Σχετικά λόγια του Θεού:

Σε κάθε στάδιο του έργου του Θεού, υπάρχουν και οι αντίστοιχες απαιτήσεις από τον άνθρωπο. Όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στο ρεύμα του Αγίου Πνεύματος, διακατέχονται από την παρουσία και την πειθαρχία του Αγίου Πνεύματος, και όσοι δεν βρίσκονται μέσα στο ρεύμα αυτό βρίσκονται υπό τη διοίκηση του Σατανά και χωρίς καθόλου από το έργο του Αγίου Πνεύματος. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο ρεύμα του Αγίου Πνεύματος είναι εκείνοι που δέχονται το νέο έργο του Θεού, αυτοί που συνεργάζονται μέσα στο νέο έργο του Θεού. Αν αυτοί που βρίσκονται μέσα σε αυτό το ρεύμα είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια που απαιτεί ο Θεός κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τότε θα πειθαρχηθούν και, στη χειρότερη περίπτωση, θα εγκαταλειφθούν από το Άγιο Πνεύμα. […] Δεν συμβαίνει αυτό για τους ανθρώπους που δεν αποδέχονται το νέο έργο: Είναι έξω από το ρεύμα του Αγίου Πνεύματος και η πειθαρχία και η αποδοκιμασία του Αγίου Πνεύματος δεν ισχύουν γι’ αυτούς. Όλη την ημέρα, αυτοί οι άνθρωποι ζουν μέσα στη σάρκα, ζουν μέσα στο μυαλό τους και το μόνο που κάνουν είναι να ζουν σύμφωνα με το δόγμα που παράγεται από την ανάλυση και την έρευνα των δικών τους εγκεφάλων. Αυτές δεν είναι οι απαιτήσεις του νέου έργου του Αγίου Πνεύματος, και ούτε είναι η συνεργασία με τον Θεό. Όσοι δεν αποδέχονται το νέο έργο του Θεού στερούνται της παρουσίας του Θεού και, επιπλέον, στερούνται των ευλογιών και της προστασίας του Θεού. Τα περισσότερα από τα λόγια και τις ενέργειές τους συμβαδίζουν με τις προηγούμενες απαιτήσεις του έργου του Αγίου Πνεύματος. Είναι δόγμα, όχι η αλήθεια. Ένα τέτοιο δόγμα και τέτοιοι κανόνες αρκούν για να αποδείξουν ότι η συνάθροιση αυτών των ανθρώπων δεν είναι τίποτα άλλο παρά θρησκεία· δεν είναι οι εκλεκτοί ή τα αντικείμενα του έργου του Θεού. Η συνάθροιση όλων αυτών μεταξύ τους μπορεί μόνο να ονομαστεί ως ένα μεγάλο συνέδριο της θρησκείας και δεν μπορεί να ονομαστεί εκκλησία. Αυτό είναι ένα αμετάβλητο γεγονός. Δεν έχουν το νέο έργο του Αγίου Πνεύματος· αυτό που κάνουν θυμίζει θρησκεία, αυτό που βιώνουν φαίνεται να είναι γεμάτο από θρησκεία· δεν έχουν την παρουσία και το έργο του Αγίου Πνεύματος και δεν είναι κατάλληλοι να λάβουν την πειθαρχία ή τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άψυχα πτώματα, τα σκουλήκια που στερούνται πνευματικότητας. Δεν έχουν καμία γνώση για την επαναστατικότητα και την αντίθεση του ανθρώπου, δεν έχουν γνώση όλου του κακού που κάνει ο άνθρωπος, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζουν όλο το έργο του Θεού και τη σημερινή βούληση του Θεού. Όλοι τους είναι αδαείς και χαμηλού επιπέδου άνθρωποι, είναι αποβράσματα ακατάλληλα να τους ονομάζουμε πιστούς!

