Τον Ιανουάριο του 2021, το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη ήταν έτοιμο να ολοκληρωθεί. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου μεταφέρθηκαν σταδιακά σε άλλα καθήκοντα, μέχρι που μείναμε μόνο λίγες συνεργάτιδες για να ολοκληρώσουμε τα πράγματα. Εκείνη την εποχή, σκεφτόμουν ότι αν και δεν υπήρχε πολύ έργο να κάνω, έπρεπε να το ολοκληρώσω ευσυνείδητα. Ξαφνικά, μια μέρα, έμαθα ότι μία από τις συνεργάτιδες μου είχε προαχθεί ως υπεύθυνη για το έργο του ευαγγελίου. Αυτό με αναστάτωσε και με πίκρανε. «Γιατί δεν πήρα εγώ προαγωγή; Δεν θα μπορούσα να είμαι κι εγώ επόπτρια;» Αλλά τότε σκέφτηκα: «Ίσως οι επικεφαλής πιστεύουν ότι είναι πιο ικανή και γι’ αυτό πήρε προαγωγή πρώτη. Τέλος πάντων, το έργο μου εδώ δεν έχει τελειώσει ακόμα. Μόλις ολοκληρωθεί το έργο, πιθανότατα θα κανονίσουν νέα καθήκοντα για εμάς». Αλλά σύντομα, κι αρκετοί άλλοι συνεργάτες πήραν σταδιακά προαγωγή ως επόπτες, και ορισμένοι από αυτούς μάλιστα εκλέχθηκαν ως επικεφαλής. Όταν άκουσα τα νέα, δυσανασχέτησα περισσότερο. «Έχουν γίνει όλοι επικεφαλής, εργάτες ή επόπτες, αλλά εγώ δεν έχω μετακινηθεί. Πρέπει μάλιστα να αναλάβω όλο το έργο τους, και φαίνεται ότι θα είμαι υπεύθυνη για όλα αυτά μέχρι τέλους. Αφού όλοι κάνουμε το ίδιο έργο, γιατί όλοι παίρνουν προαγωγή κι εγώ όχι; Είμαι άραγε τόσο κακή; Τώρα, είμαι η χειρότερη από όλους τους. Πιστεύουν οι επικεφαλής μου ότι δεν αξίζω να καλλιεργηθώ; Μήπως είναι προκατειλημμένοι εναντίον μου; Πραγματικά δεν θέλω να αναλάβω το έργο τους. Όσα περισσότερα αναλαμβάνω, τόσο λιγότερο θα είμαι σε θέση να κάνω άλλα είδη έργου. Μέχρι να ολοκληρώσω αυτό το έργο, οι συνεργάτες μου θα είναι ήδη εξοικειωμένοι με το έργο τους και θα έχουν κατακτήσει ορισμένες αρχές. Εάν αργότερα με στείλουν να κηρύξω το ευαγγέλιο ή να ποτίσω νεοφώτιστους, και η πρώην συνεργάτιδά μου γίνει επόπτριά μου, ένα τόσο μεγάλο κενό θα είναι πολύ ντροπιαστικό!» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ ταραζόμουν. Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου μου ζήτησαν να αναλάβω τις εργασίες τους, ήμουν πολύ αντίθετη. Είχα συσσωρευμένο θυμό μέσα μου και δεν ήθελα να το κάνω. Για πάνω από δύο ημέρες, δεν προσπάθησα να μάθω πώς να κάνω τις εργασίες που μου παρέδωσαν. Δεν με πολυένοιαζε ούτε και το δικό μου έργο. Καθυστερούσα να παρακολουθήσω το έργο και δεν σκεφτόμουν ούτε ποια προβλήματα έπρεπε να επιλυθούν ούτε πώς να κάνω τα πράγματα σωστά. Οπότε, το έργο προχωρούσε πολύ αργά. Αν και ήξερα ότι έπρεπε να υποταχθώ στις διευθετήσεις της εκκλησίας, ένιωθα άτονη, μελαγχολική και αποκαρδιωμένη. Είχα χάσει το κίνητρο να κάνω το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη, κι έτσι προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ. Ζήτησα τη διαφώτιση και τη φώτισή Του, ώστε να αποκτήσω τελικά αυτογνωσία.

Αφού προσευχήθηκα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που μου έδωσε κάποια επίγνωση της κατάστασής μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τώρα, όλοι σας εκτελείτε το καθήκον σας με πλήρη απασχόληση. Δεν σας περιορίζει ούτε σας δεσμεύει η οικογένεια, ο γάμος ή τα πλούτη. Έχετε ήδη ξεφύγει από αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, οι αντιλήψεις, οι φαντασιοκοπίες, οι γνώσεις και οι προσωπικές προθέσεις και επιθυμίες που γεμίζουν το κεφάλι σας δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Έτσι, σε οτιδήποτε αφορά τη φήμη, τη θέση ή μια ευκαιρία να λάμψετε —όταν για παράδειγμα ακούτε ότι ο οίκος του Θεού σχεδιάζει να καλλιεργήσει κάποιους ταλαντούχους ανθρώπους— η καρδιά όλων σας σκιρτά από προσμονή, και συνέχεια όλοι σας θέλετε να γίνετε διάσημοι και να βγείτε στο προσκήνιο. Όλοι θέλετε να παλέψετε για τη θέση και την υπόληψη. Ντρέπεστε γι’ αυτό, αλλά αν δεν το κάνετε, θα νιώθατε άσχημα. Όποτε βλέπετε κάποιον να ξεχωρίζει, νιώθετε φθόνο και μίσος, διαμαρτύρεστε και το θεωρείτε άδικο: “Γιατί δεν μπορώ κι εγώ να ξεχωρίσω; Γιατί βρίσκονται πάντα άλλοι άνθρωποι στο προσκήνιο; Γιατί δεν έρχεται ποτέ η δικιά μου η σειρά;” Κι έπειτα, αισθάνεστε πικρία, προσπαθείτε να την καταπνίξετε, αλλά δεν μπορείτε. Προσεύχεστε στον Θεό και για λίγο αισθάνεστε καλύτερα, αλλά μόλις σας ξανατύχει μια παρόμοια κατάσταση, ούτε τότε μπορείτε να