Στις 20 Μαρτίου 2014, περίπου στις 10 π.μ., η γυναίκα μου μου τηλεφώνησε ξαφνικά ενώ ήμουν έξω για δουλειές και μου είπε επιτακτικά: «Έχουν έρθει για να σε συλλάβουν αξιωματικοί από το αστυνομικό τμήμα. Μη γυρίσεις στο σπίτι!» Αμέσως μόλις το άκουσα αυτό ανησύχησα και σκέφτηκα: «Πού μπορώ να πάω; Αν πάω στο σπίτι ενός αδελφού ή μιας αδελφής, σίγουρα θα τους δημιουργήσω πρόβλημα. Η μόνη μου επιλογή είναι να αναζητήσω καταφύγιο στο σπίτι ενός φίλου ή συγγενή». Τελικά αποφάσισα να πάω στο σπίτι της κόρης μου. Την ίδια μέρα, περίπου στις 2 μ.μ., τρεις αστυνομικοί με πολιτικά εισέβαλαν στο σπίτι της κόρης μου, και ένας από αυτούς ούρλιαξε: «Είσαι ο Λιν Γκουάνγκ, έτσι δεν είναι; Είμαστε από το αστυνομικό τμήμα και κάνουμε έρευνες για σένα εδώ και χρόνια». Χωρίς να μου δείξουν ταυτότητες, με ανάγκασαν να βγω έξω και να μπω στο σεντάν τους. Εκείνη τη στιγμή, φοβήθηκα πολύ ότι θα με χτυπούσαν και θα με ανάγκαζαν να δώσω πληροφορίες για την εκκλησία. Έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη. Ό,τι κι αν μου κάνουν οι αστυνομικοί, δεν θα γίνω Ιούδας και δεν θα Σε προδώσω». Αφού προσευχήθηκα, κατάφερα να ηρεμήσω.

Στο τμήμα, δύο αστυνομικοί με ανάγκασαν αμέσως να καθίσω σε μια καρέκλα βασανιστηρίων, ακινητοποίησαν τα χέρια μου πάνω στην καρέκλα, έβγαλαν τα παπούτσια και τις κάλτσες μου, και στερέωσαν τα πόδια μου με τις σιδερένιες λαβές. Με μια μοχθηρή, μισητή φωνή, ο διευθυντής του αστυνομικού τμήματος μού είπε: «Η εντολή να σε συλλάβουμε σήμερα ήρθε κατευθείαν από το επαρχιακό Τμήμα Δημόσιας Ασφάλειας. Ζήτησαν να σε συλλάβω εγώ ο ίδιος. Πρέπει να είσαι πολύ σημαντικός! Άρχισε να μιλάς γρήγορα και πες μας όλα όσα ξέρεις!» Κατόπιν, τοποθέτησε μπροστά μου φωτογραφίες πάνω από δέκα ατόμων, μήκους περίπου 2,5 εκατοστών, και τις περνούσε μία προς μία, ρωτώντας με αν γνώριζα κάποια από αυτά. Αναγνώρισα μια αδελφή και απάντησα βιαστικά: «Δεν γνωρίζω κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους». Στη συνέχεια, μου έδειξε κάποια αντικείμενα που είχαν πάρει από το σπίτι μου: δύο Βίβλους, ένα αντίτυπο του βιβλίου «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται», αρκετές αποδείξεις για τη φύλαξη των βιβλίων με τα λόγια του Θεού, και 7.400 γουάν, και μου είπε: «Αυτά αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι πιστεύεις στον Παντοδύναμο Θεό και εργάζεσαι ενάντια στο ΚΚΚ!» Στη συνέχεια, πήρε τις αποδείξεις και με ρώτησε: «Πού έβαλες αυτά τα βιβλία;» Όταν τον είδα να κρατά αυτές τις αποδείξεις ανησύχησα πολύ και σκέφτηκα: «Αυτές οι αποδείξεις αφορούν πάνω από χίλια βιβλία. Αποκλείεται να με αφήσει να φύγω αν δεν του πω, αλλά αν του πω, δεν θα γίνω Ιούδας;» Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα βιαστικά στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Σε παρακαλώ, προστάτεψε την καρδιά μου και επίτρεψέ μου να είμαι ήσυχος και ήρεμος ενώπιόν Σου. Ό,τι κι αν μου κάνει η αστυνομία, δεν θα γίνω Ιούδας και δεν θα πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου!» Μετά την προσευχή, θυμήθηκα αυτό το χωρίο με τα λόγια του Θεού: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 1). Μπορούσα να αισθανθώ την εξουσία του Θεού μέσα από τα λόγια Του. Όλα είναι στα χέρια του Θεού και Εκείνος έχει κυριαρχία πάνω σε όλα τα πράγματα! Το γεγονός ότι μετέφερα τα βιβλία που κρατούσα μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα δεν ήταν άραγε σημάδι της προστασίας του Θεού; Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, απάντησα με αυτοπεποίθηση: «Αυτά τα βιβλία έχουν ήδη μεταφερθεί». Ένας αστυνομικός συνέχισε την ανάκριση, ρωτώντας με: «Πού μένει το άτομο που παρέλαβε τα βιβλία; Πώς το λένε; Ποιος είναι ο επικεφαλής του;» Εγώ απάντησα: «Δεν ξέρω». Με αγριοκοίταξε και ούρλιαξε: «Θα μου πεις ή όχι; Μην κάνεις τον έξυπνο μόνο και μόνο επειδή ήμουν επιεικής μαζί σου!» Στη συνέχεια, με πλησίασε και με χαστούκισε άγρια και στις δύο πλευρές του προσώπου μου. Μετά ήρθαν άλλοι δύο αστυνομικοί και με χαστούκισαν εναλλάξ. Με χαστούκισαν το λιγότερο πάνω από δέκα φορές, και άρχισα να βλέπω αστεράκια, τα αυτιά μου βούιζαν, και το πρόσωπό μου έτσουζε από τον πόνο. Βλέποντας ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, ένας αστυνομικός πήρε ένα ηλεκτρικό καλώδιο πάχους 2,5 εκατοστών και με μαστίγωσε στην πλάτη πάνω από δέκα φορές, προκαλώντας σπασμούς από τον πόνο σε όλο μου το σώμα. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα στην καρδιά μου, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη και θέληση να υπομείνω τον πόνο. Μερικοί από τους αστυνομικούς γρύλισαν άγρια: «Βγάλτε του τα ρούχα και χτυπήστε τον δυνατά. Να δούμε αν θα μιλήσει τότε!» Στη συνέχεια, μου έβγαλαν με τη βία τα ρούχα και συνέχισαν να με μαστιγώνουν, ουρλιάζοντας: «Θα μιλήσεις ή όχι;» Με μαστίγωσαν τουλάχιστον οκτώ ή εννέα φορές, και κάθε χτύπημα προκαλούσε αφόρητο πόνο σε όλο μου το σώμα. Αλλά όσο κι αν με ανέκριναν, εγώ δεν έβγαλα λέξη. Κατόπιν, ήρθαν δύο άλλοι αστυνομικοί και με χαστούκισαν εναλλάξ στο πρόσωπο. Με χτύπησαν ώσπου ένιωσα τόσο αδύναμος που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου.

Μετά από λίγη ώρα, μπήκε μέσα ένας αστυνομικός με μια λεκάνη γεμάτη νερό. Πέταξε ένα βρόμικο παντελόνι μέσα στο νερό, και μετά το σήκωσε έξω από το νερό με ένα ραβδί. Ύστερα, άρχισε να μου ρίχνει ασταμάτητα νερό στο κεφάλι και στο σώμα, με αποτέλεσμα να κρυώνω και να πονάω. Όταν είδε ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, πήρε ένα καλάμι μπαμπού με περίμετρο περίπου όσο του μικρού μου δαχτύλου, και άρχισε να το πιέζει και να το στρίβει μέσα στις θηλές μου για δύο-τρία λεπτά, προκαλώντας μου αφόρητο πόνο. Έσφιξα τις γροθιές μου κι έτριξα τα δόντια μου, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και θέληση να υπομείνω τον πόνο. Επίτρεψέ μου να ξεπεράσω αυτό το μαρτύριο και να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για Εσένα». Όσο προσευχόμουν, σκεφτόμουν ότι ο Κύριος Ιησούς ξυλοκοπήθηκε από στρατιώτες μέχρι να γεμίσει πληγές και μελανιές όλο Του το σώμα, αναγκάστηκε να βαδίσει μέχρι τον τόπο της σταύρωσής Του αλυσοδεμένος, και τελικά καρφώθηκε βάναυσα πάνω στον σταυρό. Ο Κύριος Ιησούς θυσίασε τη ζωή Του για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Η αγάπη του Θεού είναι τόσο μεγάλη! Η αγάπη του Θεού με παρακίνησε πολύ. Σκέφτηκα ότι και ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα, και συνειδητοποίησα ότι τα βάσανα που περνούσα ήταν αμελητέα σε σύγκριση με αυτό. Ήξερα ότι έπρεπε να μιμηθώ τον Πέτρο, να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου, και να ικανοποιήσω τον Θεό, όσο κι αν με βασάνιζε η αστυνομία, ακόμη και αν αυτό σήμαινε να θυσιάσω τη ζωή μου. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, απέκτησα πίστη, ένιωσα τον πόνο στο σώμα μου να μειώνεται και άρχισα να βιώνω μια αίσθηση ηρεμίας. Κατόπιν, οι αστυνομικοί συνέχισαν να με βασανίζουν εναλλάξ με το καλάμι μπαμπού και με το ηλεκτρικό καλώδιο, αλλά όταν είδαν ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, ούρλιαξαν: «Είσαι πεισματάρης! Ποτέ δεν είχαμε κάποιον τόσο πεισματάρη όσο εσύ! Ακόμα κι ένας ήρωας θα είχε υποχωρήσει σε αυτό το σημείο! Τι είναι αυτό που σε στηρίζει;» Χάρηκα τόσο όταν τους άκουσα να το λένε αυτό. Ήξερα ότι ο Θεός μού είχε δώσει πίστη και θέληση να υπομείνω τον πόνο, και μου επέτρεψε να ξεπεράσω τα βασανιστήρια. Ένιωσα ότι ο Θεός ήταν στο πλευρό μου και είχα περισσότερη πίστη. Θα έμενα σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό, ακόμη και αν πέθαινα. Δήλωσα αποφασιστικά: «Αυτό που με στηρίζει είναι ο λόγος του Θεού!» Όταν το άκουσαν αυτό, οι αστυνομικοί άρχισαν να με βασανίζουν πιο πολύ. Με χαστούκιζαν, πίεζαν και έστριβαν τις ρώγες μου, και χτυπούσαν τις παλάμες μου με το καλάμι μπαμπού, μέχρι που μελάνιασαν και μούδιασαν. Ένας αστυνομικός μού είπε τότε: «Αν δεν μιλήσεις, θα σε χτυπήσουμε μέχρι θανάτου απόψε. Κανείς δεν θα νοιαστεί αν σε σκοτώσουμε. Εσείς οι πιστοί πρέπει να σκοτωθείτε όλοι!» Εξοργίστηκα όταν το είπε αυτό και σκέφτηκα: «Ακόμα κι αν με σκοτώσετε, δεν θα πω λέξη. Μην περιμένετε να πάρετε την παραμικρή πληροφορία από μένα!»