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου

Αν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την αλήθεια ως δόγμα στο οποίο πρέπει να είναι προσκολλημένοι κατά την πίστη τους, δεν είναι επιρρεπείς να υποπέσουν σε μια θρησκευτική τελετουργία; Και ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην προσκόλληση σ’ αυτού του είδους τη θρησκευτική τελετουργία και στην πίστη του Χριστιανισμού; Μπορεί να υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις παλιές και τις νέες διδαχές, και αυτό που λέγεται μπορεί να είναι πιο βαθυστόχαστο και πιο προοδευτικό, αλλά αν οι διδαχές δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα είδος θεωρίας, και αν έχει γίνει απλώς μια μορφή τελετουργίας, ένα δόγμα για τους ανθρώπους, και, παρομοίως, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκτήσουν την αλήθεια μέσα απ’ αυτήν ή να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας, τότε η πίστη τους δεν είναι ακριβώς η ίδια με τον Χριστιανισμό; Στην ουσία, αυτό δεν είναι Χριστιανισμός; Οπότε, στη συμπεριφορά σας και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σας, σε ποια πράγματα διατηρείτε ίδιες ή παρόμοιες απόψεις με τους πιστούς του Χριστιανισμού; Η επιδίωξη μιας επιφανειακά καλής συμπεριφοράς, το να κάνεις ό,τι μπορείς για να δημιουργήσεις ένα προσωπείο για τον εαυτό σας χρησιμοποιώντας την εμφάνιση της πνευματικότητας, το να υποδύεσαι ένα πνευματικό πρόσωπο, το να δίνεις την εντύπωση της πνευματικότητας σε οτιδήποτε λες, κάνεις και αποκαλύπτεις, το να κάνεις μερικά πράγματα τα οποία, σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις των ανθρώπων, είναι αξιέπαινα —όλα αυτά είναι η επιδίωξη μια κίβδηλης πνευματικότητας και είναι υποκρισία. Στέκεις ψηλά και εκφέρεις λόγια και θεωρίες, λες στους ανθρώπους να κάνουν καλές πράξεις, να είναι καλοί άνθρωποι και να εστιάζουν στην επιδίωξη της αλήθειας, όμως με τη δική σου συμπεριφορά και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, δεν έχεις αναζητήσει ποτέ την αλήθεια, δεν έχεις ενεργήσει ποτέ σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας, δεν έχεις καταλάβει ποτέ για ποιο πράγμα μιλάει η αλήθεια, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, ποια είναι τα πρότυπα που Εκείνος απαιτεί να πληρούν οι άνθρωποι· δεν έχει πάρει ποτέ τίποτα απ’ όλα αυτά στα σοβαρά. Όταν αντιμετωπίζεις κάποια προβλήματα, ενεργείς εντελώς σύμφωνα με το δικό σου θέλημα και παραμερίζεις τον Θεό. Είναι αυτές οι εξωτερικές ενέργειες και οι εσωτερικές καταστάσεις από φόβο για τον Θεό και προς αποφυγή του κακού; Αν δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στην πίστη των ανθρώπων και στην επιδίωξη της αλήθειας, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, θα είναι ανίκανοι να σεβαστούν ειλικρινά τον Θεό και να αποφύγουν το κακό. Οπότε, σε τι είδος μονοπάτι μπορούν να βαδίσουν τέτοιοι άνθρωποι; Περνούν τις μέρες τους για να εξοπλιστούν με τι; Δεν είναι με λόγια και θεωρίες; Δεν περνούν τις μέρες τους οπλιζόμενοι, ενδυόμενοι με λόγια και θεωρίες, για να γίνουν περισσότερο σαν τους Φαρισαίους, περισσότερο σαν άνθρωποι που δήθεν υπηρετούν τον Θεό; Τι είναι όλες αυτές οι ενέργειες; Απλώς προσποιούνται ότι κάνουν κάτι, κυματίζουν το λάβαρο της πίστης και τελούν θρησκευτικές ιεροτελεστίες, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τον Θεό για να πετύχουν τον στόχο τους να λάβουν ευλογίες. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό. Στο τέλος, μια τέτοια ομάδα ανθρώπων δεν θα καταλήξει ακριβώς σαν εκείνους εντός της εκκλησίας που δήθεν υπηρετούν τον Θεό και που δήθεν πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν;

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Μόνο αν ζεις διαρκώς ενώπιον του Θεού μπορείς να βαδίσεις στο μονοπάτι της σωτηρίας» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ όσων πίστευαν στον Θεό κατά την Εποχή του Νόμου —των γραμματέων και των Φαρισαίων— και των ανθρώπων που υπηρετούν και ακολουθούν τον Θεό στις εκκλησίες του Χριστιανισμού σήμερα; Ζουν σε διαφορετικές εποχές και διαφέρουν ως προς το όνομα στο οποίο πιστεύουν και σε διάφορες άλλες πτυχές της πίστης τους, αλλά ο Θεός τελικά έχει βγάλει την ίδια ετυμηγορία γι’ αυτούς. Γιατί; Πώς ονομάζει ο Θεός εκείνους που πίστευαν στον Ιεχωβά; Ιουδαϊσμό. Έγιναν κάποιο είδος θρησκευτικής ομάδας. Και πώς ορίζει ο Θεός αυτούς που πιστεύουν στον Ιησού; (Χριστιανισμό.) Στα μάτια του Θεού, ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι θρησκευτικές ομάδες. Γιατί ο Θεός τις ορίζει ως τέτοιες; Απ’ όλους εκείνους που είναι μέλη αυτών των θρησκευτικών φορέων, τους οποίους ορίζει ο Θεός, υπάρχουν κάποιοι που να φοβούνται τον Θεό και να αποφεύγουν το κακό, που να κάνουν το θέλημα του Θεού και να ακολουθούν την οδό του Θεού; (Όχι.) Άρα μπορείς να διακρίνεις εάν, στα μάτια του Θεού, εκείνοι που κατ’ όνομα ακολουθούν τον Θεό είναι όλοι άνθρωποι που ο Θεός αναγνωρίζει ως πιστούς Του; Στα μάτια του Θεού έχουν όλοι τους σχέση με τον Θεό; Θα μπορούσαν να είναι όλοι στόχοι της σωτηρίας του Θεού; (Όχι.) Άρα θα έρθει μια μέρα που θα περιοριστείτε σ’ αυτό που ο Θεός βλέπει ως θρησκευτική ομάδα; (Είναι πιθανό.) Το να περιοριστείτε σε μια θρησκευτική ομάδα, αυτό φαίνεται ασύλληπτο. Αν στα μάτια του Θεού οι άνθρωποι γίνουν μέλη μιας θρησκευτικής ομάδας, θα τους σώσει; Ανήκουν στον οίκο του Θεού; (Όχι, δεν ανήκουν.) Άρα ας στοχαστούμε και ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε: Εκείνοι που δεν ανήκουν στον οίκο του Θεού, που πιστεύουν κατ’ όνομα στον αληθινό Θεό, αλλά για τους οποίους ο Θεός πιστεύει ότι ανήκουν σε μια θρησκευτική ομάδα, σε ποιο μονοπάτι βαδίζουν; Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι βαδίζουν στο μονοπάτι όπου κυματίζουν το λάβαρο της πίστης χωρίς να ακολουθούν ποτέ την οδό Του, πιστεύουν στον Θεό αλλά ποτέ δεν Τον λατρεύουν, ενώ αντιθέτως Τον απαρνούνται; Δηλαδή, βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, αλλά δεν ακολουθούν την οδό του Θεού και Τον απαρνούνται· ακολουθούν την οδό όπου πιστεύουν στον Θεό αλλά λατρεύουν τον Σατανά, λατρεύουν τον διάβολο, προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τη δική τους διαχείριση και προσπαθούν να εδραιώσουν το δικό τους βασίλειο. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος; Έχουν οι άνθρωποι σαν κι αυτούς οποιαδήποτε σχέση με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου; (Όχι.) Ασχέτως πόσοι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, από τη στιγμή που ο Θεός ορίζει ότι η πίστη τους συνιστά θρησκεία ή ομάδα, καθορίζει και ότι αυτοί δεν μπορούν να σωθούν. Γιατί το λέω αυτό; Μια συμμορία ή ένα πλήθος ανθρώπων που είναι χωρίς το έργο και την καθοδήγηση του Θεού, και που δεν Τον λατρεύουν καθόλου, ποιον λατρεύουν; Ποιον ακολουθούν; Τύποις και κατ’ όνομα ακολουθούν ένα άτομο, αλλά ποιον ακολουθούν στην πραγματικότητα; Στην καρδιά τους αναγνωρίζουν τον Θεό, όμως, στην πραγματικότητα, είναι υποκείμενα της ανθρώπινης χειραγώγησης, ανθρώπινων διευθετήσεων και ελέγχου. Ακολουθούν τον Σατανά, τον διάβολο· ακολουθούν εκείνες τις δυνάμεις που είναι εχθρικές προς τον Θεό, που είναι εχθροί του Θεού. Θα μπορούσε ο Θεός να σώσει μια τέτοια αγέλη ανθρώπων; (Όχι.) Γιατί; Είναι ικανοί να μετανοήσουν; Όχι. Κυματίζουν το λάβαρο της πίστης, διενεργώντας ανθρώπινα εγχειρήματα, έχοντας τη δική τους διαχείριση, και πηγαίνουν ενάντια στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Η κατάληξή τους είναι να τους απεχθάνεται και να τους απορρίπτει ο Θεός. Δεν θα ήταν δυνατόν ο Θεός να σώσει αυτούς τους ανθρώπους, δεν υπάρχει περίπτωση να μετανοήσουν και έχουν ήδη αιχμαλωτιστεί από τον Σατανά· βρίσκονται ολότελα στα χέρια του Σατανά. […] Οπότε, οι άνθρωποι αυτής της εποχής, οι οποίοι έχουν ακούσει πολλές αλήθειες και έχουν καταφέρει να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού, αν δεν είναι ικανοί να ακολουθήσουν την οδό του Θεού και είναι ανίκανοι να βαδίσουν στο μονοπάτι της σωτηρίας, ποια θα είναι η κατάληξή τους; Η κατάληξή τους θα είναι η ίδια με εκείνους που πιστεύουν στον Χριστιανισμό και στον Ιουδαϊσμό· δεν υπάρχει καμία διαφορά. Αυτή είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού! Όσα κηρύγματα κι αν έχεις ακούσει, όσες αλήθειες κι αν έχεις κατανοήσει, αν τελικά εξακολουθείς να ακολουθείς ανθρώπους και τον Σατανά, και αν τελικά εξακολουθείς να είσαι ανίκανος να ακολουθήσεις την οδό του Θεού, να σέβεσαι τον Θεό και να αποφεύγεις το κακό, τότε ο Θεός θα σε σιχαθεί και θα σε απορρίψει. Σε όλες τις εκφάνσεις τους, αυτοί οι άνθρωποι που ο Θεός απεχθάνεται και απορρίπτει μπορούν να λένε πολλά για γράμματα και δόγματα, να έχουν καταφέρει να κατανοήσουν πολλές αλήθειες, και όμως να είναι ανίκανοι να λατρέψουν τον Θεό· είναι ανίκανοι να σέβονται τον Θεό και να αποφεύγουν το κακό, και είναι ανίκανοι να υπακούσουν πλήρως τον Θεό. Στα μάτια του Θεού, ο Θεός τους ορίζει ως θρησκεία, ως μια απλή ομάδα ανθρώπων, μια συμμορία ανθρώπων, και ως ένα κατάλυμα του Σατανά. Αναφέρονται συλλογικά ως η συμμορία του Σατανά και τυγχάνουν της πλήρους απέχθειας του Θεού.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Μόνο αν ζεις διαρκώς ενώπιον του Θεού μπορείς να βαδίσεις στο μονοπάτι της σωτηρίας» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»

Αποσπάσματα από κήρυγμα και συναναστροφή ως σημείο αναφοράς:

Τι εννοούμε όταν λέμε ότι «ακολουθούμε τον Θεό»; Εννοούμε ότι βιώνουμε το έργο του Θεού και αποδεχόμαστε την αλήθεια. Εάν δεν αποδέχεστε την αλήθεια, εάν δεν βιώνετε το έργο του Θεού, τότε δεν θα βιώσετε την κρίση και την παίδευση του Θεού, κάτι που σημαίνει ότι δεν ακολουθείτε τον Θεό. Πώς αποκαλούμε όσους δεν ακολουθούν τον Θεό αλλά πιστεύουν στον Θεό; Τους αποκαλούμε θρησκευόμενους. Δεν είναι αυτό το είδος της πίστης όσων πιστεύουν στον Θεό μέσα στον θρησκευτικό κόσμο; Πιστεύουν μόνο στον Θεό στον ουρανό, δεν ακολουθούν όμως τον Θεό, δεν βιώνουν το έργο του Θεού, απλά προσκολλώνται στη Βίβλο τους, απλά προσκολλώνται στη λεγόμενη γραφή τους. Κάθε μέρα, διαβάζουν μια παράγραφο και προσεύχονται με θρησκευτικό τρόπο και αυτό είναι όλο. Δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή τους, με τον τρόπο που ζουν. Κάνουν απλώς ό, τι νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν. Αυτός είναι ο γνωστός και ως θρησκευόμενος. Δεν αποδέχονται το έργο του Θεού, ούτε βιώνουν το έργο του Θεού. Έτσι, η πίστη τους απλώς χρησιμεύει στο να γεμίσει ένα κενό στο πνεύμα τους, να ικανοποιήσει την καρδιά τους που υποφέρει και να αναζητήσει κάποιο είδος στηρίγματος. Μπορούν άνθρωποι με τέτοιου είδους πίστη να γίνουν ηχηροί, όμορφοι μάρτυρες του Θεού; Σίγουρα δεν γίνεται λόγος να γίνουν μάρτυρες, επειδή θέμα συζήτησης δεν είναι ούτε το κόστος, ούτε οι δαπάνες, ούτε η υπακοή, ούτε η ζωή. Εξαιτίας αυτού, δεν γίνονται μάρτυρες. Έτσι, κάθε φορά που διώκονται, πολύ λίγοι από αυτούς είναι ικανοί να παραμείνουν σταθεροί. Όταν η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή, όλοι προδίδουν τον Θεό. Ίσως ορισμένοι από εσάς αντικρούσετε αυτό που μόλις είπα, ίσως μου πείτε: «Στην Εποχή της Χάριτος και στην Εποχή του Νόμου, δεν υπήρχαν πολλοί μάρτυρες;» Αυτό δεν είναι λάθος. Αυτοί οι μάρτυρες είχαν το έργο του Αγίου Πνεύματος και ήταν και αυτοί ακόλουθοι του Θεού εκείνη την εποχή, ακριβώς όπως και εμείς σήμερα. Δεν συγκαταλέγονταν στους θρησκευόμενους. Όσοι βίωσαν το έργο του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου ήταν άνθρωποι που ακολούθησαν τον Θεό στην Εποχή του Νόμου. Όσοι βίωσαν το έργο του Θεού κατά την Εποχή της Χάριτος ήταν άνθρωποι που ακολούθησαν τον Θεό στην Εποχή της Χάριτος. Στην Εποχή της Βασιλείας, όσοι από εμάς βιώνουμε το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών, είμαστε και ακόλουθοι του Θεού. Ωστόσο, τώρα με τον Θεό ενσαρκωμένο των εσχάτων ημερών να επιτελεί προσωπικά το έργο Του, για τους πιστούς που βρίσκονται ακόμη στην Εποχή της Χάριτος και στην Εποχή του Νόμου, οι πεποιθήσεις τους έχουν μετατραπεί σε πεποιθήσεις θρησκευόμενων.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή»

Πρώτα, πρέπει να καταλάβουμε πώς σχηματίζονται οι θρησκευτικοί κύκλοι και ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε εκκλησία και θρησκεία. Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε αυτά τα ζητήματα. Από τη Βίβλο βλέπουμε ότι σε κάθε στάδιο του έργου του Θεού, ο εκλεκτός λαός του Θεού είχε ως οδηγούς και ποιμένες εκείνους που είχε καθορίσει και διορίσει προσωπικά ο Θεός. Για παράδειγμα, κατά την Εποχή του Νόμου, ο Θεός χρησιμοποίησε απευθείας τον Μωυσή για να οδηγήσει τον λαό του Ισραήλ, και έβαλε τον Μωυσή να οργανώσει το ιερατικό σύστημα. Αφότου ολοκληρώθηκε το έργο του Μωυσή, δεν υπήρξαν άλλοι άνθρωποι επί γης που να διορίστηκαν απευθείας από τον Θεό για να οδηγήσουν τους Ισραηλίτες. Η εκλογή των ιερέων άρχισε να γίνεται από τον λαό. Αυτό είναι το υπόβαθρο της δημιουργίας των ιουδαϊκών θρησκευτικών κύκλων. Από τότε, το ιερατικό σύστημα στον Ιουδαϊσμό σχηματίζεται από τους θρησκευτικούς κύκλους μέσω εκλογών. Πολύ συχνά, οι θρησκευτικοί κύκλοι σταδιακά διαφθείρονταν, επειδή εκλέγονταν οι λάθος ιερείς. Όταν ο ενσαρκωμένος Κύριος Ιησούς εμφανίστηκε και εργάστηκε κατά την Εποχή της Χάριτος, οι θρησκευτικοί κύκλοι είχαν ξεπέσει σε τέτοιον βαθμό που αντιστέκονταν και καταδίκαζαν τον Χριστό, και έγιναν εχθροί του Θεού. Αυτό είναι ένα γεγονός στο οποίο είχαν γίνει μάρτυρες οι πάντες εκείνον τον καιρό. Όταν ήρθε στη γη ο Κύριος Ιησούς για να πραγματοποιήσει το έργο της λύτρωσης, επέλεξε προσωπικά τους δώδεκα μαθητές. Το Άγιο Πνεύμα ξεκίνησε επίσης να εργάζεται τότε και ήταν μαζί με τους μαθητές του Κυρίου Ιησού. Εκείνον τον καιρό, η συγκέντρωση εκείνων επί γης που αποδέχονταν το έργο του Κυρίου Ιησού αποκαλούταν «εκκλησία», και αποκλειστικοί ποιμένες τους ήταν άνθρωποι που είχε διορίσει ο Θεός, με άλλα λόγια, άνθρωποι που χρησιμοποιούσε το Άγιο Πνεύμα. Εκείνον τον καιρό, δημιουργήθηκε η πραγματική εκκλησία, και αυτή είναι η προέλευση της εκκλησίας. Τριάντα χρόνια μετά από την ανάσταση του Κυρίου Ιησού και την ανάληψή Του στους ουρανούς, οι περισσότεροι από τους δώδεκα μαθητές είχαν πεθάνει για την πίστη και η εκκλησία επί γης δεν είχε πλέον για ποιμένες μαθητές διορισμένους απευθείας από τον Κύριο Ιησού. Έτσι, σχηματίστηκαν διάφορα είδη θρησκευτικών ομάδων. Αυτό είναι το υπόβαθρο της δημιουργίας των θρησκευτικών κύκλων κατά την Εποχή της Χάριτος. Μετά απ’ αυτό, ανεξαρτήτως από το αν οι άνθρωποι είχαν το έργο του Αγίου Πνεύματος ή όχι, εφόσον μπορούσαν να μιλάνε για τη Βίβλο, μπορούσαν και να οργανώσουν μια εκκλησία. Εφόσον ήταν χαρισματικοί, οι άνθρωποι συμφωνούσαν μαζί τους και τους ακολουθούσαν. Μπορούσαν να εργάζονται και να κηρύττουν όπως τους άρεσε, χωρίς κανένας να τους περιορίζει, κι έτσι άρχισαν να σχηματίζονται διάφορα δόγματα. Τι είναι η εκκλησία και τι είναι η θρησκεία; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ομάδες που έχουν ως οδηγούς και ποιμένες ανθρώπους που χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα, συνιστούν εκκλησία, ενώ εκείνες οι ομάδες που έχουν ως οδηγούς και ποιμένες ανθρώπους που δεν χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα, συνιστούν θρησκεία. Αυτός είναι ο πιο απλός, ο πιο πραγματικός διαχωρισμός. Οι πραγματικές εκκλησίες έχουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Το έργο του Αγίου Πνεύματος πολύ σπάνια εμφανίζεται στη θρησκεία, και, ακόμα κι αν το κάνει, είναι μόνο στους λίγους ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην εκκλησία και στη θρησκεία. Για τις εκκλησίες, είναι ζωτικής σημασίας το Άγιο Πνεύμα να έχει εργαστεί στους ποιμένες και να τους χρησιμοποιεί. Αν ο ποιμένας είναι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια και βαδίζει στο σωστό μονοπάτι, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος είναι παρόν. Αν ο ποιμένας είναι κάποιος που δεν επιδιώκει την αλήθεια και βαδίζει στο μονοπάτι των Φαρισαίων, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν είναι παρόν. Εφόσον οι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν τους αληθινούς από τους ψεύτικους ποιμένες, μπορούν να βρουν και μια αληθινή εκκλησία.

Απόσπασμα από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν