Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο και έφερε τον άνθρωπο, ένα ζωντανό πλάσμα στο οποίο εμφύσησε ζωή, μέσα του. Στη συνέχεια, ο άνθρωπος κατέληξε να έχει γονείς και συγγενείς και δεν ήταν πλέον μόνος. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος έριξε τη ματιά του σε αυτόν τον υλικό κόσμο, ήταν έτοιμος να υπάρξει μέσα στην διακονία του Θεού. Είναι η ανάσα της ζωής από τον Θεό που υποστηρίζει κάθε ζωντανό πλάσμα σε όλη την ανάπτυξή του μέχρι την ενηλικίωση. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, κανείς δεν πιστεύει ότι ο άνθρωπος ζει και μεγαλώνει κάτω από τη φροντίδα του Θεού. Αντίθετα, θεωρεί ότι ο άνθρωπος μεγαλώνει κάτω από την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών του και ότι η ανάπτυξή του διέπεται από το ζωτικό ένστικτο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος έδωσε τη ζωή ή από πού γεννήθηκε, πολύ λιγότερο δε πώς το ζωτικό ένστικτο δημιουργεί θαύματα. Ο άνθρωπος γνωρίζει μόνο ότι η τροφή είναι η βάση της συνέχισης της ζωής, ότι η επιμονή είναι η πηγή της ύπαρξης της ζωής και ότι η πίστη στον νου του είναι ο πλούτος της επιβίωσής του. Ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τη χάρη και την πρόνοια του Θεού. Ο άνθρωπος τότε σπαταλά τη ζωή που του έδωσε ο Θεός… Ούτε ένας άνθρωπος, τον οποίο ο Θεός επιτηρεί μέρα και νύχτα, παίρνει την πρωτοβουλία να Τον λατρέψει. Ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται όπως έχει προγραμματίσει για τον άνθρωπο για τον οποίο δεν έχει καμία προσδοκία. Το κάνει με την ελπίδα ότι μια μέρα ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από το όνειρό του και θα καταλάβει ξαφνικά την αξία και τον σκοπό της ζωής, θα καταλάβει το κόστος με το οποίο ο Θεός έχει δώσει τα πάντα στον άνθρωπο και θα ξέρει πόσο διακαώς επιθυμεί ο Θεός να επιστρέψει σε Εκείνον. Κανείς δεν έχει ποτέ εξετάσει τα μυστικά της προέλευσης και της συνέχειας της ζωής του ανθρώπου. Και όμως, μόνον ο Θεός που καταλαβαίνει τα πάντα σιωπηρά υπομένει το πλήγμα και τα χτυπήματα από τον άνθρωπο, ο οποίος έχει λάβει τα πάντα από τον Θεό αλλά δεν είναι ευγνώμων. Ο άνθρωπος θεωρεί δεδομένο οτιδήποτε η ζωή φέρνει, και «φυσικά», ο Θεός προδίδεται, ξεχνιέται και εκτοπίζεται από τον άνθρωπο. Είναι άραγε πράγματι το σχέδιο του Θεού τόσο σημαντικό; Είναι άραγε πράγματι ο άνθρωπος, το ζωντανό πλάσμα που προέρχεται από το χέρι του Θεού, τόσο σημαντικό; Το σχέδιο του Θεού είναι απόλυτης σημασίας. Ωστόσο, το ζωντανό πλάσμα που δημιουργείται από το χέρι του Θεού υπάρχει για το σχέδιό Του. Επομένως, ο Θεός δεν μπορεί να ακυρώσει το σχέδιό Του λόγω του μίσους γι’ αυτήν την ανθρωπότητα. Για χάρη του σχεδίου Του και της αναπνοής που εξέπνευσε είναι που ο Θεός υπομένει όλα τα βασανιστήρια, όχι για τη σάρκα του ανθρώπου αλλά για τη ζωή του ανθρώπου. Εύχεται να πάρει πίσω όχι τη σάρκα του ανθρώπου αλλά τη ζωή που εξέπνευσε. Αυτό είναι το σχέδιό Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου