Όταν ο κύριος χαρακτήρας αρχίζει να εργάζεται μαζί με τον αδελφό Ζανγκ στο εκκλησιαστικό του έργο, αποφεύγει συνεχώς να του λέει όλα όσα ξέρει σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη θέση του, φοβούμενος ότι «Μόλις ο μαθητής μάθει όλα όσα γνωρίζει ο δάσκαλος, ο δάσκαλος θα χάσει τα προς το ζην». Επειδή υποθάλπει πάντοτε εγωιστικές επιθυμίες και δεν κάνει πράξη την αλήθεια, δεν επιτυγχάνει τίποτε στα καθήκοντά του και πέφτει σε κατάσταση σκότους. Αφού υποβληθεί στην κρίση και την παίδευση του λόγου του Παντοδύναμου Θεού, διαπιστώνει ότι με το να ζει σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά και τις φιλοσοφίες του περί ζωής, έχει καταστεί εγωιστής, δόλιος και χωρίς ανθρώπινη φύση, και ότι αυτό αηδιάζει τον Θεό. Στη συνέχεια, παραμερίζει τα προσωπικά του συμφέροντα και μοιράζεται όλη του την κατανόηση με τον αδελφό Ζανγκ, χωρίς επιφυλάξεις. Αρχίζει να αισθάνεται ηρεμία και γαλήνη, και βιώνει τη χαρά που προέρχεται από την άσκηση της αλήθειας.