Τον Ιούνιο του 2022 επιλέχθηκα ως επικεφαλής ομάδας και ήμουν υπεύθυνη για έργα βίντεο. Μετά από λίγο καιρό, έπιασα το νόημα της δουλειάς, και μπορούσα να παρακολουθώ και να αντιλαμβάνομαι την κατάσταση των μελών της ομάδας και την πρόοδο των εργασιών. Παρόλο που ακόμα υστερούσα στις δεξιότητές μου, ένιωθα ότι μπορούσα να διαχειριστώ το έργο.

Μια μέρα, η επικεφαλής ήρθε να εκτιμήσει την κατάσταση του έργου της ομάδας. Εγώ πρόσφατα είχα καταλάβει τους λόγους για την αργή πρόοδο του έργου, όπως η έλλειψη στενής συνεργασίας μεταξύ των μελών της ομάδας, διαφωνίες που χρειάζονταν να συζητηθούν αλλά δεν είχαμε καταλήξει σε κάποια συμφωνία, κάτι που αργότερα οδήγησε στο να γίνονται πράγματα από την αρχή και να καθυστερεί η πρόοδος. Επίσης, ορισμένες χρονοβόρες διαδικασίες καθυστερούσαν την πρόοδο. Μόλις κατανόησα αυτές τις καταστάσεις, είχα κάνει συναναστροφή γι’ αυτές και τις είχα διορθώσει, και τις ανέφερα στην επικεφαλής. Σκέφτηκα ότι αφού είχα κάνει κάποιο πραγματικό έργο, η επικεφαλής θα έλεγε ότι τα είχα πάει καλά. Προς έκπληξή μου, όμως, μόλις σταμάτησα να μιλάω, η επικεφαλής με ρώτησε: «Γιατί τα μέλη της ομάδας δεν μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά; Ποια είναι τα βασικά τους προβλήματα;» Μπροστά σε αυτήν την ερώτηση, δεν ήξερα πώς να απαντήσω γιατί πραγματικά δεν καταλάβαινα τους λόγους. Δεν ήμουν βέβαιη πού είχαν κολλήσει. Μπορούσα μόνο να δω εκ πρώτης όψεως ότι δεν μπορούσαν να συνεργαστούν στενά. Στη συνέχεια, η επικεφαλής έκανε κι άλλες ερωτήσεις, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να απαντήσω. Η επικεφαλής τότε μου είπε: «Μήπως μόνο ακούς ό,τι σου λένε οι αδελφοί και οι αδελφές χωρίς να εντοπίζεις τα προβλήματα που αναφέρουν στη ρίζα τους; Μπορείς τελικά να λύσεις τέτοια προβλήματα;» Ντράπηκα όταν άκουσα την επικεφαλής να το λέει αυτό. Μοιραία σκέφτηκα: «Δεν υπονοείς ότι δεν ξέρω να λύνω προβλήματα; Σαν να λες ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ τη δουλειά». Στη συνέχεια η επικεφαλής επεσήμανε ότι αντιμετώπιζα τα προβλήματα επιφανειακά μόνο και δεν μπορούσα να λύσω τη ρίζα τους, και ενσωμάτωσε κάποιες αρχές στη συναναστροφή μαζί μου. Κατάλαβα τότε ότι όταν κάποιος κάνει έργο, πρέπει να μάθει να αντιλαμβάνεται τα κύρια και βασικά ζητήματα. Ένιωσα κάπως δύσπιστη: Είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να ανακαλύψω τα προβλήματα και να επικοινωνήσω με τα μέλη της ομάδας, και φυσικά δεν είναι πως δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ το έργο. Κοιτούσα τον υπολογιστή σκυθρωπή, χωρίς να θέλω να επικοινωνήσω με την επικεφαλής. Καθώς έγραφα, επίτηδες χτυπούσα δυνατά το πληκτρολόγιο, για να εκτονώσω τη δυσαρέσκειά μου. Σκεφτόμουν: «Η επικεφαλής τα είπε αυτά μπροστά στους δύο συναδέλφους μου. Οι άλλοι πώς θα με δουν; Γιατί τόνισε μόνο τα δικά μου προβλήματα; Οι άλλοι συνάδελφοι κάνουν τέλεια τη δουλειά τους;» Ένιωθα ότι τα λόγια της επικεφαλής έδειχναν να ακυρώνουν όλες τις προσπάθειές μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο θύμωνα. Ένιωθα ότι η επικεφαλής ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου.

