι’ αυτά τα πράγματα, γιατί σύμφωνα με τη διάταξη του Θεού, όλοι πρέπει να πεθάνουμε. Ωστόσο, το πότε και το πώς θα πεθάνει ο καθένας έχουν ήδη προκαθοριστεί από τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει ή να ξεφύγει από αυτό. Η αλήθεια στην οποία πρέπει να εισέλθουμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο και τον θάνατο είναι η υποταγή στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Δεν είχα, όμως, κατανοήσει πραγματικά την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και ήθελα μονίμως να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Καθώς ο καρκίνος μου βρισκόταν ήδη σε μεσαίο προς προχωρημένο στάδιο, και το σώμα μου εμφάνιζε κάποια άσχημα συμπτώματα, ανησυχούσα μήπως η κατάστασή μου επιδεινωνόταν και πέθαινα ξαφνικά, οπότε συνέχισα να εύχομαι να μου ανατεθούν ευκολότερα καθήκοντα. Στην πραγματικότητα, είτε το καθήκον είναι κουραστικό είτε εύκολο, και είτε εξαντλεί την ενέργειά μας είτε όχι, δεν καθορίζει τη ζωή ή τον θάνατό μας. Όλα αυτά καθορίζονται από τη διάταξη και τις ρυθμίσεις του Θεού. Για παράδειγμα, γνωρίζω κάποιους ανθρώπους που φαίνονταν δυνατοί και υγιείς, χωρίς καμία ασθένεια, και οι οποίοι εργάζονταν σε εύκολες και καθόλου εξαντλητικές δουλειές, αλλά πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Άλλοι άνθρωποι, παρότι είναι αδύναμοι και φιλάσθενοι, και οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι σκληρές, ζουν μέχρι τα ογδόντα ή τα ενενήντα. Αυτό δείχνει ότι η ζωή και ο θάνατος ενός ατόμου δεν σχετίζονται με αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες. Όταν ένα άτομο φτάσει στη διάρκεια ζωής που έχει ορίσει ο Θεός, αναπόφευκτα θα πεθάνει. Καμία ανθρώπινη φροντίδα δεν μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου ούτε για μια στιγμή. Ειδικά όταν είδα τα λόγια του Θεού που λένε: «Ο θάνατος είναι εύκολος, πολύ πιο εύκολος από τη ζωή. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο κι έτσι να μην το καταλάβεις· μόλις κλείσεις, όμως, τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου και η ζωή σου φτάνει στο τέλος της», ξαφνικά όλα έγιναν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για το αν το σώμα μου μπορούσε να αντέξει τον θάνατο. Ο θάνατος δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο νόμιζα. Αφού ο Θεός είχε ορίσει ότι θα περνούσα μια τέτοια κατάσταση, έπρεπε να υποταχθώ εν μέσω της ασθένειάς μου και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επωμιστώ το καθήκον μου. Αν μια μέρα η ασθένειά μου χειροτέρευε και ερχόταν στ’ αλήθεια ο θάνατος, θα τον αντιμετώπιζα με ηρεμία και θα υποτασσόμουν στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού.

