Τις πρώτες πρωινές ώρες μία μέρα τον Ιούλιο του 2018, μια αδελφή κι εγώ ήμασταν στο σπίτι του οικοδεσπότη μας ολοκληρώνοντας μια συζήτηση για τη δουλειά λίγο πριν πάμε για ύπνο, όταν ξαφνικά ακούσαμε κάποιους θορύβους στην πόρτα και το γάβγισμα ενός σκύλου —κάτι που με άγχωσε λίγο. Αμέσως εισέβαλαν στην κρεβατοκάμαρα εφτά-οχτώ αστυνομικοί και μας έδεσαν τα χέρια με χειροπέδες πίσω στην πλάτη. Χωρίς να δείξουν χαρτιά, άρχισαν να ψάχνουν κάνοντας τα πάντα άνω-κάτω. Τελικά βρήκαν πάνω από 7.000 γιουάν σε μετρητά και μια απόδειξη για 350.000 γιουάν από τα χρήματα της εκκλησίας. Φοβήθηκα —αφού βρήκαν την απόδειξη, ήταν βέβαιο ότι η αστυνομία θα ζητούσε να βρει τα χρήματα. Δεν ήξερα πώς θα με βασάνιζαν ή αν θα με χτυπούσαν μέχρι θανάτου. Είπα γρήγορα μια προσευχή μέσα μου, ζητώντας από τον Θεό δύναμη και προστασία ώστε να μη γίνω Ιούδας και Τον προδώσω. Τότε μου ήλθε στον νου ένας ύμνος με το όνομα «Η μαρτυρία της ζωής»: «Κάποια μέρα μπορεί να με συλλάβουν και να με διώξουν για κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό· αυτό το μαρτύριο είναι για χάρη της δικαιοσύνης, πράγμα που μέσα μου το γνωρίζω καλά. Αν η ζωή μου χαθεί σαν σπίθα, πάλι περήφανα θα ’μαι μάρτυρας του Χριστού, σ’ αυτή τη ζωή» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Είναι αλήθεια αυτό. Είναι δίκαιο να έχεις πίστη, επομένως, ό, τι είδους βάναυσα βασανιστήρια κι αν επρόκειτο ν’ αντιμετωπίσω, θα τα υπέμενα για χάρη της δικαιοσύνης. Δεν μπορούσα να είμαι δειλή ή φοβισμένη —έπρεπε να το ξεπεράσω στηριζόμενη στον Θεό. Με αυτά κατά νου, σταδιακά ηρέμησα.

Εκείνο το απόγευμα, η αστυνομία πήρε τις δυο μας σ’ ένα ξενοδοχείο για ξεχωριστή ανάκριση. Ένας αστυνομικός με το όνομα Λιου φώναξε: «Ελάτε, πείτε την αλήθεια γι’ αυτά τα θρησκευτικά θέματα! Ποια είναι η συμφωνία μ’ αυτήν την απόδειξη για τα 350.000 γιουάν;» Σκέφτηκα: «Αυτά τα χρήματα ανήκουν στην εκκλησία —δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους. Γιατί να τους πω οτιδήποτε;» Οπότε δεν μίλησα. Τότε ο αστυνομικός Λιου με χαστούκισε θυμωμένος, κάνοντας το πρόσωπό μου να καίει από τον πόνο. Πίεσε πολύ δυνατά διάφορα κατάλληλα σημεία πίεσης γύρω από τον λαιμό μου, όμως εγώ έσφιγγα τα δόντια από τον πόνο και δεν είπα λέξη. Τότε, ένας υπέρβαρος αστυνομικός είπε: «Για να σε βοηθήσω να γυμναστείς λίγο». Μ’ έπιασε απ’ τα μαλλιά και τα τραβούσε πάνω κάτω, αναγκάζοντας με να κάνω βαθύ κάθισμα. Αφού το έκανα αυτό πενήντα-εξήντα φορές, μ’ έτσουζε το κεφάλι μου κι από παντού μου έλειπαν τρίχες. Μετά έφεραν μια καρέκλα και την έβαλαν πίσω μου, με την πλάτη της ν’ ακουμπάει την πλάτη μου. Πέρασαν τα δεμένα χέρια μου μέσα από ένα κενό στην πλάτη, έτσι ώστε ν’ ακουμπούν στο κάθισμα της καρέκλας. Καθόμουν στο πάτωμα με τα πόδια τεντωμένα ευθεία μπροστά μου. Ζητούσαν χωρίς σταματημό πληροφορίες για τα 350.000 γιουάν. Όταν είδαν ότι δεν μιλούσα, συνέχισαν να με βασανίζουν. Μετά από λίγο, οι αρθρώσεις των ώμων μου πονούσαν τρομερά από την καταπόνηση κι η πλάτη μου ήταν σαν να είχε σπάσει. Τα κλείστρα από τις χειροπέδες έσκαβαν βαθιά τη σάρκα μου. Τρέμοντας ολόκληρη απ’ τον πόνο, με τον ιδρώτα να τρέχει ασταμάτητα, ένιωθα ότι πραγματικά δεν άντεχα άλλο. Συνέχισα να προσεύχομαι μέσα μου, ζητώντας από τον Θεό να μου δώσει δύναμη και να με προσέχει ώστε να σταθώ δυνατή. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Από τα λόγια του Θεού, ήξερα ότι επέτρεπε στον Σατανά να με διώκει προκειμένου να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μου και να διαπιστώσω αν θα μπορούσα να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου και να ικανοποιήσω τον Θεό καθ’ όλη τη διάρκεια των βασάνων μου. Ο Σατανάς με βασάνιζε σωματικά για να με κάνει να προδώσω τον Θεό και δεν μπορούσα να ενδώσω. Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, απέκτησα εσωτερική δύναμη και, προτού καν το καταλάβω, μπορούσα ν’ αντέξω τον πόνο.

Την επόμενη μέρα, η αστυνομία συνέχισε να με ρωτάει για τα χρήματα της εκκλησίας. Εξακολουθούσα να μη μιλάω, οπότε ένας απ’ αυτούς έβγαλε ένα μπουκάλι με δακρυγόνο —ένα υγρό που σε κάνει να δακρύζεις. Το κούνησε μπροστά στα μάτια μου, λέγοντας: «Αν σε ψεκάσουμε μ’ αυτό το πράγμα στο πρόσωπο, δεν θα σταματάνε να τρέχουν τα μάτια κι η μύτη σου. Πονάει αφόρητα. Θα στο κάνουμε αν συνεχίσεις να μη μιλάς». Ο αστυνομικός Λιου είπε εξοργισμένος: «Δοκιμάστε και καυτερή πιπεριά —θα δει τότε!» Μετά απ’ αυτό, έφεραν μια καρέκλα βασανιστηρίων και μ’ απείλησαν λέγοντας: «Θα σε βάλουμε σ’ αυτή αν δεν μιλήσεις, και θα σου κάνουμε ηλεκτροσόκ μέχρι θανάτου!» Αυτό με τρόμαξε πραγματικά —αν όντως με βασάνιζαν έτσι, θα μπορούσα να τ’ αντέξω; Τότε μου ήλθαν στο μυαλό τα λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να ηρεμήσω. Ήταν αλήθεια —δεν περνούσα μόνη μου αυτήν την καταπίεση και τις δυσκολίες, ο Θεός ήταν δίπλα μου. Ο Θεός με πρόσεχε. Όπως κι αν με βασάνιζε η αστυνομία, ο Θεός θα με καθοδηγούσε και θα με βοηθούσε σ’ αυτήν τη δύσκολη στιγμή. Με τον Θεό πλάι μου, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Βλέποντας ότι και πάλι δεν μιλούσα, οι αστυνομικοί πήραν το δακρυγόνο και μια πλαστική σακούλα και μ’ έσυραν στην τουαλέτα. Ήμουν σίγουρη ότι θα μου έβαζαν την πλαστική σακούλα στο κεφάλι, οπότε, αμέσως πριν το κάνουν, πήρα μια βαθιά ανάσα και κράτησα τον αέρα μέσα. Περίπου 40 δευτερόλεπτα αργότερα, έβγαλαν τη σακούλα κι αμέσως με ψέκασαν με το δακρυγόνο στο πρόσωπο. Επειδή κρατούσα ακόμη την αναπνοή μου, δεν μ’ έπνιξε. Αντίθετα, εισέπνευσαν λίγο οι δυο αστυνομικοί κι άρχισαν να βήχουν. Μου έβαλαν λοιπόν ξανά την πλαστική σακούλα στο κεφάλι, αυτήν τη φορά για ένα λεπτό περίπου. Όταν ψέκασαν ξανά με το δακρυγόνο, ήταν ακόμη περισσότερο από την πρώτη φορά. Το απίστευτο, όμως, ήταν ότι ένιωσα απλώς κάτι σαν κάψιμο στον λαιμό και στο πρόσωπο —δεν είχε άλλη συνέπεια. Οι αστυνομικοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να με γυρίσουν στο δωμάτιο. Συγκινήθηκα πολύ. Είχα δει πραγματικά το έργο του Θεού κι ένιωθα ότι ήταν δίπλα μου και με βοηθούσε. Μετά απ’ αυτό, με χαστούκισαν και με πίεσαν στα κατάλληλα σημεία πίεσης. Με ανάγκασαν να κάνω βαθύ κάθισμα τραβώντας τα μαλλιά μου και μου έβαλαν ξανά διά της βίας τα χέρια στο κάθισμα της καρέκλας. Με βασάνισαν έτσι ξανά και ξανά. Παρέμεινα δυνατή συνεχίζοντας τις προσευχές μου.

Πριν το μεσημέρι της τέταρτης ημέρας, βλέποντας ότι και πάλι δεν τους έλεγα τίποτα, ο αστυνομικός Λιου τσίμπησε δυνατά το πηγούνι μου, λέγοντας με κακία: «Δεν υπάρχει χρονικό όριο στην ανάκριση για υποθέσεις σαν τη δική σου. Η εθνική κυβέρνηση έχει αποφασίσει ότι τους ανθρώπους σαν και του λόγου σας είτε θα τους σκοτώσει, είτε θα τους βάλει μέσα είτε θα τους αναγκάσει να μετανοήσουν. Έχουμε ώρα. Αν δεν ανοίξεις το στόμα σου, θα δεις σήμερα το απόγευμα!» Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, χωρίς να ξέρω τι είδους βασανιστήρια μου επιφύλασσαν τότε. Είχα όλο και πιο πολύ άγχος. Προσευχόμουν στον Θεό σιωπηλά κι αδιάκοπα, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη και δύναμη. Τότε θυμήθηκα τα λόγια Του: «Είναι σίγουρο ότι, υπό την καθοδήγηση του φωτός Μου, θα σπάσετε αυτήν τη θηλιά με την οποία σας στραγγαλίζουν οι δυνάμεις του σκότους. Είναι σίγουρο ότι, εν μέσω του σκότους, δεν θα χάσετε το φως που σας καθοδηγεί. Θα είστε σίγουρα οι κυρίαρχοι όλης της δημιουργίας. Θα είστε σίγουρα νικητές ενώπιον του Σατανά. Είναι σίγουρο ότι, με την πτώση της βασιλείας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ξεχωρίσετε ανάμεσα στις ορδές των μυριάδων για να δώσετε τη μαρτυρία της νίκης Μου. Θα μείνετε σίγουρα σταθεροί και ακλόνητοι στη γη του Σινείμ. Μέσα από τα δεινά που υπομένετε, θα κληρονομήσετε τις ευλογίες Μου και θα ακτινοβολήσετε σίγουρα τη δόξα Μου σ’ ολόκληρο το σύμπαν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 19). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν δύναμη. Ο Θεός θα οδηγήσει στην τελείωση μια ομάδα νικητών εν μέσω της άγριας δίωξης του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και, ανεξάρτητα από τον πόνο και τις δυσκολίες που θα συναντήσουν αυτοί οι νικητές, θα μπορέσουν να υποταχθούν στον Θεό και να αφοσιωθούν σ’ Εκείνον, μέχρι τέλους. Όσο βάναυσος κι αν είναι, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας βρίσκεται κι εκείνος στα χέρια του Θεού. Παρέχει απλώς υπηρεσίες στον Θεό για να οδηγήσει στην τελείωση τον εκλεκτό λαό Του. Σε ό, τι φρικτά βασανιστήρια κι αν με υπέβαλε η αστυνομία, έπρεπε μόνο να βασιστώ αληθινά στον Θεό και να έχω εμπιστοσύνη ότι θα με οδηγήσει να υπερισχύσω της δίωξης του Σατανά. Χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν ένιωθα πλέον τόσο άγχος ή φόβο.

Εκείνο το απόγευμα, η αστυνομία συνέχισε τα βασανιστήριά της. Ο αστυνομικός Λιου με χαστούκιζε ασταμάτητα, κάνοντας τ’ αυτιά μου να βουίζουν. Έπιασε λίγες τρίχες από τους κροτάφους μου και τις τράβηξε μπρος-πίσω, κι έπειτα πίεσε πολύ δυνατά τα κατάλληλα σημεία πίεσης γύρω από τον λαιμό μου, στ’ αυτιά μου και στις κλείδες μου. Ο πόνος μ’ έκανε να ιδρώσω. Ένας άλλος αστυνομικός μού έπιασε τα μαλλιά και μ’ ανάγκασε να κάνω βαθύ κάθισμα. Το έκανε 90 φορές, τουλάχιστον. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα ν’ αντέξω τόσο πολύ, όμως τα πόδια μου ούτε καν μούδιασαν. Ο αστυνομικός Λιου πίεσε με δύναμη τα κατάλληλα σημεία πίεσης γύρω από τον λαιμό μου και, παρόλο που πονούσε στην αρχή, μετά από λίγο μπορούσα να τ’ αντέξω. Εξοργισμένος είπε: «Είσαι σκληρό καρύδι!» Ευχαρίστησα τον Θεό ξανά και ξανά όταν το είπε αυτό. Δεν ήταν ότι είμαι σκληρό καρύδι, ήταν αποκλειστικά και μόνο η προστασία του Θεού. Μετά απ’ αυτό, μου έβαλαν ξανά τα χέρια στο κάθισμα της καρέκλας. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, όμως ο πόνος στα χέρια μου έγινε αφόρητος κι όλο μου το κορμί έτρεμε ασταμάτητα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο αστυνομικός Λιου μού πάτησε κάτω με το πόδι το πρόσωπο, εμποδίζοντάς με να κινηθώ. Μου σήκωσε το πρόσωπο με το πόδι, έβαλε το παπούτσι του μέσα στο στόμα μου και είπε: «Αν εξακολουθήσεις ν’ αρνείσαι να μιλήσεις, θα βγάλω τις κάλτσες μου και θα στις χώσω στο στόμα. Και τα πόδια μου μυρίζουν απαίσια». Το μοχθηρό του χαμόγελο μ’ εξόργισε. Ήμουν απλώς μια πιστή —δεν είχα κάνει τίποτα παράνομο, κι όμως αυτή η συμμορία δαιμόνων με βασάνιζε κι έπαιζε μαζί μου. Τους μισούσα με κάθε μόριο της ύπαρξής μου. Σιωπηλά και ασταμάτητα προσευχόμουν στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει δύναμη και να με προσέχει για να σταθώ δυνατή. Σταδιακά, ο πόνος στα χέρια μου έσβησε και μπόρεσα να καθίσω ήρεμα στο πάτωμα. Συγκινήθηκα απίστευτα —είχα βιώσει για μία ακόμη φορά το έλεος του Θεού για μένα. Ήμουν τόσο ευγνώμων στον Θεό, που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Αργότερα, βλέποντας ότι δεν επρόκειτο να πάρουν καμία πληροφορία για τα χρήματα από μένα, προσπάθησαν να μ’ αναγκάσουν να υπογράψω μια επιστολή μετάνοιας. Είπαν ότι θα έκανα στη φυλακή αν δεν την υπέγραφα και με απείλησαν ως εξής: «Η αθλιότητα που θ’ αντιμετωπίσεις στη φυλακή είναι πολύ σκληρή. Υπάρχει καθημερινή εργασία, θα σε ξυλοκοπούν και θα σε κατσαδιάζουν και το φαγητό δεν είναι κατάλληλο για ανθρώπους. Θα είναι πολύ αργά τότε για τυχόν τύψεις! Καλύτερα να το σκεφτείς καλά. Υπάρχει ακόμη χρόνος να υπογράψεις». Σκέφτηκα: «Η πίστη μου δεν παραβιάζει κάποιον νόμο, οπότε δεν θα υπογράψω την επιστολή τους. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε να προδώσω και να ντροπιάσω τον Θεό. Όσο σκληρά κι αν είναι τα πράγματα στη φυλακή, είμαι έτοιμη να στηριχτώ στον Θεό και να εμμείνω». Απάντησα, λοιπόν: «Δεν υπογράφω». Έξαλλοι, είπαν: «Ωραία! Αν θες να υποφέρεις, εμπρός», και μετά έφυγαν.