την ξεπεράσετε. Δεν είναι αυτό εκδήλωση ανώριμου αναστήματος; Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, δεν έχουν πέσει στην παγίδα του Σατανά; Τούτα είναι τα δεσμά της διεφθαρμένης φύσης του Σατανά, που δένουν τα ανθρώπινα όντα. […] Όσο περισσότερο πασχίζεις, τόσο πιο σκοτεινή θα γίνεται η καρδιά σου και τόσο περισσότερο φθόνο και μίσος θα νιώθεις, ενώ η επιθυμία σου να αποκτήσεις αυτά τα πράγματα μονάχα ισχυρότερη θα γίνεται. Όσο ισχυρότερη είναι η επιθυμία σου να τα αποκτήσεις, τόσο λιγότερο θα μπορείς να το καταφέρεις, και καθώς θα συμβαίνει αυτό, το μίσος σου θα αυξάνεται. Καθώς το μίσος σου θα αυξάνεται, θα γεμίζεις όλο και περισσότερο με σκοτάδι. Όσο περισσότερο σκοτάδι έχεις μέσα σου, τόσο χειρότερα θα εκτελείς το καθήκον σου, και όσο χειρότερα εκτελείς το καθήκον σου, τόσο πιο άχρηστος θα γίνεσαι για τον οίκο του Θεού. Είναι ένας αλληλένδετος φαύλος κύκλος. Αν δεν εκτελείς ποτέ καλά το καθήκον σου, σιγά σιγά θα αποκλειστείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Ο λόγος του Θεού εξέθεσε την κατάστασή μου. Ένιωθα τόση αντίσταση και απροθυμία εκείνη την περίοδο, επειδή δεν είχε ικανοποιηθεί η επιθυμία μου για θέση. Όταν είδα τους συνεργάτες μου να παίρνουν προαγωγή, η καρδιά μου σκίρτησε. Ήλπιζα ότι θα μπορούσα κι εγώ να πάρω προαγωγή, ώστε να αποκτήσω θέση και να κερδίσω την εκτίμηση των ανθρώπων. Όταν κατάλαβα ότι οι επικεφαλής μου δεν ήθελαν να μου δώσουν προαγωγή και με ανάγκασαν να αναλάβω το έργο των συνεργατών μου, ζήλεψα. Υποψιαζόμουν ότι οι επικεφαλής ήταν προκατειλημμένοι εναντίον μου, ή μάλιστα με περιφρονούσαν. Όταν σκεφτόμουν ότι ήμουν η χειρότερη στα μάτια των επικεφαλής μου και ότι αρκετοί από τους συνεργάτες μου είχαν προαχθεί σε επικεφαλής ή επόπτες, ενώ εγώ δεν είχα κανένα απολύτως πόστο, ήμουν δυστυχισμένη και εριστική. Έφτασα μέχρι το σημείο να ξεσπάσω τον θυμό μου στο καθήκον μου. Δεν έδειχνα κανένα ενδιαφέρον για τις εργασίες που μου είχαν ανατεθεί και δεν έκανα το δικό μου έργο με την καρδιά μου. Ο Θεός σιχαινόταν να με βλέπει να ζω σε αυτήν την επαναστατική κατάσταση! Θυμήθηκα παλιότερα, που είχα ορκιστεί να κάνω καλά το καθήκον μου. Τώρα, μόλις είδα άλλους να παίρνουν προαγωγή και δεν ικανοποιήθηκε η επιθυμία μου για θέση, έγινα αρνητική και έχασα το ενδιαφέρον για το καθήκον μου. Η επιθυμία μου για θέση ήταν πολύ ισχυρή! Έπρεπε να αναζητήσω γρήγορα την αλήθεια για να διορθώσω την κατάστασή μου.

Κατόπιν, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού για το πώς να βλέπω την προαγωγή και την καλλιέργεια, και μπόρεσα να μεταστρέψω την κατάστασή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν εσύ θεωρείς πως είσαι κατάλληλος να γίνεις επικεφαλής και πως έχεις το ταλέντο, το επίπεδο και την ανθρώπινη φύση που απαιτεί αυτή η θέση, αλλά ο οίκος του Θεού δεν σε έχει προαγάγει και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν σε έχουν εκλέξει, πώς πρέπει να αντιμετωπίσεις το ζήτημα; Εδώ υπάρχει ένα μονοπάτι άσκησης που μπορείς να ακολουθήσεις. Πρέπει να γνωρίσεις σε βάθος τον εαυτό σου. Δες αν το θέμα είναι ότι έχει κάποιο πρόβλημα η ανθρώπινη φύση σου ή ότι η αποκάλυψη κάποιας πτυχής της διεφθαρμένης σου διάθεσης προκαλεί απέχθεια στους ανθρώπους, ή ότι δεν έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα και δεν πείθεις τους άλλους ή ότι δεν εκτελείς το καθήκον σου σε αποδεκτό επίπεδο. Πρέπει να αναλογιστείς όλα αυτά τα πράγματα και να δεις ακριβώς πού υστερείς. Αφού στοχαστείς για λίγο και βρεις ποιο είναι το πρόβλημά σου, πρέπει αμέσως να αναζητήσεις την αλήθεια για να το επιλύσεις και να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, να αγωνιστείς για να πετύχεις αλλαγή και να αναπτυχθείς, έτσι ώστε οι γύρω σου να το δουν και να πουν: “Τώρα τελευταία τα πάει πολύ καλύτερα από πριν. Εργάζεται σταθερά, παίρνει σοβαρά το επάγγελμά του και είναι ιδιαίτερα επικεντρωμένος στις αλήθεια-αρχές. Δεν ενεργεί πλέον παρορμητικά ή επιπόλαια και είναι πιο επιμελής και υπεύθυνος στο έργο του. Παλιότερα, του άρεσε πότε πότε να κομπάζει και συνέχεια αυτοπροβαλλόταν, αλλά τώρα είναι πολύ πιο χαμηλών τόνων και όχι τόσο αυταρχικός. Ακόμα κι αν μπορεί να κάνει μερικά πράγματα, δεν καυχιέται γι’ αυτά και, αφού ολοκληρώσει κάτι, το