Προκειμένου να σταματήσει όλους τους ανθρώπους από το να ξιπάζονται και να παρασύρονται αφού μεταβούν από την αρνητικότητα στη θετικότητα, στο τελευταίο κεφάλαιο της ομιλίας του Θεού, αφότου ο Θεός έχει μιλήσει για τις υψηλότερες απαιτήσεις που έχει από τους ανθρώπους Του —αφότου ο Θεός έχει πει στους ανθρώπους για το θέλημά Του σ’ αυτό το στάδιο του σχεδίου διαχείρισής Του— τους δίνει τη δυνατότητα να αναλογιστούν τα λόγια Του, ώστε να τους βοηθήσει να αποφασίσουν να εκπληρώσουν το θέλημα του Θεού στο τέλος. Όταν οι καταστάσεις των ανθρώπων είναι θετικές, ο Θεός ξεκινά αμέσως να τους θέτει ερωτήματα σχετικά με την άλλη όψη του ζητήματος. Θέτει μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία είναι δύσκολο να καταλάβουν οι άνθρωποι: «Ήταν η αγάπη σας για Εμένα σπιλωμένη από την ανηθικότητα; Ήταν η αφοσίωσή σας σ’ Εμένα αγνή και ολόψυχη; Ήταν η γνώση σας για Εμένα αληθινή; Πόσο χώρο καταλάμβανα στην καρδιά σας;» Και ούτω καθεξής. Στο πρώτο μισό της παραγράφου, με εξαίρεση δύο επιπλήξεις, το υπόλοιπο αποτελείται εξ ολοκλήρου από ερωτήματα. Ένα ερώτημα συγκεκριμένα —«Έχουν βρει τον στόχο τους μέσα σας οι ομιλίες Μου;»— είναι πολύ αρμόζον. Βρίσκει πραγματικά στόχο στα πιο απόκρυφα σημεία στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, κάνοντάς τους υποσυνείδητα να αναρωτηθούν: «Είμαι πραγματικά αφοσιωμένος στην αγάπη μου για τον Θεό;» Μέσα στην καρδιά τους, οι άνθρωποι υποσυνείδητα θυμούνται τις περασμένες εμπειρίες τους, όταν υπηρετούσαν: Αναλώνονταν στην αυτοσυγχώρεση, στην αυταρέσκεια, στην έπαρση, στην αυτοϊκανοποίηση, στον εφησυχασμό και στην υπερηφάνεια. Ήταν σαν ένα μεγάλο ψάρι πιασμένο στα δίχτυα —αφού έπεσαν στα δίχτυα, δεν ήταν εύκολο να απελευθερωθούν. Επιπλέον, ήταν συχνά ανεξέλεγκτοι, συχνά εξαπατούσαν την κανονική ανθρώπινη φύση του Θεού και έβαζαν τον εαυτό τους πάνω απ’ όλα σε ό,τι κι αν έκαναν. Πριν αποκαλεστούν «πάροχοι υπηρεσιών», ήταν σαν ένα νεογέννητο τιγράκι, γεμάτοι ενέργεια. Παρόλο που εστίαζαν την προσοχή τους στη ζωή σε κάποιον βαθμό, μερικές φορές, έκαναν πράγματα απλώς προσχηματικά· σαν σκλάβοι, συμπεριφέρονταν με επιπολαιότητα απέναντι στον Θεό. Το χρονικό διάστημα κατά το οποίο εκτίθεντο ως πάροχοι υπηρεσιών, ήταν αρνητικοί, έμεναν πίσω, τους κατέκλυζε η θλίψη, παραπονούνταν για τον Θεό, έσκυβαν το κεφάλι σκυθρωποί και ούτω καθεξής. Κάθε βήμα της δικής τους υπέροχης, συγκινητικής ιστορίας παραμένει στο μυαλό τους. Τους είναι δύσκολο ακόμα και να κοιμηθούν και περνάνε τις μέρες τους αποχαυνωμένοι. Φαίνεται να έχουν αποκλειστεί για δεύτερη φορά από τον Θεό, να έχουν πέσει στον Άδη, ανίκανοι να ξεφύγουν. Παρόλο που ο Θεός δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να θέσει μερικά δύσκολα ερωτήματα στην πρώτη παράγραφο, αν τα διαβάσει κανείς προσεκτικά, θα ανακαλύψει ότι ο στόχος του Θεού δεν ήταν να θέσει αυτά τα ερωτήματα απλώς και μόνο για να τα θέσει· εμπεριέχουν ένα βαθύτερο νόημα, το οποίο χρήζει πιο λεπτομερούς επεξήγησης.

Γιατί ο Θεός λέει ότι σήμερα, εξάλλου, είναι σήμερα, και ότι από τη στιγμή που το εχθές έχει ήδη περάσει, δεν υπάρχει κανένας λόγος για νοσταλγία, κι όμως στην πρώτη πρόταση εδώ θέτει ερωτήματα στους ανθρώπους και τους κάνει να αναλογιστούν το παρελθόν; Σκεφτείτε το: γιατί ο Θεός ζητάει από τους ανθρώπους να μη νοσταλγούν το παρελθόν, αλλά επίσης να αναλογίζοται το παρελθόν; Μήπως υπάρχει κάποιο λάθος στα λόγια του Θεού; Μήπως είναι εσφαλμένη η πηγή αυτών των λόγων; Όπως είναι φυσικό, εκείνοι που δεν δίνουν προσοχή στα λόγια του Θεού δεν θα έκαναν τόσο βαθυστόχαστες ερωτήσεις. Όμως για την ώρα, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε περί αυτού. Πρώτον, ας εξηγήσω το πρώτο ερώτημα παραπάνω —το «γιατί». Φυσικά, όλοι γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει πει πως δεν εκφέρει κενά λόγια. Αν βγαίνουν λόγια από το στόμα του Θεού, τότε αυτά έχουν κάποιο στόχο και κάποια σημασία —αυτό θίγει την ουσία του ερωτήματος. Η μεγαλύτερη αποτυχία των ανθρώπων είναι η ανικανότητά τους να αλλάξουν τους μοχθηρούς τους τρόπους και την αδιαλλαξία της παλιάς τους φύσης. Για να μπορέσουν όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον εαυτό τους πιο ενδελεχώς και πιο ρεαλιστικά, ο Θεός πρώτα τους οδηγεί να αναλογιστούν το παρελθόν, ώστε να μπορέσουν να στοχαστούν περισσότερο εις βάθος για τους ίδιους, οπότε και να καταλάβουν ότι κανένα από τα λόγια του Θεού δεν είναι κενό και ότι όλα τα λόγια του Θεού εκπληρώνονται μέσω διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικό βαθμό. Κατά το παρελθόν, ο τρόπος με τον οποίο κλάδευε ο Θεός τους ανθρώπους τούς έδινε λίγη γνώση για τον Θεό και έκανε την ειλικρίνειά τους απέναντι στον Θεό κάπως πιο εγκάρδια. Η λέξη «Θεός» καταλαμβάνει μόλις το 0,1 τοις εκατό των ανθρώπων και των καρδιών τους. Αυτό το ποσοστό δείχνει ότι ο Θεός έχει φέρει εις πέρας έναν τεράστιο όγκο σωτηρίας. Είναι δίκαιο να ειπωθεί ότι αυτό το επίτευγμα του Θεού σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων —μια ομάδα που βρίσκεται υπό την εκμετάλλευση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και υπό την κατοχή του Σατανά— είναι τέτοιο που δεν τολμάνε να κάνουν απλώς ό,τι τους ευχαριστεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι αδύνατο για τον Θεό να καταλάβει το εκατό τοις εκατό των καρδιών εκείνων που είναι κυριευμένοι από τον Σατανά. Για να αυξηθεί η γνώση των ανθρώπων για τον Θεό κατά το επόμενο στάδιο, ο Θεός συγκρίνει την κατάσταση των παρόχων υπηρεσιών του παρελθόντος με εκείνη του λαού του Θεού σήμερα, δημιουργώντας έτσι μια σαφή αντίθεση, η οποία κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται περισσότερο ντροπιασμένοι. Όπως ακριβώς είπε ο Θεός, «δεν έχετε πού να κρύψετε την ντροπή σας».

