Από την Κάιλι, Γαλλία

Πέρυσι, μου ανατέθηκε να ποτίζω νεοφώτιστους. Στην αρχή, διαχειριζόμουν μόνη μου δύο εκκλησίες. Αργότερα, για κάποιον λόγο, η επικεφαλής κανόνισε εγώ και η αδελφή Λίλιαν να είμαστε υπεύθυνες για μία μόνο εκκλησία. Βλέποντας μια τέτοια διευθέτηση, αναστατώθηκα λίγο. «Προηγουμένως διαχειριζόμουν δύο εκκλησίες μόνη μου, τώρα διαχειρίζομαι μόνο μία, και όμως μου δίνουν συνεργάτιδα. Είναι όντως απαραίτητο αυτό; Σίγουρα όλοι θα θεωρούσαν ότι τα όποια επιτεύγματα τα πέτυχαν δύο άνθρωποι, και έτσι δεν θα ήμουν στο προσκήνιο και κανείς δεν θα με θαύμαζε. Αν τα χειριζόμουν μόνη μου, τότε οι αδελφοί και οι αδελφές θα με θεωρούσαν ικανή που αναλάμβανα τόσα πράγματα μόνη μου. Σίγουρα θα με θεωρούσαν ικανή γι’ αυτό το έργο, ως απαραίτητο στυλοβάτη αυτού του καθήκοντος. Θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστο. Επιπλέον, με μια συνεργάτιδα, δεν θα μπορούσα να έχω τον τελευταίο λόγο, άρα δεν θα είχα, τότε, τη μισή εξουσία; Θα έπρεπε να ζητάω τη γνώμη της συνεργάτιδάς μου για τα πάντα, και θα φαινόμουν ανίκανη». Αυτή η σκέψη με έκανε πραγματικά να εναντιώνομαι σ’ αυτήν τη διευθέτηση, και αναρωτήθηκα αν η επικεφαλής είχε κάνει κάποιο λάθος ή αν με υποτιμούσε. Ήξερα ότι όλες οι άλλες εκκλησίες είχαν δύο άτομα ως υπεύθυνους, αλλά ένιωθα ότι ήμουν ιδιαίτερα ικανή, οπότε δεν θα έπρεπε να έχω την ίδια μεταχείριση με τους άλλους. Πραγματικά, παραμέριζα τη Λίλιαν και δεν της έλεγα καν για πολλά πράγματα που έκανα.

Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να συγχωνευθούν δύο ομάδες, καθώς δεν υπήρχαν αρκετά μέλη σε καμία από τις δύο. Θεώρησα ότι μπορούσα να κάνω μόνη μου κάτι τόσο απλό. Είχα χειριστεί και παλιότερα μόνη μου τέτοια πράγματα, οπότε δεν ήταν ανάγκη να το συζητήσω με τη Λίλιαν, κι έτσι προχώρησα στη συγχώνευσή τους. Όταν ρώτησε η Λίλιαν γι’ αυτό, της είπα γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι το είχα φροντίσει. Μια άλλη φορά, η επικεφαλής ήθελε να δούμε ποιοι από τους νεοφώτιστους θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, οπότε απλώς σχημάτισα άμεσα μια ομάδα καλών υποψηφίων. Όταν μάθαιναν τις αρχές για τη διάδοση του ευαγγελίου, παρατήρησα ότι ένας από αυτούς είχε την τάση να απορροφάται από τη δουλειά του. Χωρίς να το συζητήσω με κανέναν άλλον, τον μετέθεσα από εκείνη την ομάδα και δεν τον άφησα να συμμετάσχει στη διάδοση του ευαγγελίου. Όταν το ανακάλυψε ο αδελφός που ήταν υπεύθυνος για το ευαγγελικό έργο, με αντιμετώπισε, λέγοντας ότι ήμουν αυταρχική και αυθαίρετη, επειδή έπαιρνα αποφάσεις χωρίς τη συνεργάτιδά μου. Εκείνη τη στιγμή είπα απλώς ότι είχε δίκιο, αλλά κατά βάθος δεν πίστευα ότι η διαφθορά μου ήταν τόσο σοβαρή.

Αφότου συνέβησαν πολλές φορές τέτοια πράγματα, μια μέρα η Λίλιαν με αναζήτησε και μου είπε: «Είμαστε συνεργάτιδες. Ακόμα κι αν μπορείς να κάνεις τα πράγματα μόνη σου, θα πρέπει να με ενημερώνεις, έτσι ώστε να γνωρίζω κι εγώ πώς προχωράει το έργο μας. Κάθε φορά που προκύπτει κάτι με τη Ριζ, προσπαθεί πάντα να συζητήσει τα πράγματα με τη συνεργάτιδά της. Συζητούν τα πάντα μαζί». Σκέφτηκα: «Αν σου τα λέω, απλώς θα ακολουθείς τις συμβουλές μου, οπότε χρειάζεται όντως να περάσουμε από αυτήν την τυπική διαδικασία; Η Ριζ ρωτάει πάντα, επειδή δεν ξέρει πώς να κάνει κάτι. Γιατί να μπαίνω στον κόπο, ενώ τα καταφέρνω μια χαρά; Το να έχεις συνεργάτη είναι μεγάλη ταλαιπωρία, να πρέπει να σου μιλάω για τα πάντα. Θα φανεί σαν να είμαι υφιστάμενη που αναφέρεται σε κάποιον ανώτερο, με αποτέλεσμα να φαίνομαι ανίκανη». Στη συνέχεια, μου το ανέφερε αυτό αρκετές ακόμη φορές, αλλά συνέχισα να κάνω τα πράγματα όπως πριν. Μερικές φορές με ρωτούσε για συγκεκριμένα πράγματα στα καθήκοντά μας, αλλά εγώ την αγνοούσα, νομίζοντας ότι ρωτούσε για πράγματα που μόλις είχαμε συζητήσει. Στις συζητήσεις μας για το έργο, μερικές φορές άκουγα τη Λίλιαν να αναστενάζει ξανά και ξανά, και αναρωτιόμουν αν ένιωθε ότι την περιόριζα. Ένιωσα όντως λίγες τύψεις. Όμως, στη συνέχεια σκέφτηκα ότι δεν της είχα κάνει τίποτα, οπότε δεν το πήρα στα σοβαρά. Μια μέρα, με ρώτησε αν μπορούσα να διευθύνω την εκκλησία μόνη μου. Εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει γιατί με ρωτούσε κάτι τέτοιο και αναρωτήθηκα αν επρόκειτο να μετατεθεί. Σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν υπέροχο, ότι δεν θα χρειαζόταν να της δίνω αναφορά και ότι θα μπορούσα να είμαι υπεύθυνη για τη διοίκηση της εκκλησίας. Έτσι, απάντησα απλώς ότι θα μπορούσα. Μόλις το άκουσε αυτό, η Λίλιαν δεν είπε ούτε λέξη. Αργότερα, έμαθα ότι ένιωθε πραγματικά πως την περιόριζα, ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, και ήθελε ακόμη και να παραιτηθεί. Εκείνη τη στιγμή, απλώς αναγνώρισα ότι δεν είχα καλή συμπεριφορά απέναντί της, μα δεν έκανα αυτοκριτική.