αναλογίζεται επανειλημμένα, από φόβο μήπως κάνει κάτι λάθος. Είναι πολύ πιο προσεκτικός από πριν και έχει θεοφοβούμενη καρδιά, ενώ το σημαντικότερο είναι πως μπορεί να συναναστραφεί για την αλήθεια και να επιλύσει μερικά προβλήματα. Πράγματι, έχει αναπτυχθεί”. Όσοι απ’ τους γύρω σου έχουν αλληλεπιδράσει μαζί σου για λίγο καιρό διαπιστώνουν ότι έχεις αλλάξει και αναπτυχθεί φανερά· τόσο στη ζωή σου, τη συμπεριφορά σου και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεσαι τα ζητήματα όσο και στη στάση που έχεις απέναντι στο έργο σου και τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τις αλήθεια-αρχές, καταβάλλεις περισσότερη προσπάθεια από πριν και είσαι αυστηρός στα λόγια και τις πράξεις σου. Οι αδελφοί και οι αδελφές τα βλέπουν όλα αυτά και τα εκτιμούν. Ίσως τότε να μπορέσεις να κατέβεις ως υποψήφιος στις επόμενες εκλογές και να έχεις ελπίδα να εκλεγείς επικεφαλής. Εάν μπορείς πραγματικά να κάνεις κάποιο σημαντικό καθήκον, τότε θα λάβεις την ευλογία του Θεού. Αν έχεις πράγματι κάποιο βάρος και μια αίσθηση ευθύνης, κι επιθυμείς να επωμιστείς ένα φορτίο, τότε εκπαίδευσε γρήγορα τον εαυτό σου. Εστίασε στο να κάνεις πράξη την αλήθεια και ξεκίνα να ενεργείς με αρχές. Όταν αποκτήσεις εμπειρία ζωής και μπορείς να γράψεις άρθρα μαρτυρίας, τότε θα έχεις αναπτυχθεί πραγματικά. Κι αν μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό, τότε θα μπορέσεις σίγουρα να λάβεις το έργο του Αγίου Πνεύματος. Αν το Άγιο Πνεύμα προσπαθεί να σε πείσει, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός σε βλέπει ευνοϊκά και, εφόσον σε καθοδηγεί το Άγιο Πνεύμα, σύντομα θα παρουσιαστεί η ευκαιρία σου. Ίσως τώρα να έχεις ένα βάρος, αλλά το ανάστημά σου είναι ανεπαρκές και η εμπειρία σου στη ζωή πολύ επιφανειακή, οπότε ακόμα κι αν γινόσουν επικεφαλής, θα ήταν πιθανό να καταρρεύσεις. Πρέπει να επιδιώξεις τη ζωή-είσοδο, να απαλλαγείς πρώτα από τις υπερβολικές σου επιθυμίες, να είσαι πρόθυμος να γίνεις ακόλουθος και να καταφέρεις να υποταχθείς αληθινά στον Θεό, χωρίς να παραπονιέσαι για ό,τι ενορχηστρώνει ή ρυθμίζει Εκείνος. Όταν αποκτήσεις αυτό το ανάστημα, θα έρθει η ευκαιρία σου. Είναι καλό που επιθυμείς να επωμιστείς ένα βαρύ φορτίο και έχεις αυτό το βάρος. Δείχνει ότι έχεις μια ενεργή καρδιά που επιζητά να προοδεύσει και ότι θέλεις να λάβεις υπόψη τις προθέσεις του Θεού και να ακολουθήσεις το θέλημά Του. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία, αλλά ένα αληθινό βάρος· είναι η ευθύνη που έχουν όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και το αντικείμενο της επιδίωξής τους. Δεν έχεις εγωιστικά κίνητρα και δεν ενεργείς για λογαριασμό σου, αλλά για να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό και να Τον ικανοποιήσεις· αυτό είναι που ευλογεί περισσότερο ο Θεός και Εκείνος θα κάνει για σένα τις κατάλληλες διευθετήσεις. […] Η πρόθεση του Θεού είναι να κερδίσει περισσότερους ανθρώπους που μπορούν να δώσουν μαρτυρία για Αυτόν· θέλει να οδηγήσει όλους όσοι Τον αγαπούν στην τελείωση και να δημιουργήσει μια ομάδα ανθρώπων που θα είναι σε ομοφροσύνη μαζί Του το συντομότερο δυνατό. Επομένως, στον οίκο του Θεού, όλοι όσοι επιδιώκουν την αλήθεια έχουν μεγάλες προοπτικές, και οι προοπτικές όσων αγαπούν αληθινά τον Θεό είναι απεριόριστες. Όλοι θα πρέπει να κατανοήσουν την πρόθεση του Θεού. Είναι όντως κάτι θετικό να έχεις αυτό το βάρος και είναι κάτι που θα πρέπει να διαθέτουν όσοι έχουν συνείδηση και λογική· δεν είναι, όμως, βέβαιο πως θα μπορέσουν όλοι να επωμιστούν ένα βαρύ φορτίο. Τι προκαλεί αυτήν την ασυμφωνία; Όποια κι αν είναι τα προτερήματά σου ή οι ικανότητές σου και όσο υψηλό δείκτη νοημοσύνης κι αν έχεις, αυτό που έχει καθοριστική σημασία είναι η επιδίωξή σου και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (6)]. Είδα από τον λόγο του Θεού ότι το αν θα προαχθούμε και θα καλλιεργηθούμε εξαρτάται από την επιδίωξη και το μονοπάτι μας. Αν επιδιώκουμε την αλήθεια και πραγματικά φέρουμε ένα φορτίο, και έχουμε κάποιο επίπεδο και ταλέντο, η εκκλησία θα μας δώσει ευκαιρίες για προαγωγή και καλλιέργεια, και θα μας επιτρέψει να επιβλέψουμε κάποιο έργο. Αν, όμως, δεν επιδιώκουμε την αλήθεια, αλλά επιδιώκουμε διαρκώς τη φήμη και τη θέση, παίρνοντας το λάθος μονοπάτι, τότε ακόμα