Ο άνθρωπος κατανοεί λίγα πράγματα από το έργο του σήμερα και το έργο του μέλλοντος, αλλά δεν κατανοεί τον προορισμό στον οποίο πρόκειται να εισέλθει το ανθρώπινο γένος. Ως δημιούργημα, ο άνθρωπος πρέπει να επιτελεί το καθήκον του δημιουργήματος: Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί τον Θεό σε ό,τι Εκείνος πράττει· πρέπει να προχωρείτε με όποιον τρόπο σας λέω Εγώ. Δεν έχεις κανέναν τρόπο να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου μόνος σου και δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω στον εαυτό σου· τα πάντα πρέπει να αφήνονται στο έλεος του Θεού, κι Εκείνος κρατά τα πάντα στα χέρια Του. Αν το έργο του Θεού παρείχε εκ των προτέρων στον άνθρωπο ένα αποτέλεσμα, έναν θαυμαστό προορισμό, κι αν ο Θεός χρησιμοποιούσε τούτο, προκειμένου να δελεάσει τον άνθρωπο και να τον ωθήσει να Τον ακολουθήσει —αν Εκείνος είχε κάνει κάποια συμφωνία με τον άνθρωπο— τότε αυτό δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, ούτε θα ήταν αναγκαίο να κατεργαστεί τη ζωή του ανθρώπου. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε το αποτέλεσμα του ανθρώπου προκειμένου να τον ελέγξει και να κερδίσει την καρδιά του, με την πράξη Του αυτή, δεν θα οδηγούσε τον άνθρωπο στην τελείωση, ούτε και θα μπορούσε να τον κερδίσει, αλλά αντ’ αυτού, θα χρησιμοποιούσε τον προορισμό, προκειμένου να τον ελέγχει. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνον για το μελλοντικό αποτέλεσμα, τον τελικό προορισμό, και για το αν υπάρχει κάτι καλό στο οποίο μπορεί να ελπίζει. Εάν, κατά τη διάρκεια της κατάκτησης, χαριζόταν στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και εάν, πριν από την κατάκτηση του ανθρώπου, του δινόταν κάποιος κατάλληλος προορισμός για να επιδιώξει, τότε, όχι μόνον η κατάκτηση του ανθρώπου δεν θα επιτύγχανε τον σκοπό της, αλλά θα επηρεαζόταν και το αποτέλεσμα του έργου της κατάκτησης. Δηλαδή, το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνει τον σκοπό του, με το να απομακρύνει τη μοίρα και τις προοπτικές του ανθρώπου και να κρίνει και να παιδεύει την επαναστατική του διάθεση. Δεν επιτυγχάνεται μέσα από συμφωνία με τον άνθρωπο, δηλαδή με την παροχή ευλογιών και χάριτος στον άνθρωπο, αλλά αντίθετα επιτυγχάνεται με την αποκάλυψη της αφοσίωσης του ανθρώπου, απογυμνώνοντάς τον από την «ελευθερία» του και εκριζώνοντας τις προοπτικές του. Τούτη είναι η ουσία του έργου της κατάκτησης. Εάν είχε δοθεί εξαρχής στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και το έργο της παίδευσης και της κρίσης ερχόταν εν συνεχεία, τότε ο άνθρωπος θα αποδεχόταν αυτή την παίδευση και την κρίση με βάση το γεγονός ότι είχε προοπτικές και, τελικά, η άνευ όρων υπακοή και λατρεία προς τον Δημιουργό εκ μέρους όλων των πλασμάτων Του δεν θα επιτυγχάνετο· θα υπήρχε μόνο τυφλή, αδαής υπακοή, ή αλλιώς, ο άνθρωπος θα είχε στα τυφλά απαιτήσεις από τον Θεό, και θα καθίστατο αδύνατη η ολοκληρωτική κατάκτηση της καρδιάς του ανθρώπου. Συνεπώς, θα ήταν αδύνατο ένα τέτοιο έργο κατάκτησης να κερδίσει τον άνθρωπο ή, επιπλέον, να καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό. Τέτοιου είδους πλάσματα θα ήσαν ανίκανα να εκτελέσουν το καθήκον τους και το μόνο που θα έκαναν, θα ήταν να διαπραγματεύονται με τον Θεό· τούτο δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, αλλά