Ⅰ

Ο Σατανάς με διέφθειρε, είμαι αλαζόνας.

Δηλητηρίασε τις σκέψεις μου.

Θέλω ν’ αγαπήσω τον Θεό μα δεν μπορώ, δεν μπορώ.

Η κρίση του λόγου Του, μου δίνει αυτογνωσία.

Βλέπω τη διαφθορά μου, δεν είμαι πουθενά καλός, πουθενά καλός.

Δεν μένει συνείδηση, σύνεση, προσωπικότητα ή αξιοπρέπεια.

Χωρίς σωτηρία θα ζούσα σαν κάποιος ήδη νεκρός.

Με κίνδυνο ο Θεός μας σώζει, με τον λόγο Του μας κρίνει, παιδεύει, δοκιμάζει,

κι ανανεώνει τις διεφθαρμένες ψυχές και η ζωή έχει αξία.

Θα υποφέρω όσα χρειάζεται, την αφοσίωσή μου θα προσφέρω.

Θα ’μαι τίμιος, δεν θα ’χω απαιτήσεις.

Ⅱ

Ο Θεός με ευλογεί για να κάνω το καθήκον μου

κι όμως απέναντί Του η στάση μου δεν είναι αληθινή, δεν είναι αληθινή.

Με τον λόγο Του βλέπω τη σατανική μου φύση,

μισώ τη διαφθορά μου, δεν έχω ούτε συνείδηση ούτε σύνεση.

Και ποτέ δεν παρηγόρησα την καρδιά του Θεού.

Μα ο Θεός δείχνει έλεος ξανά και κάνει ό,τι μπορεί για να με σώσει.

Με κίνδυνο ο Θεός μας σώζει, με τον λόγο Του μας κρίνει, παιδεύει, δοκιμάζει

κι ανανεώνει τις διεφθαρμένες ψυχές και η ζωή έχει αξία.

Θα υποφέρω όσα χρειάζεται, την αφοσίωσή μου θα προσφέρω.

Θα ’μαι τίμιος, δεν θα ’χω απαιτήσεις.

Ⅲ

Μετά την κρίση και τον εξευγενισμό Του, είμαι πια εξαγνισμένος.

Έχω δει πόσο σπουδαία κι αληθινή είν’ η σωτηρία του Θεού!

Λόγω της υπομονής Του, μπορώ να ξεπληρώσω την αγάπη Του.

Μα έμαθα πολύ αργά, το χρέος μου μεγάλο.

Με κίνδυνο ο Θεός μας σώζει, με τον λόγο Του μας κρίνει, παιδεύει, δοκιμάζει

κι ανανεώνει τις διεφθαρμένες ψυχές και η ζωή έχει αξία.

Θα υποφέρω όσα χρειάζεται, την αφοσίωσή μου θα προσφέρω.

Θα ’μαι τίμιος, δεν θα ’χω απαιτήσεις.