Στις αρχές Αυγούστου, με μετέφεραν στις τοπικές αρχές δημόσιας ασφάλειας της γενέτειράς μου. Η αστυνομία με πήγε κατευθείαν σ’ ένα ξενοδοχείο για ανάκριση. Θυμάμαι ότι ήταν έξι αστυνομικοί που χωρίστηκαν σε ζευγάρια και που με παρακολουθούσαν σε βάρδιες και φρόντιζαν να μην κοιμάμαι. Το αποκαλούν αυτό «εξουθένωση του αετού» —το να μην αφήνεις τους ανθρώπους να κοιμούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ώστε να τους σπάσεις το ηθικό και μετά να τους ανακρίνεις και να τους ζητήσεις ομολογία όταν βρίσκονται σε σύγχυση. Αυτή είναι μια συνηθισμένη μορφή βασανιστηρίων που χρησιμοποιεί η αστυνομία. Στην αρχή προσπάθησαν κυρίως να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου, μιλώντας για αθεϊσμό και εξέλιξη και λέγοντάς μου κάθε είδους αιρέσεις και πλάνες που αρνούνταν τον Θεό και Του αντιστέκονταν. Μερικές φορές μού έβαζαν βίντεο που βλασφημούσαν τον Θεό και κηλίδωναν την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού —ήταν σιχαμερό. Στην αρχή τσακωνόμουν μαζί τους, αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι ήταν δαίμονες κατά του Θεού, εχθροί του Θεού, οπότε όσα κι αν έλεγα, τα λόγια μου έχανα. Από κει και πέρα, τους αγνόησα. Ένας από τους αστυνομικούς μού έφερε κάτι να διαβάσω που απλώς βλασφημούσε τον Θεό. Όταν αρνήθηκα να το διαβάσω, με χαστούκισε δυνατά και με απείλησε μ’ ένα διεστραμμένο χαμόγελο: «Αν δεν το διαβάσεις αυτό, θα σου βγάλουμε όλα σου τα ρούχα και θα σου κολλήσουμε αυτήν τη βλασφημία σε όλο σου το σώμα». Απεχθανόμουν βαθύτατα αυτούς τους δαίμονες, που χρησιμοποιούσαν μια τέτοια ποταπή και βρώμικη τακτική στις προσπάθειές τους να μ’ αναγκάσουν να προδώσω τον Θεό. Ήμουν αποφασισμένη, παίρνοντας όρκο στη ζωή μου, να μη βλασφημήσω ποτέ τον Θεό. Γύρισα το πρόσωπό μου στο πλάι και τους αγνόησα. Ενόσω ήμουν εκεί μέσα, τη στιγμή που θα πήγαινε να με πάρει ο ύπνος, ένας αστυνομικός φώναζε: «Να μην κοιμηθεί!» Εκείνες τις στιγμές, έλεγα μια προσευχή μέσα μου, απάγγελλα σιωπηλά μερικά από τα λόγια του Θεού ή έψαλλα από μέσα μου κάποιον ύμνο, και προτού το καταλάβω δεν ένιωθα καν να νυστάζω πια. Όσο περισσότερο συνεχιζόταν αυτό, τόσο περισσότερη ενέργεια είχα. Οι αστυνόμοι, από την άλλη πλευρά, έφταναν στα όριά τους —κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα αρρώστησαν. Με αυτόν τον τρόπο, πέρασα οκτώ μέρες «εξουθένωσης του αετού» στηριζόμενη στα λόγια του Θεού. Πραγματικά με συγκίνησε αυτό. Από μόνη μου, δεν υπάρχει περίπτωση να είχα ενέργεια μετά από τόσες μέρες χωρίς ύπνο. Ήξερα ότι ήταν αποκλειστικά έργο του Θεού κι ήμουν πολύ ευγνώμων για την προστασία Του. Ενίσχυσε επίσης την πεποίθησή μου ότι θα μπορέσω να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου στον Θεό σε οποιαδήποτε περαιτέρω ανάκριση. Βλέποντας ότι και πάλι δεν μιλούσα, ένας απ’ αυτούς με χαστούκισε θυμωμένα, με σήκωσε δια της βίας από την καρέκλα, μου άρπαξε τα μαλλιά και με χτύπησε στο πάτωμα και στον τοίχο. Έπειτα με κράτησε γερά και πάτησε το πόδι του δυνατά στο αριστερό μου πόδι, ώστε να μην μπορώ να κουνηθώ, ενώ ένας άλλος αστυνομικός κλωτσούσε το δεξί μου πόδι προς τα πίσω, αναγκάζοντάς με να κάνω σπαγγάτο, με τα πόδια ανοιχτά σε γωνία περίπου 120 μοιρών. Ούρλιαξα από τον πόνο. Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό μέχρι να μ’ ελευθερώσουν, και ένας απ’ αυτούς με απείλησε: «Αν εξακολουθήσεις να μη μιλάς, θα σε ξεγυμνώσουμε, θα σε κρεμάσουμε και θα σε χτυπήσουμε μέχρι να γίνεις αγνώριστη! Στην Κίνα, η πίστη στον Θεό είναι πολιτικό έγκλημα. Στο παρελθόν θα σε είχε θανατώσει εκτελεστικό απόσπασμα, τώρα όμως εμείς μπορούμε να σου συμπεριφερόμαστε σαν να είσαι θηρίο. Μπορούμε να σου κάνουμε ό, τι θέλουμε!» Θύμωσα πολύ όταν το είπε αυτό, αλλά και ανησύχησα αρκετά. Δεν ήξερα πώς θα με βασάνιζαν και θα με ταπείνωναν στη συνέχεια οι δαίμονες αυτοί. Τι θα γινόταν αν όντως μου έβγαζαν όλα τα ρούχα και με κρεμούσαν; Μέσα στον πόνο μου, προσευχόμουν ασταμάτητα στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει δύναμη και να με προστατεύσει ώστε να μείνω σταθερή. Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα έναν ύμνο —«Η βασιλεία»:

[…]

Με τον Θεό για στήριγμα, τι να φοβηθώ; Ορκίζομαι να αντιμάχομαι τον Σατανά ως το τέλος. Ο Θεός μας ανυψώνει, πρέπει μόνο να παλεύουμε για να γίνουμε μάρτυρες για τον Χριστό. Ο Θεός θα πραγματοποιήσει το θέλημά Του στη γη. Θα αφιερώσω όλη την αγάπη και την πίστη μου στον Θεό. Θα καλωσορίσω την επιστροφή Του όταν κατέβει με δόξα, και θα Τον συναντήσω ξανά στη βασιλεία του Χριστού.

[…]

Μέσα απ’ τις αντιξοότητες βγαίνουν πολλοί καλοί στρατιώτες, νικητές. Είμαστε νικητές με τον Θεό και γινόμαστε η μαρτυρία Του. Προσδοκούμε τη μέρα της δόξας του Θεού, έρχεται με ακαταμάχητη δύναμη. Όλοι συρρέουν σ’ αυτό το βουνό, βαδίζοντας υπό το φως του Θεού. Το απαράμιλλο μεγαλείο της βασιλείας πρέπει να φανερωθεί σ’ όλον τον κόσμο.

[…]

Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια  

Αυτός ο ύμνος πραγματικά ξύπνησε κάποια συναισθήματα μέσα μου. Το ότι βίωνα τέτοια καταπίεση και κακουχίες στην πίστη μου κι είχα την ευκαιρία να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον του Σατανά, ήταν τιμή για μένα. Σκέφτηκα την εποχή που εργαζόταν ο Κύριος Ιησούς. Οι απόστολοι κι οι μαθητές Του υπέμειναν διωγμούς στις προσπάθειές τους να διαδώσουν το ευαγγέλιό Του. Μερικοί λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου, άλλοι διαμελίστηκαν, όλοι όμως κατέθεσαν ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό, θριαμβεύοντας επί του Σατανά. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήλθε να εργαστεί για να σώσει πλήρως την ανθρωπότητα από την αμαρτία και να μας φέρει σ’ έναν όμορφο προορισμό. Όμως το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένα μοχθηρό κόμμα που αντιστέκεται και μισεί τον Θεό. Δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν πίστη και να λατρεύουν τον Θεό, και καταπιέζει και διώκει μανιωδώς τους χριστιανούς. Πάρα πολλοί αδελφοί και αδελφές έχουν βασανιστεί ανελέητα μετά τη σύλληψή τους, όμως στηριζόμενοι στον Θεό μπόρεσαν να καταθέσουν όμορφη μαρτυρία. Ήξερα ότι έπρεπε ν’ ακολουθήσω το παράδειγμά τους, ότι δεν μπορούσα να φοβηθώ τη σωματική ταλαιπωρία και την ταπείνωση, αλλά έπρεπε να παραμείνω σταθερή και να ντροπιάσω τον Σατανά.

Η αστυνομία ξανάρχισε την ανάκριση λίγες μέρες αργότερα, προσπαθώντας να με αναγκάσει να πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να τους πω για τα χρήματα της εκκλησίας. Δεν τους έλεγα τίποτα, οπότε μ’ έβαλαν να καθίσω με την πλάτη ν’ ακουμπάει στον τοίχο και με ανάγκασαν να κάνω σπαγγάτο. Ένας αστυνομικός κρατούσε το αριστερό μου πόδι δίπλα στον τοίχο και βαστούσε τα χέρια μου ώστε να μην μπορώ να κουνηθώ, ενώ ένας άλλος μού κλωτσούσε το δεξί πόδι με κακία για να το ανεβάσει στον τοίχο από την άλλη πλευρά. Ένιωσα διαπεραστικούς πόνους. Με βασάνιζαν ασταμάτητα από τις 8 ως τις 11 το βράδυ. Δεν θυμάμαι πόσες φορές μού το έκαναν αυτό. Τελικά, έφεραν το δεξί μου πόδι στον τοίχο στις 180 μοίρες, ενώ εγώ είχα σωριαστεί στο πάτωμα, χωρίς καθόλου δυνάμεις. Όταν ανέτειλε ο ήλιος, είδα ότι και τα δύο μου πόδια ήταν εξαιρετικά πρησμένα και μωβ. Ιδιαίτερα ο δεξιός μου μηρός ήταν εντελώς μωβ εσωτερικά και μου ήταν απίστευτα δύσκολο ακόμη και να σηκωθώ να πάω στο μπάνιο. Κάποιος έπρεπε να με βοηθήσει να καθίσω στην τουαλέτα. Την επόμενη μέρα, ένας αστυνομικός είπε, προσπαθώντας να με τρομάξει: «Όπως είναι τα πόδια σου, αν συνεχίσουμε να σε βασανίζουμε, θα είναι δυο φορές χειρότερα από χθες. Κάθε φορά θα πονάει περισσότερο. Άντε, ομολόγησε!» Βλέποντας ότι δεν τους έλεγα τίποτα, ένας άλλος αστυνομικός μού άνοιξε βίαια τα πόδια για να με αναγκάσει να κάνω σπαγγάτο, κι ένιωσα έναν οξύ πόνο καθώς ξεπερνούσαν τις 90 μοίρες. Ούρλιαξα, μην μπορώντας να το αντέξω. Είπε: «Μέχρι εκεί μόνο, και πονάει τόσο πολύ; Θα στο πω ευθέως. Αυτό το μαρτύριο χρησιμοποιείται ειδικά για γυναίκες ειδικούς πράκτορες. Μπορεί το σώμα σου να το αντέξει; Σκέψου το λίγο». Ένας άλλος υπέρβαρος αστυνομικός είπε: «Οι άνθρωποι που έχω ανακρίνει στο παρελθόν ήταν όλοι δολοφόνοι. Στο τέλος, ομολόγησαν όλοι κλαψουρίζοντας για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους. Ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για να μην υποστούν τέτοιου είδους μαρτύρια». Τρόμαξα που το άκουσα αυτό. Οι εγκληματίες προτιμούσαν τον θάνατο από τη δική του τιμωρία —πρέπει να είναι κάποιο φρικτό βασανιστήριο! Η σκέψη ότι θα με βασάνιζαν σε σημείο που να προτιμάω να πεθάνω έκανε την καρδιά μου ν’ αρχίσει να χτυπάει δυνατά. Έλεγα τη μία σιωπηλή προσευχή στον Θεό μετά την άλλη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα κάτι που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη» (Κατά Ματθαίον 10:28). Επίσης, τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Τα λόγια του Θεού ενίσχυσαν τη δύναμή μου. Η αστυνομία μπορούσε να με βασανίσει βάναυσα, μπορούσε όμως να μου αφαιρέσει μόνο τη σαρκική μου ύπαρξη. Δεν μπορούσαν ν’ αγγίξουν την ψυχή μου. Εάν πρόδιδα τον Θεό επειδή φοβόμουν τα σωματικά δεινά, θα σερνόμουν εδώ κι εκεί άδοξα ως Ιούδας και, στο τέλος, θα τιμωρούνταν και η ψυχή και το πνεύμα και το σώμα μου. Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τη σαρκική μου αδυναμία για να με κάνει να στραφώ εναντίον του Θεού και δεν έπρεπε να παρασυρθώ από τα τεχνάσματά του. Όπως κι αν με βασάνιζε η αστυνομία, ακόμη κι αν με ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου, ήμουν αποφασισμένη να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου και να ταπεινώσω τον Σατανά.

Η αστυνομία συνέχισε να με ανακρίνει τις μέρες που ακολούθησαν, απειλώντας ξανά ότι θα με αναγκάσει να κάνω σπαγγάτο. Είπαν ότι θα με πήγαιναν σε θάλαμο βασανιστηρίων και θα χρησιμοποιούσαν κάθε είδους σκληρά βασανιστήρια εναντίον μου και ότι δεν θα σταματούσαν μέχρι να τους πω τις πληροφορίες της εκκλησίας. Θυμήθηκα τον πόνο όταν έκανα σπαγγάτο —ήταν σαν να μου ξεκολλούσαν διά της βίας τα πόδια από το σώμα. Δεν ήθελα ποτέ ξανά να υποστώ αυτόν τον οδυνηρό πόνο. Μου ήλθε στο μυαλό ότι θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να υποστώ κι άλλα τέτοια φρικτά βασανιστήρια. Έκανα απεργία πείνας, αρνούμενη πολλά γεύματα στη σειρά. Οι αστυνομικοί μού ούρλιαζαν, έξαλλοι, λέγοντας ότι θα με ταΐσουν με το ζόρι αν αρνιόμουν να φάω. Ξαφνιασμένη, συνειδητοποίησα τελικά ότι έπρεπε ν’ αναζητήσω το θέλημα του Θεού. Ακριβώς τότε σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Η ταλαιπωρία μερικών ανθρώπων φτάνει στα άκρα, και οι σκέψεις τους στρέφονται στον θάνατο. Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη προς τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί, δεν έχουν επιμονή, είναι ασθενείς και αδύναμοι! […] Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Διαπίστωσα από τα λόγια του Θεού ότι είναι δειλία ν’ αναζητάς τον θάνατο επειδή φοβάσαι τη σωματική ταλαιπωρία. Όχι μόνο δεν θα έφερνα δόξα στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά θα ήμουν ο περίγελος του Σατανά. Ο Θεός ήλπιζε να καταθέσω μαρτυρία για Εκείνον ενώπιον του Σατανά, να αφοσιωθώ σ’ Αυτόν μέχρι την τελευταία μου πνοή και να μην ενδώσω ποτέ στον Σατανά. Αυτή ήταν μια ισχυρή μαρτυρία για ν’ αντεπιτεθώ στον Σατανά. Μόλις αντιλήφθηκα το θέλημα του Θεού, σταμάτησα ν’ αρνούμαι το φαγητό. Όμως σκεπτόμενη την προοπτική να συνεχιστούν τα βασανιστήρια στα χέρια της αστυνομίας, χωρίς να έχω ιδέα πότε θα τελειώσουν όλ’ αυτά, ένιωσα κάποια αδυναμία στην καρδιά μου. Τότε θυμήθηκα τον ύμνο «Μιμήσου τον Κύριο Ιησού»: «Στον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς σπάραζε, σαν να έστριβε ένα μαχαίρι στην καρδιά Του, όμως δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να παραβεί τον λόγο Του· πάντα υπήρχε μια ισχυρή δύναμη που Τον ωθούσε μπροστά, εκεί που επρόκειτο να σταυρωθεί. Τελικά, Τον κάρφωσαν στον σταυρό κι έγινε η απεικόνιση της αμαρτωλής σάρκας, ολοκληρώνοντας το έργο της λύτρωσης της ανθρωπότητας. Ελευθερώθηκε από τα δεσμά του θανάτου και του Άδη. Μπροστά Του, η θνητότητα, η κόλαση και ο Άδης έχασαν τη δύναμή τους και κατατροπώθηκαν από Αυτόν» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, σκέφτηκα την εποχή που ο Κύριος Ιησούς ολοκλήρωνε το έργο Του για τη λύτρωση της ανθρωπότητας. Τον μαστίγωσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, χρειάστηκε να φορέσει αγκάθινο στεφάνι και οδηγήθηκε γεμάτος αγωνία στον τόπο της σταύρωσής Του. Τελικά, έχυσε και την τελευταία σταγόνα του αίματός Του στον σταυρό, υπομένοντας αφάνταστο πόνο. Για να μας σώσει, ο Θεός έδωσε τη δική Του ζωή χωρίς δισταγμό —η αγάπη Του είναι πολύ μεγάλη! Εγώ, όμως, από την άλλη, όταν είδα φρικτά βασανιστήρια που δεν μπορούσα ν’ αποφύγω, απλά δεν ήθελα να υποφέρω άλλο. Έχασα την αποφασιστικότητά μου να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Ένιωσα ότι ήταν πραγματικά ντροπή. Ο Θεός μπόρεσε να θυσιάσει τη ζωή Του για μάς, οπότε γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τον εαυτό μου για ν’ ανταποδώσω την αγάπη Του; Νιώθοντας την αγάπη του Θεού, δάκρυα κυλούσαν ατελείωτα στο πρόσωπό μου. Προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ μου, ανεξάρτητα από το πόσον καιρό ή πόσο πολύ πρέπει να υποφέρω, θέλω να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου!»

Όταν ανακάθισα στο πάτωμα εκείνο το βράδυ, ένιωσα δύναμη σε όλο μου το σώμα κι ήμουν σε πολύ καλύτερη διάθεση. Ένας από τους αστυνομικούς με ανέκρινε συνέχεια για πληροφορίες σχετικά με την εκκλησία. Του είπα αποφασιστικά: «Δεν πρόκειται να σου πω τίποτα». Έφυγε θυμωμένος, χτυπώντας την πόρτα. Λίγο αργότερα, οι αστυνομικοί έφεραν μια νέου τύπου καρέκλα ανάκρισης, με έδεσαν με χειροπέδες και είπαν ότι η επομένη θα είναι τρομερή για μένα. Αργά εκείνο το βράδυ παρατήρησα ότι και οι δύο αστυνομικοί που με φύλαγαν είχαν αποκοιμηθεί, οπότε αποφάσισα να προσπαθήσω να δω αν μπορούσα ν’ απαλλαγώ από τις χειροπέδες. Παραδόξως, ήταν αρκετά χαλαρές και τα χέρια μου βγήκαν αμέσως. Προσευχήθηκα μέσα μου ως εξής: «Θεέ μου, μου ανοίγεις διέξοδο; Δεν έχω ιδέα τι είναι έξω απ’ αυτό το δωμάτιο ή πού μπορώ να πάω φεύγοντας. Αφήνομαι στα χέρια Σου —καθοδήγησέ με, Σε παρακαλώ!» Αφού προσευχήθηκα, ξεγλίστρησα από την καρέκλα της ανάκρισης κι έφτασα στην πόρτα. Την άνοιξα απαλά κι έτρεξα προς την είσοδο του ξενοδοχείου. Προς έκπληξή μου, οι φρουροί στην πόρτα ήταν κι αυτοί σκυμμένοι πάνω σ’ ένα τραπέζι και κοιμόντουσαν, οπότε έφυγα από το ξενοδοχείο χωρίς να συμβεί κάτι και διέφυγα προς ένα δρομάκι. Τα πόδια μου είχαν τραυματιστεί πολύ άσχημα, όμως, το απίστευτο εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι δεν πονούσαν καθόλου. Έτρεξα απελπισμένα να σωθώ. Είχα πολύ άγχος, φοβόμουν ότι θα με προλάβει η αστυνομία και θα με γυρίσει πίσω. Δεν ήξερα πού να πάω, και δεν τολμούσα να πάω στους αδελφούς ή τις αδελφές μου, από φόβο μην τους βάλω σε κίνδυνο. Θυμήθηκα ένα σπίτι που είχε αγοράσει πρόσφατα η οικογένειά μου και που πιθανότατα η αστυνομία δεν γνώριζε ακόμα. Ήθελα να πάω εκεί να κρυφτώ για λίγο, οπότε έτρεξα γρήγορα προς το σπίτι. Λίγο αφότου έφτασα, επέστρεψε η μαμά μου. Είπε αγχωμένη: «Η αστυνομία έχει βγει έξω με τη φωτογραφία σου και ρωτάνε για σένα παντού. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ —πρέπει να φύγεις αμέσως». Αυτό με ανησύχησε, κι η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Αμέσως γονάτισα και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν ξέρω πού να πάω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με. Δεν ξέρω αν αυτή η απόδραση θα είναι επιτυχής, αλλά αφήνω τα πάντα στα χέρια Σου, τ’ αφήνω στις ρυθμίσεις Σου. Εάν δεν μπορέσω να ξεφύγω, είμαι έτοιμη να δώσω τη ζωή μου για να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου». Σταδιακά ηρέμησα μετά την προσευχή. Μετά απ’ αυτό, ο μπαμπάς μου μ’ έβγαλε έξω με το ηλεκτρικό του σκούτερ. Τη στιγμή που πλησιάζαμε την πίσω πόρτα του συγκροτήματος διαμερισμάτων, είδα όχι πολύ μακριά αστυνομικούς να ρωτάνε για μένα, κρατώντας μια φωτογραφία και κάνοντας ερωτήσεις στους περαστικούς. Η καρδιά μου αναπήδησε και μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας. Ενώ δεν με πρόσεχαν, κατέβηκα από το σκούτερ κι έτρεξα σ’ ένα κοντινό κτίριο να κρυφτώ. Ο μπαμπάς μου συνέχισε τον δρόμο του, κάνοντας τον ψύχραιμο. Προσευχόμουν ασταμάτητα στον Θεό, ζητώντας την καθοδήγησή Του. Ο μπαμπάς μου επέστρεψε σύντομα να με πάρει, λέγοντας ότι η αστυνομία είχε φύγει. Κανείς δεν πρόσεχε την πίσω πόρτα του συγκροτήματος, οπότε άρπαξα την ευκαιρία για να γλιστρήσω έξω. Μετά από κάποιες αναποδιές, με τη βοήθεια των αδελφών μου κατάφερα να κρυφτώ με ασφάλεια.

Αργότερα άκουσα ότι, την ίδια ακριβώς μέρα, λίγο αφότου είχα φύγει από το σπίτι των γονιών μου, είχαν έλθει πολλά περιπολικά κι είχαν περικυκλώσει το συγκρότημα. Είχαν περάσει μέρες ψάχνοντας από πόρτα σε πόρτα. Είχαν κάνει άνω-κάτω το σπίτι των γονιών μου όταν το βρήκαν και πήγαν τον μπαμπά μου στο αστυνομικό τμήμα για να τον ρωτήσουν πού βρίσκομαι. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν εγκαταστήσει και κάμερα υψηλής ευκρίνειας στο κτίριο ακριβώς απέναντι από τους γονείς μου. Η αστυνομία διεξήγαγε επίσης ενδελεχή έρευνα για μένα γύρω από το σπίτι της γιαγιάς μου. Όταν μια ηλικιωμένη κυρία που έμενε δίπλα είπε κάτι χαμηλόφωνα σε κάποιον που στεκόταν πλάι της, η αστυνομία τη διέταξε να με παραδώσει και, στη συνέχεια, την πήγε στο αστυνομικό τμήμα και την κράτησε εκεί όλη τη νύχτα. Μετά απ’ αυτό συνέλαβαν τη θεία μου και την ανέκριναν για το πού βρίσκομαι. Όλοι οι συγγενείς μου ήταν υπό αστυνομική επιτήρηση. Θύμωσα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει όντως παραφρονήσει —η πίστη μου δεν παραβίαζε κανένα νόμο, όμως και πάλι δεν θα σταματούσαν μπροστά σε τίποτα στην προσπάθειά τους να με συλλάβουν. Θυμήθηκα το εξής από τα λόγια του Θεού: «Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Χιλιάδες χρόνια μίσους έχουν συγκεντρωθεί μέσα στην καρδιά, χιλιετίες αμαρτιών έχουν χαραχτεί στην καρδιά. Πώς θα μπορούσε αυτό να μην προκαλεί την απέχθεια; Εκδικηθείτε για τον Θεό, αποτελειώστε τον εχθρό Του, μην τον αφήνετε να δρα πλέον ανεξέλεγκτος και μην του επιτρέπετε να κυβερνά ως τύραννος! Τώρα είναι η ώρα: ο άνθρωπος έχει από καιρό συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του, έχει αφιερώσει όλες του τις προσπάθειες και έχει πληρώσει κάθε τίμημα για έναν λόγο, για να ξεσκίσει το φρικτό πρόσωπο αυτού του δαίμονα και να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, που έχουν τυφλωθεί και έχουν υποστεί κάθε είδους δυστυχία και δυσκολίες, να ξεσηκωθούν από τον πόνο τους και να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν τον σατανικό διάβολο» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)]. Ο Θεός ενσαρκώθηκε τις έσχατες ημέρες και εκφράζει αλήθειες για να σώσει την ανθρωπότητα. Μας έφερε το ευαγγέλιο για να σωθούμε και να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών, όμως το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν πίστη και ν’ ακολουθούν τον Θεό. Συλλαμβάνει και διώκει μανιωδώς τους χριστιανούς, βασανίζοντάς μας σκληρά, καταδικάζοντάς μας σε φυλάκιση, μας αφήνει μάλιστα και ανάπηρους ή νεκρούς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένας κακός δαίμονας του κάτω κόσμου! Όσο περισσότερο εντείνει την καταπίεσή του, τόσο πιο καθαρά βλέπω τη δαιμονική του ουσία, και τόσο περισσότερο το μισώ και το απαρνούμαι από καρδιάς. Ορκίζομαι στη ζωή μου να συνεχίσω ν’ ακολουθώ τον Θεό.

Αυτή η εμπειρία της σύλληψης και δίωξης μου έδειξε την παντοδύναμη εξουσία του Θεού και τις θαυμαστές Του πράξεις. Εν μέσω κρίσης, ο Θεός με πρόσεχε ώστε να μπορέσω να θριαμβεύσω επί της βαρβαρότητας του Σατανά. Τα λόγια του Θεού επίσης μου έδωσαν επανειλημμένα δύναμη και πίστη. Βίωσα πραγματικά τη δύναμη και την εξουσία των λόγων Του κι ένιωσα την αγάπη και την προστασία Του για μένα. Είμαι ευγνώμων στον Θεό και Τον δοξάζω από τα βάθη της καρδιάς μου!