Η επικεφαλής ζήτησε από τη Λίλιαν να εστιάσει κάποιες από τις προσπάθειές της σε ένα άλλο έργο, οπότε εγώ ήμουν υπεύθυνη για μεγαλύτερο μέρος του εκκλησιαστικού έργου. Κατά βάθος, ευχαριστήθηκα, γιατί θεώρησα ότι τώρα, επιτέλους, θα μπορούσα να επιδείξω τις ικανότητές μου και να αποφασίζω μόνη μου. Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου έτσι. Το καθήκον μου έγινε προφανώς πολύ πιο δύσκολο, και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν προβλήματα στα καθήκοντά τους, δεν μπορούσα να δω την ουσία του προβλήματος, οπότε δεν μπορούσα να το επιλύσω από τη ρίζα του. Μετά από λίγο καιρό, όλο και περισσότεροι νεοφώτιστοι έπαψαν να συναθροίζονταν τακτικά, και η επικεφαλής μού είπε ότι η απόδοση στο έργο μου ήταν χείριστη. Η Λίλιαν, επίσης, επισήμανε πολλές φορές τα προβλήματά μου, λέγοντας ότι ήμουν μοναχικός καβαλάρης και δεν συμβουλευόμουν τους άλλους, και ότι δεν αναζητούσα την αλήθεια στα πράγματα. Τότε, ήμουν πολύ πεισματάρα, και δεν το έπαιρνα χαμπάρι ούτε έκανα αυτοκριτική. Η κατάστασή μου μετά από αυτό χειροτέρευε όλο και περισσότερο, και ήμουν πάντα μπερδεμένη. Μια μέρα, η επικεφαλής είπε ότι ήθελε να συνομιλήσει μαζί μου και κανόνισε μια συνάντηση με μια άλλη αδελφή. Είχα ακούσει ότι η συγκεκριμένη αδελφή είχε κακή συμπεριφορά, οπότε το εξέλαβα αυτό ως ένδειξη ότι η επικεφαλής πίστευε ότι ήμουν ακριβώς σαν κι αυτήν. Όταν το σκέφτηκα αυτό, φοβήθηκα αρκετά. Ήταν πράγματι τόσο σοβαρό το πρόβλημά μου; Θα με αποδέσμευαν; Όλα πήγαιναν καλά όταν διηύθυνα δύο εκκλησίες· γιατί δεν τα πήγαινα καλά τώρα με μία μόνο, κάνοντας έργο με το οποίο ήμουν εξοικειωμένη, το οποίο είχα ξανακάνει; Κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ εμένα. Προσήλθα ενώπιον του Θεού να προσευχηθώ, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να σκεφτώ και να κατανοήσω το πρόβλημά μου.