Αργότερα, όταν είδαν ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, οι αστυνομικοί πίεσαν και έστριψαν το καλάμι μπαμπού μέσα στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου, και μαστίγωσαν τα πέλματά μου με ένα ηλεκτρικό καλώδιο. Συνέχισαν εναλλάξ να με μαστιγώνουν, να πιέζουν και να στρίβουν το καλάμι μπαμπού μέσα στις ρώγες και στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου, και να με χαστουκίζουν. Πονούσα τόσο πολύ που έτριζα τα δόντια μου, βγάζοντας έναν δυνατό ήχο. Τότε ένας αστυνομικός είπε: «Αν δεν μιλήσεις, αύριο θα σε διαπομπέψουμε στους δρόμους. Οι συγγενείς, οι φίλοι και η οικογένειά σου θα σε μισήσουν και θα σε απορρίψουν. Αν μας μιλήσεις, δεν θα πούμε σε κανέναν ότι σε συλλάβαμε, και θα σώσεις την υπόληψή σου». Συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το μοχθηρό σχέδιο του Σατανά, και σκέφτηκα τι είπε ο Κύριος Ιησούς: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης» (Κατά Ματθαίον 5:10). Οι κοροϊδίες, οι προσβολές και οι συκοφαντίες που είχα υποστεί επειδή πίστευα στον Θεό ήταν όλες μορφές διωγμού για χάρη της δικαιοσύνης. Αυτό δεν ήταν ταπείνωση, αλλά κάτι ένδοξο. Ό,τι κι αν πίστευαν οι άλλοι, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, απλώς αγνόησα τον αστυνομικό. Τότε ένας άλλος αστυνομικός με απείλησε, λέγοντας: «Θα μιλήσεις ή όχι; Αν δεν το κάνεις, απόψε θα σε χτυπήσουμε μέχρι θανάτου και θα σε πετάξουμε στην εθνική οδό. Τα αυτοκίνητα θα σε κάνουν κιμά και κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι σου συνέβη!» Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Αυτοί οι αστυνομικοί είναι στ’ αλήθεια μοχθηροί και δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Αν με σκοτώσουν, δεν θα το μάθει ποτέ κανείς». Σκέφτηκα τον γέρο πατέρα μου που είχε περάσει τα 80 και ήταν στο σπίτι, και τη σύζυγό μου, που έπασχε από πολλές ασθένειες. «Αν με σκοτώσουν, πώς θα φροντίσουν τον εαυτό τους ο πατέρας μου και η γυναίκα μου;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα απαίσια, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Αργότερα, θυμήθηκα αυτό το χωρίο με τα λόγια του Θεού: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός πάνω στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη αναστάτωση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι ο Σατανάς προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την αδυναμία της σάρκας μου και τη στοργή μου για την οικογένειά μου, για να με κάνει να πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να προδώσω τον Θεό. Δεν έπρεπε να με ξεγελάσουν τα κόλπα του. Τότε θυμήθηκα κάτι άλλο που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 10:39). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη. Ακόμα κι αν με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, η ψυχή μου θα ήταν στα χέρια του Θεού, κι εγώ έπρεπε να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό, ακόμη και αν έπρεπε να θυσιάσω τη ζωή μου. Ο άνθρωπος δεν ελέγχει τη μοίρα του, και ο Θεός έχει την κυριαρχία πάνω στο πεπρωμένο μας, άρα η μελλοντική ζωή της οικογένειάς μου ήταν κι αυτή στα χέρια Του. Ήμουν πρόθυμος να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Όλα τα πράγματα και τα γεγονότα είναι στα χέρια Σου, όπως και η ίδια μου η ζωή. Όσο κι αν με βασανίσει η αστυνομία, δεν θα Σε προδώσω ποτέ, ούτε θα πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, ακόμη κι αν πεθάνω».

