1) Γιατί ο κόσμος είναι τόσο σκοτεινός και μοχθηρός;

Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:

«Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννου 5:19).

«Και το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό» (Κατά Ιωάννην 1:5).

Σχετικά λόγια του Θεού:

Ο Αδάμ και η Εύα που δημιουργήθηκαν από τον Θεό στην αρχή, ήταν άγιοι άνθρωποι, δηλαδή, όσο ήταν στον Κήπο της Εδέμ, ήταν άγιοι, αμόλυντοι από τη βρομιά. Ήταν επίσης πιστοί στον Ιεχωβά και δεν γνώριζαν τίποτα για την προδοσία προς τον Ιεχωβά. Αυτό συμβαίνει επειδή ζούσαν χωρίς τη διατάραξη της επιρροής του Σατανά, ζούσαν χωρίς το δηλητήριο του Σατανά και ήταν ό,τι πιο αγνό σε όλη την ανθρωπότητα. Ζούσαν στον Κήπο της Εδέμ, που ήταν αμόλυντος από οποιαδήποτε βρομιά, που δεν είχε επηρεαστεί από τη σάρκα και με σεβασμό προς τον Ιεχωβά. Αργότερα, όταν μπήκαν σε πειρασμό από τον Σατανά, είχαν το δηλητήριο του φιδιού και την επιθυμία να προδώσουν τον Ιεχωβά και ζούσαν κάτω από την επιρροή του Σατανά. Στην αρχή, ήταν άγιοι και είχαν φόβο για τον Ιεχωβά· μόνο έτσι ήταν άνθρωποι. Αργότερα, αφού μπήκαν σε πειρασμό από τον Σατανά, έφαγαν τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και έζησαν υπό την επιρροή του Σατανά. Διεφθάρησαν βαθμιαία από τον Σατανά και έχασαν την αρχική εικόνα του ανθρώπου. Στην αρχή, ο άνθρωπος είχε την πνοή του Ιεχωβά μέσα του, και δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο ανυπάκουος και δεν είχε κανένα κακό στην καρδιά του. Εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος ήταν πραγματικά ανθρώπινος. Αφού διεφθάρη από τον Σατανά, ο άνθρωπος έγινε κτήνος. Οι σκέψεις του γέμισαν με κακό και βρομιά, χωρίς καλό ή αγιότητα. Δεν είναι αυτός ο Σατανάς;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση

Ο άνθρωπος έχασε τη θεοσεβούμενη καρδιά του αφού διαφθάρηκε από τον Σατανά, και έχασε τη λειτουργία που ένα από τα πλάσματα του Θεού θα έπρεπε να έχει, με το να μετατραπεί σε εχθρό ανυπάκουο στον Θεό. Ο άνθρωπος έζησε κάτω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και ακολούθησε τις εντολές του Σατανά· οπότε ο Θεός δεν είχε τρόπο να δουλέψει μεταξύ των πλασμάτων Του και ήταν ακόμη πιο αδύναμος ως προς το να εισπράξει σεβασμό από τα πλάσματά Του. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό και όφειλε να λατρεύει τον Θεό, αλλά ο άνθρωπος, στην πραγματικότητα, γύρισε την πλάτη του προς τον Θεό και λάτρεψε τον Σατανά. Ο Σατανάς έγινε το είδωλο στην καρδιά του ανθρώπου. Έτσι, ο Θεός έχασε τη θέση Του στην καρδιά του ανθρώπου, έχασε δηλαδή ουσιαστικά τη σημασία της δημιουργίας του ανθρώπου από Εκείνον, κι έτσι, για να αποκαταστήσει τη σημασία της δημιουργίας του ανθρώπου από Εκείνον, πρέπει να αποκαταστήσει την αρχική ομοίωση του ανθρώπου και να τον απαλλάξει από τη διεφθαρμένη του διάθεση.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί

Έπειτα από χιλιάδες χρόνια διαφθοράς, ο άνθρωπος έχει γίνει αναίσθητος και αργόστροφος, ένας δαίμονας που εναντιώνεται στον Θεό, σε σημείο που η επαναστατικότητα του ανθρώπου ενάντια στον Θεό έχει καταγραφεί σε ιστορικά βιβλία, και ακόμα κι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πλήρη εικόνα της αντιδραστικής συμπεριφοράς του —διότι τον άνθρωπο τον έχει διαφθείρει βαθιά ο Σατανάς, τον έχει παρασύρει και ο άνθρωπος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να προδίδει τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό Τον προδίδει, και όταν δεν Τον βλέπει κάνει το ίδιο. Ακόμη, υπάρχουν κι εκείνοι που έχοντας γίνει μάρτυρες των καταρών του Θεού και της οργής Του, συνεχίζουν και Τον προδίδουν. Και έτσι λέω πως η σύνεση του ανθρώπου έχει χάσει την αρχική της λειτουργία και πως το ίδιο συνέβη και στη συνείδηση του. […] Έχοντας γεννηθεί σε τόσο βρόμικη γη, ο άνθρωπος έχει σημαδευτεί σοβαρά από την κοινωνία, έχει επηρεαστεί από φεουδαρχική δεοντολογία και έχει διδαχτεί σε «ιδρύματα υψηλής μόρφωσης». Ο οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης, η διεφθαρμένη ηθική, η μοχθηρή άποψη ζωής, η ελεεινή φιλοσοφία για τη ζωή, η απολύτως ανάξια ύπαρξη κι ο διεφθαρμένος τρόπος ζωής και τα έθιμα, όλα έχουν εισβάλει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και επιτίθενται άγρια και υπονομεύουν τη συνείδησή του. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί περισσότερο από τον Θεό και Του εναντιώνεται ακόμη περισσότερο. Ημέρα με την ημέρα, η διάθεση του ανθρώπου γίνεται όλο και πιο μοχθηρή και δεν υπάρχει ούτε ένας που πρόθυμα θα εγκαταλείψει τα πάντα για τον Θεό, ούτε ένας που πρόθυμα θα υπακούσει Εκείνον και, επιπλέον, ούτε ένας που θα αναζητήσει πρόθυμα την εμφάνιση Του. Αντίθετα, υπό την σφαίρα επιρροής του Σατανά, ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιδιώκει την απόλαυση, παραδίδοντας τον εαυτό του στη διαφθορά της σάρκας στη γη της λάσπης. Ακόμη κι όταν ακούν την αλήθεια, εκείνοι που ζουν στο σκότος δεν σκέφτονται να την εφαρμόσουν στην πράξη, και ούτε τείνουν να αναζητήσουν τον Θεό, ακόμη και αν έχουν αντικρίσει την εμφάνιση Του. Πώς θα μπορούσε μια τόσο διεφθαρμένη ανθρωπότητα να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία για σωτηρία; Πώς θα μπορούσε μια τόσο παρηκμασμένη ανθρωπότητα να ζήσει στο φως;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό

Η πηγή της αντίθεσης και της παρακοής ενάντια στον Θεό είναι η διαφθορά του ανθρώπου από τον Σατανά. Επειδή έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, η συνείδηση του ανθρώπου έχει αναισθητοποιηθεί, έχει γίνει ανήθικος, οι σκέψεις του έχουν εκφυλιστεί κι έχει αποκτήσει μια οπισθοδρομική διανοητική στάση. Πριν τον διαφθείρει ο Σατανάς, ο άνθρωπος ακολουθούσε τον Θεό και υπάκουε στα λόγια Του με φυσικό τρόπο, αφού τα είχε ακούσει. Είχε σωστή λογική και συνείδηση και κανονική ανθρώπινη φύση. Αφού τον διέφθειρε ο Σατανάς, η αρχική του λογική, συνείδηση και η ανθρώπινη φύση του θόλωσαν και καταστράφηκαν από τον Σατανά. Επομένως, έχασε την υπακοή του και την αγάπη του προς τον Θεό. Η λογική του ανθρώπου άρχισε να αποκλίνει, η διάθεσή του έγινε σαν αυτή των ζώων και η παρακοή του προς τον Θεό έγινε συχνότερη και πιο σοβαρή. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν το ξέρει και ούτε το αναγνωρίζει αυτό, απλώς εναντιώνεται και επαναστατεί τυφλά. Η αποκάλυψη της διάθεσης του ανθρώπου είναι η έκφραση της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησής του, και επειδή η σύνεση και η αντίληψή του έχουν ασθενήσει και η συνείδησή του έχει θολώσει υπερβολικά, η διάθεσή του εναντιώνεται στον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό

Καθώς η νύχτα απλώνεται, ο άνθρωπος παραμένει ανίδεος, επειδή η καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς το σκοτάδι πλησιάζει ή από πού έρχεται. Καθώς η νύχτα χάνεται σιγανά, ο άνθρωπος καλωσορίζει το φως της ημέρας, όμως η καρδιά του ανθρώπου δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει ή συνειδητοποιήσει την προέλευση του φωτός και πώς αυτό έχει απομακρύνει το σκοτάδι της νύχτας. Τέτοιες επαναλαμβανόμενες εναλλαγές της ημέρας και της νύχτας μεταφέρουν τον άνθρωπο από τη μια εποχή στην άλλη, κινούμενες μέσα στον χρόνο, ενώ παράλληλα διασφαλίζουν ότι το έργο του Θεού και το σχέδιό Του εκτελούνται κατά τη διάρκεια κάθε περιόδου και όλων των εποχών. Ο άνθρωπος περνούσε τους αιώνες με τον Θεό, όμως ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι ο Θεός κυβερνά τη μοίρα όλων των πραγμάτων και των ζωντανών οργανισμών ή πώς ο Θεός ενορχηστρώνει και κατευθύνει το καθετί. Αυτό είναι κάτι που έχει διαφύγει του ανθρώπου από αμνημονεύτων χρόνων έως σήμερα. Όσο για τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, δεν είναι επειδή οι πράξεις του Θεού είναι πολύ απροσδιόριστες ή επειδή το σχέδιο του Θεού δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί αλλά επειδή η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου είναι πολύ απομακρυσμένα από τον Θεό. Επομένως, ακόμα και αν ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεό, παραμένει εν αγνοία του στην υπηρεσία του Σατανά. Κανείς δεν αναζητά ενεργά τα βήματα ή την εμφάνιση του Θεού και κανείς δεν επιθυμεί να υπάρξει υπό τη φροντίδα και τη συντήρηση του Θεού. Αντίθετα, είναι πρόθυμοι να στηριχθούν στη διάβρωση του Σατανά και του κακού προκειμένου να προσαρμοστούν σε αυτόν τον κόσμο και στους κανόνες της ζωής που ακολουθεί η διαβολική ανθρωπότητα. Σε αυτό το σημείο, η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου έχουν γίνει το αντικείμενο φόρου τιμής του ανθρώπου στον Σατανά και η τροφή του Σατανά. Επιπλέον, η ανθρώπινη καρδιά και το πνεύμα γίνονται ένα μέρος στο οποίο ο Σατανάς μπορεί να κατοικεί και ένας κατάλληλος τόπος που αυτός μπορεί να παίξει. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος εν αγνοία του δεν κατανοεί τις αρχές της ανθρώπινης οντότητας, και την αξία και τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι νόμοι από τον Θεό και η διαθήκη μεταξύ Θεού και ανθρώπου βαθμιαία ξεθωριάζουν στην καρδιά του ανθρώπου και ο άνθρωπος δεν αναζητά πλέον ούτε δίνει βάση στον Θεό. Καθώς ο χρόνος περνάει, ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει πλέον γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, ούτε καταλαβαίνει τα λόγια που προέρχονται από το στόμα του Θεού ούτε και συνειδητοποιεί όλα όσα προέρχονται από τον Θεό. Ο άνθρωπος αρχίζει να αντιστέκεται στους νόμους και στις εντολές του Θεού· η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου νεκρώνονται… Ο Θεός χάνει τον άνθρωπο της αρχικής Του δημιουργίας και ο άνθρωπος χάνει τη ρίζα της απαρχής του. Αυτή είναι η θλίψη αυτής της ανθρωπότητας.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου

Από τότε που ο άνθρωπος είχε τις κοινωνικές επιστήμες, ο νους του ήταν κατειλημμένος από την επιστήμη και την γνώση. Η επιστήμη κι η γνώση έγιναν εργαλεία για την διακυβέρνηση της ανθρωπότητας, και δεν υπήρχε επαρκής χώρος στον άνθρωπο να λατρέψει τον Θεό, αλλά ούτε κι ευνοϊκές συνθήκες για την λατρεία του Θεού. Η θέση του Θεού βυθίστηκε ακόμα πιο κάτω στην καρδιά του ανθρώπου. Ένας κόσμος στην καρδιά του ανθρώπου χωρίς καμιά θέση για τον Θεό είναι σκοτεινός, κενός, χωρίς ελπίδα. Κι έτσι προέκυψαν τόσοι πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες, ιστορικοί και πολιτικοί που εκφράζουν θεωρίες κοινωνικής επιστήμης, την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης, κι άλλες θεωρίες που έρχονται σε σύγκρουση με την αλήθεια ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, για να γεμίζουν την καρδιά και τον νου του ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπο, αυτοί που πιστεύουν ότι όλα τα δημιούργησε ο Θεός, όλο και λιγοστεύουν, κι αυτοί που πιστεύουν στην θεωρία της εξέλιξης, όλο και αυξάνονται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις καταγραφές του έργου του Θεού και των λόγων Του κατά την διάρκεια της ιστορικής εποχής της Παλαιάς Διαθήκης ως μύθους και θρύλους. Στην καρδιά τους, οι άνθρωποι γίνονται αδιάφοροι ως προς την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο του Θεού, στην αρχή ότι ο Θεός υπάρχει και κυριαρχεί έναντι όλων. Η επιβίωση της ανθρωπότητας κι η μοίρα των χωρών και των εθνών δεν είναι πια σημαντική γι’ αυτούς. Ο άνθρωπος ζει σε έναν κενό κόσμο, στον οποίο απασχολείται μόνο με την βρώση, την πόση και το κυνήγι της ευχαρίστησης… Λίγοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να αναζητήσουν πού κάνει ο Θεός το έργο Του σήμερα, ή να αναζητήσουν το πώς προΐσταται και διευθετεί τον προορισμό του ανθρώπου. Και με αυτόν τον τρόπο, εν αγνοία του ανθρώπου, ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι όλο και λιγότερο ικανός να προχωρήσει σύμφωνα με τις επιθυμίες του ανθρώπου, και υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, ζώντας σ’ ένα τέτοιο κόσμο, νιώθουν λιγότερο χαρούμενοι από ανθρώπους που έχουν φύγει. Ακόμη και άτομα σε χώρες που κάποτε ήταν πολύ πολιτισμένες, εκφράζουν τέτοιου είδους παράπονα. Διότι χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο οι κυβερνώντες και οι κοινωνιολόγοι στύβουν το μυαλό τους για να διατηρήσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, δεν έχει κανένα νόημα. Κανένας δεν μπορεί να γεμίσει το κενό στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου, και καμία κοινωνική θεωρία δεν μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο από το κενό από το οποίο πλήττεται. Η επιστήμη, η γνώση, η ελευθερία, η δημοκρατία, η διασκέδαση, η άνεση, όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο προσωρινή ανακούφιση. Ακόμη και με αυτά τα πράγματα, ο άνθρωπος αναπόφευκτα θα αμαρτήσει και θα παραπονιέται για τις αδικίες της κοινωνίας. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να περιορίσουν την πείνα και την επιθυμία του ανθρώπου για εξερεύνηση. Γιατί ο άνθρωπος φτιάχτηκε από τον Θεό, και οι ανούσιες θυσίες και εξερευνήσεις του ανθρώπου δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη δυστυχία. Ο άνθρωπος θα ζει σε μια συνεχή κατάσταση φόβου, δεν θα ξέρει πώς να αντιμετωπίζει το μέλλον της ανθρωπότητας ή πώς να αντιμετωπίζει το μονοπάτι μπροστά του. Ο άνθρωπος θα καταλήξει ακόμα να φοβάται την επιστήμη και τη γνώση, και να φοβάται ακόμη περισσότερο το αίσθημα κενού μέσα του. Σε αυτόν τον κόσμο, ανεξάρτητα από το αν ζεις σε μια ελεύθερη χώρα ή σε μία χώρα χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, είσαι εντελώς ανίκανος να ξεφύγεις από την μοίρα της ανθρωπότητας. Είτε είσαι ο κυβερνών ή ο κυβερνώμενος, είσαι απολύτως ανίκανος να ξεφύγεις από την επιθυμία να εξερευνήσεις την μοίρα, τα μυστήρια, και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Είσαι ακόμη λιγότερο ικανός να ξεφύγεις από την χαοτική αίσθηση του κενού. Τέτοιου είδους φαινόμενα, που είναι κοινά σε όλη την ανθρωπότητα, ονομάζονται κοινωνικά φαινόμενα από τους κοινωνιολόγους, αλλά ακόμη δεν εμφανίστηκε κανένας σπουδαίος άνθρωπος να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Ο άνθρωπος, εξάλλου, δεν είναι παρά άνθρωπος. Η θέση κι η ζωή του Θεού δεν μπορούν να αντικατασταθούν από οποιονδήποτε άνθρωπο. Η ανθρωπότητα δεν απαιτεί απλώς μια δίκαιη κοινωνία, στην οποία όλοι είναι καλοταϊσμένοι, ίσοι και ελεύθεροι, αλλά τη σωτηρία του Θεού και την δική Του παροχή ζωής σε αυτούς. Μόνο όταν ο άνθρωπος λάβει την σωτηρία του Θεού και την δική Του παροχή ζωής σε αυτούς, μπορούν οι ανάγκες, ο πόθος για εξερεύνηση και το πνευματικό κενό του ανθρώπου να λυθούν. Αν ο λαός μιας χώρας ή ενός έθνους είναι ανίκανος να λάβει τη σωτηρία και την φροντίδα του Θεού, τότε μια χώρα ή ένα έθνος τέτοιου είδους θα περπατάει στον δρόμο προς την καταστροφή, προς το σκότος και θα εξολοθρευτεί από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

2) Εφόσον η ανθρωπότητα βρίσκεται στο απόγειο της διαφθοράς, θα πρέπει να καταστραφεί;

Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:

«Και είδεν ο Θεός την γην, και ιδού, ήτο διεφθαρμένη· διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης. Και είπεν ο Θεός προς τον Νώε, Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού, θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην» (Γένεσις 6:12-13).

«Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή» (Κατά Λουκάν 17:26-30).

«Ότι οι ασεβείς βλαστάνουσιν ως ο χόρτος, και ανθούσι πάντες οι εργάται της ανομίας, διά να αφανισθώσιν αιωνίως» (Ψαλμοί 92:7).

