Οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει ποτέ τίποτα από τα λόγια του Θεού. Αντ’ αυτού, απλώς τα «εκτιμούν σαν θησαυρό» επιφανειακά, χωρίς να καταλαβαίνουν το αληθινό τους νόημα. Συνεπώς, παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τις ομιλίες Του, ο Θεός επισημαίνει ότι δεν τις εκτιμούν πραγματικά. Αυτό συμβαίνει επειδή, κατά την άποψη του Θεού, παρόλο που τα λόγια Του είναι θησαυρός, οι άνθρωποι δεν έχουν γευτεί την πραγματική γλυκύτητά τους. Ως εκ τούτου, μπορούν μονάχα να «σβήσουν τη δίψα τους σκεπτόμενοι δαμάσκηνα», κατευνάζοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την άπληστη καρδιά τους. Πέρα από το γεγονός ότι το Πνεύμα του Θεού εργάζεται μεταξύ όλων των ανθρώπων, σε εκείνους, φυσικά, παρέχεται και η διαφώτιση του λόγου του Θεού· απλώς είναι υπερβολικά απερίσκεπτοι για να είναι πραγματικά σε θέση να εκτιμήσουν την ουσία του. Στο μυαλό των ανθρώπων, τώρα ακριβώς είναι η εποχή κατά την οποία υλοποιείται πλήρως η βασιλεία, αλλά στην ουσία δεν ισχύει αυτό. Παρόλο που ο Θεός προφητεύει αυτό που ο ίδιος έχει επιτύχει, η πραγματική βασιλεία δεν έχει καταφτάσει ακόμα πλήρως στη γη. Αντιθέτως, παράλληλα με τις αλλαγές στην ανθρωπότητα, παράλληλα με την πρόοδο του έργου και παράλληλα με την αστραπή που έρχεται από την Ανατολή —παράλληλα, δηλαδή, με την εμβάθυνση του λόγου του Θεού— η βασιλεία θα πραγματοποιηθεί σιγά-σιγά στη γη, κατερχόμενη στον κόσμο τούτο σταδιακά αλλά και απόλυτα. Η διαδικασία της έλευσης της βασιλείας είναι επίσης η διαδικασία του θεϊκού έργου επί γης. Την ίδια στιγμή, σε ολόκληρο το σύμπαν, ο Θεός έχει ξεκινήσει ένα έργο το οποίο δεν έχει γίνει ποτέ ανά τους αιώνες σε ολόκληρη την ιστορία: την αναδιοργάνωση της γης στην ολότητά της. Για παράδειγμα, σε όλο το σύμπαν βρίσκονται σε εξέλιξη τεράστιες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στο κράτος του Ισραήλ, του πραξικοπήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, των αλλαγών στην Αίγυπτο, των αλλαγών στη Σοβιετική Ένωση και της ανατροπής του καθεστώτος στην Κίνα. Όταν ολόκληρο το σύμπαν σταθεροποιηθεί και επανέλθει στη φυσιολογική του λειτουργία, τότε θα ολοκληρωθεί το έργο του Θεού στη γη· τότε θα έρθει η βασιλεία στη γη. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα των λόγων: «Όταν διαταραχθούν όλα τα έθνη του κόσμου, τότε ακριβώς θα εδραιωθεί και θα διαμορφωθεί η βασιλεία Μου, και τότε επίσης θα μεταμορφωθώ και θα γυρίσω να αντικρίσω ολόκληρο το σύμπαν». Ο Θεός δεν κρύβει τίποτα από την ανθρωπότητα· έχει μιλήσει επανειλημμένως στους ανθρώπους για όλη την αφθονία Του, όμως εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι εννοεί και απλώς δέχονται τα λόγια Του σαν ανόητοι. Σε αυτό το στάδιο του έργου, οι άνθρωποι έχουν μάθει την ακαταληπτότητα του Θεού και, επιπλέον, τώρα μπορούν να εκτιμήσουν τη δυσκολία του έργου της κατανόησής Του· γι’ αυτόν τον λόγο, νιώθουν ότι, τη σήμερον ημέρα, η πίστη στον Θεό είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει, παρόμοιο με το να μαθαίνει κανείς σε έναν χοίρο να τραγουδά. Είναι παντελώς αβοήθητοι, σαν ποντίκια παγιδευμένα σε φάκα. Πράγματι, όση δύναμη κι αν έχει ένα άτομο ή όσο δεξιοτέχνης κι αν είναι, και ανεξάρτητα από το αν ένα άτομο έχει απεριόριστες δυνατότητες μέσα του, όσον αφορά τον λόγο του Θεού, αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σημασία. Είναι θαρρείς και, στα μάτια του Θεού, η ανθρωπότητα δεν είναι παρά ένας σωρός στάχτης από καμένο χαρτί —δεν έχει καμία απολύτως αξία, πόσο μάλλον καμία χρησιμότητα. Τούτο απεικονίζει άριστα την πραγματική σημασία των λόγων: «Κατά την άποψή τους, κρύβομαι όλο και περισσότερο και γίνομαι όλο και πιο ακατάληπτος». Αυτό καταδεικνύει ότι το έργο του Θεού ακολουθεί μια φυσική πρόοδο και επιτελείται σύμφωνα με τα όσα μπορούν να συλλάβουν τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου. Όταν η φύση των ανθρώπων είναι σταθερή και ακλόνητη, τα λόγια που εκφέρει ο Θεός συμφωνούν απόλυτα με τις αντιλήψεις τους, και αυτές οι αντιλήψεις φαίνεται να είναι όμοιοι όροι, ίδιες και απαράλλακτες, με εκείνες του Θεού. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν κάπως την «πραγματικότητα του Θεού», αλλά αυτός δεν είναι ο πρωταρχικός Του στόχος. Ο Θεός επιτρέπει στους ανθρώπους να τακτοποιηθούν προτού ξεκινήσει επίσημα το αληθινό έργο Του στη γη. Επομένως, κατά τη διάρκεια αυτής της έναρξης που προκαλεί τόσο μεγάλη σύγχυση στους ανθρώπους, εκείνοι συνειδητοποιούν ότι οι πρότερες ιδέες τους ήταν εσφαλμένες και ότι ο Θεός και ο άνθρωπος διαφέρουν όσο διαφέρει ο ουρανός από τη γη, και ότι δεν μοιάζουν καθόλου. Επειδή τα λόγια του Θεού δεν μπορούν πλέον να αξιολογούνται βάσει των ανθρώπινων αντιλήψεων, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει πάραυτα να βλέπουν τον Θεό από μια νέα οπτική γωνία· ως εκ τούτου, κοιτάζουν τον Θεό κατάπληκτοι, θαρρείς και ο πρακτικός Θεός είναι τόσο απρόσιτος όσο ένας αόρατος και μη απτός Θεός, θαρρείς και η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού δεν είναι παρά ένα εξωτερικό περίβλημα το οποίο δεν περιέχει την ουσία Του. Νομίζουν ότι^[α] παρόλο που Αυτός είναι η ενσάρκωση του Πνεύματος, μπορεί να μετουσιωθεί σε Πνεύμα και να πετάξει μακριά ανά πάσα στιγμή· ως εκ τούτου, οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει μια κάπως επιφυλακτική νοοτροπία. Μόλις γίνεται αναφορά στον Θεό, Τον ντύνουν με τις αντιλήψεις τους, ισχυριζόμενοι ότι μπορεί να επιβαίνει σε σύννεφα και ομίχλη, να περπατά πάνω στο νερό και να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται ξαφνικά ανάμεσα στους ανθρώπους. Άλλοι δίνουν ακόμα πιο περιγραφικές εξηγήσεις. Λόγω της άγνοιας και της έλλειψης διορατικότητας των ανθρώπων, ο Θεός είπε: «Όταν πιστεύουν ότι Μου έχουν αντισταθεί ή ότι έχουν παραβιάσει τα διοικητικά Μου διατάγματα, Εγώ και πάλι κάνω τα στραβά μάτια».

Ο Θεός αποκαλύπτει την άσχημη όψη και τον εσωτερικό κόσμο της ανθρωπότητας με αλάνθαστη ακρίβεια, δίχως να αστοχεί ποτέ ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί, μάλιστα, να ειπωθεί ότι δεν κάνει ποτέ κάποιο λάθος. Τούτο αποτελεί απόδειξη που πείθει απόλυτα τους ανθρώπους. Λόγω της αρχής πίσω από το έργο του Θεού, πολλά από τα λόγια και πολλές από τις πράξεις Του δημιουργούν μια εντύπωση που είναι αδύνατο να σβηστεί, και οι άνθρωποι φαίνεται να αποκτούν έτσι μια ακόμη βαθύτερη κατανόηση γι’ Αυτόν, θαρρείς και έχουν ανακαλύψει πιο πολύτιμα πράγματα σ’ Αυτόν. «Στις αναμνήσεις τους, είτε είμαι ένας Θεός που δείχνει έλεος στους ανθρώπους αντί να τους παιδεύει είτε είμαι ο ίδιος ο Θεός που δεν εννοεί αυτά που λέει. Όλα αυτά αποτελούν φαντασιοκοπίες που απορρέουν από την ανθρώπινη σκέψη, και δεν συνάδουν με τα γεγονότα». Παρόλο που οι άνθρωποι δεν έχουν δώσει ποτέ σημασία στο αληθινό πρόσωπο του Θεού, γνωρίζουν «την έμμεση πλευρά της διάθεσής Του» σαν την παλάμη του χεριού τους· ψάχνουν συνεχώς να βρουν ψεγάδια στα λόγια και τις ενέργειες του Θεού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι πάντα πολύ πρόθυμοι να δίνουν προσοχή στα αρνητικά και να αγνοούν τα θετικά, βλέποντας απλώς με απαξίωση τις πράξεις του Θεού. Όσο περισσότερο λέει ο Θεός ότι κρύβεται ταπεινά στον τόπο κατοικίας Του τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις διατυπώνουν οι άνθρωποι από Αυτόν. Λένε: «Αν ο ενσαρκωμένος Θεός παρατηρεί την κάθε πράξη του ανθρώπου και βιώνει την ανθρώπινη ζωή, τότε γιατί, τον περισσότερο καιρό, ο Θεός δεν γνωρίζει την πραγματική μας κατάσταση; Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός όντως κρύβεται;» Παρόλο που ο Θεός κοιτάζει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, εξακολουθεί να εργάζεται σύμφωνα με τις πραγματικές συνθήκες της ανθρωπότητας, χωρίς να είναι ούτε ασαφής ούτε υπερφυσικός. Προκειμένου να απαλλάξει εξ ολοκλήρου την ανθρωπότητα από την παλαιά της διάθεση, ο Θεός έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να μιλήσει από διάφορες οπτικές γωνίες, ξεσκεπάζοντας την αληθινή φύση των ανθρώπων και εκφέροντας κρίση για την ανυπακοή τους, λέγοντας, τη μια στιγμή, ότι θα αντιμετωπίσει τους πάντες και ανακηρύσσοντας, την επόμενη, ότι θα σώσει μια ομάδα ανθρώπων, είτε θέτοντας απαιτήσεις στους ανθρώπους είτε προειδοποιώντας τους, και εναλλασσόμενος μεταξύ της εξονυχιστικής ανάλυσης του εσωτερικού τους και της παροχής θεραπείας. Έτσι, υπό την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, είναι θαρρείς και οι άνθρωποι είχαν ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της γης και είχαν εισέλθει σε έναν κατάφυτο κήπο, όπου κάθε λουλούδι διεκδικεί τον τίτλο του πιο όμορφου. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, η ανθρωπότητα θα εισέλθει στον λόγο Του, λες και ο Θεός είναι μαγνήτης που έλκει οτιδήποτε περιέχει σίδηρο. Όταν ο λαός του Θεού διαβάζει τα λόγια: «Οι άνθρωποι δεν Μου δίνουν σημασία, επομένως ούτε κι Εγώ τους παίρνω στα σοβαρά. Δεν Μου δίνουν προσοχή, επομένως ούτε κι Εγώ χρειάζεται να εργάζομαι πιο σκληρά πάνω τους. Δεν πρόκειται για τα καλύτερα στοιχεία και των δύο κόσμων;» φαίνεται πως ρίχνεται και πάλι στο πηγάδι της αβύσσου ή πως πλήγεται για άλλη μια φορά στο ζωτικό του σημείο, γεγονός που τον αφήνει παντελώς συγκλονισμένο. Έτσι, εισέρχεται και πάλι στη μέθοδο. Τα ακόλουθα λόγια τού προκαλούν ιδιαίτερη σύγχυση: «Αν δεν είστε σε θέση να τηρήσετε τα καθήκοντά σας ως μέλη του λαού Μου στη βασιλεία, τότε θα λάβετε την απέχθεια και την απόρριψή Μου!» Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν τόσο πληγωμένοι, που ξεσπούν σε κλάματα, καθώς σκέφτονται: «Δυσκολεύτηκα πολύ να βγω από το πηγάδι της αβύσσου, οπότε δεν θα είχα καμία ελπίδα αν ξαναέπεφτα μέσα. Δεν έχω κερδίσει τίποτα στον ανθρώπινο κόσμο και έχω βιώσει κάθε λογής δυσκολίες και βάσανα στη ζωή μου. Συγκεκριμένα, αφότου άρχισα να πιστεύω, έχω βιώσει την εγκατάλειψη από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τη δίωξη από την οικογένειά μου και τη συκοφαντία από τους άλλους στην κοινωνία, και δεν έχω απολαύσει καθόλου από την ευτυχία του κόσμου. Αν πέσω και πάλι στο πηγάδι της αβύσσου, δεν θα είναι η ζωή μου ακόμη πιο μάταιη;» (Όσο περισσότερο το σκέφτεται αυτό κανείς, τόσο μεγαλύτερη θλίψη αισθάνεται.) «Όλες οι ελπίδες μου έχουν εναποτεθεί στα χέρια του Θεού. Αν Εκείνος με εγκαταλείψει, καλύτερα να πεθάνω εδώ και τώρα… Λοιπόν, τα πάντα προκαθορίστηκαν από τον Θεό, οπότε τώρα μπορώ μόνο να επιζητήσω να αγαπήσω τον Θεό· όλα τα άλλα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Γιατί είναι αυτή η μοίρα μου;» Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο πλησιάζουν στα πρότυπα του Θεού και στον στόχο των λόγων Του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επιτυγχάνεται ο στόχος των λόγων Του. Αφού οι άνθρωποι δουν τα λόγια του Θεού, όλοι βιώνουν έναν ιδεολογικό αγώνα μέσα τους. Η μόνη επιλογή τους είναι να υποταχθούν στις υπαγορεύσεις της μοίρας, κι έτσι επιτυγχάνεται ο στόχος του Θεού. Όσο πιο δριμεία είναι τα λόγια του Θεού, τόσο πιο πολύπλοκος γίνεται, ως εκ τούτου, ο εσωτερικός κόσμος των ανθρώπων. Είναι σαν να αγγίζει κανείς μια πληγή· όσο πιο δυνατά την αγγίζει, τόσο πιο πολύ πονάει, σε σημείο που οι άνθρωποι ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου και μπορούν, μάλιστα, να χάσουν και την εμπιστοσύνη τους να επιβιώσουν. Ως εκ τούτου, μόνο όταν οι άνθρωποι υποφέρουν στον μέγιστο βαθμό και βρίσκονται στα τάρταρα της απελπισίας μπορούν να παραδώσουν την αληθινή καρδιά τους στον Θεό. Η φύση των ανθρώπων είναι τέτοια που, ακόμη κι αν απομένει έστω και ένα ίχνος ελπίδας, δεν θα απευθυνθούν στον Θεό για βοήθεια, αλλά θα υιοθετήσουν, αντ’ αυτού, αυτόνομες μεθόδους φυσικής επιβίωσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η φύση της ανθρωπότητας είναι αυτάρεσκη, και οι άνθρωποι έχουν την τάση να κοιτάζουν όλους τους άλλους αφ’ υψηλού. Ως εκ τούτου, ο Θεός είπε: «Ούτε ένα ανθρώπινο ον δεν μπόρεσε να αγαπήσει κι Εμένα ενόσω βρισκόταν σε μια κατάσταση άνεσης· ούτε ένας άνθρωπος δεν προσπάθησε να έρθει σε επαφή μαζί Μου σε καιρούς γαλήνης και ευτυχίας, ώστε να μπορέσω να συμμετάσχω στη χαρά του». Αυτό είναι όντως απογοητευτικό· ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο είδος, αλλά όταν έρχεται στον ανθρώπινο κόσμο, οι άνθρωποι επιζητούν να Του αντισταθούν και να Τον διώξουν από την περιοχή τους, θαρρείς και είναι απλώς κάποιο ορφανό που περιφέρεται στον κόσμο ή κάποιος άνθρωπος κόσμου ο οποίος δεν έχει πατρίδα. Κανείς δεν αισθάνεται συναισθηματικά δεμένος με τον Θεό, κανείς δεν Τον αγαπάει αληθινά και κανείς δεν έχει καλωσορίσει ποτέ τον ερχομό Του. Αντιθέτως, όταν βλέπουν τον ερχομό του Θεού, τα χαρούμενα πρόσωπά τους συννεφιάζουν μεμιάς, θαρρείς και πλησιάζει μια ξαφνική καταιγίδα, θαρρείς και ο Θεός θα πάρει την ευτυχία της οικογένειάς τους και θαρρείς και ο Θεός δεν έχει ευλογήσει ποτέ τους ανθρώπους, αλλά, αντιθέτως, τους έχει φέρει μόνο δυστυχία. Συνεπώς, στο μυαλό των ανθρώπων, ο Θεός δεν είναι ευλογία, αλλά Αυτός που διαρκώς τους καταριέται. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι δεν Του δίνουν σημασία και δεν Τον καλωσορίζουν· είναι πάντα ψυχροί απέναντί Του, και αυτό ίσχυε ανέκαθεν. Επειδή οι άνθρωποι καλλιεργούν αυτά τα πράγματα στην καρδιά τους, ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι και ανήθικοι, και ότι μέσα τους δεν διακρίνονται ούτε τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι διαθέτουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τα συναισθήματα του Θεού και, αντ’ αυτού, χρησιμοποιούν υποτιθέμενη «δικαιοσύνη» για να αντιμετωπίσουν τον Θεό. Είναι έτσι εδώ και πολλά χρόνια, και αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός έχει πει ότι η διάθεσή τους δεν έχει αλλάξει. Αυτό δείχνει ότι δεν έχουν περισσότερη ουσία από μια χούφτα πούπουλα. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι οι άνθρωποι είναι άχρηστα αποβράσματα, διότι δεν εκτιμούν τον εαυτό τους σαν θησαυρό. Εφόσον δεν αγαπούν ούτε τον εαυτό τους και, αντ’ αυτού, ποδοπατούν τον εαυτό τους, δεν καταδεικνύει αυτό ότι είναι άχρηστοι; Η ανθρωπότητα είναι σαν μια ανήθικη γυναίκα που παίζει παιχνίδια με τον εαυτό της και δίνεται πρόθυμα σε άλλους για να την ατιμάσουν. Ακόμη κι έτσι, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται πόσο κατώτεροι είναι. Ευαρεστούνται να εργάζονται για άλλους ή να μιλάνε με άλλους, θέτοντας τους εαυτούς τους υπό τον έλεγχο των άλλων· αυτή ακριβώς δεν είναι η ακαθαρσία της ανθρωπότητας; Παρόλο που δεν έχω βιώσει μια ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους και δεν έχω βιώσει πραγματικά την ανθρώπινη ζωή, έχω κατανοήσει σαφέστατα κάθε κίνηση, κάθε ενέργεια, κάθε λέξη και κάθε πράξη των ανθρώπων. Μπορώ μάλιστα να εκθέσω τη βαθύτατη ντροπή των ανθρώπων, σε βαθμό που να μην τολμούν πια να αποκαλύπτουν τις σκευωρίες τους ούτε να τολμούν να ενδίδουν πια στη λαγνεία τους. Σαν σαλιγκάρια που οπισθοχωρούν στα κελύφη τους, δεν τολμούν πλέον να εκθέτουν τη δική τους άσχημη κατάσταση. Επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, το μεγαλύτερο ελάττωμά τους είναι η προθυμία τους να επιδεικνύουν τα κάλλη τους ενώπιον των άλλων, προβάλλοντας την άσχημη όψη τους· αυτό είναι κάτι που ο Θεός απεχθάνεται στον μέγιστο βαθμό. Αυτό συμβαίνει επειδή οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι φυσιολογικές, και υπάρχει έλλειψη κανονικών διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, πόσο μάλλον δε, κανονικών σχέσεων μεταξύ εκείνων και του Θεού. Ο Θεός έχει πει τόσο πολλά και, πράττοντάς το αυτό, ο κύριος στόχος Του είναι να καταλάβει μια θέση στην καρδιά των ανθρώπων ώστε εκείνοι να ξεφορτωθούν όλα τα είδωλα που κατοικούν μέσα σ’ αυτήν. Έπειτα, ο Θεός μπορεί να ασκεί εξουσία σε όλη την ανθρωπότητα και να επιτύχει τον σκοπό της ύπαρξής Του επί γης.

Υποσημειώσεις:

α. Το αρχικό κείμενο δεν περιέχει τη φράση «Νομίζουν ότι».