Όταν είδαν ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, οι αστυνομικοί έβγαλαν το κουρελιασμένο παντελόνι από τη λεκάνη με το νερό και με πιτσίλισαν αρκετές φορές στο κεφάλι, έστριψαν το καλάμι μπαμπού μέσα στις θηλές και τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου, και με χτύπησαν δυνατά στους ταρσούς. Κάθε φορά που με χτυπούσαν, πονούσα τόσο που όλο μου το σώμα μούδιαζε, η καρδιά μου έκανε σπασμούς και μου κοβόταν η ανάσα. Έτριξα τα δόντια μου, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και συνέχισα να μη λέω λέξη. Στη συνέχεια, ένας αστυνομικός πήρε μια βρομερή κάλτσα, την έριξε στη λεκάνη για να μουλιάσει στο βρόμικο νερό, και μετά την έτριψε πάνω στο στόμα μου. Έκλεισα σφιχτά το στόμα μου, οπότε απλώς την έτριψε πάνω στα χείλη μου. Στη συνέχεια, όταν χαλάρωσα λίγο το στόμα μου, έχωσε την κάλτσα μες στο στόμα μου και άρχισε να την τρίβει πάνω στα δόντια μου, λέγοντας: «Έλα, άσε με να σου ξεπλύνω το στόμα!» Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί πήραν μια λεκάνη με κρύο νερό από το ψυγείο, και την άδεισαν πάνω στο κεφάλι μου. Μετά από αυτό, όταν εξακολουθούσα να αρνούμαι να μιλήσω, πήραν ένα σφυρί και χρησιμοποίησαν την ξύλινη λαβή για να μου ανοίξουν το στόμα. Κατόπιν, έφεραν ένα μπολ μισογεμάτο με λάδι από καυτερό πιπέρι και προσπάθησαν να με κάνουν να το καταπιώ. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να με αναγκάσουν να καταπιώ το λάδι, επειδή είχα κλείσει το στόμα μου όσο πιο σφιχτά μπορούσα, απλώς το έτριψαν πάνω στα χείλη μου και στις πληγές πάνω στις θηλές μου, και δεν σταμάτησαν μέχρι να χρησιμοποιήσουν όλο το λάδι. Ο πόνος ήταν σχεδόν αφόρητος, και συνεχώς έτρεμα και κουνιόμουν πάνω στην καρέκλα βασανιστηρίων. Τα πόδια μου τρίβονταν πάνω στις σιδερένιες αλυσίδες, και στο τέλος άνοιξαν δύο πληγές στις φτέρνες μου που άρχισαν να αιμορραγούν. Ο πόνος ήταν τόσο άσχημος που σκέφτηκα ότι καλύτερα να πέθαινα, κι ένιωσα απίστευτα απελπισμένος. Σκέφτηκα: «Αν είναι να με χτυπήσετε, χτυπήστε με μέχρι θανάτου και απαλλάξτε με από αυτήν τη δυστυχία». Όταν άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω να πεθάνω, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν λάθος— αν πέθαινα, πώς θα μπορούσα να δώσω μαρτυρία για τον Θεό; Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Δεν γίνεται να πεθάνετε ακόμα. Πρέπει να σφίξετε τις γροθιές σας και να συνεχίσετε αποφασιστικά να ζείτε. Πρέπει να ζήσετε για τον Θεό. Όταν οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την αλήθεια, τότε είναι αποφασιστικοί και δεν θέλουν ποτέ ξανά να πεθάνουν. Όταν σε απειλήσει ο θάνατος, εσύ θα πεις: “Θεέ μου, δεν θέλω να πεθάνω. Δεν Σε γνωρίζω ακόμα. Δεν έχω ανταποδώσει ακόμη την αγάπη Σου. Δεν μπορώ να πεθάνω μέχρι να Σε γνωρίσω καλά”. […] Εάν δεν κατανοείς την πρόθεση του Θεού και σκέφτεσαι απλώς τον πόνο, τότε όσο περισσότερο τον σκέφτεσαι, τόσο πιο ενοχλητικός γίνεται και τόσο πιο αρνητικά νιώθεις, σαν να τελειώνει το μονοπάτι της ζωής σου. Θα αρχίσεις να υποφέρεις το μαρτύριο του θανάτου. Εάν με την καρδιά σου καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για την αλήθεια και μπορέσεις να την καταλάβεις, τότε η καρδιά σου θα φωτίσει και θα βιώσεις απολαύσεις. Θα βρεις μέσα σου γαλήνη και χαρά στη ζωή, και όταν αρρωστήσεις ή όταν καραδοκεί ο θάνατος, θα πεις: “Δεν έχω κερδίσει ακόμη την αλήθεια, οπότε δεν μπορώ να πεθάνω. Πρέπει να δαπανήσω πολύ για τον Θεό, να καταθέσω μαρτυρία και να Του ανταποδώσω την αγάπη Του. Το ότι θα πεθάνω τελικά δεν έχει σημασία, γιατί θα έχω ζήσει μια ικανοποιητική ζωή. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πεθάνω ακόμα. Πρέπει να επιμείνω και να ζήσω”» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσει κανείς τη φύση του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού είχαν μια βαθιά, συγκινητική επίδραση πάνω μου. Ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν την κακουχία για να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μου, και για να μου επιτρέψει να φτάσω στην αλήθεια. Ήθελα να πεθάνω και να γλιτώσω από τη δυστυχία ενώ είχα υποφέρει τόσο λίγο —πού ήταν η μαρτυρία μου; Σκέφτηκα ότι ο Πέτρος ποτέ δεν παραπονέθηκε για τον Θεό, όσο κι αν υπέφερε και αντιμετώπισε κακουχίες, αλλά αντίθετα προσευχήθηκε για να αναζητήσει την πρόθεση του Θεού και υποτάχθηκε σε ό,τι έστειλε Εκείνος. Τελικά πέτυχε την ύψιστη αγάπη για τον Θεό, καθώς υποτάχθηκε μέχρι θανάτου, σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, και έδωσε μια θαυμάσια και ηχηρή μαρτυρία. Έπρεπε να μιμηθώ τον Πέτρο —όσο κι αν υπέφερα, έπρεπε να συνεχίσω να ζω, και να μείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για να ταπεινώσω τον Σατανά μέχρι την τελευταία μου πνοή. Κατόπιν, ένας αστυνομικός έφερε έναν ανεμιστήρα, τον έβαλε στην υψηλότερη ένταση, και τον άφησε να με φυσά πάνω από δέκα λεπτά, με αποτέλεσμα να κρυώνω τόσο πολύ που άρχισα να τρέμω. Σκέφτηκα: «Όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιήσετε, δεν θα μιλήσω ποτέ». Με βασάνισαν με αυτόν τον τρόπο από τις 3 μ.μ. μέχρι τις 4:30 π.μ. το επόμενο πρωί. Δεν κατάφεραν να μου πάρουν λέξη, και τελικά εξαντλήθηκαν τόσο που τα παράτησαν και έφυγαν.

Το πρωί της δεύτερης μέρας, με πήγαν στο κέντρο κράτησης. Τα πόδια μου ήταν τόσο πρησμένα που δεν μπορούσα να φορέσω τα παπούτσια μου, και περπατούσα κούτσαινοντας, με τα παπούτσια μισοβαλμένα στα πόδια μου. Κάθε βήμα μού προκαλούσε αφόρητο πόνο. Όταν ένας αστυνομικός με έβαλε να βγάλω τα ρούχα μου για εξέταση, και είδε ότι ήμουν γεμάτος κοψίματα και μελανιές, με ρώτησε: «Ποιος σε χτύπησε έτσι;» Ήμουν έτοιμος να απαντήσω, όταν ο υποδιοικητής τον έκοψε βιαστικά και είπε: «Αυτές είναι μελανιές από απολέπιση με γκουασά, όχι από ξυλοδαρμό». Όταν μπήκα στο κελί που με κρατούσαν, ένας υπέρβαρος κρατούμενος μού είπε: «Οι νεοφερμένοι πρέπει να πλυθούν από την κορφή ως τα νύχια με έξι λεκάνες νερό. Αυτοί είναι οι κανόνες». Όταν το άκουσα αυτό, αγχώθηκα λίγο και σκέφτηκα: «Κάνει τόσο κρύο έξω που αν πλυθώ με έξι λεκάνες νερό, σίγουρα θα παγώσω και θα πονέσω. Πώς θα το αντέξω αυτό;» Αλλά προς έκπληξή μου, όταν έβγαλα τα ρούχα μου και είδε ότι ήμουν γεμάτος κοψίματα και μελανιές, είπε στους άλλους κρατούμενους: «Η πλάτη, τα πόδια και το πρόσωπό του είναι όλα μελανιασμένα, κι έχει βαθιές, αιματοβαμμένες πληγές και στις δύο φτέρνες. Τον χτύπησαν πολύ άσχημα, οπότε ας μην κάνει έξι λεκάνες νερό». Ένιωσα βαθιά ανακούφιση, και ευχαριστούσα συνέχεια τον Θεό μέσα στην καρδιά μου.

Την τρίτη μέρα της κράτησής μου, στις 2 μ.μ., ξαφνικά ένιωσα έναν άσχημο πονοκέφαλο, άρχισα να έχω ταχυπαλμία, και λιποθύμησα πάνω στο τσιμεντένιο κρεβάτι μου. Εκείνη τη στιγμή, είχα ένα σφίξιμο στο στήθος, σαν να με είχαν δέσει με σχοινί, και μια αίσθηση βάρους, σαν να με πλάκωνε μια μεγάλη πέτρινη πλάκα. Ένιωθα εξαιρετικά άβολα, και ο πονοκέφαλός μου ήταν τόσο δυνατός που ένιωθα ότι το κεφάλι μου θα σπάσει. Ένας κρατούμενος κάλεσε βιαστικά έναν αστυνομικό. Αυτός άκουσε την καρδιά και έπιασε τον σφυγμό μου, και είπε: «Η καρδιά του χτυπά πολύ γρήγορα, δεν μπορώ καν να μετρήσω τους σφυγμούς του». Στη συνέχεια, με έστειλαν στο νοσοκομείο, με εξέτασαν, και διαπίστωσαν ότι η καρδιά μου είχε 240 παλμούς, και ότι είχα πάθει καρδιακή προσβολή. Νοσηλεύτηκα, μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου, και μου έκαναν ένεση με καρδιοτονωτικό φάρμακο. Έμεινα στο νοσοκομείο τέσσερις ημέρες, κι επειδή η αστυνομία ανησυχούσε ότι θα προσπαθούσα να δραπετεύσω, με έδεσε με χειροπέδες στο κρεβάτι, και τοποθέτησε δύο ένοπλους φρουρούς στην πόρτα μου. Το βράδυ της τέταρτης μέρας, με πήγαν πίσω στο κέντρο κράτησης. Αρκετοί από τους αστυνομικούς ρώτησαν για την κατάστασή μου, και ο αστυνομικός που με συνόδευε κούνησε απλώς το κεφάλι του και είπε: «Αυτός είναι τελειωμένος, είναι άχρηστος». Θυμήθηκα ότι είχα ακούσει άλλους κρατούμενους να λένε ότι οι κρατούμενοι με σοβαρούς τραυματισμούς ή ασθένειες θα μπορούσαν να αφεθούν ελεύθεροι μετά από κράτηση δέκα ημερών περίπου. Σκέφτηκα ότι αφού ήμουν τόσο άρρωστος, μάλλον δεν θα με κρατούσαν για πολύ καιρό, και ότι ίσως ο Θεός άνοιγε έναν δρόμο για μένα. Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντάς Του ότι ήμουν πρόθυμος να αφήσω την ασθένειά μου στα χέρια Του. Ανεξάρτητα αν ζούσα ή πέθαινα, αν με κρατούσαν φυλακισμένο ή με άφηναν ελεύθερο, ήμουν πρόθυμος να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του. Τις επόμενες ημέρες, έμενα συνεχώς ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου με έντονους πόνους, και οι συγκρατούμενοι μου με φρόντιζαν εναλλάξ για μια εβδομάδα. Ήξερα ότι ο Θεός είχε ενορχηστρώσει και ρυθμίσει ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να με βοηθήσει, και Τον ευχαριστούσα συνεχώς! Επειδή είχα προχωρημένη καρδιοπάθεια και μπορεί να σταματούσα να αναπνέω ανά πάσα στιγμή, οι αστυνομικοί στο κέντρο κράτησης ανησυχούσαν ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνοι αν πέθαινα ενώ ήμουν φυλακισμένος εκεί. Έτσι, κάλεσαν τη γυναίκα μου μετά από είκοσι εννέα μέρες κράτησης, για να φροντίσει για την εγγύησή μου εν αναμονή της δίκης μου, και με άφησαν ελεύθερο να γυρίσω σπίτι μου. Θυμάμαι ότι καθώς έφευγα, ο υποδιοικητής με προειδοποίησε: «Σε αφήσαμε ελεύθερο, αλλά είσαι ακόμα υπό τον έλεγχό μας. Η σύζυγός σου είναι ο εγγυητής σου. Αν έρθεις σε οποιαδήποτε επαφή με πιστούς στο μέλλον, την επόμενη φορά θα σε συλλάβουμε μαζί με τη σύζυγό σου. Από εδώ και στο εξής, θα παρουσιάζεσαι κάθε μήνα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα». Εγώ δεν απάντησα και απλώς σκέφτηκα: «Μπορείτε να με παρακολουθείτε και να με ελέγχετε, αλλά δεν μπορείτε να ελέγξετε την καρδιά μου που ακολουθεί τον Θεό. Θα συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό και μετά την αποφυλάκισή μου».

Μετά την απελευθέρωσή μου από το κέντρο κράτησης, η ασθένειά μου συνέχισε να επιδεινώνεται, και τα επεισόδια γίνονταν όλο και πιο συχνά. Κάθε φορά που είχα ένα επεισόδιο, ο πόνος εκτεινόταν από την καρδιά μέχρι την πλάτη μου και από τη σπονδυλική στήλη μέχρι το κεφάλι μου. Οι πονοκέφαλοί μου έγιναν τόσο άσχημοι που ένιωθα σαν κάποιος να μου σφίγγει το κεφάλι με μια μέγγενη, και τα αυτιά μου βούιζαν πιο δυνατά κι από μηχανή εργοστασίου. Ένιωθα ένα τρομερό σφίξιμο στην καρδιά, σαν να ήταν δεμένη με σχοινί, και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Μόνο όταν έπαιρνα βαθιές, αργές ανάσες μπορούσα να ανακουφιστώ κάπως. Αν τα επεισόδια δεν βελτιώνονταν από μόνα τους, θα έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για ενέσεις. Δεν μπορούσα να κάνω καμία χειρωνακτική εργασία. Η καρδιά μου δεν άντεχε καν να κουβαλήσω μια λεκάνη νερό. Επίσης, επειδή έπαιρνα φάρμακα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανέπτυξα πολύ σοβαρά στομαχικά προβλήματα. Ήμουν λίγο πολύ ανάπηρος και δεν μπορούσα να εκτελέσω την παραμικρή εργασία. Επιπλέον, τα ιατρικά έξοδα επιβάρυναν ιδιαίτερα την οικογένειά μου και δυσκόλεψαν πάρα πολύ τη ζωή μας. Κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι, ως άντρας, δεν μπορούσα να εργαστώ και να συντηρήσω την οικογένειά μου, ότι ήμουν βάρος για εκείνη, και ότι κάθε μέρα έπρεπε να υπομένω τον πόνο και το μαρτύριο της ασθένειας, ένιωθα απίστευτα βασανισμένος και δυστυχισμένος. Κάθε φορά που υπέφερα έτσι, σκεφτόμουν τις εμπειρίες του Ιώβ και του Πέτρου. Διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Υποβάλλεσαι στις δοκιμασίες του Ιώβ και ταυτόχρονα υποβάλλεσαι στις δοκιμασίες του Πέτρου. Όταν ο Ιώβ δοκιμάστηκε, παρέμεινε ακλόνητος στη μαρτυρία του και στο τέλος τού αποκαλύφθηκε ο Ιεχωβά. Μόνο αφού παρέμεινε ακλόνητος στη μαρτυρία του ήταν άξιος να δει το πρόσωπο του Θεού. Γιατί λέγεται: “Εγώ κρύβομαι από τη γη της ακαθαρσίας, αλλά φανερώνομαι στην άγια βασιλεία”; Αυτό σημαίνει πως μόνο όταν είσαι άγιος και παραμένεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου μπορείς να έχεις την αξιοπρέπεια να δεις το πρόσωπο του Θεού. Αν δεν μπορείς να παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου γι’ Αυτόν, δεν έχεις την αξιοπρέπεια να δεις το πρόσωπό Του. Αν υποχωρήσεις ή κάνεις παράπονα κατά του Θεού εν όψει των εξευγενισμών, αποτυγχάνοντας έτσι να παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου γι’ Αυτόν και καταντώντας περίγελος του Σατανά, τότε δεν θα κερδίσεις την εμφάνιση του Θεού. Αν είσαι σαν τον Ιώβ, που εν μέσω των δοκιμασιών καταράστηκε την ίδια του τη σάρκα, δεν έκανε παράπονα κατά του Θεού και ήταν σε θέση να νιώθει απέχθεια για την ίδια του τη σάρκα δίχως να παραπονεθεί ή να αμαρτήσει μέσω του λόγου του, τότε θα παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Όταν υποβάλλεσαι σε ορισμένο βαθμό εξευγενισμού και εξακολουθείς να μπορείς να είσαι σαν τον Ιώβ, πλήρως υποτακτικός ενώπιον του Θεού και δίχως άλλες απαιτήσεις απ’ Αυτόν ή τις δικές σου αντιλήψεις, τότε ο Θεός θα σου εμφανιστεί» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Όταν αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι, παρότι τα βασανιστήρια του ΚΚΚ με είχαν γεμίσει ασθένειες, ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτό το περιβάλλον για να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μου. Έψαχνε να δει αν θα υποτασσόμουν σε αυτήν την ενορχήστρωση και τη ρύθμιση, και αν θα έμενα σταθερός στη μαρτυρία μου για Εκείνον μέσω αυτού του εξευγενισμού. Όταν ο Ιώβ υποβλήθηκε σε δοκιμασίες, δηλαδή έχασε όλη του την περιουσία, και είδε τα ίδια του τα παιδιά να χάνονται μέσα σε μία μέρα, και αργότερα γέμισε πληγές, διατήρησε μια θεοφοβούμενη καρδιά. Παρόλο που αντιμετώπισε τόσα βάσανα και κακουχίες, δεν παραπονέθηκε ποτέ για τον Θεό, και μάλιστα δοξολογούσε το όνομά Του. Στη συνέχεια, ο Πέτρος υπέμεινε εκατοντάδες δοκιμασίες, αλλά ποτέ δεν έχασε την πίστη του σε Εκείνον, και τελικά σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, και υποτάχθηκε σε Εκείνον μέχρι θανάτου. Τα βάσανα, οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός που υπέστησαν ήταν πολλαπλάσια από αυτά που περνούσα εγώ, αλλά και πάλι δεν επαναστάτησαν ποτέ εναντίον του Θεού ούτε Του αντιστάθηκαν. Κατάφεραν να υποταχθούν πρόθυμα σε Εκείνον χωρίς παράπονα, ανεξάρτητα αν λάμβαναν ευλογίες ή υπέμειναν συμφορές. Ήμουν πρόθυμος να τους μιμηθώ, και να μην παραπονιέμαι για τον Θεό, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ταλαιπωρία και ο εξευγενισμός που αντιμετώπιζα. Θα έμενα σταθερός στη μαρτυρία μου προς τον Θεό, με αποφασιστικότητα.

Όταν υπέμεινα αυτή τη δίωξη και τη σύλληψη, κατάφερα να δω καθαρά τη δαιμονική ουσία του ΚΚΚ, η οποία μισεί την αλήθεια και τον Θεό. Είναι ακριβώς όπως λέει ο Θεός: «Αυτή η συμμορία συνεργών στο έγκλημα! Κατέρχονται στο θνητό βασίλειο για να ενδώσουν σε απολαύσεις και να προκαλέσουν αναστάτωση, δημιουργώντας τέτοια αναταραχή που ο κόσμος γίνεται ένας άστατος και ασταθής τόπος και η καρδιά του ανθρώπου καταλαμβάνεται από πανικό και ανησυχία, και έχουν παίξει τόσο πολύ με τον άνθρωπο, που μοιάζει με ένα μη ανθρώπινο ζώο του αγρού, υπέρμετρα άσχημος, έχοντας χάσει και το τελευταίο ίχνος του αρχικού άγιου ανθρώπου. Επιπλέον, επιθυμούν, μάλιστα, να είναι η κυρίαρχη δύναμη πάνω στη γη. Παρεμποδίζουν το έργο του Θεού τόσο πολύ που μετά βίας μπορεί να σημειώσει πρόοδο, και περικλείουν τον άνθρωπο πολύ ερμητικά, σαν τοίχοι από χαλκό και ατσάλι. Έχοντας διαπράξει τόσο πολλές σοβαρές αμαρτίες και έχοντας προξενήσει τόσο πολλές καταστροφές, εξακολουθούν να προσμένουν σε κάτι άλλο πέραν της παίδευσης;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (7)]. Ο Θεός μάς δημιούργησε, οπότε είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να πιστεύουμε σε Εκείνον και να Τον λατρεύουμε, αλλά το ΚΚΚ χρησιμοποιεί κάθε μέθοδο στη διάθεσή του για να καταδιώκει και να συλλάμβάνει πιστούς, να τους αναγκάζει να προδώσουν τον Θεό και να ακολουθήσουν εκείνο. Το ΚΚΚ φαντασιώνεται ότι έχει τον έλεγχο της ανθρωπότητας, της δημιουργίας του Θεού. Πόσο ξεδιάντροπο είναι! Ο Θεός τελικά θα καταραστεί και θα τιμωρήσει αυτούς τους δαίμονες! Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας μου, έγινα κι εγώ μάρτυρας των θαυμαστών πράξεων του Θεού, της παντοδυναμίας και της κυριαρχίας Του. Κάθε φορά που ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αντέξω τον πόνο που προκαλούσαν τα βασανιστήρια και τα μαρτύριά τους, προσευχόμουν στον Θεό και στηριζόμουν σε Εκείνον, κι αυτό απάλυνε τον πόνο της σάρκας μου. Όταν ένιωθα δυστυχισμένος και αρνητικός, τα λόγια του Θεού με καθοδηγούσαν να είμαι δυνατός και να μην περιορίζομαι από τον θάνατο. Ο Θεός, επίσης, ενορχήστρωσε και ρύθμισε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που με βοήθησαν, και μου επέτρεψε να νιώσω ότι Εκείνος ήταν στο πλευρό μου, δείχνοντας έλεος για την αδυναμία μου. Όλα αυτά ήταν η αγάπη του Θεού για μένα, και τώρα έχω περισσότερη πίστη στον Θεό από ποτέ.