«Και εν πάση τη γη, λέγει Ιεχωβά, δύο μέρη θέλουσιν εξολοθρευθή εν αυτή και εκλείψει, το δε τρίτον θέλει εναπολειφθή εν αυτή. Και θέλω περάσει το τρίτον διά πυρός· και θέλω καθαρίσει αυτούς ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς ως δοκιμάζεται το χρυσίον· αυτοί θέλουσιν επικαλεσθή το όνομά μου κα εγώ θέλω εισακούσει αυτούς· θέλω ειπεί, ούτος είναι λαός μου· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός μου» (Ζαχαρίας 13:8-9).

Σχετικά λόγια του Θεού:

Όλα όσα κάνει ο Θεός, σχεδιάζονται με ακρίβεια. Όταν βλέπει κάτι ή μια κατάσταση, υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης στα μάτια Του, και το μέτρο αυτό θα καθορίσει κατά πόσο θα ξεκινήσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης ή διαχείρισης του πράγματος αυτού ή της κατάστασης. Δεν είναι αδιάφορος ούτε αναίσθητος. Στην πραγματικότητα, είναι το εντελώς αντίθετο. Υπάρχει εδώ ένας στίχος που ο Θεός είπε στον Νώε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθει αδικίας απ’ αυτών· και ιδού, θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην». Τούτη τη φορά, ο Θεός, με τα λόγια Του, είπε ότι επρόκειτο να καταστρέψει μόνο τους ανθρώπους; Όχι! Ο Θεός είπε ότι επρόκειτο να καταστρέψει όλα τα έμβια όντα με σάρκα. Γιατί ο Θεός ήθελε την καταστροφή; Εδώ υπάρχει άλλη μία αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού: Στα μάτια του Θεού, υπάρχει ένα όριο στην υπομονή Του απέναντι στη διαφθορά του ανθρώπου, τη ρυπαρότητα, τη βία και την ανυπακοή κάθε σάρκας. Ποιο είναι το όριό Του; Είναι, όπως είπε ο Θεός: «Και είδεν ο Θεός την γην, και ιδού, ήτο διεφθαρμένη· διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης». Τι σημαίνει η φράση «διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης»; Σημαίνει ότι κάθε ζωντανό πράγμα, συμπεριλαμβανομένων όσων ακολούθησαν τον Θεό, όσων κάλεσαν το όνομά Του, όσων κάποτε πρόσφεραν ολοκαυτώματα στον Θεό, όσων Τον αναγνώρισαν προφορικώς και Τον εξύμνησαν ακόμη —μόλις η συμπεριφορά τους γέμισε διαφθορά και έφτασε στα μάτια του Θεού, Εκείνος έπρεπε να το καταστρέψει. Τούτο ήταν το όριο του Θεού. Έτσι, σε ποιο βαθμό παρέμεινε ο Θεός υπομονετικός ως προς τον άνθρωπο και τη διαφθορά κάθε σάρκας; Στον βαθμό που όλοι οι άνθρωποι, οπαδοί του Θεού ή άπιστοι, δεν βάδιζαν στο σωστό μονοπάτι. Στον βαθμό που ο άνθρωπος δεν ήταν απλώς ηθικά διεφθαρμένος και γεμάτος κακό, αλλά όπου κανείς δεν πίστευε καν στην ύπαρξη του Θεού, πόσο μάλλον να πιστεύει ότι ο κόσμος κυβερνάται από τον Θεό και ότι ο Θεός μπορεί να φέρει στους ανθρώπους φως και το σωστό μονοπάτι. Στον βαθμό που ο άνθρωπος απεχθανόταν την ύπαρξη του Θεού και δεν επέτρεπε στον Θεό να υπάρχει. Μόλις η διαφθορά του ανθρώπου έφτασε στο συγκεκριμένο σημείο, ο Θεός έπαψε να κάνει υπομονή. Τι ήταν αυτό που την αντικατέστησε; Η έλευση της οργής και της τιμωρίας του Θεού. Τούτο δεν ήταν μερική αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού; Στην παρούσα εποχή, υπάρχει, άραγε, ακόμα κάποιος δίκαιος άνθρωπος στα μάτια του Θεού; Υπάρχει ακόμα τέλειος άνθρωπος στα μάτια του Θεού; Μήπως σε τούτη την εποχή, η συμπεριφορά κάθε σάρκας πάνω στη γη είναι διεφθαρμένη στα μάτια του Θεού; Σε τούτη τη μέρα και εποχή, εκτός από όσους θέλει ο Θεός να καταστήσει ολοκληρωμένους, όσους μπορούν να Τον ακολουθήσουν και να δεχτούν τη σωτηρία Του, μήπως όλοι οι άνθρωποι της σάρκας δεν προκαλούν τα όρια της υπομονής του Θεού; Όλα όσα συμβαίνουν δίπλα σας, όσα βλέπετε με τα μάτια σας και ακούτε με τα αυτιά σας, και βιώνετε προσωπικά κάθε μέρα σε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι γεμάτα βία; Στα μάτια του Θεού, ένας τέτοιος κόσμος, μια τέτοια εποχή δεν πρέπει να πάρει τέλος; Αν και το υπόβαθρο της παρούσας εποχής είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο του καιρού του Νώε, τα αισθήματα και η οργή του Θεού απέναντι στη διαφθορά του ανθρώπου παραμένουν ακριβώς τα ίδια με εκείνη την εποχή. Ο Θεός είναι ικανός να είναι υπομονετικός λόγω του έργου Του, αλλά δεδομένων όλων των περιστάσεων και συνθηκών, ο κόσμος αυτός θα έπρεπε να είχε καταστραφεί εδώ και πολύν καιρό στα μάτια του Θεού. Η κατάσταση έχει φτάσει πολύ πιο μακριά από ό,τι τότε που ο κόσμος καταστράφηκε από τον κατακλυσμό.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Ανατρέξτε στην εποχή της κιβωτού του Νώε: Η ανθρωπότητα είχε διαφθαρεί βαθιά, είχε ξεστρατίσει από την ευλογία του Θεού, δεν αποτελούσε αντικείμενο ενδιαφέροντος για τον Θεό, κι είχε χάσει τις υποσχέσεις του Θεού. Ζούσε στο σκότος, χωρίς το φως του Θεού. Συνεπώς, έγινε έκφυλη από την φύση της, εγκατέλειψε τον εαυτό της σε ειδεχθή ανηθικότητα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να λάβουν την υπόσχεση του Θεού. Δεν ήταν σε θέση να δουν το πρόσωπο του Θεού ούτε να ακούσουν την φωνή του Θεού, γιατί είχαν εγκαταλείψει τον Θεό, είχαν απορρίψει όλα όσα είχε παραχωρήσει σ’ αυτούς, και είχαν ξεχάσει τις διδασκαλίες του Θεού. Η καρδιά τους ξεστράτιζε όλο και πιο μακριά από τον Θεό, και καθώς ξεστράτιζε, εξαχρειώνονταν πέρα από κάθε λογική και ανθρωπιά, γίνονταν όλο και πιο μοχθηροί. Συνεπώς, ήρθαν πιο κοντά στον θάνατο από ποτέ, και υπέπεσαν στην οργή και στην τιμωρία του Θεού. Μόνο ο Νώε λάτρευε τον Θεό και απέφευγε το κακό, κι έτσι ήταν σε θέση ν’ ακούσει την φωνή του Θεού, και ν’ ακούσει τις οδηγίες του Θεού. Έχτισε την κιβωτό σύμφωνα με τις οδηγίες του λόγου του Θεού, και συγκέντρωσε κάθε είδος ζωντανών πλασμάτων. Και με αυτόν τον τρόπο, όταν όλα είχαν προετοιμαστεί, ο Θεός εξαπέλυσε την καταστροφή Του πάνω στον κόσμο. Μόνο ο Νώε και τα επτά μέλη της οικογενείας του επέζησαν της καταστροφής, γιατί ο Νώε λάτρευε τον Ιεχωβά και απέφευγε το κακό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