Οπότε, γιατί είπα ότι ο Θεός δεν θέτει ερωτήματα απλώς και μόνο για να τα θέτει; Με μια προσεκτική ανάγνωση από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται εμφανές ότι, παρόλο που τα ερωτήματα που θέτει ο Θεός δεν έχουν επεξηγηθεί σε βάθος, όλα αναφέρονται στον βαθμό της αφοσίωσης των ανθρώπων απέναντι στον Θεό και στη γνώση τους για τον Θεό. Με άλλα λόγια, αναφέρονται στις πραγματικές καταστάσεις των ανθρώπων, οι οποίες είναι αξιοθρήνητες και τους είναι δύσκολο να ανοιχτούν και να μιλήσουν γι’ αυτές. Από αυτό μπορεί να φανεί ότι το ανάστημα των ανθρώπων είναι εξαιρετικά ανεπαρκές, ότι η γνώση τους για τον Θεό είναι εξαιρετικά επιφανειακή και η αφοσίωσή τους απέναντι στον Θεό υπερβολικά αμαυρωμένη και ακάθαρτη. Όπως είπε ο Θεός, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι ψαρεύουν σε θολά νερά και είναι εκεί μόνο για να είναι αρκετοί σε αριθμό. Όταν ο Θεός λέει: «Πιστεύετε πραγματικά ότι δεν έχετε τα προσόντα να είστε ο λαός Μου;» το πραγματικό νόημα αυτών των λόγων είναι ότι, από όλους τους ανθρώπους, κανένας δεν είναι κατάλληλος για να ανήκει στον λαό του Θεού. Όμως, προκειμένου να έχει καλύτερο αποτέλεσμα, ο Θεός χρησιμοποιεί τη μέθοδο των ερωτήσεων. Αυτή η μέθοδος είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τα λόγια του παρελθόντος, τα οποία αδυσώπητα επιτίθεντο στους ανθρώπους, τους πετσόκοβαν και τους σκότωναν, σε σημείο να διαπερνούν τις καρδιές τους. Ας υποθέσουμε ότι ο Θεός είχε πει κάτι πληκτικό και ανιαρό όπως: «Δεν Μου είστε αφοσιωμένοι και η αφοσίωσή σας είναι αμαυρωμένη, δεν καταλαμβάνω ένα απόλυτο μέρος στην καρδιά σας… Δεν θα σου αφήσω κανένα μέρος για να κρυφτείς από τον εαυτό σου, επειδή κανένας από εσάς δεν είναι αρκετός για να ανήκει στον λαό Μου». Μπορεί να κάνετε τη μεταξύ τους σύγκρισης, και παρόλο που το περιεχόμενό τους είναι το ίδιο, το ύφος του καθενός είναι διαφορετικό. Η χρήση ερωτήσεων είναι πολύ πιο αποτελεσματική. Συνεπώς, ο σοφός Θεός επιστρατεύει το πρώτο ύφος, το οποίο αναδεικνύει την επιδεξιότητα με την οποία Εκείνος μιλάει. Αυτό είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο, κι έτσι δεν προκαλεί έκπληξη το ότι ο Θεός λέει: «Οι άνθρωποι δεν είναι παρά εργαλεία που χρησιμοποιώ. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι κάποιοι είναι άθλιοι, ενώ κάποιοι είναι πολύτιμοι».

Καθώς οι άνθρωποι συνεχίζουν τα διαβάζουν, τα λόγια του Θεού καταφθάνουν πυκνά και γρήγορα, δίνοντάς τους μόλις και μετά βίας την ευκαιρία να πάρουν ανάσα, διότι σε καμία περίπτωση δεν χαρίζεται ο Θεός στον άνθρωπο. Τη στιγμή που οι άνθρωποι νιώθουν τις πιο μεγάλες τύψεις, ο Θεός για άλλη μια φορά τους προειδοποιεί: «Αν έχετε πλήρη άγνοια για τα παραπάνω ερωτήματα, τότε αυτό δείχνει ότι ψαρεύεις σε θολά νερά, ότι είσαι παρών απλώς και μόνο για να είστε αρκετοί σε αριθμό, και στον χρόνο που έχω Εγώ προκαθορίσει, είναι σίγουρο ότι θα αποκλειστείς και θα ριχτείς στο πηγάδι της αβύσσου για δεύτερη φορά. Αυτή είναι η προειδοποίηση που σας δίνω, κι οποίος την πάρει αψήφιστα θα γίνει αποδέκτης της κρίσεώς Μου και, στον καθορισμένο χρόνο, θα έρθει αντιμέτωπος με συμφορά». Όταν διαβάζουν αυτά τα λόγια, οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να σκεφτούν τη στιγμή που ρίχτηκαν στο πηγάδι της αβύσσου: υπό την απειλή της καταστροφής, κυβερνημένοι από τα διοικητικά διατάγματα του Θεού, με το τέλος τους προ των πυλών, δυστυχισμένοι για πολύ καιρό, κυριευμένοι από κατάθλιψη, αμήχανοι, ανίκανοι να εκφράσουν στον οποιονδήποτε τη μελαγχολία που νιώθουν στην καρδιά τους —σε σύγκριση με αυτά, νιώθουν ότι ήταν καλύτερα κατά την εκκαθάριση της σάρκα τους… Καθώς η σκέψη τους φτάνει σε αυτό το σημείο, δεν μπορούν παρά να νιώθουν δυστυχία. Αναλογιζόμενοι το πώς ήταν στο παρελθόν, το πώς είναι σήμερα και το πώς θα είναι αύριο, η θλίψη στην καρδιά τους μεγαλώνει, υποσυνείδητα αρχίζουν να τρέμουν, οπότε είναι πιο έντρομοι απέναντι στα διοικητικά διατάγματα του Θεού. Καθώς αντιλαμβάνονται ότι ο όρος «λαός του Θεού» μπορεί και να είναι απλώς τρόπος του λέγειν, η χαρά που έχουν στην καρδιά τους μετατρέπεται αμέσως σε δυστυχία. Ο Θεός χρησιμοποιεί τη θανάσιμη αδυναμία τους για να τους χτυπήσει και, σ’ αυτό το σημείο, ξεκινά το επόμενο στάδιο του έργου Του, κάνοντας τα νεύρα των ανθρώπων να είναι διαρκώς σε διέγερση και αυξάνοντας την αίσθησή τους ότι οι πράξεις του Θεού είναι ασύλληπτες, ότι ο Θεός είναι άφταστος, ότι ο Θεός είναι άγιος και αγνός και ότι δεν είναι κατάλληλοι να ανήκουν στον λαό του Θεού. Εξ αυτού, διπλασιάζουν τις προσπάθειές τους να βελτιωθούν, μη τολμώντας να μείνουν πίσω.

Στη συνέχεια, προκειμένου να δώσει ένα μάθημα στους ανθρώπους και να τους κάνει να αποκτήσουν γνώθι σαυτόν, να έχουν φόβο Θεού και να έχουν φόβο Θεού και να Τον τρέμουν, ο Θεός ξεκινά το νέο Του σχέδιο: «Από τον καιρό της δημιουργίας μέχρι σήμερα, πολλοί επαναστάτησαν ενάντια στα λόγια Μου, κι έτσι έχουν αποκοπεί και αποκλειστεί από τη ροή της ανάκτησής Μου· τελικά, τα σώματά τους χάνονται και τα πνεύματά τους ρίχνονται στον Άδη, ενώ ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπόκεινται σε οδυνηρή τιμωρία. Πολλοί ακολούθησαν τα λόγια Μου, αλλά αντιτάχθηκαν στη διαφώτιση και τη φώτισή Μου… και μερικοί…» Αυτά είναι πραγματικά παραδείγματα. Μέσα από αυτά τα λόγια, ο Θεός, όχι μόνο δίνει σε όλον τον λαό του Θεού μια πραγματική προειδοποίηση, ώστε να τους κάνει όλους να γνωρίσουν τις πράξεις του Θεού ανά τους αιώνες, αλλά επίσης παρέχει μια έμμεση απεικόνιση ενός μέρους από αυτό που συμβαίνει στο πνευματικό βασίλειο. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μάθουν ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από την επανάστασή τους ενάντια στον Θεό. Θα γίνουν ένα διαχρονικό σύμβολο ντροπής, θα γίνουν η προσωποποίηση του Σατανά και ένα αντίγραφο του Σατανά. Στην καρδιά του Θεού αυτή η πλευρά του νοήματος έχει δευτερεύουσα σημασία, επειδή αυτά τα λόγια έχουν αφήσει ήδη τους ανθρώπους τρεμάμενους και σαστισμένους ως προς το τι να κάνουν. Το θετικό από αυτό είναι ότι, καθώς οι άνθρωποι τρέμουν από τον φόβο, αποκτούν επίσης ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με το πνευματικό βασίλειο· όμως μόνο λίγες, οπότε πρέπει να το εξηγήσω λίγο. Από την πύλη του πνευματικού βασιλείου μπορεί να γίνει εμφανές ότι υπάρχουν όλα τα είδη πνευμάτων. Ωστόσο, ορισμένα βρίσκονται στον Άδη, άλλα στην κόλαση, κάποια μέσα στη λίμνη της φωτιάς και κάποια στο πηγάδι της αβύσσου. Εδώ έχω κάτι να προσθέσω. Μιλώντας επιφανειακά, αυτά τα πνεύματα μπορούν να χωριστούν σύμφωνα με το μέρος. Μιλώντας συγκεκριμένα, ωστόσο, ορισμένα αντιμετωπίζονται ευθέως μέσω της παίδευσης του Θεού, ενώ κάποια είναι δέσμια του Σατανά, τα οποία αξιοποιεί ο Θεός. Πιο συγκεκριμένα, η παίδευσή τους διαφέρει ανάλογα με τη σοβαρότητα των περιστάσεων. Σε αυτό το σημείο, θα το εξηγήσω λίγο περισσότερο. Αυτοί που παιδεύονται απευθείας από το χέρι του Θεού δεν έχουν καθόλου πνεύμα επάνω στη γη, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγεννηθούν. Τα πνεύματα που βρίσκονται υπό την εξουσία του Σατανά —οι εχθροί στους οποίους αναφέρεται ο Θεός όταν λέει «έχουν γίνει εχθροί Μου»— είναι συνδεδεμένα με γήινα ζητήματα. Τα διάφορα πνεύματα του κακού επάνω στη γη είναι όλα εχθροί του Θεού, δούλοι του Σατανά, και ο λόγος της ύπαρξής τους είναι να παρέχουν υπηρεσία, να παρέχουν υπηρεσία ώστε να μπορέσουν να γίνουν αντιθετικά στοιχεία στις πράξεις του Θεού. Γι’ αυτό, ο Θεός λέει: «Αυτοί οι άνθρωποι, όχι μόνο είναι αιχμάλωτοι του Σατανά, αλλά έχουν καταστεί αιώνιοι αμαρτωλοί και έχουν γίνει εχθροί Μου, και Μου αντιτίθενται ευθέως». Στη συνέχεια, ο Θεός λέει στους ανθρώπους τι είδους κατάληξη υπάρχει για αυτού του είδους το πνεύμα: «Αποτελούν αντικείμενο της κρίσεώς Μου κατά την αποκορύφωση της οργής Μου». Ο Θεός αποσαφηνίζει, επίσης, τις σημερινές καταστάσεις τους: «Σήμερα εξακολουθούν να είναι τυφλοί, εξακολουθούν να βρίσκονται στα σκοτεινά μπουντρούμια».

Για να δείξει στους ανθρώπους την αληθινότητα των λόγων του Θεού, ο Θεός χρησιμοποιεί ένα πραγματικό παράδειγμα ως απόδειξη (την περίπτωση του Παύλου, στον οποίον αναφέρεται), ώστε η προειδοποίησή Του να αφήσει μια βαθύτερη εντύπωση στους ανθρώπους. Προκειμένου να πάψουν οι άνθρωποι να εκλαμβάνουν τα όσα λέγονται για τον Παύλο ως μια ιστορία, αλλά και για να τους αποτρέψει να θεωρούν τους εαυτούς τους ως παρευρισκόμενους και, επιπλέον, για να τους κάνει να σταματήσουν να καυχιούνται για πράγματα που συνέβησαν πριν από χιλιάδες χρόνια, τα οποία έμαθαν από τον Θεό —ο Θεός δεν επικεντρώνεται στις εμπειρίες που είχε ο Παύλος κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αντιθέτως, ο Θεός εστιάζει στις συνέπειες για τον Παύλο και στο είδος του τέλος με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος, στον λόγο για τον οποίον ο Παύλος εναντιώθηκε στον Θεό και στο πώς κατέληξε ο Παύλος όπως κατέληξε. Αυτό στο οποίο εστιάζει ο Θεός είναι στο να τονίσει πώς τελικά διέψευσε τις ευσεβείς ελπίδες του Παύλου και να ξεμπροστιάσει άμεσα την κατάστασή του Παύλου στο πνευματικό βασίλειο: «Ο Παύλος παιδεύθηκε απευθείας από τον Θεό». Επειδή οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι και ανίκανοι να αντιληφθούν οτιδήποτε από τα λόγια του Θεού, ο Θεός προσθέτει μια επεξήγηση (το επόμενο μέρος της ομιλίας) και ξεκινά να μιλάει για ένα ζήτημα που αφορά μια διαφορετική πτυχή: «Όποιος Μου αντιτίθεται (που αντιτίθεται όχι μόνο στον ενσαρκωμένο εαυτό Μου, αλλά, πάνω απ’ όλα, στα λόγια και στο Πνεύμα Μου, δηλαδή στη θεϊκή Μου φύση) γίνεται αποδέκτης της κρίσης Μου στη σάρκα του». Παρόλο που, μιλώντας επιφανειακά, αυτά τα λόγια φαίνονται ασύνδετα με τα προηγούμενα παραπάνω και δείχνει να μην υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα δύο, μην πανικοβάλλεστε: ο Θεός έχει τους δικούς στόχους. Τα απλά λόγια «το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει ότι» συνδυάζουν οργανικά δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους ζητήματα —αυτή είναι η μεγαλοφυΐα των λόγων του Θεού. Συνεπώς, οι άνθρωποι διαφωτίζονται μέσω της αναφοράς στον Παύλο, οπότε, λόγω της σύνδεσης ανάμεσα στο προηγούμενο και το ακόλουθο κείμενο, μέσω του διδάγματος που παρέχεται από τον Παύλο, επιδιώκουν να γνωρίσουν τον Θεό όλο και περισσότερο, κι αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα που επιθυμούσε να πετύχει ο Θεός όταν έλεγε αυτά τα λόγια. Στη συνέχεια, ο Θεός λέει ορισμένα λόγια, τα οποία συνδράμουν και διαφωτίζουν τους ανθρώπους για τη ζωή-είσοδό τους. Δεν χρειάζεται να μιλήσω Εγώ γι’ αυτό· εσύ θα νιώσεις ότι αυτά τα πράγματα ευνόητα. Αυτό που πρέπει να εξηγήσω, ωστόσο, είναι ότι όταν ο Θεός λέει «Οταν εργαζόμουν υπό κανονική ανθρώπινη φύση, οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη αναμετρηθεί με την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Μου και γνώριζαν ήδη λίγα σχετικά με τη σοφία και τη διάθεσή Μου. Σήμερα, μιλάω και ενεργώ απευθείας υπό τη θεϊκή Μου φύση και υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θα δουν την οργή και την κρίση Μου ιδίοις όμμασι. Επιπλέον, το κύριο έργο του δεύτερου μέρους της εποχής της κρίσεως είναι να κάνω όλον τον λαό Μου να γνωρίσει απευθείας τις πράξεις Μου ως ενσαρκωμένος και να σας κάνω όλους να αντικρίσετε απευθείας τη διάθεσή Μου». Αυτά τα λίγα λόγια ολοκληρώνουν το έργο του Θεού μέσα από την κανονική ανθρώπινη φύση και ξεκινούν επισήμως το δεύτερο μέρος του έργου του Θεού στην εποχή της κρίσεως, το οποίο πραγματοποιείται, πλέον, μέσα από τη θεϊκή Του φύση και προβλέπει το τέλος για μια ομάδα ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επεξηγηθεί ότι ο Θεός δεν είπε στους ανθρώπους ότι κατά το δεύτερο μέρος της εποχής της κρίσεως έγιναν λαός του Θεού. Αντιθέτως, Εκείνος εξηγεί ότι αυτό είναι το δεύτερο μέρος της εποχής της κρίσεως μόνο αφότου μιλήσει στους ανθρώπους για το θέλημα του Θεού και για τους στόχους που επιθυμεί να πετύχει ο Θεός κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς και για το τελικό στάδιο του έργου του Θεού στη γη. Περιττό να πούμε ότι υπάρχει επίσης η σοφία του Θεού σ’ αυτό. Μόλις οι άνθρωποι σηκωθούν από το κρεβάτι του πόνου, το μόνο πράγμα που τους νοιάζει είναι αν θα πεθάνουν ή όχι, ή αν η αρρώστιά τους μπορεί να εξαλειφθεί από το σώμα τους ή όχι. Δεν δίνουν καμία σημασία στο αν θα βάλουν κιλά ή αν θα φορέσουν τα σωστά ρούχα. Γι’ αυτό, μόνο όταν οι άνθρωποι πιστεύουν εντελώς ότι είναι ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού, ο Θεός μιλάει για τις απαιτήσεις Του, βήμα προς βήμα, και λέει στους ανθρώπους ποια είναι η τρέχουσα εποχή του σήμερα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι έχουν την ενέργεια να εστιάσουν στα στάδια της διαχείρισης του Θεού μερικές ημέρες αφότου αναρρώσουν, οπότε αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τους το πει. Μόνο αφότου οι άνθρωποι καταλάβουν αρχίζουν να αναλύουν: εφόσον αυτό είναι το δεύτερο μέρος της εποχής της κρίσεως, οι απαιτήσεις του Θεού έχουν γίνει πιο αυστηρές και έχω γίνει ένας από τους ανθρώπους του Θεού. Είναι σωστή μια τέτοια ανάλυση και αυτός ο τρόπος ανάλυσης είναι εφικτός από τον άνθρωπο· γι’ αυτό ο Θεός επιστρατεύει αυτήν τη μέθοδο ομιλίας.

Μόλις οι άνθρωποι καταλάβουν λίγο, ο Θεός εισέρχεται για άλλη μια φορά στο φάσμα του πνευματικού βασιλείου για να μιλήσει, οπότε εκείνοι πέφτουν για άλλη μια φορά σε ενέδρα. Σε αυτήν τη σειρά ερωτημάτων, όλοι ξύνουν το κεφάλι τους, μπερδεμένοι, μη γνωρίζοντας πού βρίσκεται το θέλημα του Θεού, μη γνωρίζοντας σε ποια από τα ερωτήματα του Θεού να απαντήσουν και, επιπροσθέτως, μη γνωρίζοντας ποια γλώσσα να χρησιμοποιήσουν για να απαντήσουν στα ερωτήματα του Θεού. Αναρωτιέται κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Στους ανθρώπους αυτά τα λόγια δείχνουν σαν να περιέχουν πολύ βαθιά μυστήρια, αλλά τα γεγονότα καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Ίσως προσθέσω μια μικρή επεξήγηση εδώ για εσένα. Θα σου ξεκουράσει λίγο το μυαλό και θα νιώσεις ότι είναι κάτι απλό και ότι δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι. Στην πραγματικότητα, παρόλο που υπάρχουν πολλά λόγια, αυτά περιέχουν μόνο έναν στόχο που έχει θέσει ο Θεός: να κερδίσει την αφοσίωση των ανθρώπων μέσα από αυτά τα ερωτήματα. Όμως, δεν είναι πρόσφορο να το πει αυτό απευθείας, οπότε για άλλη μια φορά ο Θεός χρησιμοποιεί ερωτήματα. Το ύφος με το οποίο μιλά, ωστόσο, είναι ιδιαιτέρως απαλό, πολύ διαφορετικό από αυτό στην αρχή. Παρόλο που ανακρίνονται από τον Θεό, αυτό το είδος αντίθεσης λειτουργεί στους ανθρώπους ως ένα μέτρο ανακούφισης. Μπορείς κάλλιστα να διαβάσεις τα ερωτήματα ένα προς ένα. Δεν γινόταν συχνή αναφορά σ’ αυτά τα πράγματα κατά το παρελθόν; Μέσα στα λίγα αυτά απλά ερωτήματα υπάρχει πλούσιο περιεχόμενο. Κάποια αποτελούν περιγραφή της νοοτροπίας των ανθρώπων: «Είστε πρόθυμοι να απολαύσετε μια ζωή επί της γης που να μοιάζει με αυτήν επάνω στον ουρανό;» Κάποια αποτελούν τον «όρκο του πολεμιστή» των ανθρώπων τον οποίο παίρνουν ενώπιον του Θεού: «Είστε πραγματικά ικανοί να αφήσετε τον εαυτό σας να θανατωθεί από Εμένα και να οδηγηθεί από Εμένα σαν πρόβατο;» Και μερικά από αυτά είναι οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο: «Αν δεν μιλούσα ευθέως, θα μπορούσες να εγκαταλείψεις τα πάντα γύρω σου και να αφήσεις τον εαυτό σου να χρησιμοποιηθεί από Εμένα; Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα που απαιτώ; […]» Περιλαμβάνουν επίσης τις προτροπές και τις διαβεβαιώσεις του Θεού για τον άνθρωπο: «Ωστόσο, σας ζητάω να μη σας βαραίνουν πλέον αμφιβολίες, να είστε προνοητικοί κατά την είσοδό σας και να αντιλαμβάνεστε τα απέραντα βάθη των λόγων Μου. Αυτό θα σας αποτρέψει από το να παρανοήσετε τα λόγια Μου και να μπερδευτείτε σχετικά με το νόημά Μου και, συνεπώς, από το να παραβιάζετε τα διοικητικά διατάγματά Μου». Τέλος, ο Θεός μιλάει για τις ελπίδες Του για τον άνθρωπο: «Ελπίζω να αντιληφθείτε τις προθέσεις Μου για εσάς στα λόγια Μου. Να μη σκέφτεστε πλέον τις δικές σας προοπτικές και να ενεργείτε σαν να είστε αποφασισμένοι ενώπιόν Μου να υποβληθείτε στις ενορχηστρώσεις του Θεού στα πάντα». Το τελευταίο ερώτημα έχει πολύ βαθύ νόημα. Προκαλεί τη σκέψη, αποτυπώνεται στις καρδιές των ανθρώπων και είναι δύσκολο να το ξεχάσει κανείς, καθώς ηχεί αδιάκοπα σαν ένα κουδουνάκι κοντά στ’ αυτιά τους…

Τα παραπάνω αποτελούν μερικές επεξηγήσεις για εσένα, για να σου χρησιμεύσουν ως σημείο αναφοράς.