Κανείς δεν συνειδητοποιεί την έλευσή του Θεού,

κανείς δεν χαιρετίζει την άφιξή Του,

και πολύ περισσότερο, κανείς δεν γνωρίζει όλα όσα θα πράξει,

και πολύ περισσότερο, κανείς δεν γνωρίζει όλα όσα θα πράξει.

Η ζωή του ανθρώπου συνεχίζει όπως πριν,

η καρδιά του δεν αλλάζει και οι μέρες κυλούν όπως συνήθως.

Ο Θεός ζει ανάμεσά μας, ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους,

ως ο πιο ασήμαντος από τους ακόλουθους και ως συνηθισμένος πιστός.

Επιδιώκει τους δικούς Του σκοπούς, τους δικούς Του στόχους·

και, επιπλέον, έχει θεϊκή φύση που δεν κατέχουν οι απλοί άνθρωποι.

Κανείς δεν έχει παρατηρήσει την ύπαρξη της θεϊκής φύσης Του

και κανείς δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά

μεταξύ της ουσίας Του και της ουσίας του ανθρώπου.

Ζούμε μαζί Του, χωρίς περιορισμό και φόβο,

γιατί στα μάτια μας δεν είναι παρά ένας ασήμαντος πιστός.

Παρακολουθεί την κάθε μας κίνηση

και όλες οι σκέψεις και οι ιδέες μας αποκαλύπτονται ενώπιόν Του.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξή Του,

κανείς δεν φαντάζεται τίποτε για τον ρόλο Του

και πολύ περισσότερο, κανείς δεν έχει την παραμικρή υποψία για την ταυτότητά Του.

Εμείς απλώς συνεχίζουμε να επιδιώκουμε τους στόχους μας,

σαν να μην έχει καμία σχέση μαζί μας…

Κι όμως αυτό το συνηθισμένο άτομο

που κρύβεται ανάμεσα στους ανθρώπους

είναι που επιτελεί το νέο έργο της σωτηρίας μας,

είναι που επιτελεί το νέο έργο της σωτηρίας μας.

Τα λόγια και οι ομιλίες Του ακούγονται όλο και συχνότερα.

Από την παρηγοριά, την ενθάρρυνση, την υπενθύμιση και την προειδοποίηση,

στη μομφή και την πειθαρχία·

από έναν τόνο πράο κι ήπιο, σε λέξεις έντονες και μεγαλοπρεπείς

—όλα δίνουν έλεος στον άνθρωπο και του εμφυσούν δέος.

Ό,τι λέει πετυχαίνει διάνα τα μυστικά που κρύβονται βαθιά μέσα μας·

τα λόγια Του πληγώνουν τις καρδιές μας, πληγώνουν το πνεύμα μας

και μας αφήνουν με αφόρητο όνειδος,

χωρίς να ξέρουμε πού να κρυφτούμε.

Εν αγνοία μας, αυτός ο ασήμαντος άνθρωπος

μας έχει οδηγήσει βήμα-βήμα στο έργο του Θεού.

Υποβαλλόμαστε σε αναρίθμητες δοκιμασίες,

υποκείμεθα σε αμέτρητες συμμορφώσεις

και δοκιμαζόμαστε με τον θάνατο.

Μαθαίνουμε για τη δίκαιη και μεγαλοπρεπή διάθεση του Θεού,

απολαμβάνουμε επίσης την αγάπη και το έλεός Του,

αρχίζουμε να εκτιμάμε τη μεγάλη δύναμη και τη σοφία του Θεού,

αντικρίζουμε το κάλλος του Θεού

και βλέπουμε τη μεγάλη επιθυμία του Θεού να σώσει τον άνθρωπο.

Μέσα από τα λόγια αυτού του συνηθισμένου ανθρώπου,

αρχίζουμε να γνωρίζουμε τη διάθεση και την ουσία του Θεού,

αρχίζουμε να κατανοούμε το θέλημα του Θεού,

αρχίζουμε να γνωρίζουμε τη φύση-ουσία του ανθρώπου

και να βλέπουμε την οδό προς τη σωτηρία και την τελειότητα.

Από εκείνη τη στιγμή και εφεξής, το μυαλό μας έχει αποκτήσει συνείδηση

και το πνεύμα μας φαίνεται να αναζωογονείται:

Αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, που ζει ανάμεσα μας

και έχει εδώ και καιρό βιώσει την απόρριψή μας—δεν είναι άραγε ο Κύριος Ιησούς,

ο οποίος είναι πάντα στις σκέψεις μας, είτε είμαστε ξύπνιοι είτε ονειρευόμαστε,

και τον οποίον λαχταρούμε νύχτα-μέρα;

Αυτός είναι! Είναι όντως Αυτός!

Είναι ο Θεός μας!

Είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή!

Είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή!

Μας επέτρεψε να ζήσουμε και πάλι και να δούμε το φως,

και δεν σταμάτησε τις καρδιές μας από το να περιπλανιούνται.

Έχουμε επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού,

ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με Αυτόν,

έχουμε δει την όψη Του

και έχουμε δει την οδό που απλώνεται μπροστά μας.

Από το "Ο Λόγος", τόμ. 1: "Η εμφάνιση και το έργο του Θεού", Παράρτημα Δ΄: Αντικρίζοντας την εμφάνιση του Θεού στην κρίση και την παίδευσή Του