Στον καιρό του Νώε, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και παντρεύονταν και παραδίνονταν στον γάμο σε τέτοιον βαθμό, που ήταν αβάσταχτο για τον Θεό να το βλέπει, έτσι Αυτός έστειλε έναν μεγάλο κατακλυσμό για να αφανίσει το ανθρώπινο γένος και άφησε πίσω μόνο την οκταμελή οικογένεια του Νώε και όλα τα είδη των πουλιών και των ζώων. Τις έσχατες ημέρες, ωστόσο, όσοι θα διασωθούν από τον Θεό είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι Του στάθηκαν πιστοί μέχρι το τέλος. Παρότι και οι δύο ήταν εποχές μεγάλης διαφθοράς, αβάσταχτης για τον Θεό να τη βλέπει, και το ανθρώπινο γένος ήταν και στις δύο εποχές τόσο διεφθαρμένο ώστε αρνιόταν τον Θεό ως Κύριο, όλοι οι άνθρωποι στον καιρό του Νώε αφανίστηκαν από τον Θεό. Και στις δύο εποχές, το ανθρώπινο γένος δυσαρέστησε πολύ τον Θεό, όμως ο Θεός έδειξε υπομονή με τους ανθρώπους στις έσχατες ημέρες μέχρι σήμερα. Γιατί αυτό; Προσπαθήσατε ποτέ να το σκεφτείτε; Αν στ’ αλήθεια δεν ξέρετε, τότε θα σας πω Εγώ. Ο λόγος που ο Θεός μπορεί να φερθεί γενναιόδωρα στους ανθρώπους τις έσχατες ημέρες δεν είναι επειδή αυτοί είναι λιγότερο διεφθαρμένοι από τον καιρό του Νώε ή επειδή έχουν δείξει μετάνοια στον Θεό, και ακόμη λιγότερο, επειδή ο Θεός δεν μπορεί να αντέξει να αφανίσει τους ανθρώπους τις έσχατες ημέρες όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Είναι μάλλον ότι ο Θεός έχει έργο να επιτελέσει σε μια μερίδα ανθρώπων τις έσχατες ημέρες και αυτό θα επιτελεστεί από τον ίδιο τον Θεό ενσαρκωμένο. Επιπλέον, ο Θεός θα διαλέξει ένα κομμάτι αυτής της μερίδας ως αντικείμενα της σωτηρίας Του, ως τον καρπό του σχεδίου διαχείρισής Του, και θα πάρει τέτοιους ανθρώπους μαζί Του στην επόμενη εποχή.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γνώριζες ότι ο Θεός έχει επιτελέσει κάτι σπουδαίο μεταξύ των ανθρώπων;

Όταν η ανθρωπότητα γέμισε διαφθορά και ανυπακοή προς τον Θεό μέχρι ενός σημείου, ο Θεός υποχρεώθηκε, λόγω της διάθεσης και της ουσίας Του και σύμφωνα με τις αρχές Του, να καταστρέψει τη συγκεκριμένη ανθρωπότητα. Λόγω, όμως της ουσίας Του, ο Θεός σπλαχνιζόταν ακόμα την ανθρωπότητα και, μάλιστα, ήθελε να χρησιμοποιήσει και διάφορους τρόπους για να τη λυτρώσει, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Αντ’ αυτού, ο άνθρωπος εναντιώθηκε στον Θεό, συνέχισε να μην Τον υπακούει, αρνούμενος να δεχθεί τη σωτηρία του Θεού, αρνήθηκε, δηλαδή, να δεχθεί τις καλές Του προθέσεις. Ανεξάρτητα από το ότι ο Θεός τον κάλεσε, του υπενθύμισε, τον συνέδραμε, τον βοήθησε ή τον ανέχθηκε, ο άνθρωπος ούτε το κατάλαβε, ούτε το εκτίμησε, ούτε καν έδωσε σημασία. Μέσα στην οδύνη Του, ο Θεός δε λησμόνησε να δώσει στον άνθρωπο τη μέγιστη ανεκτικότητά Του, περιμένοντας τον άνθρωπο να ανακάμψει. Έχοντας φτάσει στα όριά Του, έπραξε αυτό που έπρεπε, χωρίς κανένα δισταγμό. Με άλλα λόγια, υπήρξε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδος και διαδικασία από τη στιγμή που ο Θεός σχεδίασε να καταστρέψει το ανθρώπινο γένος, ως την επίσημη έναρξη του έργου Του για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Η εν λόγω διαδικασία υπήρχε με τον σκοπό να ενεργοποιήσει τον άνθρωπο ώστε να ανακάμψει, και ήταν η τελευταία ευκαιρία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Τι έκανε, λοιπόν, ο Θεός κατά την περίοδο προτού καταστρέψει την ανθρωπότητα; Ο Θεός εργάστηκε ακατάπαυστα, υπενθυμίζοντας και προτρέποντας. Ανεξάρτητα από το πόση οδύνη και θλίψη ένοιωθε η καρδιά του Θεού, Εκείνος συνέχισε να ασκεί τη φροντίδα, την ανησυχία Του και το άφθονο έλεός Του για την ανθρωπότητα.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Η υπομονή του Θεού απέναντι στη διαφθορά, τη ρυπαρότητα και τη βία του ανθρώπου, έχει όρια. Φτάνοντας στο όριο αυτό, ο Θεός δεν θα είναι πλέον υπομονετικός και, αντιθέτως, θα ξεκινήσει τη νέα διαχείριση και το νέο Του σχέδιο, θα αρχίσει να πράττει αυτό που πρέπει να πράξει, θα αποκαλύψει τις πράξεις Του και την άλλη πλευρά της διάθεσής Του. Με την ενέργεια Του αυτή, δεν θέλει να αποδείξει ότι δεν πρέπει ποτέ να υβρίζεται από τον άνθρωπο ή ότι είναι γεμάτος εξουσία και οργή, ούτε θέλει να δείξει ότι μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Είναι ότι η διάθεσή Του και η αγία ουσία Του δεν μπορούν πλέον να επιτρέψουν, ούτε να υπομείνουν το συγκεκριμένο είδος ανθρωπότητας να ζει ενώπιόν Του, υπό το κράτος Του. Δηλαδή, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι εναντίον Του, όταν δεν υπάρχει ούτε ένας σε ολόκληρη τη γη που να μπορεί Εκείνος να σώσει, δεν θα έχει πλέον υπομονή για μια τέτοια ανθρωπότητα και, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, θα φέρει εις πέρας το σχέδιό Του —να καταστρέψει αυτό το είδος ανθρωπότητας. Μια τέτοια πράξη από τον Θεό, καθορίζεται από τη διάθεσή Του. Τούτη αποτελεί απαραίτητη συνέπεια, μια συνέπεια που πρέπει να φέρει κάθε δημιουργημένο ον υπό το κράτος του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Η μεταχείριση του Θεού προς ολόκληρη την ανόητη και αδαή ανθρωπότητα βασίζεται πρωτίστως στο έλεος και την ανεκτικότητα. Η οργή Του, από την άλλη πλευρά, κρύβεται μέσα στη μεγάλη πλειονότητα του χρόνου και των πραγμάτων· είναι άγνωστη στον άνθρωπο. Ως αποτέλεσμα αυτού, είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να βλέπει τον Θεό να εκδηλώνει την οργή Του, και του είναι επίσης δύσκολο να κατανοήσει την οργή Του. Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα την οργή του Θεού. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί αντιμέτωπος με το τελικό έργο και βήμα του Θεού για την ανεκτικότητα και τη συγχώρηση του ανθρώπου —δηλαδή, όταν φτάσει σε αυτούς η τελευταία προτροπή για έλεος και η τελευταία προειδοποίηση του Θεού— αν εκείνοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους για να εναντιώνονται στον Θεό και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να μετανοήσουν, να διορθώσουν τους τρόπους τους ή να δεχτούν το έλεός Του, ο Θεός δεν θα παραχωρήσει περαιτέρω την ανεκτικότητα και την υπομονή Του σε αυτούς. Αντίθετα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Θεός θα αποσύρει το έλεός Του. Μετά από αυτό, θα στείλει μόνο την οργή Του. Μπορεί να εκφράζει την οργή Του με διαφορετικούς τρόπους, ακριβώς όπως μπορεί και χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους για να τιμωρήσει και να καταστρέψει τους ανθρώπους.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Ο Θεός θρηνεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, και θρηνεί για την πτώση της ανθρωπότητας. Αισθάνεται θλίψη για την αργή πορεία της ανθρωπότητας προς την παρακμή και στο μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Η ανθρωπότητα έχει ραγίσει την καρδιά του Θεού και Τον έχει αποκηρύξει για να αναζητήσει τον κακό. Έχει κανείς σκεφτεί ποτέ την κατεύθυνση προς την οποία θα μπορούσε να στραφεί μια τέτοια ανθρωπότητα; Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κανείς δεν αισθάνεται την οργή του Θεού. Κανείς δεν αναζητά έναν τρόπο να ευχαριστήσει τον Θεό ή να προσπαθήσει να πλησιάσει τον Θεό. Επιπλέον, κανείς δεν προσπαθεί να κατανοήσει τη θλίψη και τον πόνο του Θεού. Ακόμη και αφού ακούσει τη φωνή του Θεού, ο άνθρωπος συνεχίζει την πορεία του στο μονοπάτι του μακριά από τον Θεό, αποφεύγοντας τη χάρη και τη φροντίδα του Θεού και περιφρονώντας την αλήθεια του Θεού, και προτιμά να πουλήσει τον εαυτό του στον Σατανά, τον εχθρό του Θεού. Και ποιος έχει κάνει την παραμικρή σκέψη —εάν ο άνθρωπος εμμείνει στην ισχυρογνωμοσύνη του— για το πώς θα ενεργήσει ο Θεός απέναντι σ’ αυτή την ανθρωπότητα που Τον έχει απορρίψει ασυζητητί; Κανείς δεν ξέρει ότι οι επαναλαμβανόμενες υπενθυμίσεις και προτροπές του Θεού είναι επειδή Εκείνος κρατά στα χέρια Του μια άνευ προηγουμένου καταστροφή που έχει προετοιμάσει, μία καταστροφή που θα είναι αφόρητη για τη σάρκα και την ψυχή του ανθρώπου. Αυτή η καταστροφή δεν είναι απλώς τιμωρία της σάρκας, αλλά και της ψυχής. Πρέπει να ξέρεις το εξής: Όταν το σχέδιο του Θεού αποτυγχάνει και όταν οι υπενθυμίσεις Του και οι προτροπές Του δεν εισακούγονται, τι είδους θυμό θα εξαπολύσει; Αυτό δεν θα μοιάζει με τίποτα από ό,τι έχει βιώσει μέχρι σήμερα ή έχει ακούσει οποιοδήποτε δημιούργημα. Και έτσι λέω, αυτή η καταστροφή είναι πρωτοφανής και ποτέ δεν θα επαναληφθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο μία δημιουργία και μία σωτηρία είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού. Αυτή είναι η πρώτη φορά και η τελευταία.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου