Εάν, στην περίπτωση ενός ανθρώπου που έχει ακολουθήσει τον Θεό για πολλά χρόνια και έχει απολαύσει την παροχή των λόγων Του για πολλά χρόνια, ο ορισμός του για τον Θεό είναι στην ουσία ίδιος με εκείνον κάποιου που προσπέφτει ενώπιον ειδώλων για τους αποδώσει τιμή, τότε τούτο θα σήμαινε πως αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αποκτήσει την πραγματικότητα του λόγου του Θεού. Αυτό συμβαίνει γιατί απλώς δεν έχει εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού και, γι’ αυτόν τον λόγο, η πραγματικότητα, η αλήθεια, οι προθέσεις και οι απαιτήσεις προς την ανθρωπότητα, το σύνολο των οποίων ενυπάρχει στον λόγο του Θεού, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, όσο σκληρά κι αν ενδέχεται να εργάζεται ένας τέτοιος άνθρωπος στην επιφανειακή σημασία του λόγου του Θεού, όλα είναι μάταια: Επειδή αυτό που επιδιώκει είναι μόνο λόγια, αυτό που παίρνει θα είναι κι αυτό, αναπόφευκτα, μόνο λόγια. Ανεξάρτητα από το αν ο λόγος που εκφέρει ο Θεός είναι εξωτερικά απλός ή βαθυστόχαστος, αποτελεί, στο σύνολό του, αλήθειες απαραίτητες για τον άνθρωπο καθώς εισέρχεται στη ζωή· αποτελεί την πηγή των ζώντων υδάτων που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιβιώσει τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Παρέχει ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να παραμείνει ζωντανός, τις αρχές και τα πιστεύω για να διάγει την καθημερινή ζωή του· το μονοπάτι που πρέπει να πάρει για τη σωτηρία, όπως και τον στόχο και την κατεύθυνσή του· κάθε αλήθεια που θα πρέπει να κατέχει ως δημιουργημένο ον ενώπιον του Θεού και κάθε αλήθεια σχετικά με το πώς ο άνθρωπος υπακούει και λατρεύει τον Θεό. Είναι η εγγύηση που διασφαλίζει την επιβίωση του ανθρώπου, είναι ο καθημερινός άρτος του ανθρώπου και είναι, επίσης, η στιβαρή υποστήριξη που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι δυνατός και να στέκεται όρθιος. Είναι πλούσιος στην αλήθεια-πραγματικότητα με την οποία το δημιουργημένο ανθρώπινο είδος βιώνει μια κανονική ανθρώπινη φύση, πλούσιος στην αλήθεια δια της οποίας το ανθρώπινο είδος απελευθερώνεται από τη διαφθορά και αποφεύγει τις παγίδες του Σατανά, πλούσιος στην αδιάκοπη διδαχή, προτροπή, ενθάρρυνση και παρηγοριά που δίνει ο Δημιουργός στη δημιουργημένη ανθρωπότητα. Είναι ο φάρος που καθοδηγεί και διαφωτίζει τους ανθρώπους να καταλάβουν καθετί θετικό, η εγγύηση που διασφαλίζει ότι οι άνθρωποι θα βιώσουν και θα αποκτήσουν καθετί δίκαιο και καλό, το κριτήριο με το οποίο μετρούνται όλοι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα αντικείμενα, καθώς επίσης και ο δείκτης πλοήγησης που οδηγεί τους ανθρώπους προς τη σωτηρία και το μονοπάτι του φωτός. Μόνο με την πρακτική εμπειρία του λόγου του Θεού μπορεί ο άνθρωπος να εφοδιαστεί με την αλήθεια και τη ζωή. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος τι εστί κανονική ανθρώπινη φύση, τι εστί ζωή με νόημα, τι εστί αληθινό δημιουργημένο ον, τι εστί πραγματική υπακοή στον Θεό. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος πώς θα πρέπει να νοιάζεται για τον Θεό, πώς να εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος και πώς να κατέχει την ομοιότητα ενός πραγματικού ανθρώπου. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος τι σημαίνει πραγματική πίστη και πραγματική λατρεία. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος ποιος είναι ο Άρχοντας των ουρανών και της γης και όλων των πραγμάτων. Μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος τα μέσα με τα οποία Εκείνος που είναι ο Κυρίαρχος όλης της πλάσης κυβερνά την πλάση, την καθοδηγεί και προνοεί γι’ αυτήν. Και μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει και να συλλάβει τα μέσα με τα οποία υπάρχει, φανερώνεται και εργάζεται Εκείνος που είναι ο Κύριος όλης της πλάσης. Αποκομμένος από την πραγματική εμπειρία του λόγου του Θεού, ο άνθρωπος δεν έχει πραγματική γνώση ή επίγνωση του λόγου του Θεού και της αλήθειας. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πέρα για πέρα ζωντανός νεκρός, ένα απόλυτο κέλυφος, και όλη η γνώση σχετικά με τον Δημιουργό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτόν. Στα μάτια του Θεού, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει πιστέψει ποτέ σε Αυτόν, ούτε Τον έχει ακολουθήσει ποτέ, κι έτσι ο Θεός δεν τον αναγνωρίζει ούτε ως πιστό Του, ούτε ως ακόλουθό Του, πόσο μάλλον δε, ως γνήσιο δημιουργημένο ον.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πρόλογος