Διάβασα άλλα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού και κατάλαβα κάπως τις καλές Του προθέσεις. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου. Γι’ αυτό και, όταν σε βρει κάποια αρρώστια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να γλιτώσεις απ’ αυτήν, να την αποφύγεις ή να την απορρίψεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Όποια δοκιμασία κι αν σου τύχει, πρέπει να την αντιμετωπίζεις ως φορτίο που σου δίνει ο Θεός. Ας πούμε ότι κάποιοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται από μεγάλες αρρώστιες και αβάσταχτα βάσανα, κάποιοι έρχονται αντιμέτωποι ακόμα και με τον θάνατο. Πώς θα πρέπει να προσεγγίζουν μια τέτοια κατάσταση; Σε πολλές περιπτώσεις, οι δοκιμασίες του Θεού είναι φορτία που δίνει στους ανθρώπους. Όσο μεγάλο κι αν είναι το φορτίο που σου έχει δώσει ο Θεός, αυτό είναι το φορτίο που θα πρέπει να αναλάβεις, διότι ο Θεός σε καταλαβαίνει και ξέρει ότι μπορείς να το αντέξεις. Το φορτίο που σου δίνει ο Θεός δεν θα υπερβαίνει το ανάστημα ή τα όρια της αντοχής σου, επομένως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορέσεις να το αντέξεις. Ανεξάρτητα από το τι είδους φορτίο σού δίνει ο Θεός, τι είδους δοκιμασία, να θυμάσαι ένα πράγμα: Είτε κατανοείς το θέλημα του Θεού είτε όχι, είτε διαφωτίζεσαι και φωτίζεσαι από το Άγιο Πνεύμα μετά την προσευχή σου είτε όχι, είτε η δοκιμασία αυτή γίνεται για να σε πειθαρχήσει ο Θεός ή να σε προειδοποιήσει είτε όχι, δεν έχει σημασία εάν εσύ δεν καταλαβαίνεις. Εφόσον δεν αναβάλλεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου και μπορείς να τηρείς πιστά το καθήκον σου, ο Θεός θα είναι ικανοποιημένος, κι εσύ θα παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και τον στοχασμό της αλήθειας υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι ο σκοπός της ασθένειας, σύμφωνα με την πρόθεση του Θεού, είναι να εξαγνίσει και να μεταμορφώσει τους ανθρώπους, πράγμα που ωφελεί τη ζωή τους. Ο Θεός ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν να υποταχθούν, να αναλογιστούν τη δική τους διαφθορά και επανάσταση, να αναζητήσουν την αλήθεια ως λύση, και επίσης να κάνουν το καθήκον τους με αφοσίωση εν μέσω της ασθένειας. Αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι. Κάνοντας αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι δεν έδειξα καμία υποταγή εν μέσω της ασθένειάς μου, ούτε πήρα κανένα μάθημα από αυτήν, αλλά ήθελα μονίμως να αποφεύγω την κατάσταση· θεωρούσα ότι το κειμενικό έργο κατανάλωνε πολλή ενέργεια, και ανησυχούσα ότι αν η ασθένεια χειροτέρευε και πέθαινα, θα έχανα την ευκαιρία μου να σωθώ, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι πάντα το ενδεχόμενο να μου έδιναν ένα πιο εύκολο καθήκον. Ένας άνθρωπος με συνείδηση και λογική θα εξακολουθούσε να κάνει πιστά το καθήκον του ακόμη και άρρωστος, ειδικά όταν το έργο της εκκλησίας τον είχε περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Ωστόσο, μπροστά στην ασθένεια, εγώ άρχισα να αντιστέκομαι και να την αποφεύγω. Μου έλειπε κάθε αφοσίωση και υποταγή στον Θεό, και σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Μόλις τα αναλογίστηκα όλα αυτά, ήθελα να μετανοήσω. Ανεξάρτητα από την ασθένεια ή τη σοβαρότητά της, όσο ακόμα ανέπνεα, θα υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού, θα βίωνα πλήρως αυτό το περιβάλλον και θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να εκτελέσω το καθήκον μου. Έδιωξα τη σκέψη να μου ανατεθούν άλλα καθήκοντα, και άρχισα να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου. Μερικές φορές, όταν σωματικά δεν ένιωθα καλά και δεν μπορούσα με τίποτα να το αντέξω, ξάπλωνα και ξεκουραζόμουν για λίγο, και όταν ένιωθα καλύτερα, συνέχιζα το καθήκον μου. Το διάστημα εκείνο, πέρα από τα παραδοσιακά κινεζικά φάρμακα που έπαιρνα ως θεραπεία, έκανα και ειδική φυσικοθεραπεία για να ανακουφιστώ από τον πόνο. Πέρασαν τέσσερις μήνες και εξακολουθούσα να πονάω στο σημείο που είχε χτυπήσει η ασθένεια, αλλά τα άλλα δυσάρεστα συμπτώματα είχαν υποχωρήσει σημαντικά, και ψυχολογικά ένιωθα αρκετά καλά.