οίκτο και ευλογία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι ότι δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τη μοίρα και τις προοπτικές του και ότι εξιδανικεύει αυτά τα πράγματα. Ο άνθρωπος επιδιώκει τον Θεό προς χάριν της μοίρας και των προοπτικών του· δεν λατρεύει τον Θεό λόγω της αγάπης του για Εκείνον. Κι έτσι, κατά την κατάκτηση του ανθρώπου, ο εγωισμός, η απληστία του, καθώς και όλα τα πράγματα που εμποδίζουν περισσότερο τη λατρεία του προς τον Θεό, πρέπει να αντιμετωπιστούν και, ακολούθως, να εξαλειφθούν. Με τον τρόπο αυτόν, οι στόχοι της κατάκτησης του ανθρώπου θα επιτευχθούν. Ως αποτέλεσμα, στα πρώτα στάδια της κατάκτησης του ανθρώπου, είναι απαραίτητο να καθαρθούν οι ανεξέλεγκτες φιλοδοξίες και οι πιο μοιραίες αδυναμίες του ανθρώπου και, μέσα από αυτό, να αποκαλυφθεί η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, καθώς και να μεταβληθεί η γνώση του για την ανθρώπινη ζωή, η άποψή του για τον Θεό, αλλά και το νόημα της ύπαρξής του. Με αυτόν τον τρόπο, εξαγνίζεται η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, δηλαδή, η καρδιά του ανθρώπου κατακτάται. Αλλά μέσα από τη στάση του Θεού απέναντι σε όλα τα πλάσματα, ο Θεός δεν κατακτά μόνο προς χάριν της κατάκτησης· αντιθέτως, κατακτά προκειμένου να κερδίσει τον άνθρωπο προς χάριν της δικής Του δόξας, αλλά και για να ανακτήσει την παλαιότερη, πρωταρχική ομοίωση του ανθρώπου. Αν κατακτούσε μονάχα προς χάριν της κατάκτησης, τότε η σημασία του έργου της κατάκτησης θα χανόταν. Δηλαδή, αν ο Θεός, μετά την κατάκτηση του ανθρώπου, ένιπτε τας χείρας Του σχετικά με αυτόν και δεν έδινε καμία προσοχή στη ζωή ή τον θάνατο του ανθρώπου, τότε αυτό δεν θα αποτελούσε διαχείριση του ανθρωπίνου γένους, ούτε και η κατάκτηση του ανθρώπου θα γινόταν προς χάριν της σωτηρίας του. Η απόκτηση του ανθρώπου μετά την κατάκτησή του και η τελική άφιξή του σε θαυμαστό προορισμό, αποτελεί το επίκεντρο ολόκληρου του έργου της σωτηρίας, και μόνον τούτο δύναται να επιτύχει τον σκοπό της σωτηρίας του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, η άφιξη του ανθρώπου στον ωραίο προορισμό και η είσοδός του στην ανάπαυση αποτελούν τις προοπτικές που πρέπει να κατέχουν όλα τα πλάσματα, καθώς και το έργο που πρέπει να πραγματοποιήσει ο Δημιουργός. Εάν ο άνθρωπος ήταν εκείνος που έπρεπε να πραγματώσει το εν λόγω έργο, τότε αυτό θα ήταν πολύ περιορισμένο: Θα μπορούσε να φθάσει τον άνθρωπο μέχρις ενός σημείου, αλλά δεν θα μπορούσε να τον φέρει στον αιώνιο προορισμό. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να αποφασίζει για τη μοίρα του και, ακόμα λιγότερο, να εξασφαλίζει τις προοπτικές και τον μελλοντικό προορισμό του. Ωστόσο, το έργο που επιτελείται από τον Θεό, είναι διαφορετικό. Αφού Εκείνος ήταν που έπλασε τον άνθρωπο, Εκείνος και τον καθοδηγεί· αφού Εκείνος είναι που σώζει τον άνθρωπο, τότε θα τον σώσει τελείως και θα τον κερδίσει απόλυτα· αφού Εκείνος καθοδηγεί τον άνθρωπο, τότε θα τον φέρει και στον σωστό προορισμό· και, αφού Εκείνος έπλασε και διαχειρίζεται τον άνθρωπο, Εκείνος πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη για τη μοίρα και τις προοπτικές του. Τούτο είναι το έργο που επιτελείται από τον Δημιουργό. Αν και το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνεται με τον καθαρμό του ανθρώπου από τις προοπτικές του, ο άνθρωπος πρέπει τελικά να φτάσει στον σωστό προορισμό, που έχει προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Θεός. Ο άνθρωπος έχει έναν προορισμό και η μοίρα του είναι εξασφαλισμένη, ακριβώς επειδή ο Θεός κατεργάζεται τον άνθρωπο. Ο σωστός προορισμός, για τον οποίον γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι οι ελπίδες και οι προοπτικές του ανθρώπου που έχουν καθαρθεί σε παρελθόντες χρόνους· πρόκειται για δύο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Αυτά τα πράγματα στα οποία ελπίζει ο άνθρωπος και τα οποία επιδιώκει, είναι οι πόθοι που προκύπτουν από την επιδίωξή του για τις υπερβολικές επιθυμίες της σάρκας, παρά ο προορισμός, ο οφειλόμενος στον άνθρωπο. Εν τω μεταξύ, εκείνο που έχει προετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο, είναι οι ευλογίες και οι υποσχέσεις, οι οφειλόμενες στον άνθρωπο από τη στιγμή του καθαρμού του, τις οποίες ο Θεός προετοίμασε γι’ αυτόν εν συνεχεία της δημιουργίας του κόσμου, και οι οποίες δεν μιαίνονται από τις επιλογές, τις αντιλήψεις, τις φαντασιοπληξίες ή τη σάρκα του ανθρώπου. Ο προορισμός αυτός δεν έχει ετοιμαστεί για ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά είναι ο τόπος ανάπαυσης ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Κι έτσι, ο προορισμός αυτός είναι ο καταλληλότερος για το ανθρώπινο γένος.

Ο Δημιουργός προτίθεται να ενορχηστρώνει όλα τα όντα της πλάσης. Δεν πρέπει να απορρίπτεις ή να παρακούς τίποτε από όσα πράττει Εκείνος, ούτε και να επαναστατείς απέναντί Του. Όταν το έργο, το οποίο Εκείνος επιτελεί, επιτυγχάνει τελικά τους στόχους Του, μέσα από αυτό, Εκείνος θα αποκτήσει δόξα. Για ποιον λόγο δεν λέγεται σήμερα ότι είσαι απόγονος του Μωάβ, ή τέκνο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Γιατί δεν γίνεται λόγος για τον εκλεκτό λαό, αλλά μονάχα για τα δημιουργημένα όντα; Δημιουργημένο ον —αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος για τον άνθρωπο, και αυτό ακριβώς αποτελεί την εγγενή ταυτότητά του. Τα ονόματα διαφέρουν, μόνον επειδή διαφέρουν οι εποχές και οι περίοδοι του έργου· στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι ένα συνηθισμένο δημιούργημα. Όλα τα πλάσματα, είτε πρόκειται για τα πλέον διεφθαρμένα είτε για τα πιο άγια, πρέπει να εκτελούν τα καθήκοντα των δημιουργημένων όντων. Όταν ο Θεός επιτελεί το έργο της κατάκτησης, δεν ασκεί έλεγχο πάνω σου, χρησιμοποιώντας τις προοπτικές, τη μοίρα ή τον προορισμό σου. Στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει κανείς λόγος να εργαστεί με αυτόν τον τρόπο. Σκοπός του έργου της κατάκτησης είναι να ωθήσει τον άνθρωπο να εκτελεί το καθήκον των δημιουργημένων όντων, να τον ωθήσει να λατρεύει τον Δημιουργό· μόνον μετά από αυτό δύναται εκείνος να εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μονίμως βιαστικός και απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον; Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το πώς εργάζεται ο Θεός, ολόκληρο το έργο Του υλοποιείται προς χάριν του ανθρώπου. Πάρε, για παράδειγμα, τους ουρανούς και τη γη, και όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, για να υπηρετούν τον άνθρωπο: Το φεγγάρι, τον ήλιο και τα αστέρια που δημιούργησε για τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, και ούτω καθεξής —όλα έχουν φτιαχτεί προς χάριν της ύπαρξης του ανθρώπου. Και έτσι, ανεξάρτητα από το πώς παιδεύει και κρίνει τον άνθρωπο ο Θεός, όλα γίνονται προς χάριν της δικής του σωτηρίας. Παρόλο που απογυμνώνει τον άνθρωπο από τις σαρκικές ελπίδες του, το πράττει για χάρη του εξαγνισμού του ανθρώπου, κι ο εξαγνισμός του ανθρώπου γίνεται προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει. Αφού ο προορισμός του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να ελέγχει εαυτόν;

Μόλις ολοκληρωθεί το έργο της κατάκτησης, ο άνθρωπος θα μεταφερθεί σε έναν κόσμο ωραίο. Φυσικά, τούτη η ζωή θα υπάρχει ακόμα στη γη, αλλά θα είναι εντελώς διαφορετική από τη ζωή του ανθρώπου σήμερα. Είναι η ζωή που θα διάγει η ανθρωπότητα έπειτα από την ολοκληρωτική κατάκτησή της, και θα είναι μια νέα αρχή για τον άνθρωπο πάνω στη γη· όσο για την ανθρωπότητα, το να διάγει μια τέτοια ζωή, θα αποτελεί απόδειξη ότι έχει εισέλθει σε ένα νέο και όμορφο βασίλειο. Θα είναι η αρχή της ζωής του ανθρώπου και του Θεού στη γη. Η προϋπόθεση μιας τόσο όμορφης ζωής πρέπει να είναι ότι, μετά τον εξαγνισμό και την κατάκτησή του, ο άνθρωπος θα υποταχθεί στον Δημιουργό. Έτσι λοιπόν, το έργο της κατάκτησης αποτελεί το τελευταίο στάδιο του έργου του Θεού, προτού το ανθρώπινο γένος εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό. Μια τέτοια ζωή είναι η μελλοντική ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, η πλέον όμορφη ζωή στη γη, το είδος της ζωής που ο άνθρωπος λαχταρά, που ο άνθρωπος δεν έχει επιτύχει ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία του κόσμου. Είναι το τελικό αποτέλεσμα του 6.000 χρόνων έργου διαχείρισης, είναι αυτό που το ανθρώπινο γένος λαχταρά περισσότερο, και είναι επίσης η υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά αυτή η υπόσχεση δεν μπορεί να υλοποιηθεί αμέσως: Ο άνθρωπος θα εισέλθει στον μελλοντικό προορισμό μόνο μετά την ολοκλήρωση του έργου των εσχάτων ημερών και την πλήρη κατάκτησή του, δηλαδή, μετά την απόλυτη συντριβή του Σατανά. Αφού εξευγενιστεί ο άνθρωπος, δεν θα έχει πια αμαρτωλή φύση, επειδή ο Θεός θα έχει νικήσει τον Σατανά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν παρεμβάσεις από εχθρικές δυνάμεις, και καμία απολύτως εχθρική δύναμη που να δύναται να επιτεθεί στη σάρκα του ανθρώπου. Κι έτσι, ο άνθρωπος θα είναι ελεύθερος και άγιος —θα έχει εισέλθει στην αιωνιότητα. Μόνον αν αιχμαλωτιστούν οι δυνάμεις του σκότους θα είναι ο άνθρωπος ελεύθερος οπουδήποτε πηγαίνει, κι έτσι δεν θα δείχνει παρακοή ή εναντίωση. Ο Σατανάς δεν έχει παρά να αιχμαλωτιστεί, και όλα θα πηγαίνουν καλά για τον άνθρωπο· η τρέχουσα κατάσταση υφίσταται επειδή ο Σατανάς εξακολουθεί να προκαλεί προβλήματα παντού πάνω στη γη, κι επειδή ολόκληρο το έργο της διαχείρισης του Θεού δεν έχει φθάσει ακόμα στο τέλος του. Μόλις ο Σατανάς συντριβεί, ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί ολοκληρωτικά· όταν ο άνθρωπος κερδίσει τον Θεό και ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, θα δει τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Η ζωή, η οφειλόμενη στον κανονικό άνθρωπο, θα ανακτηθεί· όλα όσα πρέπει να κατέχει ο κανονικός άνθρωπος —όπως η ικανότητα να διακρίνει το καλό από το κακό και το να κατανοεί πώς να