Μετά τη συνάντηση, καθώς θυμόμουν τις επικρίσεις της επικεφαλής, ένιωσα πολύ ταπεινωμένη. Υποθέτω ότι οι συνάδελφοί μου σίγουρα θα πίστευαν ότι δεν ήμουν καλή στη δουλειά μου, έτσι, ήμουν κάπως ενοχλημένη και σκεφτόμουν: «Από τώρα και στο εξής, δεν θα εργάζομαι τόσο σκληρά για το καθήκον μου, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να το δει! Την επόμενη φορά που η επικεφαλής θα κάνει ερωτήσεις, δεν θα απαντήσω τόσο πρόθυμα». Ένιωθα πολύ άσχημα, γεμάτη θυμό και παράπονο, και ήθελα να κλάψω. Το βράδυ, διάβασα μια φράση σε μια επιστολή που έγραψε ένας συνεργάτης: «Αν οι αδελφοί και οι αδελφές θέλουν πραγματικά να κάνουν καλά το καθήκον τους, τότε, όταν οι επικεφαλής επανέρχονται για να επιβλέψουν το έργο τους, και να τονίσουν εγκαίρως τα προβλήματά τους και τις αποκλίσεις τους, θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να δεχτούν». Διαβάζοντας αυτήν τη φράση, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Μπροστά στην επίβλεψη και τις υποδείξεις της επικεφαλής, δεν στεναχωρήθηκα που δεν έκανα καλά το καθήκον μου, αλλά θύμωσα επειδή η επικεφαλής μίλησε χωρίς να λάβει υπόψη της την υπερηφάνειά μου. Ήμουν σε καμιά περίπτωση ένα άτομο που εκτελούσε το καθήκον του με ειλικρίνεια; Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, σήμερα η επικεφαλής επισήμανε τα προβλήματά μου και αισθάνθηκα αντίσταση. Ξέρω ότι αυτή η στάση δεν συμμορφώνεται με την πρόθεσή Σου, αλλά τι μαθήματα πρέπει να πάρω και πώς πρέπει να κάνω αυτοκριτική και να γνωρίσω τον εαυτό μου; Είθε να με φωτίσεις και να με καθοδηγήσεις».

Το επόμενο πρωί, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Είναι υπέροχο αν μπορείς ν’ αποδεχθείς την επίβλεψη, την παρατήρηση και την προσπάθεια του οίκου του Θεού να σε κατανοήσει. Είναι μια βοήθεια για σένα, ώστε να εκπληρώνεις το καθήκον σου, να μπορείς να κάνεις το καθήκον σου με τρόπο που ανταποκρίνεται στα πρότυπα και να ικανοποιείς τις προθέσεις του Θεού. Σε ωφελεί και σε βοηθάει, χωρίς να έχει καμία απολύτως αρνητική πλευρά. Μόλις κατανοήσεις αυτήν την αρχή, δεν θα πρέπει να πάψεις να έχεις αισθήματα αντίστασης ή επιφυλακτικότητας απέναντι στην επίβλεψη από τους επικεφαλής, τους εργάτες και τον εκλεκτό λαό του Θεού; Παρόλο που μερικές φορές κάποιος προσπαθεί να σε κατανοήσει, σε παρατηρεί και επιβλέπει το έργο σου, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το παίρνεις προσωπικά. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή οι εργασίες που είναι πλέον δικές σου, το καθήκον που εκτελείς και κάθε έργο που κάνεις δεν είναι προσωπικές υποθέσεις ή προσωπική δουλειά κάποιου ατόμου· έχουν σχέση με το έργο του οίκου του Θεού και αφορούν ένα μέρος του έργου του Θεού. Επομένως, όταν κάποιος αφιερώνει λίγο χρόνο για να σε επιβλέψει ή να σε παρατηρήσει, ή σε κατανοεί σε βαθύτερο επίπεδο, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε κλαδεύει, σε πειθαρχεί και σε αποδοκιμάζει λιγάκι, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις καθόλου αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό. Τι σημαίνει αν μπορείς να το αποδεχτείς όταν οι άλλοι σε επιβλέπουν, σε παρατηρούν και προσπαθούν να σε καταλάβουν; Ότι στην καρδιά σου αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό. Αν δεν αποδέχεσαι την επίβλεψη, την παρατήρηση και τις προσπάθειες των ανθρώπων να σε καταλάβουν —αν τα αποκρούεις όλα αυτά— είσαι τότε σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Η εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό είναι πάρα πολύ πιο λεπτομερής, διεξοδική και ακριβής από όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να σε καταλάβουν· οι απαιτήσεις του Θεού είναι πιο συγκεκριμένες, αυστηρές και αναλυτικές. Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την παρακολούθηση από τον εκλεκτό λαό του Θεού, δεν είναι κούφια λόγια οι ισχυρισμοί σου ότι μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση από τον Θεό; Για να είσαι σε θέση να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς την επίβλεψη από τον οίκο του Θεού, από τους επικεφαλής και τους εργάτες ή από τους αδελφούς και τις αδελφές. […] Είναι καλό πράγμα να επιβλέπει το έργο σου ένας επικεφαλής. Γιατί; Επειδή αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνει ευθύνη για το εκκλησιαστικό έργο· αυτό είναι το καθήκον του, η ευθύνη του. Το γεγονός ότι μπορεί να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη αποδεικνύει ότι είναι ικανός επικεφαλής, καλός επικεφαλής. Αν σου παρέχονταν πλήρης ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα και μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες, ν’ ακολουθείς τις επιθυμίες σου και ν’ απολαμβάνεις πλήρη ελευθερία και δημοκρατία και αν, ό,τι κι αν έκανες ή όπως κι αν το έκανες, ο επικεφαλής δεν νοιαζόταν ούτε σε επέβλεπε, δεν σε ρωτούσε ποτέ, δεν έλεγχε το έργο σου, δεν μιλούσε ανοιχτά όταν διαπιστώνονταν προβλήματα και απλώς είτε σε καλόπιανε είτε διαπραγματευόταν μαζί σου, άραγε θα ήταν καλός επικεφαλής; Ασφαλώς και όχι. Ένας τέτοιος επικεφαλής σε βλάπτει. Ενδίδει στις κακές σου πράξεις, σου επιτρέπει να πηγαίνεις ενάντια στις αρχές και να κάνεις ό,τι θέλεις· σε σπρώχνει σ’ έναν λάκκο με φωτιά. Αυτός δεν είναι ένας υπεύθυνος επικεφαλής που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Από την άλλη πλευρά, αν ένας επικεφαλής μπορεί να σ’ επιβλέπει τακτικά, να εντοπίζει τυχόν προβλήματα στο έργο σου, να σου υπενθυμίζει κάτι άμεσα ή να σε επιπλήττει και να σε εκθέτει, να σε διορθώνει και να σε βοηθά εγκαίρως στις λανθασμένες επιδιώξεις σου και στις αποκλίσεις όταν κάνεις το καθήκον σου και αν, υπό τη δική του επίβλεψη, επίπληξη, παροχή και βοήθεια, αλλάξει η λανθασμένη στάση σου απέναντι στο καθήκον σου, μπορέσεις ν’ αποβάλεις κάποιες παράλογες απόψεις, μειωθούν σταδιακά οι ιδέες σου και τα πράγματα που απορρέουν από την ορμητικότητά σου και μπορέσεις ν’ αποδεχθείς ήρεμα τις δηλώσεις και τις απόψεις που είναι σωστές και που συνάδουν με τις αλήθεια-αρχές, τότε δεν είναι αυτό επωφελές για σένα; Τα οφέλη είναι πράγματι τεράστια!» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (7)]. Τα λόγια του Θεού γαλήνεψαν την καρδιά μου. Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν θέλει να με βλέπει να τρέφω τόση δυσαρέσκεια. Αντίθετα, ελπίζει να μπορέσω να ηρεμήσω τον εαυτό μου, να συλλογιστώ πρώτα τις αποκλίσεις και τα προβλήματα στο έργο μου, και να δεχθώ την επίβλεψη και την καθοδήγηση της επικεφαλής. Διάβασα πως ο Θεός είπε ότι οι αρμόδιοι επικεφαλής και εργάτες θα παρακολουθούν και θα κατανοούν το έργο του καθενός, θα εντοπίζουν τα προβλήματα και τις αποκλίσεις, και θα παρέχουν έγκαιρη καθοδήγηση και επανόρθωση. Ενίοτε, η στάση τους μπορεί να είναι κάπως αυστηρή, και να συνοδεύεται ακόμη και από κριτική και περιορισμό. Στην πραγματικότητα, αυτό συμβαίνει επειδή είναι υπεύθυνοι για το έργο και για να διασφαλίσουν ότι θα γίνει καλά. Αυτό πρέπει να κάνει ένας σωστός επικεφαλής. Την επίβλεψη και την καθοδήγηση της επικεφαλής ένα λογικό άτομο θα πρέπει να τις αποδέχεται ενεργά. Ωστόσο, η δική μου αντίδραση αρχικά ήταν η αντίσταση και προσπάθησα να δικαιολογηθώ μέσα μου για να σώσω τα προσχήματα. Μήπως έδειξα καθόλου πραγματική στάση αποδοχής; Αναλογιζόμενη ότι μόλις είχα εκλεγεί ως επικεφαλής ομάδας και είχα πολλές ανεπάρκειες, κατάλαβα ότι η επίβλεψη, οι ερωτήσεις και η καθοδήγηση της επικεφαλής έδειχναν την υπευθυνότητά της για το έργο. Ακριβώς όπως όταν η επικεφαλής είχε επισημάνει ότι αντιμετώπιζα τα προβλήματα επιφανειακά μόνο και δεν κατανοούσα τις βαθύτερες αιτίες που δεν συνεργάζονταν αρμονικά τα μέλη της ομάδας, οπότε δεν λύνονταν οριστικά τα προβλήματα. Μετά από προσεκτική σκέψη, συνειδητοποίησα ότι ήταν όντως έτσι. Διαχειριζόμουν το έργο επιφανειακά και δεν έλυνα τα προβλήματα στη βάση τους, πράγμα που φυσικά οδήγησε σε ανεπαρκή αποτελέσματα. Έπρεπε να είχα αποδεχτεί λογικά την καθοδήγηση της επικεφαλής και να μη δείξω αντίσταση ούτε να δικαιολογηθώ. Με αυτήν τη σκέψη, έπαψα να νιώθω αντίσταση απέναντι στην επικεφαλής. Αργότερα, θυμήθηκα πως ο Θεός είπε ότι πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική και να γνωρίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζουμε, και ότι μόνο έτσι μπορούμε να προοδεύσουμε και να αλλάξουμε. Έτσι, αναζήτησα συνειδητά συναφή λόγια του Θεού για να συλλογιστώ και να κάνω αυτοκριτική, ενώ παράλληλα προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό, ζητώντας Του να με φωτίσει και να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Ένα πρωί, κατά τις πνευματικές μου ασκήσεις, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Όταν ο Άνωθεν αναθέτει σε κάποιους ένα έργο, περνάει λίγος καιρός χωρίς να έχει υπάρξει καμία πρόοδος. Δεν λένε στον Άνωθεν αν εργάζονται πάνω σ’ αυτό, πώς προχωράει ή αν έχουν προκύψει δυσκολίες ή προβλήματα. Δεν παρέχουν καμία πληροφορία. Ένα μέρος του έργου επείγει και δεν μπορεί να καθυστερήσει, κι ωστόσο εκείνοι χασομερούν, και το τραβάνε για πολύ καιρό χωρίς να ολοκληρώνουν το έργο. Τότε, ο Άνωθεν πρέπει να κάνει ερωτήσεις. Όταν το κάνει αυτό, εκείνοι οι άνθρωποι θεωρούν αυτές τις ερωτήσεις αφόρητα ντροπιαστικές και του αντιστέκονται βαθιά μέσα τους: “Πέρασαν μόνο δέκα και κάτι μέρες από τότε που μου ανατέθηκε αυτή η δουλειά. Δεν πρόλαβα καν να κατατοπιστώ και ήδη ο Άνωθεν κάνει ερωτήσεις. Οι απαιτήσεις του από τους ανθρώπους είναι απλώς υπερβολικές!” Ορίστε, ψάχνουν να βρουν σφάλματα στις ερωτήσεις. Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Πείτε Μου, δεν είναι μάλλον φυσιολογικό να κάνει ερωτήσεις ο Άνωθεν; Αφενός, επιθυμεί να μάθει περισσότερα για την πρόοδο του έργου, καθώς και για τις δυσκολίες που μένει να ξεπεραστούν. Εκτός αυτού, επιθυμεί να μάθει περισσότερα για το επίπεδο που έχουν οι άνθρωποι στους οποίους ανέθεσε την εργασία και κατά πόσο θα είναι πραγματικά σε θέση να λύσουν τα προβλήματα και να κάνουν καλά τη δουλειά. Ο Άνωθεν θέλει να γνωρίζει τα δεδομένα ως έχουν και, τις περισσότερες φορές, κάνει ερωτήσεις σε τέτοιες περιστάσεις. Δεν οφείλει να κάνει κάτι τέτοιο; Ο Άνωθεν ανησυχεί μήπως δεν ξέρεις πώς να λύνεις προβλήματα και μήπως δεν μπορείς να χειριστείς τη δουλειά. Γι’ αυτό κάνει ερωτήσεις. Κάποιοι άνθρωποι αντιστέκονται αρκετά στις ερωτήσεις και τις βρίσκουν αποκρουστικές. Δεν είναι πρόθυμοι ν’ αφήνουν τους άλλους να ρωτούν, κι όταν εκείνοι κάνουν ερωτήσεις, τότε αντιστέκονται κι έχουν επιφυλάξεις, ενώ συλλογίζονται πάντα: “Γιατί κάνουν μονίμως ερωτήσεις και θέλουν να μαθαίνουν περισσότερα; Μήπως επειδή δεν μ’ εμπιστεύονται και μ’ υποτιμούν; Αν δεν μ’ εμπιστεύονται, τότε δεν θα έπρεπε να με χρησιμοποιήσουν!” Δεν κατανοούν ποτέ τις ερωτήσεις και την επίβλεψη του Άνωθεν, αλλά αντιστέκονται σ’ όλα αυτά. Έχουν τέτοιοι άνθρωποι λογική; Γιατί δεν επιτρέπουν στον Άνωθεν να κάνει ερωτήσεις και να τους επιβλέπει; Γιατί, εκτός των άλλων, αντιστέκονται και είναι ανυποχώρητοι; Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Δεν τους νοιάζει αν εκτελούν αποτελεσματικά το καθήκον τους ή αν αυτό θα παρακωλύσει την πρόοδο του έργου. Δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, αλλά κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν σκέφτονται καθόλου τ’ αποτελέσματα ή την αποδοτικότητα του έργου ούτε σκέφτονται καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πόσο μάλλον ποιες είναι οι προθέσεις και οι απαιτήσεις του Θεού. Το σκεπτικό τους είναι το εξής: “Κάνω το καθήκον μου με τους δικούς μου τρόπους και τις δικές μου διαδικασίες. Μην απαιτείς πάρα πολλά από εμένα και μην απαιτείς πράγματα με πάρα πολλές λεπτομέρειες. Αρκεί που μπορώ και κάνω το καθήκον μου. Δεν μπορώ να κουράζομαι υπερβολικά ή να υποφέρω πάρα πολύ”. Δεν κατανοούν τις ερωτήσεις του Άνωθεν και τις προσπάθειές του να μάθει περισσότερα για το έργο τους. Τι λείπει απ’ αυτήν την έλλειψη κατανόησής τους; Δεν της λείπει η υποταγή; Δεν της λείπει το αίσθημα ευθύνης; Η αφοσίωση; Αν ήταν πραγματικά υπεύθυνοι κι αφοσιωμένοι όταν κάνουν το καθήκον τους, θα απέρριπταν, άραγε, τις ερωτήσεις του Άνωθεν σχετικά με το έργο τους; (Όχι.) Θα μπορούσαν να το κατανοήσουν. Αν πραγματικά δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τότε υπάρχει μόνο μία πιθανότητα: Αντιμετωπίζουν το καθήκον τους σαν επάγγελμα και μέσο διαβίωσης και το εκμεταλλεύονται, θεωρούν το καθήκον που κάνουν προϋπόθεση και διαπραγματευτικό χαρτί με το οποίο μπορούν στο μεταξύ ν’ αποκτήσουν κάποια ανταμοιβή. Θα κάνουν απλώς λίγο έργο κύρους για να τα βγάλουν πέρα με τον Άνωθεν, χωρίς να καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια ν’ αντιμετωπίσουν την ανάθεση από τον Θεό ως καθήκον και υποχρέωσή τους. Όταν, λοιπόν, ο Άνωθεν κάνει ερωτήσεις για το έργο τους ή το επιβλέπει, το βρίσκουν αποκρουστικό κι αποκτούν μια νοοτροπία αντίστασης. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Από πού πηγάζει αυτό το πρόβλημα; Ποια είναι η ουσία του; Η στάση τους απέναντι στο έργο είναι λανθασμένη. Σκέφτονται μόνο την ευκολία και την άνεση της σάρκας, τη δική τους θέση και περηφάνια, αντί να σκέφτονται την αποτελεσματικότητα του έργου και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν επιζητούν καθόλου να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αν είχαν πραγματικά λίγη συνείδηση και λογική, θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν τις ερωτήσεις και την επίβλεψη του Άνωθεν. Θα ήταν σε θέση να πουν από καρδιάς: “Είναι καλό που κάνει ερωτήσεις ο Άνωθεν. Διαφορετικά, θα προχωρούσα μονίμως όπως θέλω εγώ, κι αυτό θα παρεμπόδιζε την αποτελεσματικότητα του έργου ή μπορεί και να οδηγούσε σε προχειροδουλειά. Πόσο υπέροχο είναι που ο Άνωθεν συναναστρέφεται κι ελέγχει τα πράγματα, κι έχει όντως λύσει πραγματικά προβλήματα!” Αυτό θα έδειχνε ότι είναι υπεύθυνοι άνθρωποι. Φοβούνται ότι σε περίπτωση που αναλάμβαναν το έργο μόνοι τους, αν προέκυπτε κάποιο σφάλμα ή κάποια αναποδιά και προκαλούσε ζημιά στο έργο του οίκου του Θεού που δεν θα μπορούσε ν’ αποκατασταθεί με κανέναν τρόπο, αυτό θα ήταν μια ευθύνη που δεν θα μπορούσαν να επωμιστούν. Αυτό δεν είναι αίσθημα ευθύνης; (Ναι.) Είναι αίσθημα ευθύνης και είναι ένδειξη ότι έχουν αφοσίωση» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι όσοι είναι πραγματικά υπεύθυνοι και πιστοί στο καθήκον τους δέχονται ευχαρίστως την επίβλεψη και την καθοδήγηση από άλλους για να αναπληρώσουν τις ελλείψεις τους και να καταβάλουν την καλύτερη δυνατή προσπάθεια για να κάνουν καλά το καθήκον τους. Ωστόσο, όσοι δεν είναι πιστοί στο καθήκον τους σκέφτονται σε κάθε κατάσταση τη δική τους εικόνα και θέση. Όταν άλλοι επιβλέπουν το έργο τους ή ρωτούν για αυτό, αισθάνονται ότι δεν τους έχουν σε εκτίμηση ούτε τους σκέφτονται, και αντιδρούν και γίνονται ανταγωνιστικοί. Δεν δείχνουν την παραμικρή αποδοχή της αλήθειας. Έτσι που είχα ανταποκριθεί στην επίβλεψη της επικεφαλής, δεν έδειχνα έλλειψη αφοσίωσης; Όταν ανέφερα την κατάσταση του έργου μου στην επικεφαλής πίστευα ότι είχα κάνει πραγματικό έργο, και ότι θα είχε καλή γνώμη για μένα. Αλλά, απροσδόκητα, η επικεφαλής είχε βρει πολλά προβλήματα στο έργο για το οποίο την είχα ενημερώσει, και είχε επισημάνει ότι είχα δει μόνο τα επιφανειακά ζητήματα και δεν είχα συλλάβει τα προβλήματα στη ρίζα τους για να συναναστραφώ και να τα επιλύσω. Θεώρησα ότι η επικεφαλής ακύρωνε το έργο μου, και αισθάνθηκα αντίσταση και δυσαρέσκεια. Ειδικά όταν σκέφτηκα τη μεγάλη αμφισβήτηση του έργου μου από την επικεφαλής μπροστά στους συνεργάτες μου και το ότι είχε επισημάνει τα προβλήματά μου και με έκανε να νιώσω ταπεινωμένη, θύμωσα πολύ. Δικαιολογούσα και υπερασπιζόμουν συνεχώς τον εαυτό μου μέσα μου, προσπαθώντας να σώσω τα προσχήματα, και μάλιστα κατσούφιαζα από τη δυσαρέσκεια. Στην πραγματικότητα, η επίβλεψη και η καθοδήγηση της επικεφαλής είχαν σκοπό να με βοηθήσουν να κάνω καλά το καθήκον μου, το οποίο ήταν ευεργετικό για το έργο της εκκλησίας. Όμως εγώ δεν έδειχνα καμία απολύτως αποδοχή, και μάλιστα θεωρούσα ότι η επικεφαλής με υποτιμούσε σκόπιμα και με περιφρονούσε. Με ένοιαζε μόνο η εικόνα και η θέση μου, χωρίς να λαμβάνω καθόλου υπόψη μου το έργο του οίκου του Θεού. Δεν ήμουν αφοσιωμένη στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Επιπλέον, ήμουν ιδιαίτερα αλαζονική και αυτάρεσκη, και πίστευα πάντα ότι τα πήγαινα μια χαρά στο έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη, όχι τόσο χάλια όσο έλεγε η επικεφαλής. Ένιωσα, λοιπόν, μεγάλη αντίσταση και απέχθεια από την καλοπροαίρετη καθοδήγηση και βοήθεια της επικεφαλής, χωρίς καμία στάση αναζήτησης ή αποδοχής. Υπήρξα πραγματικά υπερβολικά αυτάρεσκη και ισχυρογνώμων, αποκαλύπτοντας μια σατανική διάθεση αποστροφής της αλήθειας. Πώς θα μπορούσα να αποδεχτώ την αλήθεια και να την κερδίσω αν δεν μπορούσα καν να δεχτώ τη φυσιολογική καθοδήγηση των άλλων ενώ έκανα το καθήκον μου; Μόλις συνειδητοποίησα αυτά τα πράγματα, ανέλυσα τα ζητήματα που επεσήμανε η επικεφαλής. Κι όταν συζητούσα το έργο με τα μέλη της ομάδας μου, συλλογιζόμουν συνειδητά τη φύση και τη ρίζα των προβλημάτων που προέκυπταν. Στη συνέχεια επεσήμανα λύσεις σε αυτά τα αληθινά ζητήματα. Είπαν ότι αυτού του είδους η συναναστροφή ήταν αποτελεσματική και μπόρεσε να λύσει ορισμένα προβλήματα. Όταν είδα αυτό το αποτέλεσμα, χάρηκα. Μερικές φορές υπήρχαν και πάλι πτυχές του έργου μου που δεν είχα εξετάσει διεξοδικά και η επικεφαλής μού τις επεσήμαινε. Αποδεχόμουν συνειδητά, επανόρθωνα τα λάθη μου και είχα κάποια είσοδο, και σταδιακά άρχισα να αισθάνομαι ότι κέρδιζα κάτι.

Αργότερα, τέθηκα υπεύθυνη για το έργο αρκετών ακόμη ομάδων. Μια μέρα, λίγους μήνες αργότερα, η επικεφαλής με ρώτησε σε ποιο στάδιο βρισκόταν το έργο. Υπήρχαν κάποιες λεπτομέρειες που δεν μπορούσα να εξηγήσω με σαφήνεια. Η επικεφαλής μού είπε τότε αυστηρά: «Είσαι υπεύθυνη γι’ αυτές τις ομάδες εδώ και καιρό, αλλά δεν γνωρίζεις καν αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτό δεν δείχνει ανευθυνότητα κι ότι δεν κάνεις πραγματικό έργο;» Ακούγοντας τα λόγια της επικεφαλής, ένιωσα το πρόσωπό μου να κοκκινίζει από ντροπή. Παρόλο που ήξερα ότι η επικεφαλής έλεγε την αλήθεια, εξακολουθούσα να δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ, ανησυχώντας ότι με έβλεπε με κακό μάτι, καθώς και για το τι θα σκέφτονταν οι συνεργάτες μου για μένα. Αλλά έπειτα σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει λίγο καιρό πριν: «Αν είχαν πραγματικά λίγη συνείδηση και λογική, θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν τις ερωτήσεις και την επίβλεψη του Άνωθεν. Θα ήταν σε θέση να πουν από καρδιάς: “Είναι καλό που κάνει ερωτήσεις ο Άνωθεν. Διαφορετικά, θα προχωρούσα μονίμως όπως θέλω εγώ, κι αυτό θα παρεμπόδιζε την αποτελεσματικότητα του έργου ή μπορεί και να οδηγούσε σε προχειροδουλειά. Πόσο υπέροχο είναι που ο Άνωθεν συναναστρέφεται κι ελέγχει τα πράγματα, κι έχει όντως λύσει πραγματικά προβλήματα!” Αυτό θα έδειχνε ότι είναι υπεύθυνοι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου σταδιακά γαλήνεψε. Οι ερωτήσεις της επικεφαλής σχετικά με το έργο μου προέρχονταν από την υπευθυνότητά της για το έργο —εγώ ήμουν εκείνη που δεν είχα κάνει πραγματικό έργο. Τι λόγο είχα να αντιστέκομαι στην κριτική και τον περιορισμό των άλλων; Ανησυχούσα συνεχώς για την υπόληψή μου. Δεν ήταν αυτό ακόμα μια προσπάθεια να υπερασπιστώ τον εαυτό μου; Δεν έβαζα την υπόληψή μου πάνω απ’ όλα, πάνω από το έργο του οίκου του Θεού; Αναλογιζόμενη αυτά, εφόσον ήμουν υπεύθυνη για το έργο αυτών των ομάδων, θα έπρεπε να είχα την ευθύνη να το επωμισθώ. Τώρα όμως που η επικεφαλής αμφισβητούσε εκτενώς το έργο, είχε γίνει σαφές ότι δεν κατανοούσα τις λεπτομέρειες αυτών των καθηκόντων και δεν είχα κάνει πραγματικό έργο. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να διαφυλάξω την υπόληψή μου και δεν ήθελα οι άλλοι να με εκθέτουν ούτε να με επικρίνουν. Αυτό δεν σήμαινε ότι εξακολουθούσα να μην αποδέχομαι την αλήθεια; Συνειδητοποιώντας το αυτό, αισθάνθηκα κάποια αυτοκριτική και ήμουν διατεθειμένη να δεχτώ την καθοδήγηση της επικεφαλής για να διορθώσω τα προβλήματά μου. Στη συνέχεια, άρχισα να παίρνω την πρωτοβουλία να συμμετέχω στο έργο της ομάδας και να κατανοώ πραγματικά τις ειδικές συνθήκες κάθε πτυχής της. Συζητούσα τα προβλήματα που εντόπιζα με τα μέλη της ομάδας, τα οποία εξέφρασαν επίσης τη διάθεση να επιλύσουν τα ζητήματα αυτά άμεσα. Με την ενεργή συμμετοχή μου στο έργο κέρδισα πολλά. Αναλογίστηκα προσεκτικά τα προβλήματα που υπήρχαν στο έργο και αργότερα σκέφτηκα κάποιες ιδέες. Αυτή η συμπεριφορά με έκανε να αισθάνομαι πιο άνετα.

Μέσω αυτής της εμπειρίας συνειδητοποίησα ότι η αποδοχή της επίβλεψης και της καθοδήγησης κατά την εκτέλεση του καθήκοντος δείχνει υπευθυνότητα απέναντι στο έργο της εκκλησίας. Υπάρχουν ακόμη πολλές αποκλίσεις και ελαττώματα στο καθήκον μου που απαιτούν την επίβλεψη και την καθοδήγηση της επικεφαλής. Αν βασιστώ αποκλειστικά στον εαυτό μου, δεν θα μπορώ να κάνω καλά πολλά καθήκοντα, και μπορεί ακόμη και να καθυστερήσω το έργο της εκκλησίας. Η επίβλεψη και η καθοδήγηση του έργου μου από την επικεφαλής δεν έχει σκοπό να με δυσκολέψει. Αντιθέτως, με βοηθάει να κάνω καλά το καθήκον μου, και να αναλογιστώ και να γνωρίσω τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου. Τώρα, μπορώ να διαχειρίζομαι σωστά την επίβλεψη και την καθοδήγηση από τους αδελφούς και τις αδελφές, και είμαι διατεθειμένη να τις αποδεχτώ, να κάνω αυτοκριτική και να διορθώσω τις αποκλίσεις μου.