Αργότερα, συνέχισα να ψάχνω τους λόγους για τους οποίους δεν ήμουν σε θέση να υποταχθώ στη διάρκεια της ασθένειας. Μια μέρα, στη διάρκεια μιας πνευματικής άσκησης, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να κατανοήσω τα θέματά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν οι άνθρωποι λαμβάνουν υπόψη μόνο τις δικές τους προοπτικές, τη δική τους μοίρα και τα δικά τους συμφέροντα; Δεν τους είναι εύκολο να υποταχθούν στον Θεό, και ακόμα και όταν το θέλουν, δεν μπορούν να το κάνουν. Όσοι δίνουν μεγάλη αξία στις προοπτικές τους, στην τύχη τους και στα συμφέροντά τους εξετάζουν πάντα εξονυχιστικά αν το έργο του Θεού είναι ωφέλιμο για όλα αυτά και αν πρόκειται μέσα από αυτό να αποκτήσουν την ευλογία. Τελικά, όμως, κερδίζουν τίποτα από αυτήν την εξονυχιστική εξέταση; Το μόνο που κάνουν είναι να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να Του εναντιώνονται. Ακόμη και όταν επιμένουν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, τα εκτελούν επιπόλαια, μέσα στην αρνητικότητα· μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς πώς θα επωφεληθούν και πώς να μη χάσουν. Τέτοια είναι τα κίνητρά τους όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, και σ’ αυτό, προσπαθούν να συνάψουν συμφωνία με τον Θεό. […] Δεν σκέφτονται ποτέ το έργο της εκκλησίας ούτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πάντα συνωμοτούν συνέχεια για τα δικά τους συμφέροντα, πάντα κάνουν σχέδια για τα δικά τους συμφέροντα, για την υπερηφάνεια και τη θέση τους, και όχι μόνο δεν κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, αλλά καθυστερούν και επηρεάζουν το έργο της εκκλησίας. Δεν είναι αυτό παρεκτροπή, παραμέληση των καθηκόντων τους; Εάν κάποιος, όταν εκτελεί το καθήκον του, κάνει πάντα σχέδια για τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του προοπτικές, και δεν σκέφτεται καθόλου το έργο της εκκλησίας ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, τότε αυτό δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος. Είναι τυχοδιωκτισμός, είναι ενέργεια για ίδιον όφελος και για να αποκτήσει ευλογίες για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζει η φύση πίσω από την εκτέλεση του καθήκοντός του. Είναι απλώς συμφωνία με τον Θεό, το άτομο θέλει μέσω της εκτέλεσης του καθήκοντός του να επιτύχει τους στόχους του. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι πολύ πιθανό να αναστατώσει το έργο του οίκου του Θεού. Αν προκαλέσει μόνο μικρές απώλειες στο έργο της εκκλησίας, τότε υπάρχει ακόμα περιθώριο για εξιλέωση και μπορεί να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του, αντί να αποπεμφθεί· αν όμως προκαλέσει μεγάλες απώλειες στο έργο της εκκλησίας και εξοργίσει τον Θεό και τους ανθρώπους, τότε θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί, και δεν θα του δοθεί άλλη ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του. Κάποιοι άνθρωποι αποδεσμεύονται και αποκλείονται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί αποκλείονται; Έχετε εντοπίσει τη βασική αιτία; Αποκλείονται γιατί σκέφτονται συνέχεια τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους απώλειες, παρασύρονται από τα δικά τους συμφέροντα, δεν μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα και δεν έχουν καμία στάση υποταγής απέναντι στον Θεό, οπότε έχουν την τάση να συμπεριφέρονται απερίσκεπτα. Πιστεύουν στον Θεό μόνο για να αποκτήσουν κέρδος, χάρη και ευλογίες, και δεν πιστεύουν σε καμία περίπτωση για να κερδίσουν την αλήθεια, οπότε η πίστη τους στον Θεό αποτυγχάνει. Αυτή είναι η βασική αιτία του προβλήματος. Πιστεύετε ότι