Έπειτα, μια μέρα, διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν δύο άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για κάτι, και ο ένας από αυτούς έχει την ουσία ενός αντίχριστου, τι εκδηλώνεται σε αυτόν τον άνθρωπο; Ό,τι κι αν είναι, αυτός και μόνο αυτός “κάνει παιχνίδι”, θέτει τις ερωτήσεις, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και βρίσκει μια λύση. Και, τις περισσότερες φορές, κρατάει τον συνεργάτη του εντελώς στο σκοτάδι. Στα δικά του μάτια, τι είναι ο συνεργάτης του; Δεν είναι το δεξί του χέρι, αλλά απλώς μια βιτρίνα. Στα μάτια του αντίχριστου, ο συνεργάτης του απλώς δεν υπάρχει. Όποτε υπάρχει ένα πρόβλημα, ο αντίχριστος το σκέφτεται και, μόλις καταλήξει σε μια πορεία δράσης, ενημερώνει όλους τους άλλους ότι έτσι πρόκειται να γίνει, και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ποια είναι η ουσία της συνεργασίας του με τους άλλους; Ουσιαστικά, είναι να έχει εκείνος τον τελευταίο λόγο, να μη συζητά ποτέ τα προβλήματα με κανέναν άλλο, ν’ αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη για το έργο και να μετατρέπει τους συνεργάτες του σε βιτρίνα. Ενεργεί πάντα μόνος του και δεν συνεργάζεται ποτέ με κανέναν. Δεν συζητά ούτε επικοινωνεί ποτέ με κανέναν άλλο για το έργο του, συχνά παίρνει αποφάσεις και αντιμετωπίζει τα ζητήματα μόνος του, και, για πολλά πράγματα, οι άλλοι μαθαίνουν ότι ολοκληρώθηκε ή αντιμετωπίστηκε κάτι, μόνο αφού έχει γίνει. Οι άλλοι τού λένε: “Πρέπει να συζητάς μαζί μας όλα τα προβλήματα. Πότε χειρίστηκες αυτόν τον άνθρωπο; Πώς τον χειρίστηκες; Πώς και δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτό;” Δεν δίνει καμία εξήγηση ούτε καμία σημασία· για εκείνον, οι συνεργάτες του δεν έχουν καμία χρησιμότητα, είναι απλώς διακοσμητικοί, μια βιτρίνα. Όταν συμβαίνει κάτι, το σκέφτεται, παίρνει μόνος του την απόφαση και ενεργεί όπως θέλει. Όσοι άνθρωποι κι αν βρίσκονται γύρω του, είναι σαν να μην υπάρχουν. Για τον αντίχριστο, είναι σαν αόρατοι. Μ’ αυτό το δεδομένο, υπάρχει οποιαδήποτε πραγματική πτυχή στη συνεργασία του με τους άλλους; Καμία απολύτως. Απλώς ακολουθεί τις τυπικές διαδικασίες και παίζει θέατρο. Οι άλλοι τού λένε: “Γιατί δεν συναναστρέφεσαι με όλους τους άλλους όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα;” Εκείνος απαντάει: “Τι ξέρουν αυτοί; Εγώ είμαι ο επικεφαλής της ομάδας, είναι δική μου δουλειά ν’ αποφασίσω”. Οι άλλοι λένε: “Και γιατί δεν συναναστράφηκες με τον συνεργάτη σου;” Εκείνος απαντάει: “Του το είπα· δεν είχε καμία γνώμη”. Χρησιμοποιεί ως δικαιολογία το γεγονός ότι οι άλλοι δεν έχουν γνώμη ή ότι δεν μπορούν να σκεφτούν μόνοι τους, για ν’ αποκρύψει το γεγονός ότι ενεργεί θέτοντας τους δικούς του νόμους. Και δεν ακολουθεί μετά η παραμικρή ενδοσκόπηση. Θα ήταν αδύνατον για έναν τέτοιο άνθρωπο ν’ αποδεχθεί την αλήθεια. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με τη φύση του αντίχριστου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Αυτό το χωρίο με συγκλόνισε πραγματικά. Κάθε λέξη ήταν σαν να με εξέθετε άμεσα ο Θεός. Τελικά, είδα ότι το να θέλω πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο για τα πάντα, το να φέρομαι στη Λίλιαν σαν να μην υπάρχει, και το να μην τη συμβουλεύομαι, με τη δικαιολογία ότι θα μπορούσα να το κάνω εγώ, ήταν δικτατορική συμπεριφορά και το μονοπάτι του αντίχριστου. Τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, από την αρχή έκανα το καθήκον μου μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν ήρθε η ώρα να συγχωνεύσω τις δύο ομάδες, το έκανα χωρίς να το συζητήσω με τη Λίλιαν· ούτε καν την προειδοποίησα. Όταν είδα ότι ένας νεοφώτιστος ήταν απασχολημένος με τη δουλειά του, δεν συζήτησα μαζί της τον καλύτερο τρόπο δράσης, μα απλώς τον έδιωξα από την ομάδα και του αφαίρεσα το καθήκον. Όταν η Λίλιαν με ρωτούσε για την πρόοδο κάποιων εργασιών και κάποιων νέων πιστών, αντί να απαντήσω υπομονετικά, ενοχλούμουν και έδειχνα απροθυμία, πιστεύοντας ότι ήταν σαν να αναφέρομαι σε κάποιον ανώτερο, σαν να ήμουν κατώτερή της, και γι’ αυτό ήμουν απαξιωτική απέναντί της. Ήθελα πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο, ήθελα να έχω εξουσία. Ήμουν αυταρχική και αυθαίρετη στο καθήκον μου, δεν ήθελα να συνεργάζομαι με κανέναν και περιόριζα τη Λίλιαμ. Πώς έκανα έτσι το καθήκον μου; Διατάρασσα το έργο της εκκλησίας και ενεργούσα ως τσιράκι του Σατανά!

