Ⅰ

Σαν η γνώση και η επιστήμη εδραιώθηκαν,

εκστασιάστηκαν μαζί τους οι άνθρωποι.

Έπειτα, εργαλεία έγιναν κυριαρχίας τους.

Πια, δεν έμειναν χώρος ή συνθήκες

ώστε τον Θεό να λατρεύουν.

Στην καρδιά τους, ο Θεός υποβιβάστηκε.

Ένας κόσμος στου ανθρώπου την καρδιά δίχως Θεό

είναι άδειος, σκοτεινός, χωρίς ελπίδα.

Ιστορικοί και επιστήμονες γέμισαν των ανθρώπων το μυαλό

με θεωρίες κατά της δημιουργίας τους απ’ τον Θεό.

Αυτοί που πιστεύουν στη δημιουργία Του ολοένα λιγοστεύουν,

ενώ αυτοί που στην εξέλιξη πιστεύουν αυξάνονται.

Ολοένα πιο πολλοί θεωρούν το έργο του Θεού

και τα λόγια Του στην Παλαιά Διαθήκη

ως μύθους αρχαίους, παραμύθια, ω! Ως παραμύθια.

Ⅱ

Οι άνθρωποι αδιαφορούν για το μεγαλείο, την αξιοπρέπεια του Θεού,

για το ότι Αυτός υπάρχει και στα πάντα κυριαρχεί.

Καθόλου δεν τους νοιάζει η επιβίωσή τους, η μοίρα των εθνών.

Ζουν σ’ έναν κόσμο κενό, κυνηγώντας απολαύσεις.

Λίγοι αναζητούν το πού ο Θεός σήμερα εργάζεται,

ή ψάχνουν για το πώς Αυτός προΐσταται,

διευθετώντας των ανθρώπων τον προορισμό,

διευθετώντας των ανθρώπων τον προορισμό.

Ο πολιτισμός δεν μπορεί να εκπληρώσει τις επιθυμίες τους.

Πολλοί νιώθουν ότι, ζώντας στον κόσμο αυτόν,

είναι πιο δυστυχισμένοι απ’ όσους έχουν φύγει.

Ακόμη κι όσοι είν’ από χώρες

που στο παρελθόν είχαν υψηλό πολιτισμό,

τώρα εκφράζουν τα παράπονα αυτά, τα παράπονα αυτά.

Γιατί, δίχως του Θεού την καθοδήγηση,

όσο κι αν προσπαθούν κοινωνιολόγοι και ηγέτες

να διατηρήσουν τον πολιτισμό,

είναι μάταιο.

Κανείς δεν μπορεί να γεμίσει του ανθρώπου την κενή καρδιά,

γιατί κανείς δεν μπορεί να είν’ η ζωή του, καμιά κοινωνική θεωρία

δεν μπορεί να τον ελευθερώσει απ’ το δικό του κενό.

από το βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»