κι αν γίνουμε επικεφαλής, δεν θα είναι για πολύ. Εφάρμοσα τον λόγο του Θεού στον εαυτό μου και ένιωσα ντροπή. Είδα ότι ήμουν εντελώς παράλογη και ότι δεν είχα καθόλου αυτογνωσία. Πίστευα ότι ήμουν ιδιαίτερα ικανή και καλή, και ότι αν έπαιρναν προαγωγή οι αδελφές που είχα συνεργάτιδες, αυτό σήμαινε ότι άξιζα και εγώ να πάρω προαγωγή. Δεν έκανα αυτοκριτική ούτε κατανοούσα αν ήμουν όντως κάποια που επιδίωκε την αλήθεια, αν η ανθρώπινη φύση μου ήταν κατάλληλη και αν μπορούσα πραγματικά να φέρω το φορτίο του έργου. Αντίθετα, συνέκρινα τυφλά τον εαυτό μου με τους άλλους και επιδίωκα την προαγωγή. Πάντα ήθελα να αποδείξω ότι ήμουν εξίσου καλή με τους άλλους, και να αποκτήσω υψηλή θέση για να κάνω επίδειξη μπροστά σε περισσότερους ανθρώπους και να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν. Πάντα εκτελούσα το καθήκον μου με βάση τις δικές μου φιλοδοξίες και επιθυμίες. Έτσι, ακόμη και αν γινόμουν επικεφαλής ή εργάτης, και πάλι θα εργαζόμουν για τη φήμη και τη θέση, και θα ήταν αδύνατον να κάνω καλά το καθήκον μου. Το ότι δεν ήμουν επικεφαλής ήταν προστασία για μένα. Σκέφτηκα ότι κάποιος με πραγματική λογική θα ήταν σε θέση να υποταχθεί, να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία, και να είναι ικανοποιημένος με το να εκτελεί καλά το καθήκον του σε αυτήν την περίπτωση. Θα αναλογιζόταν, επίσης, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του, θα αναζητούσε την αλήθεια για να επιλύσει τα προβλήματά του, και θα πάσχιζε να σημειώσει πρόοδο και να αλλάξει. Όταν έκανα αυτοκριτική με βάση τον λόγο του Θεού, είδα ότι όντως είχα μέτριο επίπεδο και δεν ήμουν κάποια που επιδίωκε την αλήθεια. Μου αρκούσε απλώς να ολοκληρώνω τις καθημερινές μου εργασίες και δεν επικεντρωνόμουν στην κατανόηση και τη διόρθωση των διεφθαρμένων μου διαθέσεων. Μετά από χρόνια πίστης στον Θεό, εξακολουθούσα να είμαι πολύ ανταγωνιστική. Όσον αφορά τη φήμη και τη θέση μου, ανησυχούσα διαρκώς πώς θα τις αποκτήσω ή μήπως τις χάσω. Όταν δεν απέκτησα θέση, έφτασα να ξεσπάσω τον θυμό μου στο καθήκον μου και αδιαφορούσα για το έργο. Πώς, λοιπόν, κατείχα οποιαδήποτε αλήθεια-πραγματικότητα; Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσα να θέλω προαγωγή. Πραγματικά δεν είχα την παραμικρή αυτογνωσία! Ήξερα ότι δεν έπρεπε πλέον να επιδιώκω τυφλά τη φήμη και τη θέση. Θα έπρεπε να υποτάσσομαι και να κάνω το σημερινό καθήκον μου με προσγειωμένο τρόπο. Αυτήν την ανθρώπινη φύση και τη λογική όφειλα να κατέχω. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, δεν ένιωθα πλέον τη διατάραξη και τους περιορισμούς αυτής της περίστασης, και άρχισα να σημειώνω κανονική πρόοδο στο συγκεκριμένο έργο. Άρχισα επίσης να σκέφτομαι πώς να ολοκληρώσω το έργο πιο αναλυτικά και διεξοδικά, ώστε να μπορέσω να το τελειώσω χωρίς ενοχές. Όταν ασκούμουν με αυτόν τον τρόπο, ένιωθα πολύ ασφαλής.

Μετά από κάποιο διάστημα, η εκκλησία κανόνισε να επιβλέπω το έργο του ποτίσματος μιας εκκλησίας. Όταν άκουσα αυτήν τη ρύθμιση, είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωσα αμηχανία και ντροπή. Είχα παρεξηγήσει τους επικεφαλής μου, και είχα υποθέσει ότι ήταν προκατειλημμένοι εναντίον μου και σκόπιμα δεν με είχαν προάγει ή καλλιεργήσει. Αυτό ήταν εξολοκλήρου συνέπεια της ισχυρής επιθυμίας μου για θέση. Το επόμενο διάστημα, όταν μου τύχαιναν πράγματα που δεν καταλάβαινα, αναζητούσα απαντήσεις με τους συνεργάτες μου, και ξόδευα σχεδόν όλο τον χρόνο μου στο έργο του ποτίσματος. Αλλά μετά από λίγο, το έργο δεν είχε και πολλά αποτελέσματα. Μόνο τότε είδα ότι είχα πολλές ελλείψεις. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι ακόμη και αν είχα θέση, ήταν αδύνατο να εργαστώ καλά αν δεν είχα την αλήθεια. Έτσι, ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη ντροπή για τη μεγάλη μου φιλοδοξία να γίνω επικεφαλής. Εκείνη την περίοδο, σταμάτησα να σκέφτομαι πώς να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν. Σκεφτόμουν μόνο πώς να εκτελέσω καλά το έργο του ποτίσματος. Είχα μια πιο προσγειωμένη στάση απέναντι στο καθήκον μου. Έτσι, πίστεψα ότι είχα αλλάξει λίγο, και ότι θα μπορούσα να κάνω το καθήκον μου άνετα και να συνεχίσω τη δική μου εργασία. Αλλά όταν προέκυψε ένα άλλο περιβάλλον, φανερώθηκε πάλι η επιθυμία μου για θέση.