είναι άδικο να αποκαλυφθούν και να αποκλειστούν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν είναι καθόλου άδικο, το καθορίζει εξ ολοκλήρου η φύση τους. Όποιος δεν αγαπάει την αλήθεια ή δεν επιδιώκει την αλήθεια τελικά θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). «Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι αντίχριστοι μπορούν να εκτελέσουν το καθήκον τους· αναμφίβολα, κάνουν το καθήκον τους με βάση τις προθέσεις και τους σκοπούς τους, καθώς και με την επιθυμία να κερδίσουν ευλογίες. Όποιο καθήκον κι αν κάνουν, είναι φυσικό ο σκοπός και η στάση τους να συνδέονται αναπόσπαστα με την απόκτηση ευλογιών, τον καλό προορισμό, τις καλές προοπτικές και το καλό πεπρωμένο· αυτά σκέφτονται και με αυτά ασχολούνται μέρα-νύχτα. Είναι σαν τους επιχειρηματίες που δεν μιλάνε για τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά τους. Ό,τι κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, όλα έχουν σχέση με τη φήμη, το κέρδος και τη θέση —όλα έχουν σχέση με την απόκτηση ευλογιών, προοπτικών και πεπρωμένου. Κατά βάθος, η καρδιά τους ξεχειλίζει από τέτοια πράγματα· τέτοια φύση-ουσία έχουν οι αντίχριστοι. Ακριβώς εξαιτίας αυτής της φύση-ουσίας τους μπορούν οι άλλοι να δουν ξεκάθαρα ότι η απώτερη κατάληξή τους θα είναι να αποκλειστούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)]. Ο Θεός εκθέτει το γεγονός ότι οι αντίχριστοι δεν κάνουν το καθήκον τους για να βιώσουν το έργο του Θεού και να κερδίσουν την αλήθεια, αλλά χρησιμοποιούν την ευκαιρία να κάνουν το καθήκον τους για να επιδιώξουν τα δικά τους συμφέροντα και να διεκδικήσουν τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Επειδή οι προθέσεις των αντίχριστων όταν εκτελούν το καθήκον τους είναι λανθασμένες, όταν συναντούν περιβάλλοντα που πιστεύουν ότι βλάπτουν τις προοπτικές και τον προορισμό τους, τους είναι δύσκολο να υποταχθούν. Ακόμα και αν φαίνεται ότι κάνουν το καθήκον τους, το εκτελούν μηχανικά, προκαλώντας απώλειες στο έργο της εκκλησίας, και δημιουργώντας εμπόδια και διαταράξεις. Επιπλέον, δεν έχουν ποτέ μετάνοια στην καρδιά τους, και τελικά αποκαλύπτονται και αποκλείονται από τον Θεό. Όταν ήμουν άρρωστη, σκεφτόμουν κι εγώ τις δικές μου προοπτικές και τον προορισμό μου, χωρίς να λαμβάνω υπόψη το έργο της εκκλησίας. Σε αυτές τις εκκλησίες, ήμουν η μόνη που έκανε κειμενικό έργο, αλλά εγώ ανησυχούσα ότι η προσπάθεια θα έβλαπτε την υγεία μου, κι επειδή φοβόμουν ότι αν η ασθένεια μου χειροτέρευε και πέθαινα, θα έχανα την ευκαιρία για σωτηρία, ήθελα να αποφύγω το καθήκον μου και να μου ανατεθεί ένα πιο εύκολο. Η αλήθεια ήταν ότι η ασθένειά μου δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρή, και παρότι ένιωθα μια αδυναμία και είχα ορισμένα δυσάρεστα συμπτώματα αφότου κόλλησα κορωνοϊό, το γεγονός ότι όποτε δεν ένιωθα καλά ξεκουραζόμουν για λίγο με βοήθησε. Κι όμως, εγώ συνέχιζα να σκέφτομαι το δικό μου σώμα, γεγονός που καθυστερούσε το έργο. Ήμουν στ’ αλήθεια εγωίστρια και ποταπή, χωρίς συνείδηση και λογική. Σκέφτηκα εκείνους που είχαν αποκαλυφθεί και αποκλειστεί. Κάποιοι είχαν δείξει ζήλο στην αρχή και είχαν δαπανήσει τον εαυτό τους, αλλά δεν επεδίωκαν την αλήθεια και αναζητούσαν μόνο ευλογίες. Όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την ασθένεια και τον θάνατο, και είδαν τις ελπίδες τους για ευλογίες να γκρεμίζονται, παραπονιούνταν διαρκώς, έγιναν αρνητικοί και αμελείς, και έφτασαν στο σημείο να εγκαταλείψουν το καθήκον τους, εγκαταλείποντας και προδίδοντας τον Θεό. Είχα κι εγώ παρόμοιες απόψεις για την επιδίωξη, και αν δεν μετανοούσα, θα κατέληγα να αποκλειστώ όπως εκείνοι.

Μια μέρα, ένιωσα τον πόνο στην περιοχή του καρκινώματος να επιδεινώνεται, και άρχισα ξανά να κάνω τρελά σενάρια. Σκεφτόμουν: «Μήπως ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα;» Ήμουν πολύ φοβισμένη, και είπα στον εαυτό μου: «Ακόμη κι αν έχει εξαπλωθεί ο καρκίνος, εγώ θα υποταχθώ στις κυρίαρχες ρυθμίσεις του Θεού». Πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, και ο γιατρός μού είπε ότι δεν υπήρχαν καρκινικά κύτταρα στην περιοχή, παρά μόνο μια ήπια φλεγμονή, και μου πρότεινε να συνεχίσω τη θεραπεία με τα παραδοσιακά κινεζικά φάρμακα. Όταν είδα τα αποτελέσματα των εξετάσεων, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το έλεος του Θεού προς εμένα, και ότι ο Θεός μού έδινε μια ευκαιρία να ζήσω για να μετανοήσω και να αλλάξω. Κατά τη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που άγγιξε πραγματικά την καρδιά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σ’ αυτήν τη ζωή, οι άνθρωποι έχουν πάρα πολύ λίγο χρόνο για να περάσουν από το να καταλαβαίνουν πράγματα στο να έχουν αυτήν την ευκαιρία, να διαθέτουν αυτό το επίπεδο και να πληρούν τις προϋποθέσεις για να συνομιλήσουν με τον Δημιουργό, ώστε να φτάσουν πραγματικά να κατανοήσουν και να γνωρίσουν τον Δημιουργό, να αποκτήσουν τον φόβο Του και να βαδίσουν στην οδό του φόβου του Θεού και της αποφυγής του κακού. Αν τώρα θέλεις ο Θεός να σε οδηγήσει γρήγορα μακριά, τότε δεν αντιμετωπίζεις με υπευθυνότητα τη ζωή σου. Για να είσαι υπεύθυνος, θα πρέπει να εργαστείς σκληρότερα για να εφοδιαστείς με την αλήθεια, να κάνεις περισσότερη αυτοκριτική όταν σου συμβαίνει κάτι και να αντισταθμίζεις γρήγορα τις αδυναμίες σου. Θα πρέπει να φθάσεις στο να κάνεις πράξη την αλήθεια, να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές, να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, να γνωρίσεις περισσότερο τον Θεό, να μπορέσεις να γνωρίσεις και να καταλάβεις τις προθέσεις του Θεού και να μη ζεις τη ζωή σου μάταια. Πρέπει να φτάσεις στο σημείο να γνωρίζεις πού βρίσκεται ο Δημιουργός, ποιες είναι οι προθέσεις Του και πώς εκφράζει τη χαρά, τον θυμό, τη θλίψη και την ευτυχία· ακόμα κι αν δεν τα γνωρίσεις αυτά σε μεγάλο βάθος ή στον απόλυτο βαθμό, πρέπει τουλάχιστον να έχεις μια βασική κατανόηση του Θεού, να μην Τον προδώσεις ποτέ, να είσαι ουσιωδώς συμβατός μαζί Του, να Τον λαμβάνεις υπόψη, να Του προσφέρεις στοιχειώδη παρηγοριά και να κάνεις ό,τι είναι σωστό και επί της ουσίας εφικτό να κάνει ένα δημιούργημα. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Οι άνθρωποι, την ώρα που εκτελούν τα καθήκοντά τους, μπορούν σιγά σιγά να γνωρίσουν τον εαυτό τους και, με τον τρόπο αυτόν, να γνωρίσουν και τον Θεό. Αυτή η διαδικασία είναι στην πραγματικότητα μια αλληλεπίδραση μεταξύ του Δημιουργού και των δημιουργημάτων και θα πρέπει να είναι μια διαδικασία που αξίζει να αναπολεί κανείς σε όλη τη ζωή του. Είναι κάτι που θα πρέπει να μπορούν να απολαύσουν οι άνθρωποι και όχι μια επώδυνη και δύσκολη διαδικασία. Επομένως, οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμούν τις ημέρες και τις νύχτες, τα χρόνια και τους μήνες που περνούν εκτελώντας τα καθήκοντά τους. Πρέπει να εκτιμούν αυτήν τη φάση της ζωής και να μην τη θεωρούν βάρος ή φορτίο. Πρέπει να απολαμβάνουν αυτό το στάδιο της ζωής τους και να αποκτούν βιωματική γνώση του. Τότε, θα αποκτήσουν κατανόηση της αλήθειας και θα βιώσουν την ομοιότητα του ανθρώπου, θα έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και θα κάνουν όλο και λιγότερο κακό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Τα λόγια του Θεού με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι για να κάνω πράξη την αλήθεια και να εισέλθω σε αυτήν. Για να σωθεί και να οδηγηθεί στην τελείωση, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει την αλήθεια, να εκτιμά τα διάφορα περιβάλλοντα που έχει ρυθμίσει ο Θεός, να αντιλαμβάνεται μέσα απ’ αυτά τη διαφθορά και τις ελλείψεις του, να στηρίζει τα πάντα στα λόγια του Θεού, να εστιάζει στην άσκηση της αλήθειας και να βιώνει την πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Μόνο τότε μπορεί να βαδίσει στο μονοπάτι της σωτηρίας. Τώρα που σκέφτομαι ξανά την ασθένειά μου, ο λόγος της αποτυχίας μου ήταν ότι έκανα μόνο κενές δηλώσεις για να βιώσω το έργο του Θεού. Δεν μπορούσα να εκτιμήσω αυτό το περιβάλλον που είχε ρυθμίσει σχολαστικά ο Θεός, πόσο μάλλον να αναλογιστώ ποια διεφθαρμένη διάθεση μού αποκάλυπτε ο Θεός μέσω αυτής της ασθένειας, ή σε ποιες πτυχές της αλήθειας θα έπρεπε να εισέλθω. Αντίθετα, αντιμετώπισα αυτήν την ασθένεια ως ενόχληση και βάρος. Έτσι όπως βίωνα τα πράγματα, ακόμη κι αν το σώμα μου ήταν υγιές και απαλλαγμένο από ασθένειες ή προβλήματα, δεν θα μπορούσα να σωθώ. Ο Θεός δεν μου έχει πάρει ακόμα τη ζωή και μου έχει δώσει άλλη μία ευκαιρία για να ζήσω. Πρέπει να έχω συνείδηση και λογική, να εφοδιαστώ με την αλήθεια και να εστιάσω στη βίωση της πραγματικότητας των λόγων του Θεού.

Αργότερα, κόλλησα κορωνοϊό δύο φορές στη σειρά, και ο πόνος στο στήθος μου επιδεινώθηκε αισθητά. Δεν μπορούσα και πάλι να αποφύγω τις τρελές σκέψεις, όπως: «Μήπως ο καρκίνος έχει επεκταθεί και στους πνεύμονές μου;» Αυτή η σκέψη μού προκαλούσε μια απερίγραπτη δυσφορία στην καρδιά. Τη μέρα που θα συνοψίζαμε το έργο με την ομάδα του κειμενικού έργου, ανησυχούσα και πάλι και σκεφτόμουν: «Μόλις έγινα καλά. Αν τυχόν ξανακολλήσω όταν βγω έξω, τι θα κάνω; Το σώμα μου δεν αντέχει άλλο πόνο». Ήθελα να ζητήσω από τον επικεφαλής να πάει εκείνος στη θέση μου. Με το που έκανα, όμως, αυτές τις σκέψεις, θυμήθηκα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμούν τις ημέρες και τις νύχτες, τα χρόνια και τους μήνες που περνούν εκτελώντας τα καθήκοντά τους. Πρέπει να εκτιμούν αυτήν τη φάση της ζωής και να μην τη θεωρούν βάρος ή φορτίο. Πρέπει να απολαμβάνουν αυτό το στάδιο της ζωής τους και να αποκτούν βιωματική γνώση του. Τότε, θα αποκτήσουν κατανόηση της αλήθειας και θα βιώσουν την ομοιότητα του ανθρώπου, θα έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και θα κάνουν όλο και λιγότερο κακό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, σταδιακά ηρέμησα, και συνειδητοποίησα ότι η ασθένεια δεν είχε ακόμη θέσει πραγματικά σε κίνδυνο τη ζωή μου, αλλά ήταν απλώς ένας πόνος στο στήθος. Εξέτασα την επιθυμία μου να αποφύγω το καθήκον μου λόγω σωματικής δυσφορίας. Πώς ακριβώς έδειχνα αφοσίωση και υποταγή στον Θεό; Τι εγωίστρια που ήμουν! Δεν είχα εστιάσει στην αναζήτηση της αλήθειας ούτε στη βίωση του έργου του Θεού, και είχα χάσει πολλές ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Τώρα δεν είχα την πολυτέλεια να χάσω κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Έπρεπε να αποδεχτώ και να υποταχθώ, και να βιώσω στ’ αλήθεια αυτό το περιβάλλον. Ακόμα κι αν ξανακολλούσα κορωνοϊό, έπρεπε να υπομείνω αυτό το μαρτύριο, και έπρεπε να κάνω το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν το σκέφτηκα έτσι, ένιωσα απελευθέρωση στην καρδιά μου, και δεν με δέσμευαν ούτε με περιόριζαν πια αρνητικά συναισθήματα. Αφού άρχισα να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου, ένιωθα προσγειωμένη και ήρεμη.