Αργότερα, ανακάλυψα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Παρότι οι επικεφαλής και οι εργάτες έχουν συνεργάτες, και όλοι όσοι κάνουν οποιοδήποτε καθήκον έχουν έναν συνεργάτη, οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι έχουν καλό επίπεδο και ότι είναι καλύτεροι από τους συνηθισμένους ανθρώπους, επομένως οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν είναι άξιοι να είναι συνεργάτες τους και είναι όλοι κατώτεροι από εκείνους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αρέσει στους αντίχριστους να κάνουνε κουμάντο και δεν τους αρέσει να συζητούν τα πράγματα με κανέναν άλλο. Νομίζουν ότι κάτι τέτοιο τούς κάνει να φαίνονται ανίκανοι και άχρηστοι. Τι είδους άποψη είναι αυτή; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Πρόκειται για αλαζονική διάθεση; Νομίζουν ότι είναι αναξιοπρεπές και υποτιμητικό να συνεργάζονται και να συζητούν πράγματα με άλλους, να τους κάνουν ερωτήσεις και να αναζητούν από αυτούς, ότι είναι προσβολή για τον αυτοσεβασμό τους. Κι έτσι, για να προστατεύσουν τον αυτοσεβασμό τους, δεν επιτρέπουν διαφάνεια σε οτιδήποτε κάνουν ούτε μιλούν στους άλλους σχετικά με αυτά, πόσο μάλλον τα συζητούν μαζί τους. Νομίζουν ότι το να συζητούν με άλλους σημαίνει ότι φαίνονται ανίκανοι, ότι το να ζητούν διαρκώς τη γνώμη των άλλων σημαίνει ότι είναι ανόητοι και ανίκανοι να σκεφτούν μόνοι τους, ότι το να συνεργάζονται με άλλους για την ολοκλήρωση μιας εργασίας ή την επίλυση κάποιου προβλήματος τους κάνει να φαίνονται άχρηστοι. Δεν είναι αυτή η αλαζονική και παράλογη νοοτροπία τους; Δεν είναι αυτή η διεφθαρμένη διάθεσή τους; Η αλαζονεία και η αυταρέσκεια μέσα τους είναι προφανέστατες· έχουν χάσει όλη την κανονική ανθρώπινη λογική, δεν είναι καλά στα μυαλά τους. Διαρκώς πιστεύουν ότι έχουν ικανότητες, ότι μπορούν να ολοκληρώσουν τα πράγματα μόνοι τους και δεν έχουν ανάγκη να συνεργαστούν με άλλους. Με τόσο διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν, δεν μπορούν να επιτύχουν αρμονική συνεργασία. Πιστεύουν ότι το να συνεργάζονται με άλλους συνεπάγεται ότι εξασθενεί και κατακερματίζεται η δύναμή τους, ότι όταν το έργο μοιράζεται, η δική τους δύναμη μειώνεται και δεν μπορούν να αποφασίζουν τα πάντα μόνοι τους, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν πραγματική δύναμη, γεγονός που αποτελεί γι’ αυτούς τεράστια απώλεια. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν τους συμβαίνει, εάν θεωρούν ότι κατανοούν και ότι γνωρίζουν τον σωστό τρόπο για να το χειριστούν, δεν το συζητούν με κανέναν άλλο και κάνουν εκείνοι κουμάντο. Προτιμούν να κάνουν λάθη από το να ενημερώσουν άλλους, προτιμούν να κάνουν λάθος από το να μοιραστούν τη δύναμη με κάποιον άλλο, και προτιμούν την αποπομπή από το ν’ αφήσουν άλλους ανθρώπους να παρέμβουν στο έργο τους. Αυτός είναι ο αντίχριστος. Προτιμά να βλάψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, προτιμά να παίξει στα ζάρια τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, παρά να μοιραστεί τη δύναμή του με οποιονδήποτε άλλον. Νομίζει ότι όταν κάνει ένα έργο ή χειρίζεται κάποιο θέμα, αυτό δεν αποτελεί εκτέλεση ενός καθήκοντος, αλλά μάλλον μια ευκαιρία να κάνει επίδειξη και να ξεχωρίσει από τους άλλους, και μια ευκαιρία ν’ ασκήσει εξουσία. Επομένως, παρόλο που λέει ότι θα συνεργαστεί αρμονικά με τους άλλους και ότι θα συζητά τα ζητήματα μαζί τους όταν προκύπτουν, η αλήθεια είναι ότι, βαθιά μέσα του, δεν είναι πρόθυμος να εγκαταλείψει τη δύναμη ή τη θέση του. Θεωρεί ότι εφόσον κατανοεί κάποια δόγματα και είναι ικανός να το κάνει μόνος του, δεν χρειάζεται να συνεργαστεί με κανέναν άλλον. Πιστεύει ότι οφείλει να το εκτελέσει και να το ολοκληρώσει μόνος του και ότι μόνον αυτό τον καθιστά ικανό. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Δεν γνωρίζει ότι εάν παραβιάζει τις αρχές, τότε δεν κάνει τα καθήκοντά του, δεν είναι σε θέση να εκτελέσει την ανάθεση από τον Θεό και απλώς δουλεύει. Αντί να αναζητά τις αλήθεια-αρχές καθώς κάνει το καθήκον του, ασκεί εξουσία σύμφωνα με τις σκέψεις και τις προθέσεις του και κάνει επίδειξη και φιγούρα. Ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο συνεργάτης του ή τι κάνει, δεν θέλει ποτέ να συζητά πράγματα, θέλει πάντα να ενεργεί μόνος του, θέλει πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο. Προφανώς παίζει με τη δύναμη και τη χρησιμοποιεί για να κάνει πράγματα. Όλοι οι αντίχριστοι αγαπούν τη δύναμη, κι όταν έχουν μια θέση, θέλουν περισσότερη δύναμη. Όταν κατέχουν δύναμη, οι αντίχριστοι είναι πιθανό να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να κάνουν επίδειξη και φιγούρα, έτσι ώστε οι άλλοι να τους θαυμάζουν και να πετύχουν έτσι τον στόχο τους να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Έτσι προσηλώνονται οι αντίχριστοι στη δύναμη και τη θέση και δεν εγκαταλείπουν ποτέ μα ποτέ τη δύναμή τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Όταν το διάβασα, σκέφτηκα ότι ο λόγος για τον οποίο ήμουν τόσο αυταρχική και απρόθυμη να συνεργαστώ με τους άλλους ήταν ότι ανησυχούσα πως αν συμμετείχαν περισσότεροι άνθρωποι στο έργο της εκκλησίας, θα κατακερματιζόταν η εξουσία μου και δεν θα μπορούσα να είμαι η μόνη υπεύθυνη, να κάνω κουμάντο ή να κερδίζω τον θαυμασμό των άλλων. Είχα αναλάβει στο παρελθόν την ευθύνη για το εκκλησιαστικό έργο και πίστευα ότι ήμουν έμπειρη, ότι είχα το κατάλληλο νοητικό επίπεδο και ότι ήμουν ικανή. Το εκμεταλλεύτηκα αυτό και έγινα αλαζονική, νομίζοντας ότι είμαι ξεχωριστή και ανώτερη από τους άλλους. Η Λίλιαν ήθελε πριν κάνω οτιδήποτε να συζητώ τα πράγματα μαζί της, αλλά ένιωθα ότι αν το έκανα αυτό θα φαινόμουν ανίκανη, οπότε ενεργούσα μόνη μου. Κατά καιρούς, αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να τη συμβουλευτώ, αλλά για να επιδειχθώ και να κερδίσω τον θαυμασμό των άλλων, έβρισκα έναν λόγο, πιστεύοντας ότι δεν θα είχε απόψεις να μοιραστεί, και ακόμη και αν όντως συζητούσα μαζί της, θα συμφωνούσε μαζί μου ούτως ή άλλως. Το χρησιμοποιούσα αυτό ως δικαιολογία για να μη συνεργαστώ με τη Λίλιαν. Η εκκλησία είχε ορίσει να κάνουμε μαζί οι δύο μας το εκκλησιαστικό έργο. Είχε το δικαίωμα να συμμετάσχει σε κάθε έργο, να γνωρίζει τις λεπτομέρειές του και την πρόοδό του, αλλά εγώ την παραμέριζα για να ενεργήσω μόνη μου, αφαιρώντας της το δικαίωμα να έχει γνώση για τα πράγματα και να μιλά, καθιστώντας την απλώς ένα διακοσμητικό στοιχείο. Κρατούσα όλο το έργο στα χέρια μου, χωρίς να την αφήνω να συμμετάσχει. Η ουσία των όσων έκανα δεν ήταν ίδια με έναν αντίχριστο που στήνει τη δική του αυτοκρατορία; Σκέφτηκα τη δικτατορία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και τον απόλυτο έλεγχό του, ότι οι άνθρωποι πρέπει να τον ακούν χωρίς να τον αμφισβητούν. Όσο για μένα, ήθελα να είμαι η υπεύθυνη σε ό,τι έκανα, αυταρχική και απρόθυμη να συζητήσω τα πράγματα με τους άλλους. Είχα δικτατορική συμπεριφορά στην εκκλησία και είχα τον τελικό έλεγχο. Σε τι διέφερα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου να αρνούμαι να συνεργαστώ με τους άλλους, και ένιωθα κάπως φοβισμένη. Ο Χριστός και η αλήθεια κατέχουν την εξουσία στην εκκλησία. Ό,τι κι αν συμβαίνει, πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια και να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές. Εγώ, όμως, ήθελα να έχω πάντα τον τελευταίο λόγο στην εκκλησία που διηύθυνα. Δεν ήθελα να είμαι η καλύτερη του χωριού; Δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω πράξη την αλήθεια και να προστατεύσω τα συμφέροντα της εκκλησίας· αντίθετα, σκεφτόμουν απλώς αν θα ικανοποιούνταν οι προσωπικές μου επιθυμίες. Στο τέλος, το εκκλησιαστικό έργο οδηγήθηκε εξαιτίας μου σ’ ένα απόλυτο χάος, και εγώ απλώς το διατάρασσα και στεκόμουν εμπόδιο. Ήταν η χάρη του Θεού που μου επέτρεψε να κάνω αυτό το καθήκον. Το θέλημα του Θεού ήταν να επιδιώκω πραγματικά την αλήθεια, να συνεργάζομαι καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές, και να ποτίζω σωστά τους νέους πιστούς, ώστε να βρουν γρήγορα πάτημα στην αληθινή οδό. Εγώ, όμως, το εξέλαβα ως ευκαιρία να κάνω επίδειξη, να ασκήσω την εξουσία μου και να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν. Ήμουν πάντα αυταρχική, επιδεικνύοντας τις ικανότητές μου. Αυτό όχι μόνο στεκόταν εμπόδιο στο έργο της εκκλησίας, αλλά έβλαπτε και τους αδελφούς και τις αδελφές, και έβλαπτε και τη δική μου ζωή.

Είδα ένα βίντεο ανάγνωσης των λόγων του Θεού, το οποίο ανέτρεψε τις λανθασμένες απόψεις μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η αρμονική συνεργασία συνεπάγεται πολλά πράγματα. Αν μη τι άλλο, ένα από αυτά τα πολλά πράγματα είναι να επιτρέπεις στους άλλους να μιλούν και να κάνουν διαφορετικές προτάσεις. Εάν είσαι πραγματικά λογικός, ανεξάρτητα από το είδος του έργου που κάνεις, πρέπει πρώτα να μάθεις να αναζητάς τις αλήθεια-αρχές, αλλά και να παίρνεις την πρωτοβουλία να ζητάς τη γνώμη των άλλων. Εφόσον λαμβάνεις σοβαρά υπόψη κάθε πρόταση και στη συνέχεια λύνετε τα προβλήματα σε σύμπνοια, ουσιαστικά επιτυγχάνεις αρμονική συνεργασία. Έτσι, θ’ αντιμετωπίζεις πολύ λιγότερες δυσκολίες στο καθήκον σου. Ό,τι προβλήματα κι αν προκύψουν, θα είναι εύκολο να τα λύσεις και να τα χειριστείς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αρμονικής συνεργασίας. Μερικές φορές υπάρχουν διαφωνίες για ασήμαντα θέματα· εφόσον, όμως, αυτές δεν επηρεάζουν το έργο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ωστόσο, σε βασικά θέματα και μείζονα ζητήματα που αφορούν το έργο της εκκλησίας, πρέπει να καταλήξετε σε συναίνεση και να αναζητήσετε την αλήθεια για να τα λύσετε. Ως επικεφαλής ή εργάτης, αν θεωρείς πάντα τον εαυτό σου ανώτερο από τους άλλους και απολαμβάνεις το καθήκον σου λες και είναι καμιά κυβερνητική θέση, ενδίδεις πάντα στα οφέλη της θέσης σου, κάνεις πάντα τα δικά σου σχέδια, μονίμως σκέφτεσαι και απολαμβάνεις τη φήμη, το κέρδος και τη θέση σου, διευθύνεις πάντα τη δική σου επιχείρηση και επιδιώκεις πάντα να αποκτήσεις υψηλότερη θέση, να διαχειρίζεσαι και να ελέγχεις περισσότερους ανθρώπους, καθώς και να διευρύνεις το εύρος της εξουσίας σου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Είναι πολύ επικίνδυνο να αντιμετωπίζεις ένα σημαντικό καθήκον ως ευκαιρία να απολαύσεις τη θέση σου λες και είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος. Αν ενεργείς πάντα έτσι και δεν επιθυμείς να συνεργαστείς με άλλους, δεν θέλεις να αμβλύνεις τη δύναμή σου και να τη μοιραστείς με κανέναν άλλον, δεν θέλεις να έχει κανένας άλλος να σε επισκιάσει, να κλέψει την παράσταση, αλλά θέλεις μόνο να απολαμβάνεις την εξουσία μόνος σου, τότε είσαι αντίχριστος. Εάν, όμως, αναζητάς συχνά την αλήθεια, ασκείσαι επαναστατώντας ενάντια στη σάρκα, στα κίνητρα και τις ιδέες σου και είσαι σε θέση να αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία για συνεργασία με τους άλλους, εάν ανοίγεις την καρδιά σου για να συμβουλεύεσαι και να αναζητάς μαζί με άλλους, ακούς προσεκτικά τις ιδέες και τις προτάσεις τους και αποδέχεσαι τις συμβουλές που είναι σωστές και συνάδουν με την αλήθεια, ανεξάρτητα από το πρόσωπο από το οποίο προέρχονται, τότε ασκείσαι με συνετό και ορθό τρόπο και μπορείς να αποφύγεις το λάθος μονοπάτι, κάτι που μπορεί να σε προστατεύσει. Πρέπει να εγκαταλείψεις τους ηγετικούς τίτλους, να εγκαταλείψεις τον βρώμικο αέρα της θέσης, να συμπεριφέρεσαι σαν συνηθισμένος άνθρωπος, να παραμένεις στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους και να έχεις υπεύθυνη στάση απέναντι στο καθήκον σου. Εάν βλέπεις διαρκώς το καθήκον σου ως επίσημο τίτλο και θέση ή ως ένα είδος δάφνινου στεφάνου και φαντάζεσαι ότι λόγος ύπαρξης των άλλων είναι να δουλεύουν για τη θέση σου και να την υπηρετούν, αυτό είναι προβληματικό κι ο Θεός θα σε απεχθάνεται και θα νιώθει αηδιασμένος μαζί σου. Εάν πιστεύεις ότι είσαι ισότιμος με τους άλλους, απλώς έχεις μια κάπως μεγαλύτερη ανάθεση και περισσότερη ευθύνη από τον Θεό, εάν μπορείς να μάθεις να τους φέρεσαι επί ίσοις όροις, και μάλιστα είσαι σε θέση να πέσεις στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτούς ζητώντας να μάθεις τι σκέφτονται οι άλλοι, αν μπορείς ν’ ακούς ειλικρινά και προσεκτικά τι λένε, τότε θα συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους. Τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η αρμονική συνεργασία; Ο αντίκτυπος είναι τεράστιος. Θα κερδίσεις πράγματα που δεν είχες ποτέ πριν, δηλαδή το φως της αλήθειας και τις πραγματικότητες της ζωής. Θα ανακαλύψεις τα προσόντα των άλλων και θα μάθεις από τα πλεονεκτήματά τους. Είναι και κάτι άλλο: Αντιλαμβάνεσαι τους άλλους ως ηλίθιους, χαζούς, ανόητους, κατώτερους από σένα· όταν όμως ακούς τις απόψεις τους ή σου ανοίγονται οι άλλοι, ανακαλύπτεις άθελά σου ότι κανείς δεν είναι τόσο συνηθισμένος όσο νομίζεις, ότι ο καθένας μπορεί να προσφέρει διαφορετικές σκέψεις και ιδέες, ότι όλοι έχουν την αξία τους. Αν μάθεις να συνεργάζεσαι αρμονικά, πέρα από το ότι αυτό σε βοηθάει να μαθαίνεις από τα δυνατά σημεία των άλλων, μπορεί να αποκαλύψει και την αλαζονεία και την αυταρέσκειά σου και να πάψεις έτσι να φαντάζεσαι ότι είσαι έξυπνος. Όταν δεν θεωρείς πλέον τον εαυτό σου εξυπνότερο και καλύτερο απ’ όλους τους άλλους, θα πάψεις να ζεις σ’ αυτήν τη ναρκισσιστική κατάσταση αυτοθαυμασμού. Και αυτό θα σε προστατεύει, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το δίδαγμα που θα πρέπει να αντλήσεις και το όφελος που θα πρέπει να αποκομίσεις από τη συνεργασία με τους άλλους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Όταν το είδα αυτό, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελα να συνεργαστώ με τη Λίλιαν —και για τον οποίο φοβόμουν να διαιρέσω την εξουσία μου— ήταν ότι δεν έβλεπα το καθήκον που μου έδωσε ο Θεός ως ευθύνη μου. Αντιθέτως, το θεωρούσα ως την επίσημη τοποθέτησή μου, σαν να επρόκειτο για τη θέση και το στέμμα μου. Αρνούμουν να συνεργαστώ με τους άλλους και ήμουν πάντα μεγάλη και τρανή, επιθυμώντας να ξεχωρίζω μόνη μου. Αυτό ήταν το λάθος μονοπάτι. Στην πραγματικότητα, αυτό που αποκάλυψε εκείνη η χρονική περίοδος ήταν ότι κατανοούσα την αλήθεια και προσέγγιζα τα προβλήματα επιφανειακά. Επίσης, δεν εξέταζα το έργο μας με ολιστικό τρόπο και δεν έκανα σχεδόν καθόλου πρακτικό έργο. Το να βοηθάω τους αδελφούς και τις αδελφές με τα προβλήματά τους στη ζωή-είσοδο ήταν δύσκολη υπόθεση, και υπήρχε πολύ έργο που δεν μπορούσα να κάνω μόνη μου. Χρειαζόμουν κάποιον άλλον εκεί για να συνεργαστώ, να συζητήσω τα πράγματα και να λάβω ανατροφοδότηση, για να μάθω από τα προτερήματά του για να ενισχύσω τις δικές μου αδυναμίες. Σκέφτηκα ότι ο ενσαρκωμένος Θεός εκφράζει τόσο πολλές αλήθειες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά δεν εκδηλώνει την παραμικρή αλαζονεία. Ακούει τις προτάσεις των ανθρώπων σε πολλά πράγματα και ποτέ δεν επιδεικνύεται. Εκφράζει πάντα αθόρυβα αλήθειες για να ποτίσει και να θρέψει την ανθρωπότητα. Η ουσία του Θεού είναι τόσο ευγενική και αξιαγάπητη. Εγώ, όμως, είχα διαφθαρεί από τον Σατανά, ήμουν γεμάτη σατανικές διαθέσεις και δεν κατανοούσα την αλήθεια. Υπήρχαν πολλά που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, εξακολουθούσα να είμαι μεγάλη και τρανή, νομίζοντας ότι ήμουν κάτι ξεχωριστό, ότι μπορούσα να αναλάβω πάρα πολύ έργο μόνη μου χωρίς συνεργάτη, χωρίς να υπολογίζω κανέναν άλλον. Ήμουν απίστευτα αλαζονική και παράλογη. Στην πραγματικότητα, το να συζητάμε τα πράγματα και να συναναστρεφόμαστε περισσότερο στο καθήκον μας είναι λογικό και σοφό, όχι επίδειξη ανικανότητας. Με τον τρόπο αυτόν, κερδίζουμε από τους άλλους πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε ή να κατανοήσουμε, και αποφεύγουμε το λανθασμένο μονοπάτι εξαιτίας της έπαρσής μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κάνουμε καλά ένα καθήκον και να κερδίσουμε την προστασία του Θεού. Τώρα κατανόησα το θέλημα του Θεού. Το να συζητάμε τα πράγματα, να είμαστε συνεργάσιμοι και να ενισχύουμε ο ένας τις αδυναμίες του άλλου είναι ο μόνος τρόπος για να κάνουμε καλά ένα καθήκον και να ευχαριστήσουμε τον Θεό.

Αργότερα, ανακάλυψα ένα ακόμη χωρίο από τα λόγια του Θεού, το οποίο με έκανε να βρω το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσω. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν συνεργάζεστε με άλλους για να εκτελέσετε τα καθήκοντά σας, μπορείτε να είστε ανοιχτοί σε διαφορετικές απόψεις; Μπορείτε να αφήνετε τους άλλους να μιλάνε; (Μπορώ, λίγο. Στο παρελθόν, πολλές φορές δεν άκουγα τις προτάσεις των αδελφών κι επέμενα να πράττω με τον δικό μου τρόπο. Μόνο όταν αποδεικνυόταν από τα γεγονότα ότι έκανα λάθος, διαπίστωνα ότι οι περισσότερες από τις προτάσεις τους ήταν σωστές, ότι η κατάλληλη λύση ήταν εκείνη για την οποία συζητούσαν όλοι, και ότι, βασιζόμενος στις δικές μου απόψεις, δεν μπορούσα να δω τα πράγματα καθαρά και ήμουν ανεπαρκής. Αφού το βίωνα αυτό, συνειδητοποιούσα πόσο σημαντική είναι η αρμονική συνεργασία.) Και τι διαπιστώνεις από αυτό; Μετά από αυτά, είχες κάποιο όφελος; Μήπως κατανόησες την αλήθεια; Πιστεύετε ότι είναι κανένας τέλειος; Όσο δυνατοί κι αν είναι οι άνθρωποι, όσο ικανοί και ταλαντούχοι κι αν είναι, και πάλι τέλειοι δεν είναι. Ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό, είναι γεγονός, και είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ώστε να προσεγγίσουν σωστά τα δικά τους πλεονεκτήματα και προτερήματα ή ελαττώματα· τέτοιον ορθολογισμό πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Αν έχεις τέτοιον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα προτερήματά σου και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθειας-πραγματικότητας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας από τα προτερήματά τους για να αντισταθμίσεις τυχόν αδυναμίες σου. Με αυτόν τον τρόπο, ό,τι καθήκον κι αν εκτελείς, ό,τι κι αν κάνεις, θα βελτιώνεσαι συνεχώς σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Είναι αλήθεια. Όσο σπουδαίος και ικανός κι αν είσαι, δεν είσαι τέλειος άνθρωπος. Ο καθένας έχει τα προτερήματα και τις αδυναμίες του, και πρέπει να τα προσεγγίζει σωστά. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε τις προτάσεις των άλλων και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Μόνο με τέτοια καλή σύνεση μπορούμε να συνεργαστούμε καλά με τους άλλους. Προηγουμένως, έδινα προσοχή μόνο στο πότισμα των νέων πιστών, ενώ η Λίλιαν είχε αναλάβει το ευαγγελικό έργο. Αν είχα αναλάβει όλο αυτό το έργο, δεν υπήρχε περίπτωση να το είχα καταφέρει ή να το είχα κάνει καλά. Και η οπτική μου ήταν περιορισμένη σε πολλά πράγματα στο καθήκον μου. Ήμουν απερίσκεπτη. Κάθε φορά που η επικεφαλής μας με ρωτούσε για το έργο μου, μου υποδείκνυε πολλά λάθη και πράγματα που δεν είχαν γίνει σωστά. Συνειδητοποίησα ότι πραγματικά δεν μπορούσα να εκπληρώσω καλά το καθήκον μου χωρίς συνεργάτη. Αυτό δεν το είχα καταλάβει προηγουμένως, και δεν είχα αυτογνωσία. Ήμουν αλαζονική, ήθελα να είμαι πάντοτε εγώ η υπεύθυνη και δεν μπορούσα να συνεργαστώ με άλλους. Αυτό εμπόδιζε το έργο της εκκλησίας. Συνειδητοποιώντας αυτό, ένιωσα τρομερές ενοχές, οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, λέγοντας ότι δεν ήθελα να ζω πια μέσα στη διαφθορά και ότι ήμουν έτοιμη να συνεργαστώ καλά με τη Λίλιαν στο καθήκον μου.

Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας που είχαμε μετά από αυτό, είδα ότι η Λίλιαν είχε πολλά προτερήματα. Ήταν πιο προσεκτική από εμένα και όταν προέκυπταν ζητήματα, αναζητούσε τις αλήθεια-αρχές. Ήταν λεπτομερής στη συναναστροφή της σχετικά με την αλήθεια. Εγώ δεν ήμουν επικεφαλής για πολύ καιρό, οπότε είχα απλώς μια αόριστη ιδέα για το πώς να διαχειρίζομαι το εκκλησιαστικό έργο. Όσον αφορά τις λεπτομέρειες για το πώς να κάνω το έργο και πώς να συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια για την επίλυση των προβλημάτων, δεν είχα και την πιο σαφή κατανόηση. Σε αυτά τα σημεία δεν την έφτανα. Και αυτή ήταν πιο στοργική από μένα· όταν βοηθούσε τους νεοφώτιστους, συναναστρεφόταν ξανά και ξανά. Όταν πίστευα ότι είχε ήδη κάνει σπουδαία δουλειά, εκείνη έλεγε ότι έπρεπε να τα πάει ακόμα καλύτερα. Σκέφτηκα που δεν συνεργαζόμουν μαζί της, αλλά την αντιμετώπιζα ως περιττή. Κατά καιρούς ήταν αρνητική, αλλά γρήγορα ανέτρεπε την κατάστασή της και συνέχιζε να κάνει ενεργά το καθήκον της. Παρόλο που ήμουν απαξιωτική απέναντί της, συνέχισε να θέτει ερωτήσεις ξανά και ξανά. Ήταν στοργική και υπομονετική, και αναλάμβανε πραγματικά την ευθύνη για το καθήκον της. Όλα αυτά ήταν ιδιότητες που εγώ στερούμουν. Ένιωσα πραγματικά απαίσια όταν το συνειδητοποίησα αυτό. Είδα πόσο πολύ είχε βλάψει η διεφθαρμένη μου διάθεση τη Λίλιαν και το εκκλησιαστικό έργο. Αν ήμουν από την αρχή πρόθυμη να συνεργαστώ μαζί της και συζητούσα τα πάντα μ’ εκείνη, δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι τα πράγματα. Είχα μετανιώσει, και προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου, βλέπω τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου, και τώρα καταλαβαίνω το θέλημά Σου. Από εδώ και στο εξής θα συνεργάζομαι με τη Λίλιαν και θα βιώνω ανθρώπινη ομοιότητα».

Στο μετέπειτα έργο μου με τη Λίλιαν, φρόντιζα να τη ρωτάω πράγματα, όπως: «Σου φαίνεται εντάξει αυτό; Έχεις άλλες προτάσεις;» Μια φορά που συζητούσαμε για το έργο μας, με ρώτησε πώς πήγαινε το πότισμα των νεοφώτιστων. Σκέφτηκα: «Το συζητήσαμε μόλις πριν από δύο μέρες, γιατί να το ξανασυζητήσουμε; Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μπορώ να το χειριστώ». Ήθελα και πάλι να την αγνοήσω. Τότε, συνειδητοποίησα ότι ξεπρόβαλλε ξανά το παλιό μου πρόβλημα, ότι ήθελα να είμαι υπεύθυνη για όλα. Είπα γρήγορα μια προσευχή, ζητώντας από τον Θεό να με καθοδηγήσει, ώστε να μην ενεργήσω βάσει διεφθαρμένης διάθεσης. Μετά την προσευχή μου, σκέφτηκα όλες τις αποτυχίες μου σε όλη τη διαδρομή, ότι ήμουν δικτατορική και αυταρχική, ήθελα πάντα να λειτουργώ με τον δικό μου τρόπο και να επιδεικνύομαι. Αυτό ήταν εξ ολοκλήρου έκφραση του Σατανά. Έπρεπε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού και να συνεργαστώ μαζί της. Έτσι, μοιράστηκα ειλικρινά μαζί της όλα όσα γνώριζα για το έργο μου, και όταν τελείωσα, η Λίλιαν μοιράστηκε τις δικές της σκέψεις. Έμαθα μερικά πράγματα από τη συναναστροφή της και αισθάνθηκα ότι ήταν ένας θαυμάσιος τρόπος εκτέλεσης καθήκοντος.

Κατόπιν, όταν αντιμετώπιζα προβλήματα στο καθήκον μου, την αναζητούσα για να τα συζητήσουμε, και αναζητούσαμε μαζί την αλήθεια και συναναστρεφόμασταν σχετικά με αυτά τα θέματα. Μετά από λίγο καιρό, βελτιώθηκε η κατάστασή μου, καθώς και η απόδοσή μου στο καθήκον μου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων στον Θεό. Και είδα ότι μόνο αν απαρνηθώ τον εαυτό μου στο καθήκον μου, αν συνεργαστώ καλά με τους άλλους και αν αναπληρώσουμε ο ένας τις ελλείψεις του άλλου, μπορώ να λάβω την καθοδήγηση του Θεού.