Τον Ιούνιο του 2021, η εκκλησία μού κανόνισε να αναλάβω ένα άλλο έργο με μεγαλύτερο φόρτο εργασίας και μικρή προθεσμία. Αν και αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, μέσα από την κοινή μας προσπάθεια, μετά από λίγους μήνες, το έργο μας άρχισε να γίνεται πιο αποτελεσματικό, και στο τέλος ολοκληρώσαμε διπλάσιο έργο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ήμουν πολύ περήφανη, και ένιωσα ότι έπαιξα ρόλο στο γεγονός ότι πετύχαμε αυτά τα αποτελέσματα. Αν οι επικεφαλής ήθελαν να δώσουν προαγωγή σε κάποιον, πιθανότατα θα σκέφτονταν εμένα. Τις επόμενες ημέρες, άκουσα πολλές φορές ότι οι επικεφαλής συζητούσαν για να προαγάγουν και να καλλιεργήσουν κάποιους ανθρώπους, και πού και πού, άκουγα τα ονόματα των αδελφών που ήξερα. Το μυαλό μου άρχισε να γυρνάει για άλλη μια φορά: «Αφού έχω υπάρξει επικεφαλής και εργάτρια στο παρελθόν, και πρόσφατα ήμουν αποτελεσματική στο καθήκον μου, γιατί οι επικεφαλής δεν έχουν εξετάσει το ενδεχόμενο να με προαγάγουν; Με έχουν διακρίνει οι επικεφαλής και έχουν αποφασίσει ότι δεν επιδιώκω την αλήθεια; Πιστεύουν ότι μπορώ να χειριστώ μόνο εξωτερικά πράγματα; Αν αυτό νομίζουν, θα έχω ποτέ την ευκαιρία να πάρω προαγωγή και να καλλιεργηθώ;» Η σκέψη αυτή έκανε το μέλλον να μοιάζει ζοφερό. Ένιωσα ότι όσο σκληρά κι αν επιδίωκα, έτσι θα ήταν πάντα. Δεν θα είχα ποτέ καμία ελπίδα να προαχθώ. Έγινα μάλιστα προκατειλημμένη εναντίον των επικεφαλής. Μερικές φορές τότε, όταν οι επικεφαλής μού μιλούσαν, απλώς τους αγνοούσα. Έλεγα όσο το δυνατόν λιγότερα και δεν ήθελα καν να βλέπω τις αδελφές μου γύρω μου. Πάντα έδειχνα σκυθρωπή, δεν ήθελα να πολυμιλάω και ήθελα να περνάω όλο τον χρόνο μόνη μου. Ασυνείδητα, σταμάτησα να φέρω φορτίο στο καθήκον μου. Ένιωσα ότι όσο καλά κι αν τα πήγαινα, οι επικεφαλής δεν θα μπορούσαν να δουν την προσπάθειά μου και το όσα δαπανούσα, οπότε γιατί να εργαστώ τόσο σκληρά; Έκανα μόνο τα βασικά.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. […] Μπορεί να ειπωθεί πως στην καρδιά τους οι αντίχριστοι θεωρούν ότι η επιδίωξη της αλήθειας κατά την πίστη τους στον Θεό είναι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης· η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας, και το να κερδίσει κανείς φήμη και θέση σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν φήμη, κέρδη ή θέση, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους εκτιμά ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Η πίστη στον θεό είναι αποτυχία; Είναι απέλπιδα η προσπάθεια;” Συχνά συλλογίζονται τέτοια πράγματα μέσα τους, σκέφτονται πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, ώστε οι άνθρωποι να τους ακούνε όταν μιλάνε, και να τους υποστηρίζουν όταν ενεργούν, και να τους ακολουθούν όπου πάνε· θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο μέσα στην εκκλησία, αλλά και φήμη, κέρδος και θέση· σε αυτά τα πράγματα εστιάζουν κατά βάθος. Αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι. Γιατί σκέφτονται πάντοτε τέτοια πράγματα; Αφού διαβάσουν τα λόγια του Θεού, αφού ακούσουν κηρύγματα, όντως δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, όντως δεν μπορούν να τα διακρίνουν όλα αυτά; Όντως τα λόγια του Θεού και η αλήθεια δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τις αντιλήψεις, τις ιδέες και τις γνώμες τους; Επ’ ουδενί δεν ισχύει αυτό. Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα τους κι οφείλεται εξ ολοκλήρου στο ότι δεν αγαπούν την αλήθεια, επειδή, μέσα τους, αποστρέφονται την αλήθεια και, ως εκ τούτου, είναι παντελώς μη δεκτικοί στην αλήθεια —κάτι το οποίο καθορίζεται από τη φύση-ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Από τον λόγο του Θεού, είδα ότι οι αντίχριστοι αγαπούν ιδιαίτερα τη φήμη και τη θέση, και βλέπουν αυτά τα πράγματα ως πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο. Όταν δεν παίρνουν θέση, βρίσκουν την πίστη στον Θεό κουραστική. Δεν έχουν ειλικρίνεια στην πίστη τους στον Θεό ή στα καθήκοντά τους και δεν κάνουν αυτά τα πράγματα για να κατανοήσουν την αλήθεια. Απεναντίας, τα κάνουν για να αποκτήσουν φήμη και θέση, και να κάνουν περισσότερους ανθρώπους να τους θαυμάζουν και να προσβλέπουν σ’ αυτούς. Οι διαθέσεις των αντίχριστων είναι ιδιαίτερα κακές. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου. Πάντα επιδίωκα να πάρω προαγωγή και να καλλιεργηθώ, και όταν δεν εκπληρώνονταν οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες μου, γινόμουν αρνητική και δεν είχα κίνητρο. Η επιδίωξή μου για φήμη και θέση είχε ήδη ξεφύγει από τον έλεγχό μου. Είχα αποκαλύψει την ίδια διάθεση με έναν αντίχριστο. Σκεφτόμουν ότι, όταν πήγαινα σχολείο, θεωρούσα σατανικά δηλητήρια όπως «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα», και «Ένας στρατιώτης που δεν θέλει να γίνει στρατηγός δεν είναι καλός στρατιώτης», ως νόμους της επιβίωσης, γι’ αυτό επιζητούσα να πάρω τους καλύτερους βαθμούς. Αν δεν έπαιρνα την πρώτη θέση, έπρεπε τουλάχιστον να είμαι άριστη μαθήτρια και να κερδίζω τον έπαινο και τον σεβασμό των συμμαθητών και των δασκάλων μου. Αφού πίστεψα στον Θεό, επιδίωξα τη θέση ως στόχο μου. Πίστευα ότι αν είχα υψηλή θέση, θα μπορούσα να έχω πόστο στην εκκλησία, να κάνω γνωστή την παρουσία μου, να κάνω περισσότερους ανθρώπους να με θαυμάζουν, και να κάνω τη φωνή μου να ακουστεί. Έτσι, όταν το έργο της εκκλησίας απαίτησε επειγόντως ανθρώπους και οι επικεφαλής δεν με προήγαγαν, έγινα αρνητική και δυστυχισμένη, δεν είχα κίνητρο να εκτελέσω το καθήκον μου, και μάλιστα ένιωθα ότι δεν είχα καμία κατεύθυνση ούτε κανέναν στόχο να επιδιώξω στην πίστη μου στον Θεό. Μόνο τότε είδα ξεκάθαρα ότι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είχε γίνει φύση μου. Σε όποια ομάδα ανθρώπων κι αν ήμουν, πάντα ήθελα να με επαινούν και να με θαυμάζουν οι άλλοι, και δεν ήθελα με τίποτα να μένω πίσω. Όταν οι επικεφαλής με εκτίμησαν και με προήγαγαν να κάνω σημαντικό έργο, ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση και ήμουν δραστήρια στο καθήκον μου. Χωρίς την εκτίμηση και την προαγωγή τους, έγινα αρνητική και ανταγωνιστική. Κουτσοέκανα τα καθήκοντά μου, πήγαινα από δω κι από κει χωρίς σκοπό, και μάλιστα ήθελα να τα παρατήσω όλα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κινδύνευα σοβαρά αν συνέχιζα έτσι!