φάει και να ντυθεί, καθώς και η ικανότητα να ζει φυσιολογικά— όλα αυτά θα ανακτηθούν. Αν η Εύα δεν είχε μπει στον πειρασμό από το φίδι, ο άνθρωπος θα πρέπει να διήγε αυτού του είδους την κανονική ζωή μετά την εν αρχή δημιουργία του. Θα πρέπει να έτρωγε, να ντυνόταν, και να διήγε την κανονική ανθρώπινη ζωή στη γη. Όμως, αφότου ο άνθρωπος εξαχρειώθηκε, ο εν λόγω βίος κατέστη μια άπιαστη ψευδαίσθηση και, ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος δεν τολμά να φανταστεί τέτοια πράγματα. Στην πραγματικότητα, αυτή η ωραία ζωή που λαχταρά ο άνθρωπος αποτελεί αναγκαιότητα: Αν ο άνθρωπος βρισκόταν χωρίς έναν τέτοιον προορισμό, τότε η εξαχρειωμένη ζωή του πάνω στη γη θα ήταν αέναη, κι αν μια τέτοια ωραία ζωή δεν υφίστατο, τότε δεν θα υπήρχε ούτε και πέρας στη μοίρα του Σατανά ή στην εποχή κατά την οποίαν ο Σατανάς έχει εξουσία επί της γης. Ο άνθρωπος πρέπει να φθάσει σε ένα βασίλειο απρόσιτο στις δυνάμεις του σκότους, και όταν το κατορθώσει, τούτο θα αποτελεί απόδειξη της συντριβής του Σατανά. Με τον τρόπο αυτόν, από τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν ενοχλήσεις εκ μέρους του Σατανά, ο ίδιος ο Θεός θα αναλάβει τον έλεγχο του ανθρώπινου γένους, και θα διοικεί και θα ελέγχει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου· μόνο τότε θα έχει νικηθεί πραγματικά ο Σατανάς. Η ζωή του ανθρώπου σήμερα είναι, ως επί το πλείστον, βουτηγμένη στη ρυπαρότητα· παραμένει μια ζωή με βάσανα και θλίψη. Τούτο είναι αδύνατον να αποκαλείται συντριβή του Σατανά· ο άνθρωπος έχει ακόμα να δραπετεύσει από τη θάλασσα της θλίψης, να ξεφύγει από τις κακουχίες της ανθρώπινης ζωής ή την επιρροή του Σατανά, ενώ οι γνώσεις του για τον Θεό εξακολουθούν να είναι απειροελάχιστες. Όλες οι κακουχίες του ανθρώπου έχουν δημιουργηθεί από τον Σατανά· ο Σατανάς ήταν εκείνος που έφερε βάσανα στη ζωή του ανθρώπου, και μόνο αφότου αιχμαλωτιστεί ο Σατανάς θα κατορθώσει ο άνθρωπος να δραπετεύσει ολοκληρωτικά από τη θάλασσα της θλίψης. Ωστόσο, η υποδούλωση του Σατανά επιτυγχάνεται κατακτώντας και αποκτώντας την καρδιά του ανθρώπου, και καθιστώντας τον άνθρωπο λάφυρο της μάχης με τον Σατανά.

Σήμερα, η επιδίωξη του ανθρώπου να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση είναι αυτό που επιδιώκει προτού αποκτήσει την κανονική ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη, και είναι ο στόχος που επιζητά προτού αιχμαλωτιστεί ο Σατανάς. Στην ουσία, η επιδίωξη του ανθρώπου να καταστεί νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση ή να χρησιμοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον Θεό, σημαίνει την απόδρασή του από την επιρροή του Σατανά: Η επιδίωξη του ανθρώπου είναι να καταστεί νικητής, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η απόδρασή του από την επιρροή του Σατανά. Μόνον με την απόδραση από την επιρροή του Σατανά δύναται ο άνθρωπος να διάγει την κανονική ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη, μια ζωή λατρείας προς τον Θεό. Σήμερα, η επιδίωξη του ανθρώπου να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση έρχεται πρώτη, πριν από την απόκτηση της κανονικής ανθρώπινης ζωής πάνω στη γη. Η επιδίωξη αυτή αποσκοπεί κυρίως στην κάθαρσή του και στο να κάνει πράξη την αλήθεια, αλλά και στο να λατρέψει τον Δημιουργό. Εάν ο άνθρωπος διάγει την κανονική ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη, μια ζωή χωρίς κακουχίες ή θλίψη, τότε δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επιδίωξη να γίνει νικητής. Το να «γίνει νικητής» και να «οδηγηθεί στην τελείωση» είναι οι στόχοι που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να επιδιώξει, και, διά της επιδίωξης αυτής, τον ωθεί να κάνει την αλήθεια πράξη και να βιώσει μια ζωή με νόημα. Ο στόχος είναι να καταστήσει τον άνθρωπο ολοκληρωμένο και να τον κερδίσει, κι η επιδίωξη να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση αποτελεί απλώς το μέσον. Εάν, στο μέλλον, ο άνθρωπος εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό, δεν πρόκειται να γίνει καμία αναφορά σε νικητές και τελειωθέντες· θα υπάρχουν μονάχα δημιουργημένα όντα, που το καθένα θα εκτελεί το δικό του καθήκον. Σήμερα, ο άνθρωπος αναγκάζεται να επιδιώκει αυτά τα πράγματα για να καθορίσει απλώς ένα πεδίο δράσης για τον ίδιο, ούτως ώστε η επιδίωξή του να μπορεί να είναι πιο στοχευμένη και πρακτική. Διαφορετικά, ο άνθρωπος θα ζούσε εν μέσω αόριστης ασάφειας και θα επιδίωκε την είσοδο στην αιώνια ζωή και, αν συνέβαινε τούτο, δεν θα ήταν ο άνθρωπος ακόμη πιο θλιβερός; Μια τέτοια επιδίωξη, χωρίς στόχους ή αρχές —δεν αποτελεί αυτοεξαπάτηση; Τελικά, η συγκεκριμένη επιδίωξη θα απέβαινε, φυσικά, άκαρπη· στο τέλος, ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να ζει κάτω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και θα ήταν ανίκανος να απομακρυνθεί από αυτήν. Γιατί να θέσει εαυτόν σε μια τέτοια άσκοπη επιδίωξη; Όταν ο άνθρωπος εισέλθει στον αιώνιο προορισμό, θα λατρεύει τον Δημιουργό· και ακριβώς επειδή έχει κερδίσει τη σωτηρία και έχει εισέλθει στην αιωνιότητα, δεν πρόκειται να επιδιώκει κανέναν στόχο, αλλά ούτε και θα χρειάζεται να ανησυχεί μήπως τον πολιορκεί ο Σατανάς. Κατά τη συγκεκριμένη στιγμή, ο άνθρωπος θα γνωρίζει τη θέση του και θα εκτελεί το καθήκον του και, ακόμη και χωρίς παίδευση ή κρίση, το κάθε άτομο θα εκτελεί το καθήκον του. Εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος θα αποτελεί δημιούργημα και ως προς την ταυτότητα, αλλά και ως προς την κατάσταση. Πλέον δεν θα υφίσταται ο διαχωρισμός σπουδαίου-ταπεινού· το κάθε άτομο θα επιτελεί απλώς μια διαφορετική λειτουργία. Ωστόσο, ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να ζει σε έναν προορισμό που είναι εύτακτος και κατάλληλος για το ανθρώπινο γένος· θα εκτελεί το καθήκον του προς χάριν της λατρείας προς τον Δημιουργό, και αυτή είναι η ανθρωπότητα που θα γίνει η ανθρωπότητα της αιωνιότητας. Κατά τη συγκεκριμένη εποχή, ο άνθρωπος θα έχει αποκτήσει μια ζωή φωτισμένη από τον Θεό, μια ζωή υπό τη φροντίδα και την προστασία Του, μια ζωή μαζί με τον Θεό. Το ανθρώπινο γένος θα διάγει μια κανονική ζωή πάνω στη γη, και όλοι οι άνθρωποι θα εισέλθουν στον σωστό δρόμο. Το σχέδιο διαχείρισης των 6.000 χρόνων θα έχει επιτύχει την απόλυτη συντριβή του Σατανά, που σημαίνει ότι ο Θεός θα έχει ανακτήσει την αρχική εικόνα του ανθρώπου μετά τη δημιουργία του και, ως εκ τούτου, θα έχει εκπληρωθεί η αρχική πρόθεση του Θεού. Στην αρχή, προτού η ανθρωπότητα διαφθαρεί από τον Σατανά, διήγε μια κανονική ζωή πάνω στη γη. Αργότερα, μετά τη διαφθορά του ανθρώπου από τον Σατανά, ο άνθρωπος έχασε την εν λόγω κανονική ζωή, κι έτσι άρχισε το έργο της διαχείρισης του Θεού, καθώς κι η μάχη με τον Σατανά για την ανάκτηση της κανονικής ζωής του ανθρώπου. Μόνον μετά το πέρας του 6.000 ετών έργου της διαχείρισης του Θεού, θα ξεκινήσει και επισήμως η ζωή ολόκληρου του ανθρώπινου γένους πάνω στη γη· μόνον τότε θα αποκτήσει ο άνθρωπος μια θαυμαστή ζωή κι ο Θεός θα ανακτήσει τον σκοπό που είχε όταν πρωτοδημιούργησε τον άνθρωπο, καθώς και την αρχική ομοίωση του ανθρώπου. Κι έτσι, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει την κανονική ζωή της ανθρωπότητας πάνω στη γη, δεν θα επιδιώκει να γίνει νικητής ή να οδηγηθεί στην τελείωση, διότι θα είναι πλέον άγιος. Οι «νικητές» και η «τελείωση» για τα οποία μιλούν οι άνθρωποι είναι οι στόχοι που δόθηκαν στον άνθρωπο προς επιδίωξη κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ Θεού και Σατανά, και υφίστανται μόνον επειδή αυτός διεφθάρη. Ο Σατανάς θα συντριβεί, ακριβώς επειδή δίνεται σε εσένα ένας στόχος και η ώθηση να τον κυνηγήσεις. Η απαίτηση να καταστείς νικητής ή να οδηγηθείς στην τελείωση ή να χρησιμοποιηθείς επιτάσσει να γίνεις μάρτυρας προκειμένου να εξευτελιστεί ο Σατανάς. Στο τέλος, ο άνθρωπος θα διάγει την κανονική ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη, και θα είναι άγιος· όταν συμβεί αυτό, οι άνθρωποι θα επιζητούν ακόμα να καταστούν νικητές; Δεν είναι όλοι τους όντα της πλάσης; Όταν γίνεται λόγος στο να είναι κανείς νικητής και κάποιος που οδηγήθηκε στην τελείωση, αυτά τα λόγια απευθύνονται στον Σατανά και στη ρυπαρότητα του ανθρώπου. Ο όρος «νικητής» δεν αποτελεί αναφορά στη νίκη επί του Σατανά και επί των εχθρικών δυνάμεων; Όταν λες ότι έχεις οδηγηθεί στην τελείωση, ποιο σημείο μέσα σου έχει οδηγηθεί στην τελείωση; Δεν ισχύει ότι απέκδυσες εαυτόν από τις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις σου, έτσι ώστε να δύνασαι να επιτύχεις υπέρτατη αγάπη για τον Θεό; Τέτοια λόγια προφέρονται μόνον σε σχέση με τη ρυπαρότητα μέσα στον άνθρωπο και τον Σατανά· ποτέ σε σχέση με τον Θεό.

Αν δεν επιδιώξεις να καταστείς νικητής και να τελειωθείς τώρα, τότε στο μέλλον, όταν η ανθρωπότητα θα διάγει μια φυσιολογική ζωή πάνω στη γη, δεν θα υπάρχουν ευκαιρίες για μια τέτοια επιδίωξη. Την εποχή εκείνη, ο σκοπός κάθε είδους ανθρώπου θα έχει πλέον αποκαλυφθεί. Την εποχή εκείνη, θα έχει γίνει πλέον σαφές το τι μέρος του λόγου είσαι, κι αν επιθυμείς να καταστείς νικητής ή να τελειωθείς, θα είναι αδύνατον. Απλώς, εξαιτίας της παρακοής του, ο άνθρωπος θα τιμωρηθεί αφού αποκαλυφθεί. Την εποχή εκείνη, επιδίωξη του ανθρώπου δεν θα αποτελεί μια θέση ανώτερη από των υπολοίπων, δηλαδή, κάποιοι να καταστούν νικητές και άλλοι τελειωθέντες, ή κάποιοι να καταστούν πρωτότοκοι υιοί του Θεού και άλλοι, απλώς υιοί Του· δεν πρόκειται να κυνηγούν τέτοια πράγματα. Άπαντες θα είναι πλάσματα του Θεού, όλοι θα ζουν πάνω στη γη και όλοι θα ζουν πάνω στη γη μαζί με τον Θεό. Τώρα είναι ο καιρός της μάχης μεταξύ του Θεού και του Σατανά, είναι μια εποχή, κατά την οποίαν η εν λόγω μάχη δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, μια εποχή, κατά την οποίαν ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη αποκτηθεί ολοκληρωτικά· πρόκειται για μια περίοδο μετάβασης. Και έτσι, απαιτείται από τον άνθρωπο να επιδιώξει είτε να γίνει νικητής είτε ένας από τον λαό του Θεού. Σήμερα υπάρχουν διαφορές στην κοινωνική θέση, αλλά όταν έρθει ο καιρός, τέτοιες διακρίσεις θα χαθούν: Η θέση όλων όσοι έχουν υπάρξει νικηφόροι θα είναι η ίδια, άπαντες θα χαρακτηριστούν μέλη του ανθρώπινου είδους και θα ζουν ισότιμα πάνω στη γη, πράγμα που σημαίνει ότι άπαντες θα χαρακτηριστούν δημιουργημένα όντα, και θα δίνονται σε όλους τα ίδια πράγματα. Επειδή οι εποχές του έργου του Θεού διαφέρουν, όπως και τα αντικείμενα του έργου Του, αν το εν λόγω έργο επιτελείται σε εσάς, τότε έχετε επιλεγεί για να τελειωθείτε και να καταστείτε νικητές· αν επιτελείτο στο εξωτερικό, τότε οι άνθρωποι εκεί θα είχαν επιλεγεί για να γίνουν η πρώτη ομάδα ανθρώπων προς κατάκτηση και τελείωση. Σήμερα, το έργο αυτό δεν επιτελείται στο εξωτερικό, επομένως οι άνθρωποι άλλων χωρών δεν έχουν επιλεγεί για να τελειωθούν και να καταστούν νικητές, οπότε είναι αδύνατον για εκείνους να αποτελέσουν την πρώτη ομάδα. Επειδή το αντικείμενο του έργου του Θεού είναι διαφορετικό, επειδή η εποχή του έργου του Θεού και η έκτασή του είναι διαφορετικές, υφίσταται η πρώτη ομάδα, δηλαδή οι νικητές, και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα υπάρξει και μια δεύτερη ομάδα, η οποία τελειώνεται. Αφού υπάρξει η πρώτη τελειωθείσα ομάδα, θα υφίσταται ένα δείγμα κι ένα πρότυπο, κι έτσι στο μέλλον θα υπάρχει μια δεύτερη και μια τρίτη ομάδα εκείνων που τελειώνονται, αλλά στην αιωνιότητα άπαντες θα είναι ίσοι μεταξύ τους, και δεν θα υφίστανται κατατάξεις της θέσης. Απλώς θα έχουν τελειωθεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και δεν θα υπάρχουν διαφορές ως προς τη θέση. Όταν έρθει ο καιρός, κατά τον οποίον ο καθένας έχει καταστεί ολοκληρωμένος και το έργο ολόκληρου του σύμπαντος έχει περατωθεί και αυτό, δεν θα υπάρχουν διακρίσεις ως προς τη θέση, και άπαντες θα είναι μεταξύ τους ισότιμοι. Σήμερα, το έργο αυτό επιτελείται μεταξύ υμών, έτσι ώστε να καταστείτε εσείς οι νικητές. Εάν επιτελείτο στη Βρετανία, τότε η Βρετανία θα είχε την πρώτη ομάδα, με τον ίδιον τρόπο που εσείς θα αποτελείτε την πρώτη ομάδα. Πρόκειται μονάχα για το γεγονός ότι έχετε ευλογηθεί ιδιαιτέρως με χάρη, καθώς σήμερα επιτελείται έργο μέσα σας, κι αν αυτό το έργο δεν επιτελείτο μέσα σας, τότε θα ήσασταν η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη ή ακόμα και η πέμπτη ομάδα. Τούτο οφείλεται απλώς στη διαφορά ως προς τη σειρά του έργου· ο τίτλος «πρώτη και δεύτερη ομάδα» δεν υποδηλώνει ότι ο μεν είναι σπουδαιότερος ή ταπεινότερος του δε, απλώς δηλώνει τη σειρά με την οποία οι άνθρωποι αυτοί τελειώνονται. Σήμερα τα λόγια αυτά γνωστοποιούνται σ’ εσάς, γιατί, όμως, δεν είχατε ενημερωθεί νωρίτερα; Επειδή, χωρίς την ύπαρξη διαδικασίας, οι άνθρωποι έχουν την τάση να πηγαίνουν στα άκρα. Για παράδειγμα, ο Ιησούς είπε στον καιρό Του: «Όπως αναχώρησα, έτσι θα αφιχθώ». Σήμερα, πολλοί έχουν ξεμυαλιστεί από αυτά τα λόγια και το μόνο που θέλουν είναι να φορούν λευκούς χιτώνες και να περιμένουν την αρπαγή τους στα ουράνια δώματα. Έτσι, υπάρχουν πολλά λόγια που δεν είναι δυνατόν να ειπωθούν νωρίς· διότι αν συνέβαινε αυτό, ο άνθρωπος θα έφτανε στα άκρα. Το ανάστημα του ανθρώπου είναι πολύ μικρό και είναι ανίκανος να διακρίνει την αλήθεια αυτών των λέξεων.

—Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1