Κατόπιν, διάβασα στον λόγο του Θεού: «Ο Θεός συμπαθεί αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια, και σιχαίνεται περισσότερο αυτούς που επιδιώκουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση. Μερικοί άνθρωποι πραγματικά λατρεύουν τη θέση και τη φήμη, είναι βαθιά προσκολλημένοι σ’ αυτά, δεν αντέχουν να τα εγκαταλείψουν. Αισθάνονται πάντα ότι χωρίς θέση και φήμη δεν υπάρχει χαρά ούτε ελπίδα στη ζωή, ότι υπάρχει ελπίδα σε αυτήν τη ζωή μόνο όταν ζουν για τη θέση και τη φήμη, και ακόμα κι αν έχουν λίγη αναγνωρισιμότητα, θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, δεν θα τα παρατήσουν ποτέ. Εάν αυτή είναι η σκέψη και η άποψη που έχεις, εάν η καρδιά σου είναι γεμάτη τέτοια πράγματα, τότε δεν είσαι σε θέση να αγαπήσεις και να επιδιώξεις την αλήθεια, δεν έχεις τη σωστή κατεύθυνση και τους σωστούς στόχους στην πίστη σου στον Θεό, ούτε είσαι σε θέση να επιδιώξεις την αυτογνωσία, να αποτινάξεις τη διαφθορά και να βιώσεις την εικόνα του ανθρώπου. Αφήνεις πράγματα να διαφεύγουν όταν κάνεις το καθήκον σου, στερείσαι κάθε αισθήματος ευθύνης και αρκείσαι μόνο στο να μην διαπράττεις το κακό, να μην προκαλείς αναστάτωση, να μη σε αποπέμψουν. Θα μπορούσαν άραγε τέτοιου είδους άνθρωποι να κάνουν το καθήκον τους σε αποδεκτό βαθμό; Και θα ήταν άραγε δυνατόν να τους σώσει ο Θεός; Αδύνατον. Όταν ενεργείς για χάρη της φήμης και της θέσης, σκέφτεσαι μέχρι και το εξής: “Εφόσον αυτό που κάνω δεν αποτελεί κακή πράξη και δεν συνιστά αναστάτωση, τότε ακόμα κι αν έχω λάθος κίνητρο, κανείς δεν μπορεί να το δει ούτε να με καταδικάσει”. Δεν ξέρεις ότι ο Θεός τα εξετάζει όλα εξονυχιστικά. Αν δεν αποδέχεσαι ή δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, και ο Θεός σε αποστραφεί και σε απορρίψει, τότε έχεις τελειώσει. Όλοι όσοι δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά περνιούνται για έξυπνοι· στην πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνουν καν πότε Τον προσβάλλουν. Κάποιοι δεν τα βλέπουν καθαρά αυτά και νομίζουν το εξής: “Επιδιώκω τη φήμη και τη θέση μόνο και μόνο για να κάνω περισσότερα, για να αναλάβω μεγαλύτερες ευθύνες. Αυτό δεν συνιστά διατάραξη ούτε αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, και σίγουρα δεν βλάπτει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα. Απλώς αγαπώ τη θέση και την προστατεύω, αλλά αυτό δεν είναι κακή πράξη”. Αν και φαινομενικά, μια τέτοια επιδίωξη μπορεί να μοιάζει πως δεν αποτελεί πράξη κακού, πού οδηγεί τελικά; Θα κερδίσουν άραγε την αλήθεια τέτοιοι άνθρωποι; Θα φτάσουν στη σωτηρία; Με τίποτα. Άρα, η επιδίωξη της φήμης και της θέσης δεν είναι το ορθό μονοπάτι. Κάτι τέτοιο πηγαίνει ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση από την επιδίωξη της αλήθειας. Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το ποια είναι η κατεύθυνση ή ο στόχος της επιδίωξής σου, εάν δεν κάτσεις να συλλογιστείς σχετικά με την επιδίωξη της φήμης και της θέσης και δυσκολεύεσαι πολύ να την παραμερίσεις, τότε αυτό θα επηρεάσει τη ζωή-είσοδό σου. Εφόσον στην καρδιά σου υπάρχει επιθυμία για τη θέση, αυτή θα ελέγχει και θα επηρεάζει πλήρως την κατεύθυνση της ζωής σου και τους στόχους για τους οποίους πασχίζεις, οπότε θα είναι πολύ δύσκολο να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, πόσο μάλλον να επιτύχεις αλλαγές στη διάθεσή σου. Το αν τελικά καταφέρεις να κερδίσεις την επιδοκιμασία του Θεού είναι, φυσικά, διαφορετικό θέμα. Επιπλέον, εάν δεν μπορέσεις ποτέ να παραμερίσεις την επιδίωξή σου για τη θέση, αυτό θα επηρεάσει την ικανότητά σου να κάνεις το καθήκον σου σύμφωνα με τα πρότυπα, γεγονός το οποίο θα δυσχεράνει πολύ το να γίνεις ένα δημιούργημα που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Γιατί το λέω αυτό; Τίποτα δεν σιχαίνεται περισσότερο ο Θεός από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι τη θέση, καθώς η επιδίωξη θέσης συνιστά σατανική διάθεση, είναι λάθος δρόμος· γεννιέται από τη διαφθορά του Σατανά, είναι κάτι που καταδικάζει ο Θεός, είναι αυτό ακριβώς που κρίνει και εξαγνίζει. Ο Θεός δεν σιχαίνεται τίποτα περισσότερο από το να επιδιώκουν οι άνθρωποι τη θέση, κι όμως εσύ εξακολουθείς να ανταγωνίζεσαι πεισματικά για τη θέση, τη λατρεύεις και την προστατεύεις ανελλιπώς, προσπαθώντας πάντα να την αποκτήσεις. Και δεν δείχνουν όλα αυτά μια φύση ανταγωνιστική προς τον Θεό; Δεν ορίζει ο Θεός τη θέση για τους ανθρώπους· ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, ώστε τελικά να γίνουν δημιουργήματα που ανταποκρίνονται στα πρότυπα, μικρά και ασήμαντα δημιουργήματα, όχι άτομα που έχουν θέση και κύρος και τους σέβονται χιλιάδες άνθρωποι. Και έτσι, ανεξάρτητα από την οπτική γωνία από την οποία το κοιτάζει κανείς, η επιδίωξη θέσης είναι αδιέξοδο. Όσο λογική κι αν είναι η δικαιολογία σου για την αναζήτηση θέσης, αυτό το μονοπάτι εξακολουθεί να μην είναι σωστό και ο Θεός δεν το εγκρίνει. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ή όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα που πληρώνεις, αν επιθυμείς θέση, δεν θα σου τη δώσει ο Θεός· αν δεν είναι δοσμένη από τον Θεό, θα αποτύχεις αγωνιζόμενος να την αποκτήσεις, κι αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, μόνο μια κατάληξη θα υπάρξει: θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και θα βρεθείς σε αδιέξοδο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, τρομοκρατήθηκα και ένιωσα ότι έτσι με προειδοποιούσε ο Θεός. Εάν εξακολουθούσα να λατρεύω τη θέση, και πίστευα ότι η ζωή ήταν άχαρη ή ανούσια χωρίς θέση και σημαντικούς ρόλους, μια τέτοια επιδίωξη αποτελούσε ανταγωνισμό για τη θέση και εναντίωση στον Θεό, δεν ήταν συμπεριφορά ούτε εκτέλεση του καθήκοντός μου από τη θέση ενός δημιουργήματος. Αν συνέχιζα έτσι αμετανόητη, θα πήγαινα στην κόλαση και θα τιμωρούμουν! Τρέμοντας από φόβο, διάβασα αυτό το χωρίο του λόγου του Θεού αρκετές φορές ξανά και ξανά, και μέσα μου ένιωθα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή. Παλιότερα, νόμιζα ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, οπότε είναι πολύ φυσιολογικό να επιδιώκουν φήμη και θέση. Ποιος δεν θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του; Έτσι, δεν πήρα στα σοβαρά τις αποκαλύψεις της διαφθοράς μου σε αυτόν τον τομέα. Παρόλο που μερικές φορές ένιωθα αρνητική, ένιωθα καλύτερα μετά από κάνα δύο μέρες. Δεν καθυστερούσε η δουλειά μου πάρα πολύ, και δεν παρεκτρεπόμουν, οπότε δεν το θεωρούσα μεγάλο πρόβλημα. Τώρα, βέβαια, που αναλογίζομαι τα λόγια του Θεού, κατάλαβα κάτι. Η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι σατανική διάθεση, έρχεται σε σύγκρουση με τον Θεό και είναι το μονοπάτι της αντίστασης σ’ Αυτόν. Πρόκειται για αδιέξοδο! Σκέφτηκα τον αρχάγγελο, που η θέση του ήταν ήδη αρκετά υψηλή στην αρχή, αλλά και πάλι δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήθελε να είναι ισότιμος με τον Θεό, και στο τέλος, ο Θεός τον πέταξε στον αέρα. Δεν ενεργούσα κι εγώ έτσι; Ήμουν ήδη υπεύθυνη για κάποιο έργο στην εκκλησία, και πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένη. Δεν πάσχιζα να πετύχω τα καλύτερα αποτελέσματα στο δικό μου καθήκον. Απεναντίας, πάσχιζα με όλη μου την καρδιά να φτάσω σε υψηλότερη θέση, να κάνω σημαντικότερο έργο για να κάνω επίδειξη και να κάνω τους ανθρώπους να με θαυμάζουν. Αν αυτή η επιθυμία δεν ικανοποιούνταν, γινόμουν αρνητική, καθυστερούσα στο έργο μου και έκανα τα βασικά. Μερικές φορές ήθελα μάλιστα και να υποχωρήσω εντελώς. Δεν με ένοιαζε καθόλου αν το έργο της εκκλησίας είχε απώλειες. Οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες μου ήταν πραγματικά ακατανίκητες. Πού ήταν η θεοσεβούμενη καρδιά μου; Έδειχνα υποταγή στον Θεό; Πάντα επιδίωκα τη φήμη και τη θέση, παραμελούσα τα καθήκοντά μου, κι έτσι όχι μόνο καθυστερούσα τη δική μου ζωή-είσοδο, αλλά έβλαπτα έτσι και το έργο της εκκλησίας. Περπατούσα στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό, άρα πώς να μη με απεχθανόταν ο Θεός; Όταν το σκέφτηκα, ένιωσα φόβο και μεταμέλεια. Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό να μετανοήσω. Δεν ήθελα πλέον να επιδιώκω φήμη και θέση.

Στη συνέχεια, βρήκα στα λόγια του Θεού τον τρόπο να ξεφύγω από τη φήμη και τη θέση. Τα λόγια του Θεού λένε: «Εφόσον ένας άνθρωπος αποτελεί μέλος της δημιουργημένης ανθρωπότητας, πρέπει να κρατά τη θέση του και να συμπεριφέρεται με συνείδηση. Να διαφυλάσσεις με αίσθημα καθήκοντος αυτό που σου έχει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Να μην παρεκτρέπεσαι ούτε να κάνεις πράγματα που ξεπερνούν το εύρος των δυνατοτήτων σου ή που είναι δυσάρεστα για τον Θεό. Μην προσπαθείς να γίνεις σπουδαίος, υπεράνθρωπος ή μεγαλοπρεπής και μην επιζητάς να γίνεις Θεός. Αυτά είναι που δεν πρέπει να επιθυμεί ο άνθρωπος. Το να προσπαθεί κάποιος να γίνει σπουδαίος ή υπεράνθρωπος είναι γελοίο. Το να ζητά να γίνει Θεός είναι ακόμη χειρότερο. Είναι αηδιαστικό και ποταπό. Εκείνο που είναι αξιέπαινο και που θα έπρεπε να ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε τα δημιουργήματα, είναι να γίνουν αληθινά δημιουργήματα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος τον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να προσπαθούν να πετύχουν» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Ο λόγος του Θεού λέει ξεκάθαρα ότι η επιδίωξη της θέσης, η επιδίωξη να γίνεις σπουδαίος άνθρωπος ή υπεράνθρωπος, είναι κάτι που ο Θεός απεχθάνεται. Η πραγματική επιδίωξη που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι είναι να γίνουν γνήσια δημιουργήματα. Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού, ήξερα τι έπρεπε να επιδιώξω: Είμαι ένα δημιούργημα, και ο Θεός γνωρίζει καλύτερα ποιο καθήκον μπορώ να εκτελέσω και ποιο έργο μπορώ να αναλάβω. Σε όποιο πόστο κι αν βρίσκομαι, αυτό που θέλει ο Θεός να δει είναι ότι μπορώ να επιδιώκω σωστά την αλήθεια και να εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργήματος με προσγειωμένο τρόπο. Πρέπει να εγκαταλείψω τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες μου, και όποιο καθήκον κι αν εκτελώ, πρέπει να υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού, να εκπληρώνω ειλικρινά τις ευθύνες μου και έτσι να είμαι αποτελεσματική στο καθήκον μου. Αυτό πρέπει να κάνω ως δημιούργημα. Κατόπιν, δεν σκεφτόμουν πλέον αν θα πάρω προαγωγή. Απεναντίας, σκεφτόμουν συνειδητά πώς να είμαι πιο αποτελεσματική για να πετύχω τα καλύτερα αποτελέσματα στο καθήκον μου, και προσευχήθηκα στον Θεό και αναζήτησα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου πώς να διορθώνω τα πράγματα όταν προέκυπταν δυσκολίες. Μετά από λίγο, συνεργάστηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να ξεπεράσω κάποιες δυσκολίες, και η αποτελεσματικότητα του έργου μας βελτιώθηκε.

Το επόμενο διάστημα, μάθαινα πού και πού ότι οι προηγούμενοι συνεργάτες μου είχαν προαχθεί σε επόπτες. Αν και εξακολουθούσα να νιώθω λίγο απογοητευμένη, γιατί ένιωθα ότι άλλοι έκαναν γνωστή την παρουσία τους με την προαγωγή τους ενώ ήμουν ακόμα κολλημένη στο ίδιο μέρος, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι έφταιγε και πάλι η επιθυμία μου για θέση στο έργο. Έτσι, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό και επαναστάτησα ενάντια στον εαυτό μου. Σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Δεν ορίζει ο Θεός τη θέση για τους ανθρώπους· ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, ώστε τελικά να γίνουν δημιουργήματα που ανταποκρίνονται στα πρότυπα, μικρά και ασήμαντα δημιουργήματα, όχι άτομα που έχουν θέση και κύρος και τους σέβονται χιλιάδες άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και οι στόχοι μου ξεκαθάρισαν στην καρδιά μου. Είδα ότι ο Θεός δεν προκαθορίζει τη θέση των ανθρώπων. Όποιο και αν είναι το καθήκον μας, εκπληρώνουμε την ευθύνη μας. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τα προτερήματα και τους ρόλους μας στα σωστά πόστα. Τελικά, δεν υπάρχουν υψηλότερα ή χαμηλότερα πόστα, και το να είναι κανείς επικεφαλής ή επόπτης δεν σημαίνει ότι έχει θέση ή είναι καλύτερος από τους άλλους. Αυτό που ζητά ο Θεός από εμάς είναι να γίνουμε δημιουργήματα με προσόντα, και να υποτασσόμαστε στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις Του. Μόνο αυτές είναι σωστές επιδιώξεις. Αν δεν μπορώ να υποταχθώ στον Θεό ή να μείνω πιστή στα καθήκοντά μου, και επιδιώκω μόνο να ανεβαίνω στην ιεραρχία και να αποκτώ θέση, αυτό είναι επαίσχυντο, και ο Θεός θα με απεχθάνεται και θα με καταριέται. Με την προσευχή και την ανάγνωση των λόγων του Θεού, δεν ήμουν πλέον αρνητική, και μπορούσα να χειριστώ σωστά αυτό το θέμα και να εκτελέσω σωστά το καθήκον μου.

Αφού πέρασα αυτά τα πράγματα, συνειδητοποίησα τις καλές προθέσεις του Θεού. Με το να μη με προάγει, με προστάτευε. Εάν εγώ, με την αγάπη μου για τη θέση, γινόμουν όντως επικεφαλής ή εργάτρια, θα περπατούσα άθελά μου στο μονοπάτι ενός αντίχριστου και θα καταστρεφόμουν στο τέλος. Τώρα, μπορώ να υποτάσσομαι και να είμαι προσγειωμένη στο καθήκον μου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των λόγων του Θεού!